Με νέο τρόπαιο από τις κατακτήσεις των εργαζομένων αναχώρησε η τρόικα προκειμένου να εκταμιεύσει άλλη μια δόση εξαθλίωσης για τον κόσμο της εργασίας. Οι 15.000 απολύσεις στο δημόσιο, τις οποίες δεσμεύτηκε άμεσα να υλοποιήσει η τρικομματική κυβέρνηση, έρχονται να επισημοποιήσουν την κατάργηση της μονιμότητας στο δημόσιο και τις μαζικές απολύσεις, παρακάμπτοντας το σύνταγμα μέσω ερμηνειών που επινοήθηκαν και θεσμοθετήθηκαν ύστερα από μια φαινομενική διαβούλευση. Διαβούλευση που κάθε άλλο παρά αφορούσε το αν θα πραγματοποιηθούν οι απολύσεις στο δημόσιο, αλλά απέβλεπε στο πώς θα εξασφάλιζαν ισορροπίες έτσι ώστε να υπερβούν το σύνταγμα που ήδη έχουν μετατρέψει σε κουρελόχαρτο.
Η δήλωση του Τόμσεν ότι πρόκειται για μια κυβέρνηση που θα κάνει ό,τι της ζητήσουν οι τροϊκανοί ιμπεριαλιστές, προκειμένου να παραμείνει στην εξουσία, επιβεβαιώνει απλώς την υποταγή του συνόλου του αστικού πολιτικού προσωπικού στα ιμπεριαλιστικά κελεύσματα.
Η προσπάθεια του Σαμαρά και των συνοδοιπόρων του να αντιστρέψουν την εικόνα της φτώχειας μέσα στην οποία ζουν ο λαός και οι εργαζόμενοι αποτελεί μια γκεμπελίστικης έμπνευσης επιλογή, που βρίσκει όμως έδαφος να εκφράζεται ακριβώς επειδή το λαϊκό κίνημα και οι εργατικοί αγώνες βρίσκονται σε ένα πολύ δύσκολο σημείο αποσυντονισμού και αποπροσανατολισμού εδώ και πολύ καιρό.
Στο διάγγελμα μετά την επίτευξη της συμφωνίας με ΕΕ-ΔΝΤ καθώς και στην ομιλία του στον Economist, ο Σαμαράς επεδίωξε να δημιουργήσει μια τρύπα φωτός στο σκοτάδι στο οποίο έχει οδηγήσει η άρχουσα τάξη το λαό. Να υποσχεθεί ότι υπάρχει φως στο τούνελ και ότι μέσα στο χρόνο θα υπάρξει ανάκαμψη. Η δολοφονική επίθεση των τραμπούκων επιστατών που έχουν προσλάβει οι νεοκαπιταλιστές αγρότες της Μανωλάδας εναντίον των μεταναστών εργατών γης, που δουλεύουν απλήρωτοι επί 6 μήνες σε συνθήκες δουλείας, ήρθε να αποκαλύψει τι εννοούν διέξοδο από την κρίση και τι ζωή ετοιμάζουν για τους ντόπιους εργαζόμενους και για τους μετανάστες.
Ο Γολγοθάς που υποχρεώνονται να ανέβουν οι εργαζόμενοι δεν έχει τέλος. Με την ανεργία να σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, με τα χαράτσια να ανανεώνονται στο διηνεκές αλλάζοντας όνομα, με την ακρίβεια να καλπάζει στα πιο βασικά αγαθά, όπως είναι το ρεύμα, αλλά και με τα νοικοκυριά στο κόκκινο από χρέη και δάνεια, είναι άξιο απορίας σε ποιους νομίζουν ότι απευθύνονται μέσα από την εικονική πραγματικότητα που κατασκευάζουν.
Όταν ο φοροεισπρακτικός μηχανισμός φτάνει να αναζητά “ελαφρύνσεις” και δόσεις που να αρπάζουν ακόμη και 25 ευρώ από δανειολήπτες που αδυνατούν να επιβιώσουν, κατανοεί ο καθένας σε πόσο τραγική κατάσταση έχουν φτάσει οι λαϊκές οικογένειες αλλά κυρίως το μέγεθος του ληστρικού έργου της κυβέρνησης που στοχεύει να αρπάξει οποιοδήποτε ποσό μπορεί να κατασχεθεί από τη σύνταξη και το μισθό.
Όταν ο δημόσιος τομέας (νοσοκομεία, σχολεία, υπηρεσίες) έχει συρρικνωθεί σε βαθμό διάλυσης, πετώντας χιλιάδες εργαζόμενους στην ανεργία, αδυνατώντας να παράσχει τα στοιχειώδη, τότε οι γκεμπελίστικες διακηρύξεις της κυβέρνησης για αξιοκρατία, για κοπανατζήδες και καταχραστές υπαλλήλους που πρέπει να “ανακαλυφθούν”, για να αθροιστούν στον αριθμό απολύσεων που απαιτούν οι ιμπεριαλιστές δανειστές, ακούγονται ως απευθείας επίθεση στους εργαζόμενους, οι οποίοι κατανοούν ότι κανένα κεκτημένο, ακόμη κι αν κατοχυρώνεται συνταγματικά, δεν θα παραμείνει αλώβητο μπροστά στη σαρωτική επίθεση που έχουν εξαπολύσει το κεφάλαιο και οι ιμπεριαλιστές.
Μια επίθεση που όσο η κρίση πλήττει ακόμη βαθύτερα και τις ίδιες τις ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις, τόσο αυτές θα απαιτούν παραπέρα συσσώρευση κεφαλαίων και αφαίμαξη των εργαζομένων ώστε να αντέξουν στον άγριο ανταγωνισμό που εξελίσσεται. Η κόντρα μεταξύ των Αμερικάνων και των Γερμανών ιμπεριαλιστών για την ακολουθούμενη πολιτική στην Ευρωζώνη, όπως περιγράφεται και από πρόσφατο κεντρικό άρθρο των Νew York Times, η... αποκάλυψη του Κρούγκμαν για νέα λάθη των οικονομολόγων, πέρα από τον “πολλαπλασιαστή” του ΔΝΤ, στους υπολογισμούς τους για το μέσο ρυθμό ανάπτυξης των χωρών με υψηλό χρέος, οι αντιθέσεις που αναπτύσσονται ανάμεσα στους G20 έρχονται απλώς να επιβεβαιώσουν ότι η κρίση όχι μόνο δεν ελέγχεται αλλά, αντιθέτως, αγριεύει. Ότι πίσω από... λογιστικά λάθη κρύβονται οξύτατοι ανταγωνισμοί που θα καταλήξουν με μαθηματική ακρίβεια σε νέα δεινά για λαούς εξαρτημένων χωρών και συνολικά για την εργατική τάξη και τους εργαζόμενους.
Σε ένα τόσο αδιέξοδο περιβάλλον είναι καθαρό ότι η επιχείρηση “τόνωσης της αισιοδοξίας” που υιοθετεί η κυβέρνηση δεν πρόκειται να έχει κανέναν αποδέκτη. Και γι' αυτό η επιβολή αυτής της απάνθρωπης πολιτικής, που “εκτελεί” καθημερινά όχι μόνο τους δεκάδες αυτόχειρες αλλά και τις εκατοντάδες χιλιάδες άνεργων νεολαίων, δεν μπορεί να επιβληθεί παρά μόνο με την κρατική καταστολή και τρομοκρατία. Η επίδειξη δύναμης και η φασιστικής έμπνευσης επιδρομή στα σπίτια των αγωνιστών της Ιερισσού συνάδει με πρακτικές φασιστικών περιόδων, τότε που “ήξερες πως αυτός που χτυπάει την πόρτα τα χαράματα δεν είναι ο γαλατάς”.
Βασική προϋπόθεση για να μπορούν όλοι αυτοί να “χορεύουν” στην κοιλιά του λαού είναι να μην υπάρχει απάντηση κινηματική. Και σε αυτό η Αριστερά έκανε ακόμη μια φορά το θαύμα της. Ο ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε ότι το ευρώ δεν είναι φετίχ αλλά σ' αυτό και στην ΕΕ θα στηριχτεί ώστε να ανασταλεί το μνημόνιο. Θέση που ο Τσίπρας ομολόγησε στο συνέδριο του Economist και ο Λαφαζάνης ανέλαβε να παρουσιάσει την αναστολή σαν κατάργηση, λέγοντας: «Δεν πρόκειται για νέα θέση. Ακύρωση είναι, κατάργηση των μνημονίων, των εφαρμοστικών νόμων και το λέμε όλοι απαξάπαντες, το λέει το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, είναι η κατεύθυνσή μας, είναι ο θεμελιακός όρος μιας νέας διακυβέρνησης».
Το ΚΚΕ μετά την απόλυτη επιβεβαίωση της γραμμής που ακολούθησε το προηγούμενο διάστημα, με νέο πλέον ηγέτη, θα πορευτεί το δρόμο του αναχωρητισμού ελπίζοντας να ανασυγκροτήσει την εκλογική του βάση.
Η επιλογή της πρόωρης εκλογικής αναμέτρησης που προβάλει η αξιωματική αντιπολίτευση, αφού φτιαχτούν τα νέα “εργαλεία” (σχέδιο Β, γέφυρες με ΑΝΤΑΡΣΥΑ), φαίνεται νά 'χει συμπαρασύρει το σύνολο των αριστερών μνηστήρων σε μια πιθανή “αριστερή” κυβέρνηση. Ούτε τα νέα μέτρα που προωθούνται μέσω των απολύσεων των “επίορκων” δημοσίων υπαλλήλων ή των εκπαιδευτικών μέσω συγχωνεύσεων, ούτε η μαζική εξαθλίωση που επεκτείνεται στα χαμηλόμισθα αλλά και μικρομεσαία στρώματα φαίνεται να διεγείρουν τα αντικαπιταλιστικά αντανακλαστικά αυτής της αριστεράς, πολύ δε περισσότερο ούτε οι γεωστρατηγικές ανακατατάξεις που εξελίσσονται στη γειτονιά μας (Κύπρος, Συρία, Τουρκία) αλλά και ευρύτερα (Κορεατική χερσόνησος). Όπου, ανεξαρτήτως εάν πραγματικά το εννοούν οι απόγονοι του Κιμ Ιλ Σουνγκ πως θα χρησιμοποιήσουν πυρηνικά, και μόνο το γεγονός ότι φτάσαμε στο σημείο να θεωρείται σαν επιλογή ένα πυρηνικό χτύπημα, κατανοούμε σε ποια κατάσταση οδηγείται ο κόσμος όλος και πόσο αναντίστοιχο είναι το εργατικό αλλά και το κομμουνιστικό κίνημα σήμερα. Φαίνεται όμως να αρκούνται οι παραπάνω στο “μήνα του δεν πληρώνω” και στην αλληλοβοήθεια μέσω ΜΚΟ και δήμων.
Με αυτά τα δεδομένα είναι ολοφάνερο πως η απεργία της 1ης Μάη πρέπει να λάβει μαζικά, μαχητικά χαρακτηριστικά, ξεδιπλώνοντας την αντίσταση των εργαζομένων τόσο ενάντια στην επίθεση στις εργατικές μάζες όσο και εναντίον των πολεμικών κινδύνων που διαγράφονται για τους λαούς συνολικότερα.
πηγή: Προλεταριακή Σημαία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου