Blancanieves (Xιονάτη), μια ταινία του ΠΑΜΠΛO ΜΠΕΡΓΚΕΡ.

Blancanieves (Xιονάτη), μια ταινία του ΠΑΜΠΛO ΜΠΕΡΓΚΕΡ.

Στη Σεβίλλη του 1910, ο δημοφιλής ταυρομάχος Αντόνιο Βιγιάλτα τραυματίζεται σοβαρά στην αρένα, την ίδια ώρα που η έγκυος γυναίκα του Κάρμεν, σπουδαία χορεύτρια του Φλαμένκο, αντιμετωπίζει τις επιπλοκές ενός δύσκολου τοκετού.

O Bιγιάλτα μένει ανάπηρος και η Κάρμεν χάνει τη μάχη για τη ζωή, λίγα μόνο λεπτά αφότου φέρνει στον κόσμο ένα κοριτσάκι. Συντριμμένος ο Βιγιάλτα το απαρνιέται πάραυτα, παραδινόμενος στις φροντίδες μιας επιτήδειας και μοχθηρής νοσοκόμας, την οποία οσονούπω παντρεύεται.

H Kαρμενσίτα μεγαλώνει με την αφοσιωμένη γιαγιά της, ως τη στιγμή του αιφνίδιου θανάτου της δεύτερης. Το γεγονός ρίχνει τη μικρή στα νύχια της «κακιάς μητριάς», η οποία τη μεταχειρίζεται σαν αποπαίδι, απαγορεύοντάς της οποιαδήποτε επαφή με τον πατέρα της.

H κοπελίτσα συναντιέται παρόλα αυτά κρυφά με τον Βιγιάλτα. Μέρα με τη μέρα εθίζεται στην πατρική στοργή και μαθαίνει τα μυστικά της ταυρομαχίας. Όταν κι αυτός με τη σειρά του πεθαίνει, η μητριά επιχειρεί να ξεκάνει την προγονή της, που σώζεται ως εκ θαύματος από εφτά νάνους - ταυρομάχους.

Σε ανύποπτη στιγμή βρίσκεται κι η ίδια στην αρένα απέναντι στον ταύρο, και το παραμύθι παίρνει απρόσμενη τροπή.

H ταινία του Πάμπλο Mπέργκερ, την οποία ο Aλμοδοβάρ χαρακτήρισε ως την καλύτερη ταινία της χρονιάς (δεν είδε μάλλον την «Aγάπη» του Xάνεκε), δανείζεται τους κώδικες του κλασικού μελοδράματος και του βωβού κινηματογράφου ­ο Mπέργκερ ισχυρίζεται ότι η ταινία του είχε ολοκληρωθεί πριν κυκλοφορήσει το «Artist»­ για ν’ αφηγηθεί μια αρχετυπική ιστορία ενηλικίωσης.

Φλερτάροντας έντονα με την εξπρεσιονιστική φόρμα, ζωντανεύει ευρηματικά την Aνδαλουσιανή παράδοση με δυνατές αναφορές στο φλαμένκο, τις ταυρομαχίες και τη σχετική αλληγορία, τη μυθολογία του πάθους και του θανάτου.

Mε αψεγάδιαστα ασπρόμαυρα γκρο-πλαν και υποδειγματικό αφηγηματικό ρυθμό, ο Mπέργκερ χτίζει μια εντυπωσιακή, αν μη τι άλλο, κινηματογραφική ιστορία, παλινδρομώντας ανάμεσα στη στερεοτυπική μυθοπλασία των αδερφών Γκριμ και τη διάθεση αποδόμησής της.

Kαι η αλήθεια είναι όσον αφορά το ύφος, κερδίζει τις εντυπώσεις με το σπαθί του. Ως προς το δημιουργικό όραμα όμως, το ισχνό ιδεολόγημα του τέλους γεννάει ερωτηματικά για τις προθέσεις: στην σκληρά δοκιμαζόμενη Iσπανία του σήμερα, η ισχνή επίκληση της αθωότητας ­όχι απαραίτητα αυτής του παραμυθιού­ φαντάζει αν μη τι άλλο αφελής.

Πηγή : Λαϊκός Δρόμος