Είναι αυταπάτη - όταν δεν είναι συνειδητός αποπροσανατολισμός - ο ισχυρισμός ότι η καπιταλιστική οικονομική κρίση είναι δυνατό να ξεπεραστεί σε όφελος της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, στο πλαίσιο του συστήματος από μία «αριστερή κυβέρνηση» ή από κάποια παρόμοιας ονομασίας.
Η οικονομική κρίση θα ξεπεραστεί είτε με τους εργαζόμενους ισοπεδωμένους, δηλαδή σε όφελος του κεφαλαίου που τη δημιούργησε, είτε με τους εργαζόμενους στο προσκήνιο για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων και την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής. Ενδιάμεσος δρόμος δεν υπήρξε ποτέ, ούτε πρόκειται να υπάρξει.
Η οικονομική κρίση έδειξε ακόμα πιο ανάγλυφα τα ιστορικά όρια του καπιταλισμού, τη μεγάλη όξυνση της βασικής του αντίθεσης, που συνίσταται στο γεγονός ότι ενώ η εργασία αποκτά όλο και πιο πολύ κοινωνικό χαρακτήρα, το μεγαλύτερο μέρος των αποτελεσμάτων της το ιδιοποιείται μια χούφτα εκμεταλλευτών, ενώ οι παραγωγοί του πλούτου οδηγούνται στη σχετική ή και στην απόλυτη εξαθλίωση.
Η πολιτική που εφαρμόζεται από το ξεκίνημα της κρίσης, γνωστή ως πολιτική των μνημονίων, δεν ήρθε ξαφνικά, ούτε αποτελεί την αιτία της αντιλαϊκής λαίλαπας. Η ίδια πολιτική είχε αρχίσει να εφαρμόζεται με πιο αργούς ρυθμούς σε όλες τις χώρες της ΕΕ πολλά χρόνια πριν το ξέσπασμα της κρίσης. Τα μνημόνια αποτελούν τη συμπυκνωμένη συνέχεια αυτής της πολιτικής και είναι αποτέλεσμα της κρίσης και όχι η αιτία της. Περιέχουν μέτρα κατεδάφισης δικαιωμάτων που θα εφαρμόζονταν και δίχως την κρίση. Ο στόχος του κεφαλαίου και των εκπροσώπων του και πριν και μετά την κρίση είναι η ανάγκη αύξησης της κερδοφορίας του. Δηλαδή, η αιτία για την αντιλαϊκή πολιτική είναι η ίδια και πριν η κρίση ξεσπάσει και στη συνέχεια.
Πρόκειται για τη στρατηγική επίθεση του κεφαλαίου, που αγκαλιάζει όλους τους τομείς της ζωής της εργατικής τάξης και των αυτοαπασχολούμενων και των φτωχών αγροτών. Επομένως, στη στρατηγική του κεφαλαίου αυτές οι κοινωνικές δυνάμεις έχουν συμφέρον και εκ των πραγμάτων υποχρεούνται να αντιπαραθέσουν τη δική τους στρατηγική αντεπίθεσης και να οργανώσουν την πάλη τους (λαϊκή συμμαχία) που η έκβασή της δεν μπορεί να είναι άλλη από την κατάκτηση της εξουσίας τους. Κοινωνικοποίηση ή καπιταλιστική ιδιοκτησία. Αστική ή εργατική - λαϊκή εξουσία και αποδέσμευση από την ΕΕ.
Ο ισχυρισμός και η προτροπή «να ενωθούν όλες οι αντιμνημονιακές ή αριστερές δυνάμεις», που θα αντιμετωπίσουν και θα αναστρέψουν την πορεία υπέρ των εργαζομένων, αποτελεί ουτοπία και ταυτόχρονα τουφεκιά στον αέρα, την ίδια στιγμή που το θηρίο έχει επιπέσει πάνω στους εργαζόμενους. Εξίσου ουτοπική είναι και η άποψη ότι οι προοδευτικές εξελίξεις θα έρθουν μέσω του κοινοβουλευτικού δρόμου, τον οποίο ο μαζικός αγώνας θα υποβοηθά.
1. Η προβαλλόμενη ως «εναλλακτική λύση» στρατηγική για εθνικοποίηση των τραπεζών και άλλων στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεων, που δήθεν θα αποτελέσουν το μοχλό για την παραγωγική ανασυγκρότηση, δεν αποτελεί πρωτοτυπία του ΣΥΡΙΖΑ και άλλων. Εχει εφαρμοστεί στο παρελθόν σε όλο τον κόσμο και από σοσιαλδημοκρατικές και από χριστιανοδημοκρατικές κυβερνήσεις και απέδειξε: Πρώτον, ότι και ο κρατικός καπιταλιστικός τομέας σε όφελος του κεφαλαίου λειτουργεί και δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Σοσιαλιστικές νησίδες δεν υπάρχουν. Δεύτερο, ότι η πολιτική των κρατικοποιήσεων εγκαταλείφθηκε μετά την οικονομική κρίση του 1970 - 1973, αφού απέτυχε και αυτή να την αποτρέψει, και στη συνέχεια άνοιξε ο δρόμος της πλήρους απελευθέρωσης των αγορών, γιατί αυτό απαιτούν οι ανάγκες του κεφαλαίου. Τρίτο, ότι και σήμερα κάποιες κρατικοποιήσεις γίνονται, προκειμένου να ξεχρεώσουν οι εργαζόμενοι τις τράπεζες, για να παραδοθούν ξανά στους ιδιώτες από τις κυβερνήσεις. Πέρασε ο καιρός που ο καπιταλισμός μπορούσε να παραχωρεί για να ενσωματώνει. Τώρα πια έχει έρθει ο καιρός να τα πάρει όλα πίσω. Η ανταγωνιστικότητα είναι ανελέητος παράγοντας, ενώ πραγματοποιείται σε συνθήκες αναρχίας της παραγωγής. Η ανταγωνιστικότητα έχει ως αποτέλεσμα την υπερσυσσώρευση κεφαλαίων, που αποτελεί την αιτία των καπιταλιστικών κρίσεων. Επομένως τι; Δοκιμασμένες συνταγές που φέρνουν τις κρίσεις, για να πραγματοποιηθεί η έξοδος από την κρίση, που θα φέρει τη νέα κρίση...
2.Η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής αποτελεί την απαραίτητη προϋπόθεση, για να μπουν σε δρόμο ικανοποίησης οι διευρυμένες λαϊκές ανάγκες. Πρόκειται για αναγκαίο δρόμο ανάπτυξης, επίκαιρο και ρεαλιστικό. Στοιχειώδη αλλά βασικά ζητήματα είναι αδύνατο να αντιμετωπιστούν δίχως την εγκαθίδρυση της λαϊκής εξουσίας και τη συνακόλουθη κοινωνικοποίηση (σταθερή δουλειά για όλους, κατάργηση ελαστικών σχέσεων εργασίας, αξιοπρεπείς μισθοί και συντάξεις, δωρεάν και αποκλειστικά δημόσια Υγεία και Παιδεία για όλους, ελεύθερος χρόνος κ.ά.). Οποια κυβέρνηση επιχειρήσει να πάρει τέτοια μέτρα, δίχως να έχει την οικονομική και πολιτική εξουσία, θα βρεθεί στο κενό από την οργανωμένη επίθεση της ΕΕ, των κεφαλαιοκρατών και των κομμάτων τους και των πολυπλόκαμων κρατικών μηχανισμών. Και μηχανισμούς από εργάτες (φοβισμένους, εξαγορασμένους κ.ά.) θα οργανώσουν οι κεφαλαιοκράτες για να χτυπάνε τους εργάτες, ενώ τα σαμποτάζ και οι εκβιασμοί θα είναι στην ημερήσια διάταξη. Θα οργιάσουν οι «κατσαρόλες». Πολύ περισσότερο, αφού μια τέτοια κυβέρνηση δεν έχει προσανατολίσει και δεν έχει προετοιμάσει την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα για το τι δύσκολο δρόμο και τι καθήκοντα έχουν μπροστά τους, αλλά και επιπλέον τους έχει παροπλίσει μέσω του εύκολου και από τα πάνω κοινοβουλευτικού δρόμου ανάδειξής της.
Για το αν μπορεί μια τέτοια κυβέρνηση να ασκήσει φιλολαϊκή πολιτική αποδείχθηκε πρόσφατα στην Κύπρο, ενώ είχε αποδειχτεί και πολλές φορές στο παρελθόν σε μια σειρά χώρες. Το επιβεβαιώνει και η ολιγόμηνη συμμετοχή του ΚΚΕ και του ΕΑΜ στην κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου το 1944. Και μάλιστα σε μια φάση του αγώνα που ο λαός ήταν ένοπλος. Οχι με «κίνημα» αγανακτισμένων, ούτε τύπου ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ και ΣΥΡΙΖΑ.
3. Υπάρχει και η άποψη που λέει ότι μια τέτοια κυβέρνηση πρέπει να διαμορφωθεί έστω στη βάση της αντιμετώπισης 5 - 6 στοιχειωδών προβλημάτων. Αυτή η άποψη παραγνωρίζει το γεγονός ότι μια κυβέρνηση, οποιαδήποτε κυβέρνηση, δεν έχει να αντιμετωπίσει μόνο 5 - 6, αλλά το σύνολο των ζητημάτων, θέλει δε θέλει. Θα έχει να αντιμετωπίσει την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, την Κοινωνική Ασφάλιση, την εξαγωγή κεφαλαίων, τις Συλλογικές Συμβάσεις, το χρέος, τη λειτουργία των ναυπηγείων και εκατοντάδες άλλα. Τι θα κάνει για όλα αυτά; Ακόμα: Πώς θα λυθούν και αυτά τα 5 - 6, τη στιγμή που όλα τα ζητήματα αλληλοσυνδέονται μεταξύ τους και τα 95 άλυτα θα «πνίξουν» και αυτά τα 5 - 6; Με το άλλο χέρι αυτή η κυβέρνηση θα παίρνει πίσω στο πολλαπλάσιο τα ψίχουλα που, ας υποθέσουμε, ότι θα δώσει.
4. Χρειάζεται, ασφαλώς, οι εργαζόμενοι να συνειδητοποιήσουν με την ίδια τους την πείρα την ανάγκη για το επαναστατικό άλμα. Αυτή η συνειδητοποίηση θα πραγματοποιηθεί στο έδαφος της πάλης για να αποκρουστεί η εναντίον τους επίθεση και μέσα από την αντεπίθεσή τους ενάντια στους επιχειρηματικούς ομίλους και την εξουσία τους και ενάντια στην ΕΕ και στην πολιτική των κομμάτων της, για την απομόνωση των εργατοπατέρων και του οπορτουνισμού. Πάντως, η πείρα δεν αποκτάται μέσω των κοινοβουλευτικών δρόμων και του σχηματισμού κυβερνήσεων αστικής διαχείρισης. Αυτή η δήθεν λύση κρατάει το λαό ενσωματωμένο στο σύστημα, τον οδηγεί τελικά μόνο στην απογοήτευση και στο πισωγύρισμα. Ενα κίνημα, που ο ρόλος του θα είναι να «σπρώξει» ή και να στηρίξει την όποια «αριστερή κυβέρνηση», είναι ακριβώς αυτό που δε φοβάται η αστική τάξη. Αντίθετα, φοβάται μόνο εκείνο το κίνημα, το ταξικό, που στοχεύει στην κατάργηση της ιδιοκτησίας της.
Τι θα σήμαινε η συμμετοχή του ΚΚΕ σε μια τέτοια κυβέρνηση;
Οτι το ΚΚΕ κοροϊδεύει το λαό, αφού θα του υπόσχεται ότι είναι δυνατό αυτή η κυβέρνηση να εφαρμόσει φιλολαϊκή πολιτική, δίχως να έχει στα χέρια της τα κλειδιά της οικονομίας.
Οτι το ΚΚΕ οδηγείται σε πολιτικαντισμούς, μόνο και μόνο για να αυξήσει τα εκλογικά του ποσοστά, με συμμόρφωση στο ρεύμα.
Οτι με τακτικισμούς υποθηκεύει το μέλλον του κινήματος σε προσωρινά «οφέλη», δηλαδή ότι χτίζει στην άμμο.
Οτι θα ξεσήκωνε τη δικαιολογημένη αγανάκτηση των εργαζομένων - και των ψηφοφόρων του - όταν διαπίστωναν ότι οι φιλολαϊκές υποσχέσεις σκορπίστηκαν από τον άνεμο της αντίδρασης και από τη δική του αδυναμία.
Οτι είναι για το θεαθήναι ο στόχος του να καθοδηγήσει την εργατική τάξη και τους συμμάχους της στην κατάκτηση της εργατικής εξουσίας.
Οτι, επομένως, μεταλλάσσεται σε ένα άλλο κόμμα, το οποίο, ανεξάρτητα αν κρατάει το όνομα και το σφυροδρέπανο, δεν είναι πια Κομμουνιστικό Κόμμα. Κάτι παρόμοιο με το Γαλλικό ΚΚ, που κάθε άλλο παρά Κομμουνιστικό ήταν και όσον καιρό κρατούσε το σφυροδρέπανο. Και όχι μόνο το Γαλλικό.
Η στάση του ΚΚΕ απέναντι στη λεγόμενη «κυβέρνηση της αριστεράς» αποτελεί σημαντική παρακαταθήκη για το μέλλον του εργατικού και του λαϊκού κινήματος. Συνακόλουθα με αυτή και τα διδάγματα που το ΚΚΕ έχει αποκομίσει σχετικά με τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες και την αποκάλυψη του ρόλου του αστικού κοινοβουλίου. Στην ύπαρξη των πρώτων έχει συνδράμει τόσο το ίδιο όσο και το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα από τις αρχές της δεκαετίας του 1950, ιδιαίτερα μετά από το 1956. Για το δεύτερο, το δίδαγμα είναι ότι οι κομμουνιστές χρειάζεται να κάνουμε πολύ περισσότερα για να αποκαλυφθεί ο ταξικός και υποκριτικός χαρακτήρας του συγκεκριμένου αστικού θεσμού.
Του
Μάκη ΜΑΪΛΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου