« 7 Ερωτήσεις » : Η Ελεάννα Ιωαννίδου σε μια αποκλειστική συνέντευξη της στο K.K.4ever.

Το Κ.Κ.4ever εγκαινιάζει την καινούρια στήλη του « 7 Ερωτήσεις  » και έχει την χαρά να φιλοξενεί την κα Ελεάννα Ιωαννίδου. Οι 7 συνεργάτες του μπλογκ έχουμε την ευκαιρία να της θέσουμε από ένα ερώτημα ο καθένας.

Μερικά λόγια για την καλεσμένη μας …Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1972. Σπούδασε νομικά στο Α.Π.Θ. με μεταπτυχιακές σπουδές στο Δημόσιο Δίκαιο και τις Πολιτικές Επιστήμες. Από το 1995 ασκεί δικηγορία, έχοντας συμβάλει σε σημαντικές δικαστικές επιτυχίες του οικολογικού κινήματος, όπως τη διάσωση του περιαστικού δάσους της Θεσσαλονίκης, την αποτροπή της υποθαλάσσιας αρτηρίας και την διατήρηση του μνημείου των "Αλευρόμυλων Αλλατίνη".

Συμμετέχει σε συλλογικότητες και δράσεις για ένα καλύτερο αστικό περιβάλλον, για την υπεράσπιση της κοινωνίας από το νεοναζισμό, για την ουσιαστική ισότητα των φύλων, τα lgbt δικαιώματα και τα δικαιώματα των μητέρων, στη Συμμαχία "Αλλάξτε Πολιτική για τα Ναρκωτικά" και στην κίνηση πολιτών για την ισότιμη φορολόγηση της Εκκλησίας. Είναι μέλος στο δ.σ. του ελληνικού IBFAN (δικτύου δράσης για τη βρεφική διατροφή), στην Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, στην Ένωση Πολιτών Θεσσαλονίκης για το Περιβάλλον και τον Πολιτισμό, στον υπό ίδρυση Κοινωνικό Καταναλωτικό Συνεταιρισμό Θεσσαλονίκης, ενώ διετέλεσε μέλος της Ε.Γ. του Πανελλήνιου Δικτύου Οικολογικών Οργανώσεων (2009-2010). Είναι μέλος των Οικολόγων Πράσινων, έχοντας συμμετάσχει στην Γραμματεία τους ως συν-εκπρόσωπος τύπου (2010-2012).

Έχει τέσσερα παιδιά που προσπαθεί να τα διδάξει να είναι ελεύθεροι άνθρωποι.

Κα Ελεάννα Ιωαννίδου σας ευχαριστούμε για την ανταπόκριση σας και ξεκινάμε με την πρώτη ερώτηση.

 

1) Στις 8 και 9 Δεκέμβρη στη Λαμία έγινε το 9ο τακτικό συνέδριο των Οικολόγων Πράσινων. Εσείς εκλεχτήκατε ως ένα από τα 12 μέλη της Επιτροπής Επανεκκίνησης που θα είναι πολιτικά υπεύθυνη για το Προγραμματικό και Καταστατικό συνέδριο των Οικολόγων Πράσινων που θα γίνει σε 6 μήνες περίπου. Γνωρίζοντας ότι οι πολιτικές εξελίξεις "τρέχουν" λόγω της οικονομικής κρίσης  με γρηγορότερους ρυθμούς από το παρελθόν και με την σημείωση ότι την Άνοιξη θα προηγηθούν τα συνέδρια του ΣΥ.ΡΙΖ.Α και του Κ.Κ.Ε,  θα θέλατε εσείς προσωπικά το κόμμα σας να πάρει πολιτικές πρωτοβουλίες για συνεργασία με άλλα κόμματα ή να κατέβει αυτόνομα στις επόμενες εθνικές εκλογές ;

Το πρόσφατο συνέδριο των Οικολόγων Πράσινων επιβεβαίωσε την ανάγκη για αλλαγή πλεύσης και ένα νέο ξεκίνημα του κόμματος. Μετά την βαριά ήττα που υποστήκαμε, πρώτη μας προτεραιότητα είναι η ανασυγκρότηση, μέσα από άνοιγμα στην κοινωνία, όπως αποτυπώνει, δίνοντας το πολιτικό μας στίγμα, η απόφαση του συνεδρίου μας (http://ecogreens-gr.org/cms/index.php?option=com_content&view=article&id=3948:-------------9-----&catid=19:confdec&Itemid=36).  Το θέμα των προεκλογικών συνεργασιών, όπως καταλαβαίνετε, σ' αυτή τη φάση, είναι άκαιρο και γι αυτό, άλλωστε, δεν απασχόλησε  το συνέδριό μας. Εδώ και χρόνια, όμως, συμμετέχω, όπως και πολλοί οικοσύντροφοί μου, σε πληθώρα δράσεων, άλλοτε ως πολίτης, άλλοτε ως νομικός, κι άλλοτε εκπροσωπώντας τους Οικολόγους Πράσινους, συνεργαζόμενη με ανθρώπους και συλλογικότητες από ένα ευρύ φάσμα του δημοκρατικού τόξου. Ενδεικτικά, πριν τις γιορτές συμμετείχα σε αποστολή μαζί με βουλευτές και στελέχη του ΣυΡιζΑ σε παράνομο κέντρο κράτησης μεταναστών στη Χαλκιδική. Στην Βόρεια Εύβοια, συνεργάζομαι, μεταξύ άλλων, με μέλη του ΚΚΕ στον αγώνα κατά της ΒΙΠΕ. Στο θέμα της δίκαιης φορολόγησης της Εκκλησίας και του χωρισμού Εκκλησίας και Κράτους έχω συνεργαστεί με τους αναρχικούς, αλλά και τους φιλελεύθερους. Στην διεκδίκηση της αλλαγής πολιτικής για τα ναρκωτικά, των δικαιωμάτων Λ.Ο.Α.Τ., μιας δίκαιης μεταναστευτικής πολιτικής, στον αγώνα κατά των μεταλλείων χρυσού, ένιωσα σύντροφος με ανθρώπους διαφόρων πολιτικών πεποιθήσεων. Και, κυρίως, στον αγώνα κατά του φασισμού, συνυπάρχω με πολίτες και συλλογικότητες από ένα ευρύ πολιτικό φάσμα που μας ενώνει η ευθύνη μας για την υπεράσπιση της δημοκρατίας. Για εμένα, αυτή είναι η ουσία στην συνεργασία των πολιτικών κομμάτων και όχι ένα προεκλογικό άθροισμα δυνάμεων (ή “κουκιών”) για το μοίρασμα των εδράνων στη Βουλή. Για να μην θεωρήσετε, όμως, ότι υπεκφεύγω, θα είμαι σαφής. Είμαι θετική σε μία ενδεχόμενη κυβερνητική συνεργασία με σύμπραξη της Αριστεράς και της Οικολογίας.  Αυτό, όμως, προϋποθέτει δύο πράγματα: αφενός την αυτόνομη παρουσία των Οικολόγων Πράσινων στην επόμενη Βουλή και αφετέρου τα κόμματα της Αριστεράς να συνεργαστούν μεταξύ τους. Θα έπρεπε να είχαν ήδη ξεκινήσει τις θεματικές συνεργασίες στην παρούσα Βουλή, καθώς και την από κοινού κατάθεση προτάσεων, ακριβώς γιατί οι πολιτικές εξελίξεις τρέχουν και υπάρχει επείγουσα ανάγκη υπεράσπισης της κοινωνίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της δημοκρατίας, που δεν μπορεί να περιμένει την προκήρυξη νέων εκλογών.

Θα συμμετείχατε σε μια κυβέρνηση συνεργασίας μαζί με το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ, με αντάλλαγμα το Υπουργείο Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής;

 

Οι Οικολόγοι Πράσινοι θεωρούμε πως συμμετοχή στην πολιτική σημαίνει ετοιμότητα ανάληψης κυβερνητικών ευθυνών και όχι εμμονή στην στείρα αντιπολίτευση. Προκειμένου, όμως, να έχουμε την ελάχιστη αποτελεσματικότητα στην προώθηση των  πολιτικών μας -και όχι απλά η συμμετοχή μας σε μια κυβέρνηση συνεργασίας να λειτουργήσει ως άλλοθι του υπάρχοντος στρεβλού πολιτικού συστήματος-, θα πρέπει η απαραίτητη προγραμματική συμφωνία με τους υποψήφιους κυβερνητικούς μας ετέρους να έχει ως βάση, εκτός από την δίκαιη αναδιανομή του πλούτου, την αλλαγή του μοντέλου παραγωγής και κατανάλωσης, την βιώσιμη, αποκεντρωμένη στροφή στην πραγματική οικονομία. Τέτοιες συγκλίσεις προϋποθέτουν την συναντίληψη ότι βασική αιτία της χρεοκοπίας μας είναι το μοντέλο της οικονομίας που είχαμε υιοθετήσει: μιας οικονομίας που ανήγαγε σε ύψιστο δικαίωμα την υπερκατανάλωση σε ένα πολιτικό σύστημα που διαποτίστηκε από το “δικαίωμα στην διαφθορά”. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, με το πελατειακό όχι μόνο παρελθόν , αλλά και παρόν τους, αποδεικνύουν έμπρακτα πως όχι μόνο δεν είναι διατεθειμένοι να αγγίξουν τις αιτίες των σημερινών μας αδιεξόδων, αλλά εξακολουθούν να γιατρεύουν την αρρώστια με αρρώστια, δίνοντας ασυλία στους μεγαλοφοροφυγάδες και στους οικονομικά ισχυρούς και δυσβάσταχτα βάρη στους αδύναμους αντί να σχεδιάσουν ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα, αναζητώντας χρηματοδότηση για τους αυτοκινητοδρόμους-χωρίς-αυτοκίνητα αντί για το σιδηροδρομικό δίκτυο και τις δημόσιες συγκοινωνίες, τάζοντας ανύπαρκτα έσοδα από το ξεκοίλιασμα της γης με ορυχεία αντί να μεριμνήσουν για τη βιώσιμη αναζωογόνηση της υπαίθρου, προωθώντας τον ακρωτηριασμό των ακτών με τεράστιες all-inclusive τουριστικές μονάδες αντί για την τόνωση των τοπικών οικονομιών μέσα από τον βιώσιμο τουρισμό, και ακολουθώντας παρά πόδας την ατζέντα των νεοναζί αντί να επενδύσουν στην κοινωνική συνοχή. Όπως καταλαβαίνετε, τα περιθώρια για αναζήτηση κοινών συνισταμένων με τέτοιες πολιτικές είναι ανύπαρκτα.

                     

3)        Εξακολουθείτε να στηρίζετε τον δήμαρχο Αθήνας ο οποίος σε όλα τα ζητήματα αποδείχθηκε ότι είναι από τους πιστότερους στην εφαρμογή των αποφάσεων της τρόικα και της κυβέρνησης; Ακόμη και στα περιβαλλοντολογικά ζητήματα;

 

Το έργο του Καμίνη στην Αθήνα δεν είναι μονοσήμαντο. Έχει και θετικές πτυχές και δεν είμαι καθόλου σίγουρη πως θα ήμασταν καλύτερα με δήμαρχο Κακλαμάνη.  Συμφωνώ, ωστόσο, μαζί σας ότι έσπευσε να σταθεί αρωγός της κυβερνητικής πολιτικής σε κρίσιμες στιγμές της τελευταίας διετίας, όπως κατά τη βίαιη απομάκρυνση των Αγανακτισμένων από την πλατεία συντάγματος, την αντίδρασή του  απέναντι στις μαύρες κορδέλες των μουσικών της δημοτικής μπάντας, στην αγορά της Κυψέλης, στους πεζοπόρους που ήρθαν με τα πόδια για συμπαράσταση από τη Βαρκελώνη στην Αθήνα και στη Villa Amalias.  Η Οικολογική Αθήνα, η παράταξή μας στο Δήμο Αθηναίων, και οι Οικολόγοι Πράσινοι έχουμε συχνά διαχωρίσει δημόσια τη θέση μας από τέτοιες επιλογές του κυρίου Καμίνη. Εκτός αυτού, ο τρόπος με τον οποίο λειτούργησε αυτά τα δύο χρόνια και απέναντι στην δική του παράταξη, το γεγονός ότι δεν έλαβε τις αποφάσεις του -ούτε καν τις κρίσιμες- μέσα από συλλογικές διαδικασίες, αν όχι ανοικτές για όλα τα μέλη της παράταξης, τουλάχιστον για τους δημοτικούς του συμβούλους, αποτελεί μια άγονη πρακτική, ξένη προς τον τρόπο, με τον οποίο λειτουργούμε στους Οικολόγους Πράσινους.  Η μη λήψη υπόψη των θέσεών μας, σε συνδυασμό με την πρόσφατη αποχώρηση του δημοτικού μας συμβούλου, όπως καταλαβαίνετε, μας στερεί την δυνατότητα να επηρεάσουμε στο βαθμό που θέλαμε το “εγχείρημα Καμίνη”.  Έτσι, με δημόσια πρωτοβουλία των Νέων Πράσινων με αφορμή την στάση του δημάρχου Αθηναίων στο θέμα της Villa Amalias  (http://neoiprasinoi.blogspot.gr/2012/12/blog-post_26.html) , αυτές τις μέρες κινούνται οι εσωτερικές διαδικασίες για τον συνολικό απολογισμό του μισού της θητείας του και την στάση που θα κρατήσει η Οικολογική Αθήνα απέναντι στην Δημαρχεία Καμίνη εφεξής.

4)        Με αφορμή  τη δίκη του αρνητή στράτευσης Μενέλαου Εξίογλου , οι Οικολόγοι Πράσινοι δήλωσαν την συμπαράσταση τους σε όσους αγωνίζονται ενάντια στον μιλιταρισμό. Στον αντίποδα βρίσκεται η Χρυσή Αυγή που πρότεινε μέσα στην βουλή την υποχρεωτική στράτευση των γυναικών. Ποια είναι η άποψη σας για την πρόταση της Χρυσής Αυγής ;

 

Το Πράσινο κίνημα υπήρξε ανέκαθεν στενά συνδεδεμένο με τα μη βίαια, ειρηνιστικά κινήματα, όπως το αντιμιλιταριστικό. Η δική μου, μάλιστα, πρώτη συνάντηση με κάποιους από τους σημερινούς μου συντρόφους στους Οικολόγους Πράσινους, όταν ακόμα ήμουν γυμνασιόπαιδο,  ήταν σε μια μεγάλη ανοιχτή συνέλευση στο αμφιθέατρο της Νομικής στη Θεσσαλονίκη για τη συμπαράσταση στον απεργό, τότε, πείνας αντιρρησία συνείδησης, Μιχάλη Μαραγκάκη, δραστήριο, σήμερα, μέλος των Οικολόγων Πράσινων.  Η ανάληψη ατομικής ευθύνης για την ειρήνη στον πλανήτη και η απόλυτη αντίθεση σε κάθε μορφή βίας, που εκφράζονται μέσα από το διεθνές κίνημα της Αντίρρησης Συνείδησης, σήμερα περισσότερο από ποτέ, αποτελούν αντίδοτα απέναντι στη βία, κρατική, κοινωνική και ατομική, που εξαπλώνεται σαν καρκίνος στην ελληνική κοινωνία. Η Χρυσή Αυγή και η εκλογική της άνοδος, φρονώ, δεν είναι αίτιο, αλλά σύμπτωμα αυτής της βίας και συνάμα απόδειξη πως, ως λαός, ακόμη δεν έχουμε διδαχθεί από τα σφάλματα του συλλογικού μας παρελθόντος, πως ακόμα πέφτουμε θύματα της οργής που θολώνει την κρίση κι αρνούμαστε να εντοπίσουμε -και να αντιμετωπίσουμε- τις πραγματικές αιτίες των δεινών μας. Το σημερινό, αυτιστικό πολιτικό σύστημα, με τα αδιέξοδα που αναπαράγει, δεν είναι παρά καθρέπτης της κοινωνίας μας, που αρνείται να αλλάξει, να επαναπροσδιορίσει τους “δείκτες ευημερίας” της, που νοσταλγεί τους Ολυμπιακούς Αγώνες, τον κολλητό στο υπουργείο, τα πάρτι των επιδοτήσεων και τα SUV και, βέβαια, εύκολα πιστεύει όσους “δείχνουν” εξωτερικούς εχθρούς. Σ' αυτό το πολιτικό περιβάλλον, η Χρυσή Αυγή θεωρεί πως η εκπαίδευση στα όπλα και στην οργανωμένη χρήση βίας είναι προνόμιο των ανδρών που πρέπει να επεκταθεί και στις γυναίκες. Στον αντίποδα, όπως επισημαίνετε, είναι η άποψη που συμμερίζομαι, πως κανένας πολίτης, άνδρας ή γυναίκα, δεν πρέπει να υποχρεούται να “υπηρετήσει” στρατιωτική θητεία, εξοικειωνόμενος όχι μόνο με την χρήση των όπλων, αλλά και με ένα από τα χειρότερα πρόσωπα του πελατειακού πολιτικού συστήματος που είναι ο ελληνικός στρατός. Η γυναικεία χειραφέτηση, κατά τη γνώμη μου, περνάει πρωτίστως μέσα από την οικογένεια, εκεί, όπου πρέπει να ανατραπούν οι εξουσιαστικές και, δυστυχώς, συχνά βίαιες διαπροσωπικές σχέσεις. Πώς να αξιώσουμε οι γυναίκες ισότητα στην κοινωνία, αν δεν απολαμβάνουμε την ισότητα μέσα στην οικογένειά μας; Με δεδομένο ότι οι απόψεις της Χ.Α. για τον προορισμό της γυναίκας στην ελληνική οικογένεια είναι να περιορίζεται στον ρόλο της  αναπαραγωγής Ελλήνων, ειλικρινά, αδυνατώ να κατανοήσω με ποια βάση ομιλούν για ισότητα των δύο φύλων. Μάλλον απλά θέλουν να αναβαθμίσουν τη γυναίκα από μηχανή αναπαραγωγής και σε μηχανή θανάτου...

5)        Σε παλιότερη συνέντευξη σας είχατε πει πως όταν ήσασταν 14 ετών είχατε πάρει μέρος στις πορείες,  για την δολοφονία του 15χρονου Μιχάλη Καλτεζά από τον αστυφύλακα Μελίστα.Το Δεκέμβρη του 2008 δολοφονήθηκε ο 15χρονος Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος πάλι από αστυνομικό και η νεολαία εξεγέρθηκε. Συμμετείχατε σε εκδηλώσεις διαμαρτυρίας και αν ναι είχατε την ίδια οργή με το 1985  ;

Η οργή πάντα είναι οργή. Ίδια κι απαράλλαχτη. Την ίδια  είχα όταν ήμουν έφηβη, την ίδια  έχω και τώρα. Πάντα, όμως, είχα μια κοινή συνισταμένη απέναντι της: την αναζήτηση όχι της καταστροφής, αλλά της δημιουργίας μέσα από αυτήν. Ο Οράτιος έλεγε πως η οργή είναι μια σύντομη τρέλα. Εγώ νομίζω πως είναι μόνο μία κατάσταση του πνεύματος, που χρειάζεται απλά να την αναγνωρίζουμε, γιατί θρέφει την αίσθηση δικαίου που τόσο έχουμε ανάγκη να μείνει ζωντανή. Η οργή είναι, για εμένα, η βάση της μη βίας, αρκεί να μην ακολουθήσει κανείς την ορμή της, όπως συνήθως γίνεται.

Το 2008 συμμετείχα στις διαμαρτυρίες που αυτοοργανώθηκαν στις γειτονιές της Θεσσαλονίκης. Τότε, πολίτες κάθε τάξης και κάθε ηλικίας βγαίναμε στην αρχή στα μπαλκόνια και μετά στους δρόμους μαζί, μέχρι που φτάναμε να αριθμούμε μερικές χιλιάδες κάθε φορά. Πολύ φοβάμαι πως το “ποτέ ξανά” που διεκδικήσαμε έχει μείνει μόνο ευχή, ενώ το σύνθημα “στις τράπεζες λεφτά και στα παιδιά σας σφαίρες” αποδείχθηκε τραγικά προφητικό.

6)        Κα Ιωαννίδου έχετε 4 παιδιά που προσπαθείτε να τα διδάξετε να είναι ελεύθεροι άνθρωποι. Τί ακριβώς είναι για σας "ελεύθερος άνθρωπος", είναι αποτέλεσμα σωστής διδασκαλίας εκ μέρους των γονιών το να γίνει κάποιος ελεύθερος άνθρωπος ή υπάρχουν αντικειμενικοί παράγοντες- συνθήκες ανεξάρτητες από τη θέλησή μας και των οποίων η ανατροπή και κατάργηση αποτελούν προυποθέσεις για να μπορεί κάποιος να είναι ελεύθερος κι αν ναι, ποιές -κατά τη γνώμη σας- είναι αυτές;

Το να είναι κάποιος ελεύθερος άνθρωπος δεν καθορίζεται από τις εξωτερικές συνθήκες. Μπορώ να σας μιλήσω για δεκάδες ελεύθερους ανθρώπους που έζησαν -ή και πέθαναν- στη φυλακή. Για εμένα, η ελευθερία, όπως και η δουλικότητα, είναι μια στάση ζωής. Γι αυτό και δεν χαρίζεται. Είναι μια διαρκής κατάκτηση, που προϋποθέτει σφαιρική ενημέρωση και αίσθηση καθήκοντος, όπως την περιγράφει ο Καζαντζάκης στην Ασκητική. Οι αντικειμενικές συνθήκες, στις οποίες αναφέρεστε, δεν είναι άλλες από την ίδια την κοινωνία, που σήμερα, δυστυχώς, στην πλειοψηφία της απαρτίζεται από ανθρώπους που ό,τι λογαριάζουν για ελευθερία είναι η ίδια τους η φυλακή.  Για να γίνει η ανατροπή, για την οποία μιλάτε, χρειάζεται πρώτα απ' όλα να γίνει μια εσωτερική ανατροπή στους πολίτες, να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε ελεύθερα, να μπορούμε να διακρίνουμε την αλήθεια -αλλά και την ομορφιά και την τέχνη- μέσα στον ορυμαγδό της πληροφορίας και της παραπληροφόρησης, να αναλάβουμε ο καθένας μας την ευθύνη του μέσα στη δημοκρατία που, για να μην είναι ένα άδειο πουκάμισο, προϋποθέτει συμμετοχή, και να έχουμε το δίκαιο και όχι το συμφέρον ως γνώμονα στην καθημερινή μας συμπεριφορά. Αν θέλουμε να υπάρξει κάποτε μια ελεύθερη κοινωνία, έχουμε, λοιπόν, ευθύνη να μεγαλώσουμε ελεύθερους πολίτες, με άλλα λόγια να μάθουμε στα παιδιά μας να σκέφτονται ελεύθερα και να αμφισβητούν.

   

 

  7)  Και μια τελευταία ερώτηση .Θεωρείτε κάποια πόλη πρότυπο (από όλο τον κόσμο), που να ικανοποιεί τις οικολογικές σας ευαισθησίες;

Πόλεις-πρότυπα υπάρχουν μόνο στο “simcity”. Η ίδια η συγκέντρωση πολλών ανθρώπων σε πόλεις δημιουργεί τέτοια επιβάρυνση στα οικοσυστήματα, όπου φιλοξενείται, που μόνο στη μείωση της βλάβης στο περιβάλλον μπορούμε να στοχεύσουμε. Παράλληλα, επείγει να σχεδιάσουμε την πολύμορφη αποκέντρωση που τόσο έχει ανάγκη η οικονομία και η κοινωνία μας. Βέβαια, επειδή η αστικοποίηση είναι αναπόφευκτο σημείο των καιρών, από όλες τις πόλεις του κόσμου, στο δικό μου simcity, ως βάση κρατώ την ομορφιά της πόλης μου, της Θεσσαλονίκης, αλλά με την προσπελασιμότητα της Βιέννης, τη ρυμοτομία του Βανκούβερ, την κοινωνική αυτοοργάνωση της Μαριναλέντα, τους αστικούς λαχανόκηπους, τις τράπεζες χρόνου και τα ανταλλακτικά δίκτυα της Βαρκελώνης, το πάντρεμα της ιστορίας με το σήμερα της Φλωρεντίας,  τις συγκοινωνίες του Τορόντο, την ενεργειακή αυτάρκεια του Γκίσινγκ, και την κοινωνική διαχείριση των απορριμμάτων της Αμβέρσας.

Σας ευχαριστούμε πολύ για την συνέντευξη που παραχωρήσατε στις 7 ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ του k.k.4ever