Αξίζει! Και σύντροφοι να λεγόμαστε και αντιπαράθεση να έχουμε! Όσο έντονη κι αν είναι!

Πριν από λίγες μέρες ανάρτησα σε αυτό το ιστολόγιο ένα κείμενο της Προλεταριακής Σημαίας με τον τίτλο  ΚΚΕ. Tο αδιέξοδο της γραμμής του και οι καιροσκοπικές διαφυγές, το κείμενο αυτό προκάλεσε την αντίδραση του σ.Άρη και στο κείμενό του  ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΑΠΟΚΑΛΟΥΜΑΣΤΕ ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ ..."ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ"...; έθεσε κάποια ερωτήματα. Σε αυτά τα ερωτήματα προσπαθώ να απαντήσω, γνωρίζοντας ότι μια συνολικότερη ιδεολογική και πολιτική αντιπαράθεση θα έβγαζε ένα πολύ μεγαλύτερο από αυτό κείμενο. Άλλωστε ελπίζω αυτός ο διάλογος να συνεχιστεί!

1. Οι περιπτώσεις όπου το ΚΚΕ έχει αναχωρήσει από την ταξική πάλη είναι γνωστές σε όλο τον κόσμο της Αριστεράς και του λαϊκού κινήματος, και όχι απλώς μεταξύ αριστερών και κομμουνιστικών οργανώσεων.

Όταν ας πούμε η ΚΝΕ απέχει από τις καταλήψεις για το νόμο-πλαίσιο της Γιαννάκου (2006), και διασπά το μέτωπο των συλλόγων ενάντια στο νόμο κατεβάζοντας πλαίσια που δεν βάζουν κατάληψη, τη στιγμή που 400 σύλλογοι παίρνουν αποφάσεις κατάληψης και βγάζουν δεκάδες χιλιάδες φοιτητές στο δρόμο, αυτό δεν είναι αναχώρηση; Και μάλιστα με κομμουνιστική ρητορεία, του στυλ “ο αγώνας αυτός είναι πασόκικος, δεν έχει ορθό πολιτικό περιεχόμενο”. Κομμουνιστική ρητορεία, με δεξιό όμως περιεχόμενο: “τα παιδιά των εργατικών οικογενειών δεν μπορούν να κάνουν καταλήψεις και να χάνουν εξεταστικές -πολύμορφες δράσεις χωρίς καταλήψεις”. Και αυτά δεν είναι γεγονότα της φαντασίας μας: έχει γίνει αυτοκριτική στις ίδιες γραμμές της ΚΝΕ για το ζήτημα, καθώς και αλλαγή γραμμής της στα ΑΕΙ-ΤΕΙ, λίγους μήνες μετά.

Τα ίδια και χειρότερα επαναλήφθηκαν κατά την περίοδο της εξέγερσης του Δεκέμβρη. Εδώ να ρωτήσουμε εμείς, αν εκείνο το Δεκέμβρη έγινε τελικά κάποια εξέγερση; Να ρωτήσουμε γιατί τόσα χρόνια μετά, εκείνη τη μέρα, η ΚΝΕ δε διαδηλώνει; Σα να μην ήτανε ορόσημο για το κίνημα της νεολαίας τα γεγονότα αυτού του μήνα.
Δεν είναι κομμουνιστική ρητορεία, να επικαλείσαι την ανάγκη οργάνωσης του αγώνα της νεολαίας, την ανάγκη της πολιτικοποίησης του αγώνα, και της απομόνωσης των αναρχικών απόψεων πρακτικών, όταν εσύ απέχεις από τις σημαντικές κινητοποιήσεις, αφήνοντας τη νεολαία βορά στις αναρχικές οργανώσεις; Δεν είναι επίσης δεξιά ρητορεία η ακατάσχετη προβοκατορολογία, που σπίλωσε τον αγώνα, και το άρθρο “το λάθος τηλεφώνημα ενός φονιά”, και κατά πόσον αρμόζει αυτή η συμπεριφορά σε ένα κομμουνιστικό κόμμα; Αρμόζει σε ένα κομμουνιστικό κόμμα η φράση “Η πραγματική λαϊκή εξέγερση δεν πρόκειται να σπάσει ένα τζάμι”, την ίδια στιγμή όπου η Παπαρήγα δηλώνει: “γνωρίζουμε ότι με τη στάση μας προσελκύουμε και έναν κόσμο από αντιδραστική μπάντα”; Δεν πλήρωσε, στη συνέχεια, το ίδιο το ΚΚΕ τα αντιδραστικά αντανακλαστικά του κόσμου αυτού, ας πούμε στην περίπτωση των χαστουκιών της Κανέλη;

Και δεν μιλάμε μόνο για τη νεολαία. Και στις πλατείες, με πρόσχημα την δράση των “Αγανακτισμένων”, που επιτίθονταν στη συλλογικότητα και προσπάθησαν να απαγορέψουν την εμφάνιση της Αριστεράς και κυρίως των κομμουνιστών στις πλατείες, αλλά και των σωματείων, το ΠΑΜΕ-ΚΚΕ απείχε. Αλήθεια, πάλι με κομμουνιστική ρητορεία, δεν χαρίζεται ο κόσμος, ο μικροαστός, ο δημόσιος υπάλληλος, (στρώματα που μπορεί να αποτέλεσαν τα «μαξιλαράκια» και το στήριγμα του συστήματος σε μια προηγούμενη φάση και τώρα καταστρέφονται), ο νεολαίος, ο άνεργος και δευτερευόντως εργάτες, αλλά πάντως λαός (που με βάση το πρόγραμμα του ΚΚΕ είναι σύμμαχοι) που συμμετείχε στο κίνημα αυτό, στους αντιδραστικούς-φασίζοντες “Αγανακτισμένους”, αλλά και στους “ανώνυμους αριστερούς” ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ; Και πώς μπορεί μία μικρή οργάνωση σαν το ΚΚΕ(μ-λ) να μοιράζει χιλιάδες κομματικές προκηρύξεις στο Σύνταγμα, να διοργανώνει μαζικές συζητήσεις, ενώ το ΠΑΜΕ να αναχωρεί με την πρώτη προβοκάτσια και να μην υπερασπίζεται το δικαίωμα του στην παρέμβαση: απλά δεν ήθελε να συμμετάσχει στο κίνημα αυτό. Πώς μπορεί το ΚΚΕ(μ-λ) να συγκρούεται και να δίνει τη μάχη, χωρίς να υποστείλει τον αριστερό και κομμουνιστικό λόγο, χωρίς να υποκύπτει στο ρεύμα, να κατοχυρώνει την παρουσία του από την πρώτη στιγμή σε όλες τις πλατείες της χώρας και καθ' όλη τη διάρκεια του κινήματος, και το ΠΑΜΕ-ΚΚΕ να μην μπορεί να παρουσιαστεί και να αποκτήσει έναν ουσιαστικό ρόλο; Όχι επειδή δεν μπορούσε. Δεν ήθελε. Γιατί υπήρχε ο κίνδυνος να πάρουν τις μετρητοίς όλοι αυτοί στις πλατείες τα λόγια περί συγκρούσεων και σύνδεσης με το εργατικό κίνημα, τα λόγια περί οργανωμένης πάλης, και το πρόβλημα το αστικού συστήματος να γινόταν μεγαλύτερο από τον πανικό που έπιασε τον Γιωργάκη.

Τέλος, δεν είναι κομμουνιστική η ρητορεία του ΠΑΜΕ; Ενώ η πρακτική του, με πρόσχημα την εναντίωση στους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ, το απαλλάσσει από οποιαδήποτε ευθύνη συντονισμού και κλιμάκωσης των αγώνων, αφού όποιος δεν έρχεται στις συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ, είναι κατά τεκμήριο τσιράκι της ΓΣΕΕ και διασπαστής του ταξικού εργατικού κινήματος; Η γραμμή “το εργατικό κίνημα είναι μόνο το ΠΑΜΕ, δε χρειάζεται συντονισμός και κοινή δράση”, ουσιαστικά δεν είναι αναχώρηση από την ευθύνη της ευρύτερης συσπείρωσης δυνάμεων στο εργατικό κίνημα, πάνω σε συγκεκριμένους στόχους πάλης;

Και μιας και μιλάμε για εργατικό κίνημα. Το ΚΚΕ απείχε από μια σειρά μεγάλα γεγονότα λέγοντάς μας ότι το μεγάλο στοίχημα θα παιχτεί στους χώρους δουλειάς, στο εργοστάσιο. Σωστά. Το θέμα είναι όμως και εκεί τι κάνει. Τη χρονιά που μας πέρασε είχαμε μια σειρά μικρές και μεγάλες κινητοποιήσεις σε εργοστάσια με πιο γνωστή, και σημαντική γιατί ήταν το πρώτο εργοστάσιο που οι εργάτες απείργησαν με την γραμμή της αντίστασης σε αυτά που ήθελε να τους επιβάλει ο εργοδότης, αυτή της Χαλυβουργίας. Το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ στάθηκαν αντίθετοι απέναντι σε κάθε προσπάθεια συντονισμού των εργοστασίων αυτών, αλλά και σε κάθε προσπάθεια συντονισμού με άλλους χώρους ακόμη και του ιδιωτικού τομέα που όμως δεν έλεγχε, αντιτάχθηκε σε κάθε πρόταση κοινής «εξόδου» καθημερινά ή όσο πιο συχνά γίνεται με διαδηλώσεις και άλλες εκδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας και κυρίως στάθηκαν απόλυτα εχθρικά απέναντι στο μεγάλο κύμα αλληλεγγύης που αναπτύχθηκε ειδικά απέναντι στους Χαλυβουργούς αλλά και στην 3 Ε Εκτυπωτική, στο Λουκίσα κ.λπ.. Και για να το γενικεύσω, σε τι εξυπηρετεί τη συγκρότηση της εργατικής τάξης η αντίθεσή του στη δημιουργία εργοστασιακών σωματείων (το έζησα άμεσα στην ELITE, για να μην πάω πιο πίσω στη δεκαετία του ‘80) και η πρόταξη των κλαδικών;

Σε τι η συνολική στάση του ΚΚΕ εξυπηρετεί ακόμη και τη δική του θεώρηση περί συμμαχίας των διάφορων στρωμάτων της κοινωνίας με την εργατική τάξη;

2. Η γραμμή αναχώρησης από την πάλη, πηγαίνει χέρι-χέρι τόσα χρόνια, με την απαίτηση για εκλογές στις πιο κρίσιμες στιγμές της ταξικής πάλης. Να θυμίσω το αίτημα “κάτω η κυβέρνηση της πλουτοκρατίας – εκλογές τώρα” (κοινό αίτημα με ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ), τον Ιούνη του 2011, τη στιγμή που ακόμα εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου ήτανε στους δρόμους και το ζήτημα της ψήφισης του μεσοπρόθεσμου ήτανε ακόμα ανοιχτό. “Εκλογές για να δείξει ο λαός τη δύναμη του”, ήτανε το διαρκές σύνθημα του ΚΚΕ όλη την περσινή χρονιά.

Και πότε, ρωτάμε εμείς, ιστορικά, ο λαός έδειξε τη δύναμη του στις αστικές εκλογές; Ο λαός έδειξε τη δύναμη του στους μικρούς και μεγάλους αγώνες, στη μαχητική απεργία της 12ης του Φλεβάρη, στις απεργίες. Αλλά και ύστερα, πάλι “εκλογές για να διορθώσει ο λαός το λάθος του”. “Ισχυρό ΚΚΕ”, “αλλαγή των συσχετισμών”, για να δυναμώσει το κίνημα. Η συνεχής επίκληση των εκλογών, σε στιγμές κρίσιμες για την ταξική πάλη, γαλούχησε τον κόσμο του ΚΚΕ σε μία εκλογικίστικη λογική. Η συνεχής απαίτηση για “Ισχυρό ΚΚΕ”, για ανέβασμα των εκλογικών ποσοστών, σαν προϋπόθεση για την άνοδο του κινήματος, ήτανε αυτή που τόσα χρόνια, έσκαβε το λάκκο μέσα στον οποίο έπεσε η ηγεσία του ΚΚΕ.

Ή τι να πω για την περίπτωση των πρόσφατων εκλογών που ενώ πριν το Μάη δήλωνε ότι δεν το ενδιαφέρει για το αν θα υπάρξει κυβερνητική αστάθεια (σε αντίθεση θα έλεγα με το ’89) όταν αυτό σε μεγάλο βαθμό επιτεύχθηκε τότε ξαναζήτησε, πρώτο αυτό και πριν καλά καλά κλείσει η καταμέτρηση, εκλογές;

3. Το ΚΚΕ καταθέτει πρόταση νόμου στη Βουλή για ακύρωση του Μνημονίου και των δανειακών συμβάσεων, και καλεί το λαό και το κίνημα να υπογράψει την πρόταση αυτή, ενώ βάζει σαν προαπαιτούμενο για κάθε μικρό αγώνα ενάντια στην πολιτική του Μνημονίου το αίτημα “ΕΞΩ από την ΕΕ” -αν και για πολλά χρόνια ακούγαμε “αποδέσμευση”. Το αίτημα αυτό καθόλου παρατραβηγμένο δεν είναι, είναι αναγκαίο για το σωστό προσανατολισμό του κινήματος. Όμως δεν μπορεί, την ίδια στιγμή που καλείς το λαό, κι ας διαφωνεί μαζί σου, να υπογράψει μια πρόταση νόμου για συνολική ανατροπή των Μνημονίων και της πορεία της χώρας, ταυτόχρονα να απαιτείς την πλήρη αποδοχή στρατηγικών αιτημάτων, για να δημιουργηθούν πλατιά μέτωπα πάλης. Βάζεις το κεφάλι κάτω και τα πόδια ψηλά.
Και εδώ μπορούμε να παρατηρήσουμε, ότι οι υπογραφές και η κατάθεση νόμου, είναι όχι μορφές πάλης, αλλά μορφές αναχώρησης από την πάλη, τη στιγμή όπου το λαϊκό κίνημα έχει προχωρήσει πολύ περισσότερο τον αγώνα για την ανατροπή των Μνημονίων, από το προπαγανδιστικό στάδιο της συλλογής υπογραφών. Έναν αγώνα που το ΚΚΕ σνόμπαρε ανοιχτά, λέγοντας ότι το ζήτημα είναι η “λαϊκή εξουσία” και ότι η ανατροπή του Μνημονίου είναι ένας στόχος που αποπροσανατολίζει.
Δεν είναι η πρόταση νόμου για ακύρωση του Μνημονίου, βούτυρο στο ψωμί του ΣΥΡΙΖΑ, που έχει τη γραμμή “ψηφίστε μας, να βγούμε κυβέρνηση, να ακυρώσουμε το Μνημόνιο”; Δεν σπέρνει κοινοβουλευτικές αυταπάτες, ότι μπορεί με την κοινοβουλευτική οδό, έστω και με “Ισχυρό ΚΚΕ”, να ανατραπεί η αντιλαϊκή πολιτική της ΕΕ.
Απαιτείται κλιμάκωση, συντονισμός και γενικευμένος ξεσηκωμός, αυτή την περίοδο για την ανατροπή των μέτρων, ναι ή όχι; Εμείς λέμε ναι. Το ΚΚΕ όμως, μαζεύει υπογραφές. Μπορεί να έχει ένα κόμμα, άποψη για κλιμάκωση-συντονισμό-γενικό ξεσηκωμό, την ίδια στιγμή που επιλέγει κοινοβουλευτικές και προπαγανδιστικές δράσεις για το ίδιο ζήτημα, όπως είναι η συλλογή υπογραφών;
Και όταν δεν μαζεύει υπογραφές (ή δεν καλεί σε δημοψηφίσματα όπως παλιότερα) και αν προτείνει απεργίες για να ξεκόψει από τον «προγραμματισμό» των ξεπουλημένων ηγεσιών, όπως εκείνη τη μοναδική φορά του Δεκέμβρη του ’09, βάζει ως προαπαιτούμενο να ψηφίσουν όλοι οι άλλοι το πλήρες πλαίσιό του για να βγουν κοινές αποφάσεις. Και όταν βέβαια οι άλλοι το αρνούνται τότε τους καταγγέλλει ως απεργοσπάστες και τσιράκια του ΠΑΣΟΚ!

4. Έτσι λοιπόν, εμείς εκτιμούμε, ότι δεν μπορεί το ΚΚΕ να αγνοεί πλέον την ταξική πάλη, ότι δεν μπορεί να πατάει σε δύο βάρκες: στην γραμμή για “ταξικό εργατικό κίνημα” από τη μία και στην λογική “καταγγέλλω ό,τι δεν είναι ΠΑΜΕ-ΚΚΕ από την άλλη”, “ισχυρό ΚΚΕ στη Βουλή”. Η αντίφαση αυτή, μπορούσε τόσα χρόνια να κρύβεται κάτω από το χαλί της αποσυγκρότησης του κινήματος. Όμως τώρα, που χιλιάδες εργαζόμενοι μπαίνουν στο απεργιακό κίνημα, όπου εκατοντάδες χιλιάδες λαού συγκρούονται με την κυβερνητική πολιτική σε μόνιμη πλέον βάση, όπου ο λαός δείχνει όχι μόνο την ανάγκη για συντονισμό του κινήματος, αλλά τον απαιτεί επιτακτικά, η γραμμή του ΚΚΕ είναι στον αέρα. Και θα φανεί για ακόμα μία φορά, και μάλιστα πολύ σύντομα, η μεγάλη απόσταση που υπάρχει ανάμεσα στη ρητορεία του ΚΚΕ και στην πρακτική του στο κίνημα.

Το ΚΚΕ το τελευταίο διάστημα, εκτιμώντας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποχωρεί από το κίνημα για να αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες, έχει κάνει ένα άνοιγμα κινηματικό στην υπόλοιπη Αριστερά, πχ βλέπε πορεία 17/11, στάση του ΠΑΜΕ στην απεργία κτλ. Το άνοιγμα αυτό, όχι μόνο δε θα λύσει τα προβλήματα, αλλά ίσα-ίσα σύντομα θα τα επιδεινώσει, σε βαθμό που θα είναι πολύ δύσκολες για το ΚΚΕ οι συνηθισμένες του ακροβασίες. Εδώ θα είμαστε και θα τα δούμε.

5. Επειδή λοιπόν, το ΚΚΕ δεν ενδιαφέρεται για τον γενικό λαϊκό ξεσηκωμό, αλλά ενδιαφέρεται μόνο για τις κινητοποιήσεις εκείνες όπου έχουν ασφυκτικά και από την αρχή καπελωθεί από το ΚΚΕ-ΠΑΜΕ “και αν έρθει κάποιος που δε συμφωνεί με το ΠΑΜΕ πρέπει να πεταχτεί με τις κλωτσιές”, θα αντιμετωπίσει πολύ σύντομα πολιτικό πρόβλημα. Και αυτό το πρόβλημα δε θα του το βάλει το ΚΚΕ(μ-λ), το Μ-Λ ΚΚΕ ή όποιος άλλος. Θα του το βάλει η ίδια η ζωή, οι ανάγκες της ταξικής πάλης, τα ίδια τα μέλη του ΚΚΕ-ΠΑΜΕ που και αγωνιστές είναι, και προσφορά έχουν στον αγώνα. Όμως η αγωνιστικότητα της βάσης του ΚΚΕ δεν μπορεί να είναι η κολυμβήθρα του Συλωάμ για ένα κόμμα που έχει ξεκόψει από το μαρξισμό-λενινισμό δεκαετίες τώρα, και έχει αποκηρύξει κάθε μεγάλο αγώνα του λαού, από το Πολυτεχνείο και τους 300 του Ρουφογάλη, μέχρι τη γενιά του Γρηγορόπουλου.

Υποχρέωση των κομμουνιστών είναι, να δημιουργήσουν στο λαϊκό κίνημα τους όρους και τις προϋποθέσεις εκείνες, ώστε να μην αποτελέσουν τα πολιτικά προβλήματα στο ΚΚΕ δικαιολογία για δεξιόστροφες λογικές τύπου “Νέα Σποράς”. Υποχρέωση των κομμουνιστών είναι, να διαμορφώσουν συσχετισμούς τέτοιους στο κίνημα, ώστε να μην είναι η καταθλιπτική κυριαρχία των αντικομμουνιστικών, αναρχικών και λοιπών αντιλήψεων, η μόνιμη δικαιολογία για την ηγεσία του ΚΚΕ, ώστε να στρίβει δια του αρραβώνος από την ταξική πάλη.

Θα κλείσω με μία δήλωση της Παπαρήγα, πριν κάποιο καιρό:
“Στρέφουμε τα πυρά μας και σε εκείνες τις δυνάμεις που νοθεύουν το λαϊκό ριζοσπαστισμό, εμποδίζουν την ανάπτυξη της πολιτικής συνείδησης. Εκείνες τις δυνάμεις που φοβούνται όπως ο διάβολος το λιβάνι το εργατικό κίνημα και την ταξική πάλη, που αναγορεύουν σε κίνημα την κουκούλα ή το γιαούρτι, ή θεωρούν ότι όλη η Ελλάδα πρέπει να γίνει μια Κερατέα. ”
Εμείς λοιπόν, το ΚΚΕ(μ-λ), θέλουμε να γίνει όλη η Ελλάδα Κερατέα. Και δεν μπορείς να τσουβαλιάζεις έναν θαυμάσιο λαϊκό αγώνα, που είχε δημοκρατικά και αντιφασιστικά χαρακτηριστικά, που ακύρωσε για μεγάλο χρονικό διάστημα μια στρατηγική επιλογή του κεφαλαίου για την Αττική, με τις μούντζες των Αγανακτισμένων και τα γιαούρτια. Ο αγώνας των κατοίκων της Κερατέας, ήτανε αγώνας προετοιμασμένος χρόνια, με δημοκρατικές και από τα κάτω διαδικασίες, με οργάνωση και συσπείρωση, με διάρκεια και αποτέλεσμα. Με αδυναμίες και λάθη βέβαια, αλλά ποιός αγώνας στην εποχή μας δεν έχει αδυναμίες και λάθη.
Δεν ξέρω σύντροφοι, αν εγώ που θέλω να γίνει όλη η Ελλάδα μία Κερατέα, δικαιούμαι να αποκαλούμαι σύντροφος με τη λογική της γγ του ΚΚΕ.

Και τέλος, δεν μπορεί να κάνει το ΚΚΕ, μαθήματα κριτικής και κομμουνιστικού ήθους. Η κριτική δεν είναι για τους κομμουνιστές μόνο δικαίωμα, είναι και υποχρέωση. Η κριτική πρέπει να γίνεται στη βάση των πραγματικών θέσεων του κάθε χώρου. Είναι δυνατόν, στο όνομα της συντροφικότητας, να ακυρώνεται η υποχρέωση του κάθε χώρου στην κριτική, πάνω στις θέσεις και την πρακτική ενός άλλου χώρου;
Είναι δυνατόν να αποκαλούμε ή να υπονοούμε ως “λάσπη” την κριτική πάνω σε πολιτικές θέσεις, την ιδεολογική αντιπαράθεση; Ή μήπως φανταζόμαστε ότι μπορεί η ταξική πάλη και η επαναστατική θεωρία να προχωρήσουν χωρίς την αντιπαράθεση των γραμμών;
Και τέλος, νιώθουν τα μέλη του ΚΚΕ, ότι τόσα χρόνια, είχανε ήθος στην κριτική τους προς άλλους χώρους; Είχανε πολιτική συμπεριφορά, που αρμόζει σε κομμουνιστές, στην αντιπαράθεση με οργανώσεις που μπορεί να είναι μικρότερες, αλλά έχουν καλό όνομα στο λαό, και διακρίνονται από συνέπεια και σταθερότητα απόψεων, δεκαετίες τώρα; Απέναντι σε δυνάμεις που μπορεί να κάνανε σκληρή κριτική, αλλά πάντα από τη σκοπιά του λαϊκού και εργατικού παράγοντα, και δεν αναπαρήγαγαν ποτέ την αστική προπαγάνδα απέναντι στο ΚΚΕ; Δυνάμεις που υπερασπίστηκαν το ΚΚΕ στο δικαίωμα του να δηλώνει κομμουνιστικό, και ας μην πιστεύουμε εμείς ότι είναι ένα κομμουνιστικό κόμμα;
Ή μήπως οι δυνάμεις αυτές, έχουν ακούσει όλα αυτά τα χρόνια τα μύρια όσα, έχουν δεχθεί απαράδεκτους χαρακτηρισμούς, αλλά παρόλα αυτά, κράτησαν το επίπεδο της αντιπαράθεσης στο επίπεδο των πολιτικών θέσεων και απόψεων, την ίδια στιγμή, που από την άλλη μεριά, επιστρατεύονταν χειροδικίες, υβριστικοί χαρακτηρισμοί, αντιδημοκρατικές συμπεριφορές, αλυσίδες, ακόμα και κράνη-ρόπαλα, επειδή κάποιος τόλμησε να μοιράσει μια προκήρυξη;

Τελικά, σύντροφοι, μπορεί το ΚΚΕ να αντιπαρατεθεί πολιτικά πάνω σε ζητήματα ουσίας; Γιατί άνθρωποι, αγωνιστές και κομμουνιστές, δεν μπορούν να κάνουν κριτική ο ένας στον άλλο; Δύο άνθρωποι που έχουν κατακτήσει το επίπεδο να αντιπαρατίθενται πολιτικά, δεν μπορούν να ονομάζονται “σύντροφοι”; Εγώ λέω ότι είναι μία ευκαιρία, μέσα από αυτό το blog, να ανοίξει ένας ουσιαστικός διάλογος πάνω στα ζητήματα του κινήματος και ότι αυτό μόνο καλό έχει να κάνει για τους αγωνιστές όπου και αν βρίσκονται. Εκτός αν θεωρούμε ότι το κρύψιμο των διαφορών και η υποστολή της υποχρέωσης της κριτικής, κάνει καλό στο κίνημα και τους αγωνιστές του.

Δημήτρης Ν.