Συμπεράσματα και εκτιμήσεις από τις τελευταίες κινητοποιήσεις
Το ΠΑΜΕ στις εκτιμήσεις του από τις πρόσφατες κινητοποιήσεις, βγάζει συμπεράσματα, μελετάει την πείρα σε ένα γενικό πλαίσιο, καταγράφει τις διεργασίες και τις τάσεις, βάζοντας στους εργαζόμενους ανοιχτά τον προβληματισμό για το τι κίνημα χρειαζόμαστε σήμερα, την ανάγκη της οργάνωσης με στόχους και αιτήματα που να απαντάνε στις σύγχρονες ανάγκες, την ανάγκη της ενότητας των εργαζομένων και σε ποια βάση, την ανάγκη να αναπτυχθεί η κοινωνική συμμαχία και το ρόλο των άλλων δυνάμεων.
Οι εκτιμήσεις θα μείνουν κενό γράμμα αν δεν υπάρξει συζήτηση στα σωματεία. Αποτελεί σημαντικό καθήκον, κύρια και ουσιαστική δουλειά τα σωματεία να συζητήσουν οργανωμένα, να καλέσουν τα μέλη τους, να συμβάλλουν με τη γνώμη τους. Να γίνει συζήτηση για την εκτίμηση της δράσης στους τόπους δουλειάς με τον ίδιο τρόπο που συζητάμε για την προετοιμασία μιας μάχης. Να συζητήσουν τα σωματεία πλατιά μέσω συλλογικών διαδικασιών τους, να φωτιστούν οι εξελίξεις και τα προβλήματα των εργαζομένων σε κάθε κλάδο. Να μην κυριαρχήσουν αχώνευτες στη συζήτηση των σωματείων γενικές εκτιμήσεις αλλά αντίθετα με βάση την πείρα, να εμπλουτίζονται τα συμπεράσματα και η δράση.
Όταν το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα εκτιμά μια φάση αγώνων, το κάνει κάτω από το πρίσμα των αναγκών της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, των στόχων που έχουν καθοριστεί και της προοπτικής. Μπροστά στη λήξη ενός κύκλου επίθεσης του κεφαλαίου που ολοκληρώθηκε με την ψήφιση του προϋπολογισμού και του μνημονίου 3 σε συνδυασμό με την ανάπτυξη αγώνα και απάντησης των εργαζομένων και του λαού, το ΠΑΜΕ στέκεται σε ορισμένα βασικά σημεία.
1. Μπροστά στην 48ωρη απεργιακή μάχη της προηγούμενης βδομάδας, στο κάλεσμα των Ομοσπονδιών και των Εργατικών Κέντρων έμπαινε το εξής κάλεσμα για συζήτηση: «Να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις για μια καθολικά γενική μαζική απεργία. Τέτοιας που να δυσκολέψει πραγματικά την ψήφιση του αντιλαϊκού πακέτου. Τέτοιας που ακόμα και αν ψηφιστούν τα μέτρα να γίνει καταλύτης κλιμάκωσης της πάλης και αφετηρία γενικότερων εξελίξεων και ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος».
Αντίστοιχα στην κεντρική απεργιακή ανακοίνωση του ΠΑΜΕ έμπαινε το εξής: «Η επιτυχία της απεργίας να τους τρομάξει! Να σηματοδοτήσει νέες καταστάσεις, αντεπίθεση, αγώνες με αποτελέσματα, νίκες. Να μη μείνει μόνο στο αίτημα της καταψήφισης, αλλά να σηματοδοτήσει την έναρξη νέας αγωνιστικής κλιμάκωσης και λαϊκής αντεπίθεσης, που θα συμπαρασύρει, θα ανατρέψει αντιλαϊκές πολιτικές, τρόικα, μνημόνια και δανειακές συμβάσεις».
Από τα παραπάνω είναι προφανές πως η απεργία δε θα απαντούσε μονομιάς στη βάρβαρη επίθεση του κεφαλαίου. Η επιτυχία και αυτής της μάχης, θα κριθεί στην κλιμάκωση των αγώνων το επόμενο διάστημα, στην υιοθέτηση της ταξικής γραμμής από μεγαλύτερο κομμάτι εργαζομένων. Στο κατά πόσο το επόμενο διάστημα θα μπουν νέες δυνάμεις στη μάχη για την ανατροπή όχι μόνο της κυβέρνησης αλλά συνολικά της αντιλαϊκής πολιτικής για έξοδο από την κρίση προς όφελος των εργαζομένων και όχι του κεφαλαίου. Κατά πόσο οι εργαζόμενοι θα οργανωθούν στο σωματείο τους, θα δεθούν με τη δράση των λαϊκών επιτροπών στις γειτονιές.
Το διήμερο 6-7 Νοέμβρη δεν ήταν ένα διήμερο απλών κινητοποιήσεων και συλλαλητηρίων. Ήταν 48ωρη απεργία. Ήταν μάχη αδιάλλακτη με την εργοδοσία, σκληρή και ταξική σύγκρουση με την πολιτική των μονοπωλίων. Απαιτούσε μάχιμη και αποφασιστική στάση απέναντι στους εκβιασμούς και τις απειλές της κυβέρνησης, αφοβία απέναντι στην κρατική καταστολή και τους μηχανισμούς, χτύπημα της γραμμής του συμβιβασμού και της ηττοπάθειας στις γραμμές των εργαζομένων.
Το στίγμα στη 48ωρη απεργία το έδωσε το ΠΑΜΕ. Από την προετοιμασία και την οργάνωση της απεργίας, τη συμμετοχή την πρώτη μέρα και στα μεγάλα απεργιακά συλλαλητήρια της Τετάρτης. Δε δόθηκε απλά στη μάχη της μαζικής συμμετοχής των εργαζομένων και του λαού στις συγκεντρώσεις. Δώσαμε τη μάχη της συμμετοχής στην απεργία, έξω από τις πύλες των εργοστασίων και των βιομηχανικών περιοχών, στους τόπους δουλειάς. Δόθηκε η μάχη στο περιεχόμενο των αγώνων, στην φανερή και κρυφή απεργοσπασία των δυνάμεων του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού, στη μάχη της περιφρούρησης της απεργίας.
Καλέσαμε τους εργαζόμενους να συμμετάσχουν με τις σημαίες της ταξικής πάλης. Να κατανοηθεί η ταξική φύση των μέτρων, πως οι κερδισμένοι της αντιλαϊκής επίθεσης έχουν σαφές όνομα, είναι συγκεκριμένοι. Να κατανοηθεί πως το τσάκισμα των συμβάσεων, το χτύπημα στους μισθούς και στις συντάξεις, η απελευθέρωση του ωραρίου, τα παλιά και τα νέα χαράτσια, έχουν από πίσω υπογραφή. Την υπογραφή των μονοπωλιακών ομίλων, της μεγαλοεργοδοσίας, των βιομηχάνων, των τραπεζιτών, των εφοπλιστών. Είναι οι όροι για να βγει το κεφάλαιο από την κρίση, οι οροί της Ευρωπαϊκής Ένωσης,
Δεν κρυβόμαστε πίσω από συνθήματα. Προετοιμάζουμε το λαό για μακρόχρονο σκληρό ταξικό αγώνα που απαιτεί θυσίες. Το δηλητήριο της αναποτελεσματικότητας των αγώνων με τις διάφορες μορφές της, που σήμερα εισχωρεί πιο εκτεταμένα στη συνείδηση και στη δράση των εργατών, δεν αντιμετωπίζεται εύκολα με ορισμένα συνθήματα και εύκολες κουβέντες. Σε μεγάλο τμήμα των εργαζομένων και του λαού επιδρά η ηττοπάθεια και η μοιρολατρία που παράλληλα με το στοιχείο της ανυπομονησίας για γρήγορες αλλαγές συγκλίνουν στην ίδια διαπίστωση. Στη λογική πως τίποτα δε γίνεται, ότι οι απεργίες δε φέρνουν αποτελέσματα, στην αναζήτηση λύσεων από τα πάνω, στη λογική του μικρότερο κακού ή εύκολων λύσεων.
Η αλήθεια είναι πως στο χέρι δε μετράς άμεσα αποτελέσματα σε γενικό επίπεδο. Παράλληλα όμως είναι γεγονός πως χωρίς αγώνες, χωρίς τέτοιες αναμετρήσεις θα ήμασταν ακόμα πιο κάτω. Θα είχαν περάσει τα μέτρα πιο γρήγορα, θα ήταν πιο πολλά και ακόμα πιο σκληρά. Δεν είναι τυχαίο πως ακόμα και τώρα υστέρα από την υπερψήφιση αυτών των μέτρων και άλλων τόσων το προηγούμενο διάστημα, υπάρχει ακόμα προβληματισμός στην κυβέρνηση, στην ΕΕ και στη μεγαλοεργοδοσία για καθυστερήσεις στην υλοποίηση τους, πως τα μέτρα δεν είναι αρκετά κοκ
Το πρόβλημα σήμερα εντοπίζεται στο στοιχείο πως οι αγώνες που έχουμε είναι κατώτεροι των αναγκών και των περιστάσεων. Ότι οι αγώνες δε γίνονται εξ αποστάσεως, ούτε με ένα ανάθεμα αλλά χρειάζεται οργάνωση, αντοχή, πειθαρχία. Το κίνημα είναι πίσω από την οξύτητα της επίθεσης που δεχόμαστε.
Με μια απεργία σίγουρα δε μπορείς να αντιμετωπίσεις τη στρατηγική του αντιπάλου. Γι αυτό μπαίνει ως επιτακτική και άμεση ανάγκη η ανασύνταξη του συνδικαλιστικού εργατικού κινήματος, με συμμετοχή των εργαζομένων στα σωματεία τους μακριά από τις δαγκάνες της εργατικής αριστοκρατίας, με μέτωπο στην πολιτική των μονοπωλίων, με αγώνες επιθετικούς που θα βάζουν στο επίκεντρο το ζήτημα της εξουσίας.
Οι ρωγμές που δέχεται αυτήν την περίοδο το αστικό πολιτικό σύστημα θα βαθύνουν και θα πολλαπλασιαστούν μόνο όταν αμφισβητείται η εξουσία των μονοπωλίων. Είναι ο μοναδικός δρόμος σήμερα για να κατακτήσεις νίκες, να έχεις ανατροπές, θετική έκβαση και αποτελεσματικότητα στους αγώνες που θα έρθουν. Ο συμφιλιωτισμός με το κεφάλαιο, οι διαπραγματεύσεις μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, οδηγούν στην μακροημέρευση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Οι απόψεις αυτές είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για το κίνημα.
2. Σε αυτές τις συνθήκες πρέπει να μπαίνει στο επίκεντρο το ερώτημα «τι κίνημα χρειαζόμαστε σήμερα». Αν έχουμε ανάγκη από ένα κίνημα της πλατείας γεμάτο θολούρα με απουσία οργάνωσης, συστημικό, με κρυφή ή ανοιχτή συνεργασία με την εργοδοσία, αν έχουμε ανάγκη από ένα κίνημα πλήρως προσαρμοσμένο στις βασικές κατευθυντήριες γραμμές του κεφαλαίου με θεό την ανταγωνιστικότητα, κίνημα που θα παλεύει για την αλλαγή διαχείρισης του συστήματος, ή αν έχουμε ανάγκη από ένα κίνημα που δε θα τα “διπλώνει”, δε θα κάνει κωλοτούμπες αλλά με ταξική συνεπεία θα βάζει εμπόδια, θα καθυστερεί τα κυβερνητικά μέτρα, θα οργανώνει την πάλη για άμεσα μέτρα ανακούφισης των λαϊκών στρωμάτων, θα μπαίνει μπροστά στην πάλη για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής, θα στοχεύει στην κοινή δράση, στη συμμαχία του εργατικού κινήματος με τα κινήματα των αυτοαπασχολούμενων, των φτωχών αγροτών, των φοιτητών-σπουδαστών-μαθητών, των γυναικών.
Δηλαδή ένα κίνημα ταξικό, καρφί στο μάτι της πλουτοκρατίας, οργανωμένο και προσανατολισμένο απέναντι στην εργοδοσία, τους νόμους και το κράτος της, μαζικό, οργανωμένο στον τόπο δουλειάς και τον κλάδο. Κίνημα απαλλαγμένο από τους ανθρώπους της εργοδοσίας, που θα στηρίζεται και θα αναπτύσσει την κοινωνική συμμαχία που δε θα παλεύει μόνο για επιμέρους βελτιώσεις αλλά για το σύνολο των αναγκών της λαϊκής-εργατικής οικογένειας, κίνημα που θα βάζει στην ημερήσια διάταξη το κεντρικό πρόβλημα-ερώτημα που πρέπει να απαντήσει η εργατική τάξη, οι εργαζόμενοι. Ανάπτυξη για τον λαό με απαλλαγή από τον ζυγό των μονοπωλίων και της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή ανάπτυξη για τα μονοπώλια με το λαό εξαθλιωμένα.Ένα τέτοιο κίνημα με αυτά τα χαρακτηριστικά μπορεί να οδηγήσει στην πραγματική λύτρωση την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα.
Αυτό προϋποθέτει αλλαγή στους συσχετισμούς στο κίνημα όχι στο μακρινό μέλλον, αλλά σήμερα. Αυτόν το στόχο μπορούν να τον πετύχουν οι εργατοϋπάλληλοι, είναι στο χέρι τους. Απαιτεί οργάνωση και δυνάμωμα των ταξικών δυνάμεων στα σωματεία, οργάνωση και συμμετοχή των εργαζομένων σε αυτά, συμμετοχή στις γενικές συνελεύσεις, συμβολή στις συλλογικές αποφάσεις και διαδικασίες. Απαιτεί αγώνες που θα δυναμώνουν σε κάθε τόπο δουλειάς και εργοστάσιο, ανοίγοντας την αντιπαράθεση με την εργοδοσία, πολλαπλασιασμό των πρωτοβουλιών σε κλαδικό και τοπικό επίπεδο από σωματεία και λαϊκές επιτροπές, που θα φρενάρουν και θα σταματούν στην πράξη τα μέτρα πτώχευσης του λαού μας
Να κατανοηθεί πως για να φυσήξουν διαφορετικοί άνεμοι στη χώρα μας και στην Ευρώπη, θα πρέπει να βάλει το χέρι του ο λαϊκός παράγοντας. Να αποκτήσουν περισσότεροι εργαζόμενοι την αντίληψη πως για να έχουμε διακριτές αλλαγές θα πρέπει να υπάρξουν θυσίες στον αγώνα. Είναι ζήτημα άμεσης ανάγκης η ανασύνταξη του κινήματος που θα ακουμπά πάνω στην καθημερινή και ακούραστη δράση των εργαζομένων, στο εργοστάσιο, στο γραφείο και σε κάθε τόπο δουλειάς.
3. Τι κίνημα δεν έχουμε ανάγκη σήμερα; Δεν έχουμε ανάγκη από ένα κίνημα ενσωματωμένο στις επιδιώξεις του κεφαλαίου, χωρίς γραμμή ρήξης με την πολιτική των μονοπωλίων. Δεν έχουμε ανάγκη από ένα κίνημα που θα φέρνει στις γραμμές των εργατών το δηλητήριο της ταξικής συνεργασίας. Δεν έχουμε ανάγκη από ένα κίνημα που θα έχει ως θεό την ΕΕ, θα αναγνωρίζει το χρέος, θα στέκεται δήθεν αντιμνημονιακά χωρίς όμως να έχει γραμμή ρήξης με τη μήτρα που γεννά τα μνημόνια. Δεν έχουμε ανάγκη από ένα κίνημα που θα διεκδικεί από τους ιμπεριαλιστές δυνάστες νέα σχέδια Μάρσαλ, που θα αναζητά στο σάπιο καπιταλιστικό σύστημα υγιείς επιχειρηματίες. Δεν έχουμε ανάγκη από ένα κίνημα της εργατικής αριστοκρατίας, που θα είναι απεργοσπαστικό, από τη μια θα πετάξει μεγαλοστομίες, επαναστατικά συνθήματα και θα φλυαρεί με λέξεις αγώνα αλλά στην πράξη θα υπονομεύει κάθε κινητοποίηση που θα αμφισβητεί τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης και την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Χωρίς αλλαγή των συσχετισμών στο συνδικαλιστικό κίνημα, θα υπάρχει ισχυρό εμπόδιο και δυσκολία στην ανάπτυξη νικηφόρων αγώνων. Οι δυνάμεις που φέρνουν την πολιτική της εργοδοσίας, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των κυβερνήσεων στις γραμμές της εργατικής τάξης, οι υπέρμαχοι της ανταγωνιστικότητας είναι επικίνδυνοι. Βάζουν τη γραμμή της ήττας, του συμβιβασμού και της μοιρολατρίας, της παντοτινής υποταγής της εργατικής τάξης στα δεσμά των εκμεταλλευτών. Δεν έχουμε ανάγκη από δυνάμεις σαν τη Χρυσή Αυγή, που εχθρεύονται την ταξική πάλη, διασπούν την εργατική τάξη καλλιεργώντας το ρατσισμό, υπερασπίζονται την εργοδοσία.
Σήμερα δεν έχουμε ανάγκη από κινητοποιήσεις εκτόνωσης, δεν αρκούν αγώνες που βασίζονται στη οργή, αγώνες που υπάρχει απουσία οργάνωσης και προετοιμασίας, αγώνες χωρίς τη συμβολή των ίδιων των εργαζομένων. Η μικρή συμμετοχή στην απεργία από συγκεκριμένους χώρους που εκπρόσωποι τους τις προηγούμενες μέρες υπερθεμάτιζαν και κραύγαζαν για απεργίες διαρκείας, πρέπει να αναδείξει τον βρώμικο ρόλο που παίζουν.
Κάθε απεργία ενοχλεί την καπιταλιστική μηχανή. Οι απεργίες είναι σχολείο της ταξικής πάλης που με τη σωστή οργάνωση και προετοιμασία διαπαιδαγωγεί τους εργάτες, στη μάχη για την τελική αναμέτρηση. Γι αυτό τη χτυπούν, την υπονομεύουν, γι αυτό στήνονται από την εργοδοσία απεργοσπαστικοί μηχανισμοί, γι αυτό εκβιάζουν και τρομοκρατούν. Όσοι μιλούν σήμερα εκ του ασφαλούς για απεργίες διαρκείας είναι αυτοί που τις σαμποτάρουν, που δεν τις οργανώνουν, που δεν τους ενδιαφέρει η συμμετοχή του κλάδου, η προετοιμασία των αγώνων και η επιτυχία τους. Είναι οι ίδιοι που κάνουν απεργίες με ρεπό και άδειες ασθενείας, που πραγματοποιούν αγώνες της ατάκας και της εικόνας, αγώνες για να φτιάξουν αγωνιστικό προφίλ για μελλοντική χρήση, αυτοί που καλούν τους εργαζόμενους για δυο ώρες στην απεργιακή συγκέντρωση χωρίς να .. απεργήσουν.
Δεν πρέπει να περάσει ο εκφυλισμός. Να μην περάσουν απόψεις που θεοποιούν τις μορφές πάλης έναντι του περιεχομένου. Απεργία χωρίς απεργούς είναι βούτυρο στο ψωμί των εκμεταλλευτών και του πολιτικού προσωπικού τους. Το σύστημα δεν τρέμει μια απεργία με τους εργαζόμενους στην παραγωγή. Τρέμει τη συνειδητή πάλη, τη μαζική συμμετοχή, το εκτεταμένο και πραγματικό σταμάτημα της παραγωγής. Δεν έχει σημασία αν είναι 24ωρη, 48ωρη ή στάση εργασίας. Η εργοδοσία τρέμει το περιεχόμενο της απεργίας και τη μαζική συμμετοχή σε αυτήν, την κλιμάκωση των αγώνων στους οποίους εντάσσεται μια απεργία, τρέμει τα συνθήματα του ταξικού κινήματος.
Τη μορφή και την εξέλιξη που θα έχουν οι αγώνες την καθορίζουν οι εργαζόμενοι στις γενικές συνελεύσεις, σε κάθε χώρο δουλειάς. Η κλιμάκωση σε κάθε αγώνα εκφράζεται στις διαθέσεις των εργαζομένων, στην αντοχή και την πίστη στον αγώνα και το δίκιο, στην αφοβία με τις δυσκολίες. Πρέπει να δίνεται ο λόγος στους εργαζόμενους. Να πραγματοποιούνται γενικές συνελεύσεις, να μην υποκαθιστά κάθε ώρα και στιγμή το ΔΣ, τις συλλογικές διαδικασίες του σωματείου. Δεν πρέπει να περάσει η λογική της κήρυξης απεργίας από ΔΣ χωρίς να το γνωρίζει ο κλάδος, οι εργαζόμενοι.
Απαιτείται οργάνωση και προετοιμασία για την επιτυχία μιας απεργίας. Να παίρνονται μέτρα περιφρούρησης και πλατιάς ενημέρωσης των εργαζομένων. Να οργανώνεται η πάλη, με επιτροπές αγώνα, απεργιακές επιτροπές στους χώρους δουλειάς, να προετοιμάζεται οργανωμένα η απάντηση στην επίθεση της εργοδοσίας. Να μη μένουν οι εργαζόμενοι εκτεθειμένοι στην επίθεση. Να αναπτύσσεται ιδιαίτερη προσπάθεια να παίρνουν ενεργό μέρος νέοι και γυναίκες. Διαφορετικά, υπονομεύεται η επιτυχία της απεργίας στην πράξη.
Να οργανώσουμε και να συσπειρώσουμε τους εκατοντάδες χιλιάδες συναδέλφους μας, ανέργους (που έφτασαν πλέον το 25%) και πολλοί από αυτούς συμπορευτήκαν μαζί μας στα ταξικά συλλαλητήρια και τις πορείες. Να δράσουμε μέσα από τα συνδικάτα, μέσα από τις λαϊκές επιτροπές στις συνοικίες και στις πόλεις για να δυναμώσει η λαϊκή-ταξική αλληλεγγύη, να εκφραστεί καθημερινά το σύνθημα «όλοι για έναν και ένας για όλους».
Συνολικά οι εργαζόμενοι να βγάλουν συμπεράσματα από αυτούς που παίζουν εκλογικά παιχνίδια πάνω στις πλάτες τους, αξιοποιώντας τους απεργιακούς αγώνες με έναν και μόνο στόχο: Να ανέβη στην κυβέρνηση μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Αποτελεί ξεκάθαρη υπονόμευση απέναντι σε αγωνιστικές διεργασίες, παραμονή απεργιακών κινητοποιήσεων, να βγαίνει ένα κόμμα και να ζητά «εκλογές», βάζοντας το μάλιστα και ως κεντρικό σύνθημα στην απεργία.
Το ψευτοδίλημμα «ή εμείς ή αυτοί» με περιεχόμενο την απλή εναλλαγή στη διακυβέρνηση και όχι την ασυμφιλίωτη μάχη διαφορετικών συμφερόντων, συσκοτίζει, δημιουργεί εμπόδια στην αγωνιστική δράση και ανάταση του λαού, συντηρητικοποιεί εργατικές δυνάμεις αναδεικνύοντας ως στοιχείο καλυτέρευσης της ζωής του λαού την αλλαγή του ενός κόμματος με ένα άλλο στην κυβέρνηση, χωρίς να πειράζονται στο ακέραιο η εξουσία των μονοπωλίων που είναι η μοναδική υπεύθυνη για την εξαθλίωση του λαού.
4. Στο οργανωμένο όργιο καταστολής η πορεία του ΠΑΜΕ δε διαλύθηκε. Ο στόχος να σκορπίσουν τα μπλοκ του ΠΑΜΕ δεν τους πέρασε, δεν πέτυχαν το σκοπό τους. Ενώ η καταστολή σύρθηκε στα σημεία που βρισκόταν το πιο οργανωμένο και συγκροτημένο μπλοκ της συγκέντρωσης, στα μπλοκ του ΠΑΜΕ, αυτά επέδειξαν ψυχραιμία, παρέμειναν οργανωμένα, πειθαρχημένα, συντεταγμένα, με αφοβία και χωρίς κανέναν πανικό, έδωσαν δύναμη και ενθουσιασμό στους εργαζόμενους. Αυτό είναι στοιχείο για το πως αντιλαμβάνονται οι ταξικές δυνάμεις τη σύγκρουση, τον πόλεμο που μας έχουν κηρύξει. Οι εργάτες και τα λαϊκά στρώματα δεν πρέπει να τρομοκρατηθούν από την όξυνση της βίας που θα ακολουθήσει. Είναι όρος για την ανάταση και την ανασύνταξη του κινήματος.
5. Το κράτος των μονοπωλίων δε μας φοβίζει. Γνωρίζουμε καλά με ποιον έχουμε να κάνουμε, δεν υποτιμάμε τον ταξικό αντίπαλο μας. Μελετάμε την τακτική του, τους ανταγωνισμούς που αναπτύσσονται, την ενιαία γραμμή που έχει απέναντι στην εργατική τάξη και το λαό.
Η εξουσία των μονοπωλίων μπορεί να δείχνει σήμερα πολύ ισχυρή αλλά δεν είναι παντοτινή. Μπορούμε με τους αγώνες μας δυναμώνοντας την ανυπακοή και την απειθαρχία στις αποφάσεις τους, να οξύνουμε τριγμούς, να δημιουργήσουμε μεγαλύτερες ρωγμές στο πολιτικό σύστημα, με στόχο να τους δυσκολεύουμε στις αποφάσεις, να αποτρέπουμε και να καθυστερούμε την επίθεση, να αρχίσουμε να κερδίζουμε έδαφος.
Κρίκος και προϋπόθεση για το παραπάνω είναι σε κάθε τόπο δουλειάς και σε κάθε εργοστάσιο να δυναμώσουν οι ταξικοί αγώνες, να δυναμώσει η οργάνωση των εργαζομένων, να χειραφετηθούν οι εργάτες και οι εργάτριες από την επιρροή και τις θέσεις της εργοδοσίας, να αντιπαλέψουν αντιλήψεις που τους βάζουν στην άκρη, πως άλλοι θα νοιαστούν για αυτούς, από τα κόμματα του συστήματος ως τις ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, αρκετών Ομοσπονδιών και Εργατικών Κέντρων. Για να γίνει το κίνημα αξιόμαχο και εξοπλισμένο στον αγώνα κατά των μονοπωλίων απαιτείται σήμερα πλατιά λαϊκή συστράτευση. Μαζική ένταξη και δράση στα σωματεία, στους συλλόγους αυτοαπασχολουμένων, στους αγροτικούς συλλόγους, στις λαϊκές επιτροπές και στις επιτροπές αγώνα.
Ο λαός μας έχει έναν και μόνο δρόμο. Να προχωρήσει με αφοβία σε συστηματική και οργανωμένη απειθαρχία που θα αμφισβητεί όχι μόνο την κυβέρνηση αλλά την μήτρα που δημιουργεί μνημόνια και κάνει κόλαση τη ζωή του λαού, την εξουσία των μονοπωλίων. Αυτή είναι μόνη ελπιδοφόρα προοπτική και απαιτεί το λαό πρωταγωνιστή στο επίπεδο της οικονομίας, για να γίνει κυρίαρχος στον πλούτο που παράγει.
Πηγή : ΠΑΜΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου