Για την ανάγκη πολιτικής και οργανωτικής κλιμάκωσης του αγώνα

• «Γενική πολιτική απεργία διαρκείας»: κλιμάκωση ή προσγείωση;
Τις τελευταίες εβδομάδες προβάλλεται έντονα από το χώρο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και των Παρεμβάσεων ο στόχος για γενική πολιτική απεργία διαρκείας. Πριν πούμε την άποψή μας, θα θέλαμε να κάνουμε μερικές εισαγωγικές παρατηρήσεις και να θέσουμε μερικά ερωτήματα:
α) Οι εμπνευστές της πρότασης πρέπει να ξεκαθαρίσουν αν η πρότασή τους είναι ένα σύνθημα ζύμωσης ή μια πρόταση άμεσης δράσης. Σε περίπτωση που η απεργία διαρκείας (το «γενική πολιτική» το αφήνουμε για αργότερα) είναι μια πρόταση άμεσης δράσης, τότε έπρεπε να τεθεί σε όλους τους χώρους (πρωτοβάθμια σωματεία και Ομοσπονδίες) που παρεμβαίνουν οι αντίστοιχες δυνάμεις. Και να τεθεί για να εφαρμοστεί και όχι για να «εκθέσει» άλλους και να παίζει με την πολιτική υπεραξία πάνω σε εντυπώσεις. Με άλλα λόγια, πώς μπορεί κανένας να επιβάλει μια τέτοια απεργία αν δεν ξεκινήσει από τους χώρους όπου υπάρχει, έστω με τον καλύτερο δυνατό συντονισμό;
Αντίθετα, οι εμπνευστές της πρότασης έπαιζαν για καιρό με τη λογική «είμαστε ενάντια σε κλαδικές απεργίες» καταλήγοντας στο σχήμα: «Δεν προτείνω απεργία διαρκείας στην εκπαίδευση ή στην υγεία γιατί χρειάζεται ΓΕΝΙΚΗ απεργία διαρκείας, για την οποία καλώ τις ΓΣΕΕ–ΑΔΕΔΥ να την κάνουν και η οποία όμως ξέρω ασφαλώς δε θα γίνει»! Επιστρέφοντας έτσι σε σύνθημα απλής ζύμωσης. Και τότε προς τι όλη η φασαρία (και η υποκρισία θα λέγαμε);

β) Αν ήθελαν να είναι ειλικρινείς οι εμπνευστές της πρότασης (δεν ξέρουμε, βέβαια, αν τους ενδιαφέρει καν αυτό), θα έπρεπε να μιλάνε για απεργία διαρκείας στο Δημόσιο. Είναι ο μόνος χώρος όπου οι εργαζόμενοι μπορούν να απεργήσουν χωρίς να πρέπει να περάσουν –απολυμένοι- από το λογιστήριο την επόμενη μέρα. Είναι ο μόνος χώρος που, έστω και διαλυμένη και αφερέγγυα, υπάρχει συνδικαλιστική δομή.
Στον ιδιωτικό τομέα ο τρόμος της απόλυσης (με έτοιμο για τα αφεντικά τον «κουβά» του ενάμισι εκατομμυρίου ανέργων, από τους οποίους το 60% ανήκει στη μακρόχρονη ανεργία) κάνει ηρωική ακόμα και την απεργία της μιας μέρας. Για να απαντηθεί ο τρόμος αυτός απαιτείται να γίνουν βήματα οργάνωσης και συγκρότησης κάθε μορφής στους χώρους δουλειάς: σωματεία, επιτροπές αγώνα, ακόμα και συγκροτήσεις που για κάποιο διάστημα ίσως κινούνται προσεκτικά και «παράνομα» χωρίς να τις αντιληφθεί η εργοδοσία. Στον ιδιωτικό τομέα, σήμερα, μόνο μια μικρή μειοψηφία εργατών και εργαζομένων διαθέτουν πρωτοβάθμια συνδικαλιστική έκφραση. Το έχουν αυτό υπόψη τους τα στελέχη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και των Παρεμβάσεων και, αν ναι, πώς το απαντάνε;
γ) Η «γενική πολιτική απεργία διαρκείας» είναι σαφές ότι αποτελεί την πιο προωθημένη μορφή πάλης, ένα βήμα πριν την επαναστατική κατάληψη της πολιτικής εξουσίας. Αντιστοιχεί σε προεπαναστατική περίοδο. Οι εμπνευστές της πρότασης θεωρούν ότι, από την άποψη του υποκειμενικού παράγοντα, είμαστε πράγματι σε τέτοια περίοδο; Γιατί, αν θεωρούν ότι συμβαίνει αυτό, τότε υπάρχει πλήθος καθηκόντων που πρέπει ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΟΥΜΕ ΑΜΕΣΑ. Και, παρά τη δυσκολία συνεννόησης που έχουμε τα τελευταία χρόνια με τις δυνάμεις αυτές, φανταζόμαστε ότι σε αυτό το επίπεδο καταλαβαινόμαστε ακόμα. Αφού, λοιπόν, είμαστε στα πρόθυρα της διεκδίκησης της πολιτικής εξουσίας, γιατί δεν τα θέτουν και αυτά τα άμεσα αναβαθμισμένα πολιτικά και οργανωτικά καθήκοντα;
δ) Με βάση τα παραπάνω, εκτιμάμε ότι η πρόταση για «γενική πολιτική απεργία διαρκείας» ΔΕΝ ΕΞΥΠΗΡΕΤΕΙ την πραγματική ανάγκη κλιμάκωσης της πάλης ούτε σε επίπεδο μορφών πάλης ούτε σε επίπεδο πολιτικών στόχων. Αντίθετα, αποτελεί ένα «πυροτέχνημα» που έχει στόχο τη διακηρυκτική «κινηματική» στήριξη του συνθήματος «να πέσει η κυβέρνηση» και την παραγωγή πολιτικής υπεραξίας για την πολιτική γραμμή του δεξιού ή «ριζοσπαστικού» κυβερνητισμού και των φορέων του.

• Η ανάγκη κλιμάκωσης και πώς υπηρετείται
Είναι σαφές ότι η ανάγκη κλιμάκωσης της πάλης είναι επείγουσα. Τόσο πολιτικά όσο και σε σχέση με τη μορφή πάλης.
Σε σχέση με το πολιτικό σκέλος, έχουμε να πούμε τα εξής:
α) Πρέπει να δυναμώσει η κατεύθυνση ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση. Η τρόικα, η επιτήρηση, το ευρώ, συμπυκνώνουν ένα ολόκληρο πλέγμα σχέσεων ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ της χώρας. Εξάρτηση που υπάρχει σε κάθε πλευρά της παραγωγής και της κοινωνίας (ενέργεια, αγροτική παραγωγή, τεχνολογίες, πολιτικοστρατιωτικές πιέσεις κ.λπ.). Η εξάρτηση συμπλέκεται άμεσα με το ταξικό ζήτημα, με τον ταξικό πόλεμο δηλαδή που διεξάγεται ενάντια στους εργαζόμενους και την εργατική τάξη της χώρας. Ταυτόχρονα, θεωρούμε λάθος να υποτιμάται το ζήτημα ΗΠΑ-ΝΑΤΟ. Ίσως και να βρίσκεται... πιο κοντά απ' ό,τι νομίζουμε. Η κρίση και τα αδιέξοδα του ανταγωνισμού των ιμπεριαλιστών ενισχύουν σενάρια αναφλέξεων και δεν θα ήταν και «ωραίο να τρέχει πάλι η Αριστερά τελευταία στιγμή να θυμάται πόσο κακές είναι οι βάσεις, ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός κ.λπ.
β) Όσο μας αφορά, είμαστε αποφασισμένοι να κοντράρουμε με κάθε τρόπο τη γραμμή του κυβερνητισμού και τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες. Το κίνημα τις έχει πληρώσει εδώ και δεκαετίες και τις πληρώνει ακόμα οδυνηρά. Η παύση κινήματος μετά τις 12 Φλεβάρη πάνω σε αυτή τη γραμμή πάτησε. Γενικότερα, ο διαχωρισμός με τον κόσμο του αντιπάλου πρέπει να γίνει κάθετος και να φαίνεται καθαρά ότι δεν υπάρχει πεδίο διαλόγου – συνεννόησης με τους θεσμούς του. Η κατεύθυνση ενάντια στη συνδιοίκηση είναι για μας σημαντικό συστατικό της πολιτικής κατεύθυνσης που πρέπει να διακρίνει το κίνημα.
Σε σχέση με τις μορφές πάλης: Οι ΓΣΕΕ–ΑΔΕΔΥ έχουν κάνει ό,τι μπορούν για να καλούν τους εργαζόμενους σε αποσπασματικές κινητοποιήσεις και να υπονομεύουν την οποιαδήποτε προοπτική κλιμάκωσης και συνέχειας των απεργιακών κινητοποιήσεων. Απέναντι σε αυτήν τη διαλυτική κατάσταση, οι δυνάμεις της Αριστεράς θεωρούμε ότι πρέπει να κινηθούν στις παρακάτω κατευθύνσεις:
α) Ο συντονισμός σωματείων πρέπει να γίνει από τα κάτω ακόμα και ενάντια στα καταστατικά των Ομοσπονδιών που πρέπει να παρακαμφθούν! Πιστεύουμε ότι πρέπει πια να τεθεί σε συζήτηση η ιδέα ότι μπορούν π.χ. είκοσι ΕΛΜΕ, είκοσι Διδασκαλικοί Σύλλογοι, τριάντα νοσοκομεία κ.ο.κ. να συντονίσουν αγωνιστικές δράσεις. Από κοινές διαδηλώσεις μέχρι κοινές απεργίες, ακόμα και διαρκείας. Και ας μην «προβλέπεται» από τη νομιμότητα των Ομοσπονδιών! Ο συνδικαλιστικός λεγκαλισμός πρέπει να αντιπαλευτεί!
β) Βέβαια, στο παραπάνω σημείο δεν εννοούμε ψευδεπίγραφους «συντονισμούς» (σαν τον υποτιθέμενο «συντονισμό πρωτοβάθμιων σωματείων» για τον οποίο έχουμε πραγματικό ερώτημα αν οι εργαζόμενοι των σωματείων που συμμετέχουν τον γνωρίζουν), κακέκτυπα αντίγραφα του ΠΑΜΕ και της λογικής του (δυστυχώς, αυτή η λογική υπάρχει σε πολλούς, «μικρούς» και «μεγάλους»). Για να αποφευχθεί αυτό, αλλά και για να είναι εφικτή μια πρόταση σαν αυτή που εκθέσαμε αμέσως πριν (του πραγματικού και οριζόντιου συντονισμού πρωτοβάθμιων σωματείων), είναι αναγκαίο και κρίσιμο να πέσουν δυνάμεις για το ζωντάνεμα του πρωτοβάθμιου σωματείου και των διαδικασιών του. Χωρίς αυτό λείπει η βάση συγκρότησης, χωρίς αυτό η υπόλοιπη συζήτηση είναι πολύ αδύναμη.
γ) Σε κάθε περίπτωση, η συγκεκριμενοποίηση κάθε φορά της μορφής πάλης πρέπει να συμπυκνώνεται σε μια πρόταση, η οποία:
- Θα δίνει την κατεύθυνση συνέχειας και κλιμάκωσης.
- Θα διευκολύνει τη μαζική συμμετοχή, το συνεχή έλεγχο και τις συνεχείς συλλογικές αποφάσεις μέσα από γενικές συνελεύσεις.
- Θα έχει εμπιστοσύνη στους εργαζόμενους και στις δυνάμεις τους.
- Θα αποτελεί πραγματικό γεγονός και όχι εικονική–θεαματική «πραγματικότητα».

• Με βάση τα παραπάνω:
- Για το δημόσιο τομέα, θεωρούμε ότι πρέπει να προωθηθεί στο επόμενο διάστημα μια λογική συντονισμού κινητοποιήσεων στην κατεύθυνση της διεκδίκησης υγείας–παιδείας για όλους, ενάντια σε συγχωνεύσεις και απολύσεις. Οι κινητοποιήσεις αυτές θα πρέπει να θέτουν το ζήτημα και της διάρκειας (απεργία διαρκείας) με ταυτόχρονες συχνές γενικές συνελεύσεις.
- Στον ιδιωτικό τομέα, πρέπει να πέσει το βάρος στη συγκρότηση των εργαζομένων σε κάθε χώρο δουλειάς. Οι συγκροτήσεις αυτές θα κάνουν δυνατή και την επιλογή της κατάλληλης μορφής πάλης και θα παλεύουν τη μαζική συμμετοχή στις γενικές απεργίες.
Ως εκεί μπορούμε εμείς σήμερα να το συγκεκριμενοποιήσουμε, επειδή ακριβώς θέλουμε οι προτάσεις μας να είναι σε αντιστοιχία τόσο με τη φάση του κινήματος όσο και με τις δικές μας υποκειμενικές δυνατότητες.