Άρθρο του Κυριακάτικου Ριζοσπάστη
Όλα τα αστικά ΜΜΕ και μερίδα των «αριστερών» πολιτικών φορέων ποικίλης κατεύθυνσης δείχνουν να αντιμετωπίζουν την εβδομηντάχρονη ιστορία της Σοβιετικής Ενωσης ως μία δήθεν ξεχασμένη υπόθεση. Ετσι εκ των πραγμάτων ευθυγραμμίζονται με την προσπάθεια της διεθνούς αστικής εξουσίας να θεωρηθεί η ΕΣΣΔ ως μία αρνητική ιστορική παρένθεση. Είναι τόσο ηλίθιοι να αντιμετωπίζουν μια περίοδο που άλλαξε το ρουν της ιστορίας σαν το δεύτερο βιβλίο των εσόδων που αποκρύβουν από την εφορία.
Ομως η Σοβιετική Ενωση εκ των πραγμάτων είναι παρούσα. κόντρα στην αρρώστια της λήθης.
Βρίσκεται σε κάθε εργατική και λαϊκή κινητοποίηση και αγώνα, ακόμη και όταν οι απεργοί εργάτες, οι φτωχοί αγρότες και οι διαμαρτυρόμενοι σπουδαστές δεν έχουν πλήρη συνείδηση του αντικειμενικού γεγονότος. Βρισκόμαστε σε μία αντιδραστική αμπώτιδα με πλήρη αποχαύνωση της πλειοψηφίας της νεολαίας . Η αστική τάξη στην εποχή της πιο επικίνδυνης ιμπεριαλιστικής παρακμής δείχνει να χρησιμοποιεί την προπαγάνδα σε όλες τις μορφές της κοινωνικής ζωής - είναι αλήθεια - με μαεστρία.
Φτηνές ενέργειες, κοινότοπες, παρουσιάζονται ως ανακαλύψεις μίας ανύπαρκτης αυτενέργειας, παγιδεύοντας το λαό στην εξατομικευμένη αναζήτηση ενός φανταστικού «χρυσόμαλλου δέρατος». Την ίδια στιγμή, νέοι και νέες με επιστημονικά και τεχνολογικά πτυχία αδυνατούν να βρουν δουλειά ακόμη και σε σουβλατζίδικα. Αναγκάζονται να καταφύγουν στο εξωτερικό, σε ισχυρές καπιταλιστικές χώρες ρίχνοντας πίσω τους το ανάθεμα.
Ετσι η Ελλάδα χάνει τις ρίζες της που είναι η επιστημονικά καταρτισμένη γενιά της. Πάνω σε αυτή την εθνική τραγωδία η άλλη Ελλάδα, της εξουσίας των αστών βιομηχάνων, μεγαλεμπόρων, καταπατητών και καραβοκυραίων, χτίζει το δικό της μέλλον για τους χασομέρηδες γιους και κόρες. Ετσι η ταξική διαίρεση της κοινωνίας διαιωνίζεται, με το τυμπανιαίο αστικό πτώμα να δηλητηριάζει άθαφτο και ο νεκροθάφτης του, το ευνουχισμένο προλεταριάτο, να μοιάζει με το γομάρι του Χατζηπετρή στο παχνί του, πεινασμένο και διψασμένο. Στη ζωή όλα εξηγούνται και δικαιολογούνται. Ομως δεν δικαιώνονται. Η αναζήτηση ακριβώς του εργατικού κινήματος, η ουσία του δεν βρίσκεται στην εξήγηση και τη δικαιολογία. Βρίσκεται στη δικαίωση. Είναι αυτό που πριν 150 χρόνια ειπώθηκε «οι Ελληνες ερμήνευσαν την ανθρώπινη κοινωνία. Σε εμάς πέφτει το χρέος να την αλλάξουμε».
Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία για το ζήτημα της Σοβιετικής Ενωσης. Αποτέλεσε μία ιστορική στιγμή, εκπλήρωση αυτού του χρέους. Αυτή τη στιγμή συνεχίζεται υπολανθάνουσα στους εργατολαϊκούς αγώνες. Ιδιαίτερα για τους προοδευτικούς διανοούμενους είναι ανυπέρβλητο χρέος η υπενθύμιση της ιστορικής σημασίας της ΕΣΣΔ. Αυτό πέρα από τα υπαρκτά ψεγάδια αλλά και από εκφυλιστικές επικρίσεις. Η στήλη επιμένει και θα επιμείνει στη σοβιετική ισότητα και στη σοβιετική πολιτική ειρήνης.
Αντώνης ΔΑΜΙΓΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου