Τρεις μέρες πριν τις εκλογές η αστική προπαγανδιστική μηχανή δεν αφήνει περιθώρια για σκέψεις.
Ό,τι έχει κερδηθεί ως εντύπωση από το πρώτο διαφημιστικό κύμα που εκφράστηκε στις 6 Μάη, τώρα επιχειρείται να κεφαλαιοποιηθεί μέσα από ένα βομβαρδισμό που δεν αφήνει περιθώρια για σκέψεις.
Μεγάλες μάζες πληθυσμού καλούνται να φτάσουν στην κάλπη είτε πανικόβλητες μην και τυχόν τη Δευτέρα έχουν δραχμή αντί για ευρώ, είτε μακάριες ότι «στις 18 θα 'χουμε σοσιαλισμό».
Κι όμως, πέρα απ' τα κάλπικα διλήμματα, αυτές οι εκλογές είναι εξαιρετικά κρίσιμες.
Γίνονται στην κορύφωση μιας καπιταλιστικής κρίσης που δε δείχνει σημάδια ανάκαμψης. Γίνονται σε μια στιγμή που η αστική τάξη επιχειρεί να αντικαταστήσει το χρεοκοπημένο πολιτικό προσωπικό της με μια νέα φρουρά πιο ικανή να εγκλωβίσει μεγάλες μάζες εργαζομένων έτσι που να γίνουν σύμμαχοι στην προσπάθεια των καπιταλιστών να ανακάμψουν.
Τα αστικά επιτελεία δεν κρύβουν το πλάνο: Να βουλιάξει κι άλλο η εργατική τάξη. Σ' αυτή την κατεύθυνση η νέα σοσιαλδημοκρατία χρησιμοποιεί γνωστά παλιά υλικά όπως η «καμένη γη» για να προαναγγείλει νέες θυσίες εργατών στο βωμό του καπιταλιστικού κέρδους. Εχοντας ήδη εισπράξει την άπλετη εκλογική ενίσχυση που τους πρόσφερε η παλιά σοσιαλδημοκρατία, αξιώνουν τώρα από το λαό να περιορίσει τις ανάγκες και τα αιτήματά του και να αποδεχτεί ότι θα ζήσει με αριστερή κυβέρνηση χειρότερα απ' ό,τι ζούσε προηγούμενα. Ζητάνε, μάλιστα, μετεκλογικά άκρα του τάφου σιωπή για να ανταποκριθούν στις δεσμεύσεις που έχουν αναλάβει απέναντι στο μεγάλο κεφάλαιο.
Κριτήρια ψήφου όλα αυτά, αλλά τέτοιες ώρες τέτοια λόγια. Οποιος πρόλαβε, κατάλαβε. Το σίγουρο είναι μόνο ένα: Στις 18 του μήνα που «η αριστερά του ρεαλισμού» θα συναγωνίζεται «τη δεξιά της ευθύνης», για το ποια απ' τις δυο υπηρετεί καλύτερα το καπιταλιστικό κέρδος, οι εργάτες θα φτύνουν αίμα. Κι εκεί μόνος αρωγός - όπως ιστορικά βεβαιώνεται - θα 'ναι το ΚΚΕ, ένας προς έναν οι κομμουνιστές.
Αυτή είναι η δουλειά μας. Γι' αυτό ζητάμε μία προς μία την ψήφο των εργατών για το ΚΚΕ. Το μόνο κόμμα που έχει δικαίωμα να ζητά από τους εργάτες ενίσχυση ακόμα κι όταν οι εργάτες έχουν προς το παρόν άλλες επιλογές.
***
Στο μέτωπο της προπαγάνδας καταγράφονται αξιοσημείωτες επιδόσεις έτσι που να κάνουν το λαό να λαλήσει. Η «Αυριανή» βγαίνει με τίτλο που ισχυρίζεται ότι «όπως ο Πούτιν έκανε τη Ρωσία παγκόσμια υπερδύναμη» έτσι και το «ηγετικό ανάστημα του Α. Τσίπρα μοναδική ελπίδα για την Ελλάδα». Ο Πούτιν είναι ηγέτης ενός ιμπεριαλιστικού κράτους που χτίστηκε με τσάκισμα της εργατικής τάξης. Αυτό είναι το μοντέλο και του Τσίπρα; Είναι μια υπερβολή της «Αυριανής» ο τίτλος, ή μία ακόμα ναπολεόντεια προβολή για να συνηθίσουμε στην ιδέα;
Τα ίδια τους τα λόγια δίνουν κάποιες απαντήσεις: Εκεί που έλεγαν ότι θα καταργήσουν το μνημόνιο και αφού εξασφάλισαν να κυλά το ρεύμα υπέρ τους, τώρα δηλώνουν: «Θα αρχίσουμε με τους εφαρμοστικούς νόμους, είναι πολλές δεκάδες οι εφαρμοστικοί, 211» (δήλωση Στρατούλη, χτες), δηλαδή ζήσε μαύρε μου να φας τριφύλλι κι άμα δεις εσύ κατάργηση του μνημονίου γράψε μου. Εξάλλου, το δήλωσε ήδη ο Τσίπρας: «Δεν θα προβούμε σε μονομερείς ενέργειες».
Ακόμα πιο καθαρά ο Βαρουφάκης, εκ των οικονομολόγων που απ' το μακρινό Αμέρικα στηρίζουν ΣΥΡΙΖΑ, δήλωσε χτες για το τι πρέπει να κάνει η κυβέρνηση της αριστεράς: «Το δημόσιο πρέπει να βρει τρόπο (μείωση μισθών, συντάξεων, μείωση δαπανών, φοροομόλογα, δηλαδή προπληρωμή φόρων)».
***
Στον αντίποδα όλων εκείνων που λένε στο λαό ότι δεν έχει άλλη επιλογή, η πρόταση του ΚΚΕ είναι πάρα πολύ συγκεκριμένη: Δείχνει για αύριο κιόλας έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης με το λαό κυρίαρχο στον τόπο του. Παράδειγμα: Το νικέλιο που παράγει η ΛΑΡΚΟ και το χρώμιο στη Κοζάνη που οδηγούν στην παραγωγή ανοξείδωτου χάλυβα, δηλαδή στην πρώτη ύλη για παραγωγή λευκών συσκευών. Σήμερα η μονοπώληση κρατάει πεθαμένο το μεταλλείο και οδηγεί σε εισαγωγή προϊόντων που λίγα χρόνια πριν παρήγε αυτή η χώρα.
Στην ίδια ρότα: Η κεντρικά σχεδιασμένη καθετοποιημένη αγροτική παραγωγή μέσα από την κοινωνικοποίηση των καπιταλιστικών αγροτικών εκμεταλλεύσεων και από τους παραγωγικούς συνεταιρισμούς πετάει έξω τη «Μοσάντο», αξιοποιεί τους ντόπιους σπόρους, ταΐζει το λαό. Η κεντρικά σχεδιασμένη κτηνοτροφική παραγωγή σταματάει την αιμορραγία των εισαγωγών, ασκεί έλεγχο στην ποιότητα του προϊόντος, δίνει λύση στις διατροφικές ανάγκες σε συνδυασμό με την κοινωνικοποιημένη βιομηχανία τροφίμων. Η κεντρικά σχεδιασμένη βιομηχανική παραγωγή, π.χ., στο μέταλλο μπορεί να ξεκινά από την αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου και να φτάνει στην παραγωγή μηχανών, πραγματικότητα που επίσης έχει αποδειχτεί ότι είναι στις δυνατότητες της χώρας (το παράδειγμα των πετρελαιομηχανών Μαλκότσι που κατασκευάζονταν στο Βόλο μέχρι το '80 δεν είναι τόσο παλιό για να το πετάμε στα σκουπίδια).
***
Η αστική προπαγάνδα λέει ότι στο ΚΚΕ δεν αρέσουν οι επιλογές του λαού και προτιμά να αλλάξει λαό. Το ΚΚΕ δε θέλει ν' αλλάξει λαό. Θέλει να πείσει το λαό ότι έχει τη δύναμη να είναι κυρίαρχος. Και σ' αυτό θα επιμείνει. Τώρα, πριν τις εκλογές, αλλά και την αμέσως επόμενη μέρα. Η ταξική πάλη δε σταματά και δεν καθορίζεται η έκβασή της από το αποτέλεσμα μιας εκλογικής αναμέτρησης.
Απέναντι στον εκβιασμό να διαλέξει ο λαός το χέρι που θα κρατά το μαχαίρι πάνω από το σβέρκο του, εμείς περισσότερο από χτες συγκεντρώνουμε έναν προς έναν τους μαχητές και αποφασίζουμε πώς θα διατάξουμε δυνάμεις από το βράδυ της Κυριακής.
Αυτό που την Κυριακή θα καταγραφεί στην κάλπη, παρότι η ψήφος είναι μυστική, για τους ανθρώπους του μόχθου έχει όνομα στο αποτέλεσμα, έχει ταυτότητα: Είναι ψήφος βόλι με το ΚΚΕ ενάντια στην εξουσία των μονοπωλίων, ή ψήφος αγχόνη με ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και όποια άλλη δύναμη συμπληρώνει το κυβερνητικό καρέ της εξουσίας των μονοπωλίων.
Πηγή:www.rizospastis.gr
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:
Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου