Ο χαιρετισμός της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στην εκδήλωση στη Μακρόνησο
«Επιτρέψατέ μου να πω δυο λόγια, αλλά που τα αφιερώνουμε στη νεότερη γενιά. Στους ανθρώπους που γεννήθηκαν στη δεκαετία του '60, του '70, του '80 και μετά. Αρκετοί από αυτούς είναι εδώ. Σε εκείνη δηλαδή τη γενιά που δεν έχει την άμεση επαφή με τη γενιά της Εθνικής Αντίστασης, με τη γενιά που μαρτύρησε στη Μακρόνησο και τα άλλα ξερονήσια, με αυτούς που μαρτύρησαν στις φυλακές.
Με τη γενιά των εκτελεσθέντων βρίσκονται αρκετά μακριά. Είναι φυσικό. Και ακούν πολλά πράγματα. Αν έχουν την τύχη να γεννηθούν από γονείς που έζησαν τα γεγονότα, τα μαθαίνουν.
Αν είναι λίγο μακριά, δε μαθαίνουν τίποτα, ή μάλιστα μαθαίνουν τα αντίθετα, ή μαθαίνουν ακόμα ότι ο ηρωισμός που έδειξαν εδώ οι άνθρωποι που έζησαν στο κολαστήριο της Μακρονήσου ήταν ένας ηρωισμός που δε χρειάζεται στην εποχή μας, είναι ξεπερασμένο και λίγο ντεμοντέ. Θα ήθελα να αφιερώσω αυτά τα λόγια σε αυτή τη γενιά.
Ακούσατε από την ομιλία του προέδρου τη λέξη "αποκήρυξη". Τους ζητούσαν να αποκηρύξουν και ήταν κάτι πάρα πολύ εύκολο να το κάνουν. Για κοιτάξτε το Λαύριο, είναι πολύ κοντά. Ξέρετε τι είναι να είσαι σε ένα ξερονήσι, να ζεις μαρτύρια σωματικά και ψυχικά, που ανθρώπινος νους δεν μπορεί να φανταστεί και να βλέπεις ότι εκεί απέναντι υπάρχουν άνθρωποι στο Λαύριο, που ερωτεύονται, παντρεύονται, γελάνε, κλαίνε, χαίρονται; Γιατί έτσι ήταν η περίοδος εκείνη του 1949. Υπήρχε φτώχεια, βεβαίως, αλλά παρ' όλα αυτά υπήρχαν άνθρωποι που ζούσαν μια κανονική ζωή. Να πάνε τα παιδιά στο σχολείο, να βρουν δουλειά - υπήρχε ανεργία τότε, αλλά υπήρχε μια κανονική ζωή απέναντι.
Και ξέρετε τι είναι, ήταν πολύ εύκολο να βάλεις μια υπογραφούλα και να βρεθείς εκεί απέναντι. `Η να εξοφλήσεις με λίγα χρόνια φυλακή. Αυτοί που δεν αποκήρυξαν, με διάφορους τρόπους, είτε ήταν εδώ, είτε κάπου αλλού, είτε η συνείδησή τους έμεινε ορθή στους δρόμους του Λαυρίου και της Αθήνας, αυτή η μη αποκήρυξή τους είμαστε βέβαιοι ότι αποτέλεσε ένα πάρα πολύ καλό λίπασμα για τις κατακτήσεις που είχε ο λαός, τις όποιες κατακτήσεις, τα επόμενα χρόνια, στη δεκαετία του '60, του '70. Αφαιρώ βεβαίως τη δικτατορία και πάμε μετά στο 1974.
Δεν ξέρω, οι νεότερες γενιές, ευρύτερα, που δεν έχουν επαφή με το οργανωμένο κίνημα, δύσκολο να μπορούν να δουν ότι αυτό που έχουν σήμερα, που βέβαια το έχασαν τα τελευταία τρία χρόνια, αλλά αυτό έστω που είχαν πριν τρία χρόνια οφείλεται και σε αυτό. Οφείλεται στους αγώνες, στις απεργίες, στις κινητοποιήσεις - ούτε συζήτηση - αλλά και σε αυτό που λέει "δεν αποκηρύσσω". Και ξέρετε, ένας αγώνας δε φέρνει αμέσως αποτελέσματα. Μακάρι να ερχόντουσαν τα αποτελέσματα την ίδια ώρα που υπήρχαν οι αγώνες.
Πολλές φορές οι αγώνες δεν έχουν αποτελέσματα αλλά συσσωρεύονται δυνάμεις, ανδρεία, ηρωισμός, πολιτική σκέψη, ικανότητα, πρωτοβουλία, και όλα αυτά κάποια στιγμή φέρνουν κάποιες κατακτήσεις. Στα πλαίσια του καπιταλισμού λιγότερες από τις θυσίες που δώσαμε στον αγώνα, αλλά οπωσδήποτε φέρνουν κατακτήσεις.
Τι κρίνεται στις εκλογές;
Γιατί τα λέω αυτά. Γιατί τα τελευταία χρόνια, στη μεταπολίτευση και μετά, το καπιταλιστικό σύστημα δε ζητάει δηλώσεις αποκήρυξης, όπως ζητούσε. Οπως ζητούσε και στα δικά μου νιάτα, που μας περνούσαν από την Ασφάλεια και μας ζητούσαν να υπογράψουμε ένα χαρτί ότι δε μας αρέσει το τείχος του Βερολίνου και διάφορα, ή αυτά που ζητούσαν στη διάρκεια της δικτατορίας.
Ωστόσο, το καπιταλιστικό σύστημα προσπαθεί και βρίσκει πάρα πολλούς τρόπους οι αγωνιστές να αποκηρύσσουν - βρίσκουν τρόπους, δε λέω ότι το πετυχαίνουν. Βρίσκει τρόπους ούτως ώστε οι αγωνιστές, οι γνήσιοι αγωνιστές να φτάνουν σε ένα σημείο, στο παραπέντε της αποκήρυξης, που δε γίνεται με δήλωση μετανοίας. Είναι η αναχώρηση από την αγωνιστική δράση, η κούραση, η απογοήτευση, είναι πάρα πολλά πράγματα.
Αν θέλετε, αυτή τη στιγμή εμείς δεν τα λέμε αφ' υψηλού, κάνοντας μάθημα ηθικής στο λαό, αλλά είναι τέτοια φαινόμενα που υπάρχουν. Πολύ περισσότερο όταν έχεις ένα μακρόχρονο αγώνα που φέρνει κάποιες κατακτήσεις και περιμένεις ότι δε χρειάζεται σήμερα να κάνεις μεγάλες θυσίες, του χρόνου, του παραχρόνου θα είναι καλύτερα. Αλλά ήρθε το τελευταίο τρίχρονο και απέδειξε αυτό που τουλάχιστον εμείς λέγαμε. Οτι στις συνθήκες του καπιταλισμού, οι κατακτήσεις είναι προσωρινές και θα έρθει κάποια στιγμή που θα στα πάρουν όλα πίσω και θα σε πάνε ακόμα πιο πίσω. Σε αυτή τη φάση είμαστε.
Από την πλευρά μας, το ΚΚΕ κάνει σοβαρές προσπάθειες, και σε αυτές τις προσπάθειες βεβαίως στηρίζεται στα μέλη του, στους φίλους του, στους οπαδούς του. Σε αυτούς που ενδεχομένως μας σέβονται, αλλά δε μας ακολουθούν. Σε αυτούς που αναγνωρίζουν το ρόλο του Κόμματος, αλλά δε φτάνουν μέχρι την κάλπη. Ολοι αυτοί, ακόμη και η αναγνώριση του ρόλου, ακόμα και αν δε συνοδεύεται από μια ανοιχτή φιλία μέχρι και την ψήφο στο Κόμμα, όλοι αυτοί, εμείς θεωρούμε ότι μας βάζουν σε πολύ μεγάλες ευθύνες. Ακόμη και αυτοί που μας κάνουν κριτική, αλλά έχουν μεγάλη απαίτηση από εμάς. Και αυτοί οι άνθρωποι μας βάζουν σε πολύ μεγάλες ευθύνες.
Ποιες είναι οι ευθύνες μας σήμερα; Να μην αποκηρύξουμε την ιστορία του Κόμματος, που είναι ιστορία χιλιάδων ανθρώπων, δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων που δεν ήταν κομμουνιστές όλοι. Δε θεωρούμε ότι έχουμε το μονοπώλιο στη θυσία. Δεύτερον, να μην αποκηρύξουμε εκείνες τις βασικές αρχές που θα μας εμποδίσουν να δούμε με ικανότητα, αν θέλετε και με την απαιτούμενη ευελιξία, το σήμερα και κυρίως το αύριο.
Διότι το σήμερα, π.χ., για το λαό είναι η 17η Ιούνη. Το καταλαβαίνουμε. Ανθρωποι που υποφέρουν, άνεργοι, άνθρωποι που μπορεί να μην υποφέρουν τόσο οικονομικά, αλλά δεν αντέχουν αυτή την κατάσταση, αυτούς τους εκβιασμούς των Ευρωπαίων, των Αμερικανών, των ντόπιων οπωσδήποτε καπιταλιστών και θέλουν κάτι άλλο να γίνει.
Εμείς του λέμε ότι στις 17 του Ιούνη, παίρνοντας υπόψη τα πράγματα, τις εξελίξεις και χωρίς να χάνουμε το ρεαλισμό και την αισιοδοξία, ένα πράγμα θα κριθεί: Αν ο λαός είναι σε ετοιμότητα τους επόμενους μήνες και τα επόμενα χρόνια να οργανώσει μια μεγάλη αντεπίθεση, εμείς τη λέμε οξυμένη ταξική πάλη, αυτή είναι η ουσία της ταξικής πάλης, γιατί έρχονται πολύ χειρότερες μέρες.
Βαθιές και καλές ρίζες
Και αυτές οι χειρότερες μέρες δε βρίσκονται μόνο στο ποιος κυβερνάει. Οι χειρότερες μέρες έχουν να κάνουν με το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα και τη φάση που βρίσκεται στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Αυτό όμως σημαίνει ότι επειδή το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα σαπίζει και δεν μπορεί να κάνει τις υποχωρήσεις που έκανε, θα χρησιμοποιήσει το κνούτο, το μαστίγιο και την αποκήρυξη στα επόμενα χρόνια. Δίχως καταστολή και βία δεν μπορούν να περάσουν αυτά τα μέτρα. Είχαμε το καρότο τα προηγούμενα χρόνια, τώρα θα έχουμε το μαστίγιο.
Αλλά το γεγονός ότι οι εξελίξεις καθορίζονται από τη φύση, από τα σπλάχνα του καπιταλιστικού συστήματος, δε σημαίνει ότι μπορεί να είναι αδιάφορο ποιος κυβερνά. Δε σημαίνει ότι είναι αδιάφορο. Γιατί όπως και να το κάνουμε, όποιος είναι στην κυβέρνηση και όποιοι είναι στην κυβέρνηση, αυτοί διευκολύνουν το χτύπημα του λαού, διευκολύνουν την αλλοίωση της συνείδησης και περνάνε και συγκεκριμένα μέτρα. Μέσα από το κοινοβούλιο και με αποφάσεις στην ΕΕ.
Δε θέλω να μετατρέψω το χαιρετισμό σε αυτό το νησί σε ένα κάλεσμα για την ψήφιση του ΚΚΕ. Αυτό που θέλω να πω είναι έτσι κι αλλιώς ότι τον καταλυτικό ρόλο στη λαϊκή αφύπνιση, στη λαϊκή ελπίδα και στο λαϊκό κουράγιο, σήμερα μπορεί να τον παίξει μόνο το ΚΚΕ. Αλλά τα αποτελέσματα του αγώνα καθορίζονται από τους πολλούς. Αυτός είναι ο ρόλος του ΚΚΕ. Οχι να υποκαταστήσει το λαό στον αγώνα. Εμείς δεν μπορούμε να το κάνουμε και δε θέλουμε να το κάνουμε. Δεν είναι δυνατόν να το κάνουμε. Να γίνουμε το ηρωικό υποκατάστατο του λαού.
Αυτό που θέλουμε, όμως, είναι ακριβώς αυτή η πρωτοπορία, που είναι κομμουνιστές, ριζοσπάστες, είναι και άλλοι άνθρωποι που έρχονται στους αγώνες, αυτή η πρωτοπορία δεν πρέπει να αποδυναμωθεί, πρέπει να ενισχυθεί. Γιατί ο καταλυτικός ρόλος, αν ο λαός πάρει την πρωτοβουλία, αν ο λαός αναπτύξει την αυτενέργειά του, τη φαντασία του και την αποφασιστικότητά του στον αγώνα, θα εξαρτηθεί από το αν υπάρχει μια πρωτοπορία όρθια και αλύγιστη. Οπως το όρθιο και αλύγιστο είναι αυτό το νησί της Μακρονήσου.
Εμείς οι κομμουνιστές είμαστε περήφανοι για την ιστορία μας. Και αν αυτή τη στιγμή οι σημερινοί κομμουνιστές κρατάμε, αντέχουμε, προσπαθούμε, δεν το βάζουμε κάτω, είναι γιατί μέσα στο DNA μας - πώς να το πω; - και μέσα στο μυαλό μας έχει περάσει η Μακρόνησος, έχουν περάσει 94 χρόνια ιστορίας του Κόμματος. Ξέρετε, μπορεί να μην τα ζήσαμε, δεν υπάρχει κανένας που έζησε την ίδρυση του Κόμματος. Αυτά όμως μεταβιβάζονται από γενιά σε γενιά και κάθε γενιά, πριν από όλα, πρέπει να τα μεταβιβάσει στα δικά της παιδιά.
Είναι ένα λίπασμα που μπορεί να μην έχει φέρει τους καρπούς που θέλαμε, αλλά χωρίς αυτό το λίπασμα το δέντρο της λαϊκής, κοινωνικής ευημερίας και ευτυχίας δε θα ανθίσει. Και όποιο δέντρο κι αν φυτρώσει, χωρίς καλές ρίζες και λίπασμα, θα βγάλει πολύ ωραία λουλούδια και θα μαραθεί. Αυτό πρέπει να το σκεφτούν πολύ αυτοί που βλέπουν τα λουλούδια και δε βλέπουν τις ρίζες. Οι ρίζες είμαστε εμείς. Βεβαίως είμαστε και η παρουσία μας, αλλά αυτές οι ρίζες μπορούν να γλιτώσουν το λαό από περισσότερα βάσανα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου