Το τρίξιμο των καροτσιών

Φανερά «ανήσυχος» ο Σόιμπλε δήλωσε πρόσφατα στο «Βήμα» πως οι Έλληνες δεν θέλουν να κυβερνηθούν κατά πως «πρέπει». Στο ίδιο πνεύμα και με απροκάλυπτο κυνισμό η Λαγκάρντ έδωσε στο λαό οδηγίες πλεύσης στην κάλπη ταξινομώντας τα κόμματα που συμμετέχουν στις εκλογές της 6ης Μάη σε «υπεύθυνα» και «επικίνδυνα». Ελληνική μετάφραση αυτών των δηλώσεων υπήρξε και το διάγγελμα του πρωθυπουργού τους Λ. Παπαδήμου που ανακοίνωσε τις εκλογές καθορίζοντας το ποια είναι η «σωστή επιλογή» στις κάλπες.
Παίρνει έτσι γραμμή και ο καλοπληρωμένος εσμός των δημοσιολόγων για να μας βομβαρδίσει με αναλύσεις για το «ανήλικο Έθνος» που δεν του έφτασαν 190 χρόνια για να το πάρει απόφαση ότι ανήκει στις μεγάλες δυνάμεις. Όσο για τα «υπεύθυνα κόμματα» ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, κατάπιαν περίπου αμάσητες τις απανωτές παρεμβάσεις των προστατών τους, που αν μη τι άλλο μαρτυρούν πως δεν φτάνει πια η δικιά τους τρομοκρατία, και χρειάζεται η άμεση ανάμειξη των μεγάλων αφεντικών.
Ας μην βιαστούμε όμως να χαρακτηρίσουμε ως πρωτόγνωρη την απροκάλυπτη αυτή παρέμβαση των εκπροσώπων του ιμπεριαλισμού που αντιμετωπίζει το λαό της χώρας ως «ιθαγενείς» που πρέπει να νομιμοποιήσουν οι ίδιοι τις αλυσίδες τους. Όχι μόνο γιατί είναι γεμάτη η Ιστορία των λαών και του λαού μας από τέτοιες και χειρότερες επεμβάσεις των ιδιοκτητών του κόσμου, των φονιάδων των λαών. Αλλά κυρίως γιατί οι τωρινές διαταγές των Σόιμπλε, Λαγκάρντ και σία, απηχούν και προετοιμάζουν τις νέες τους ληστείες, τα επόμενα εγκλήματα τους.

Έχουν «πρόγραμμα ροών» να επιτελέσουν, όπως το προβλέπει η «Δανειακή σύμβαση». Δηλαδή έχουν πρόγραμμα καταλήστευσης του πλούτου της χώρας. Έχουν επίσης «πρόγραμμα διαρθρωτικών αλλαγών» να υλοποιήσουν όπως το περιγράφουν τα Μνημόνια τους και το νέο Μεσοπρόθεσμο του Ιουνίου. Δηλαδή έχουν να επιβάλλουν ακόμα μεγαλύτερη εξαθλίωση, ακόμα βαρύτερους όρους σκλαβιάς στους εργάτες, τη νεολαία, το λαό. Και έχουν και άλλα που «δεν ξέρουμε». Σαν αυτά που την προηγούμενη εβδομάδα συζήτησε με το ντόπιο πολιτικό προσωπικό, ο πρέσβης Μόρνιγκσταρ, ειδικός απεσταλμένος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ για την ενέργεια και τους αγωγούς, για τις ναυτικές βάσεις στη Μεσόγειο, για την «αντιπυραυλική ασπίδα», για τον ελληνο- ισραηλινό «άξονα». Δηλαδή για την ακόμα βαθύτερη εμπλοκή της χώρας στο μακελειό των λαών της περιοχής που σχεδιάζουν οι ΗΠΑ, σε ανοιχτή σύγκρουση με τη Ρωσία. και σε οξύ και ανοιχτό ανταγωνισμό με τους ιμπεριαλιστές της Ευρώπης. Οι οποίοι, δύο μήνες μετά τις «ιστορικές» τους αποφάσεις για τη διευθέτηση της κρίσης στην ΕΕ, συναντούν ξανά στην Ισπανία τις «γενετικές ανωμαλίες» του ευρώ και τα ερωτήματα της στρατιωτικοπολιτικής τους υπόστασης.
Ενόψει όλων αυτών εργάζονται πυρετωδώς τα ιμπεριαλιστικά επιτελεία, που αν σε κάτι ομονοούν πλήρως είναι η ανάγκη της πλήρους καθυπόταξης των λαών και βέβαια του λαού μας. Ανησυχούν λοιπόν και φτάνουν να εκτίθενται «αυτοπροσώπως» γιατί ο λαός μας δεν δείχνει να «συντονίζεται» με τις ανάγκες τους. Δεν ακούει τα αντιδραστικά παραληρήματα του Βενιζέλου και του Σαμαρά. Ακούει το τρίξιμο των καροτσιών που μέρα-νύχτα σέρνουν οι πεινασμένοι στους δρόμους της Αθήνας αναζητώντας υπολείμματα στους κάδους των σκουπιδιών. Δεν βλέπει πως το μέλλον, της χώρας, της Δύσης –αν όχι ολόκληρης της ανθρωπότητας - περνάει μέσα από την υπηρέτηση του ευρώ, της ΕΕ, του ΔΝΤ, του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ. Βλέπει τις στρατιές των ανέργων να πλημμυρίζουν τη χώρα. Δεν σκέπτεται πως πρέπει να αποπληρωθούν οι δόσεις των επόμενων δεκαετιών από τα δάνεια που έγιναν για να ληστευθεί και να υποδουλωθεί η χώρα. Σκέπτεται πως το μέλλον της νεολαίας φυλακίζεται στη σκλαβιά των ΕΟΖ και η ίδια η ζωή της υποθηκεύεται στα ιμπεριαλιστικά κανόνια. Δεν συγκλονίζεται από τις γενναίες προσπάθειες να «περιοριστεί το κράτος» με την κατάργηση της σύνταξης, της περίθαλψης, της παιδείας, για όλο τον εργαζόμενο λαό. Συγκλονίζεται και οργίζεται με τις ολοένα αυξανόμενες ορδές των ΜΑΤωμένων δολοφόνων, με τα σχέδια νόμου που ετοιμάζουν για να απαγορεύσουν τη διαδήλωση, την απεργία, τον αγώνα. Δεν ενθουσιάζεται που του βρήκαν ένα σωρό εχθρούς για να ξεθυμαίνει: για τον άνεργο τον ελαστικά εργαζόμενο, για τον ελαστικά εργαζόμενο το δημόσιο υπάλληλο, για τη μισή εργατική τάξη την άλλη μισή επειδή είναι αλλοδαποί, για όλους μας οι άλλοι λαοί που πρέπει να τους «ανταγωνιστούμε», ίσως και να αλληλοσκοτωθούμε. Ενθουσιάζεται όταν καταφέρνει να ενώνεται με πολλούς, με όλους τους «διαφορετικούς», πλημμυρίζοντας τις πλατείες, τους δρόμους, τις απεργίες, τους ξεσηκωμούς.
Το συμπέρασμα λοιπόν είναι φανερό. Ο λαός μας είναι σε θέση μάχης! Η εκλογική συνεργασία του ΚΚΕ(μ-λ) και του ΜΛ-ΚΚΕ αυτή τη θέση μάχης θέλει να στηρίξει και να ενισχύσει απέναντι στον καταιγισμό των αντιδραστικών εκβιασμών και απειλών που οι δυνάμεις του συστήματος, τα κόμματα του και τα αναχώματα τους εξαπολύουν στο όνομα της «κορυφαίας δημοκρατικής διαδικασίας». Για αυτό η εκλογική συνεργασία καλεί πλατιά σε ενεργητική στράτευση και συμπόρευση στην πολιτική πάλη των εκλογών για να γίνει η θέση μάχης, ρεύμα αγώνα, αντίστασης και ξεσηκωμού την επόμενη, ακόμα πιο απαιτητική μέρα!

Νίκος Παπαβασιλείου

πηγή: http://mlekloges2012.blogspot.com/