Περί ''αριστερής κυβέρνησης''
της Αριάδνης Αλαβάνου
Τις τελευταίες ημέρες εμφανίστηκαν τρία άρθρα στον Τύπο της αριστεράς σχετικά με την “αριστερή κυβέρνηση”. Του Μ. Μαΐλη στον “Ριζοσπάστη” (15/1), του Π. Μαυροειδή στο aristeroblog.gr και του Γ. Σαπουνά στην “Εποχή” (22/1). * Έτσι, έστω και άτυπα, γίνεται (δεν ξέρουμε αν θα συνεχιστεί) κάποια ανταλλαγή απόψεων για ένα καίριο ζήτημα: Έχει νόημα να μιλάμε σήμερα για “αριστερή κυβέρνηση” και υπό ποιες προϋποθέσεις;
[H φωτό απο το http://bleeps.gr/main/]
Πριν απαντηθεί αυτό το ερώτημα, πρέπει να τεθεί ένα άλλο: Ευσταθεί η άποψη ότι υπάρχει “κοινωνική ζήτηση” (όπως λέει ο Γ.Σ.) για μια αριστερή κυβέρνηση;
Όντως, στην Ελλάδα εμφανίζονται συνθήκες που δείχνουν ότι στο πλαίσιο της οξύτατης κρίσης των αστικών κομμάτων εξουσίας, της πολιτικής αποδέσμευσης των οπαδών τους, της καταστροφικής οικονομικής και κοινωνικής κατάστασης και της ευρύτερης κρίσης της Ε.Ε. διαμορφώνεται η δυνατότητα πολιτικών ανατροπών.
Θα μπορούσε, συνεπώς, να δεχθεί κανείς ότι τίθεται εξ αντικειμένου το αίτημα μιας αριστερής κυβερνητικής λύσης. Όπως, όμως, γνωρίζουμε ιστορικά και έχει αποδειχθεί επανειλημμένα οι αντικειμενικοί όροι είναι μεν αναγκαία, αλλά όχι επαρκής συνθήκη.Απαιτείται η διαμόρφωση του υποκειμενικού παράγοντα εκείνου που θα μπορέσει να πραγματώσει τις δυνατότητες που δημιουργούνται λόγω της οικονομικής κρίσης και της κατάρρευσης του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος. Σωστά λοιπόν υποστηρίζει ο Π. Μαυροειδής ότι η συζήτηση για την “αριστερή κυβέρνηση” την παρουσιάζει ως “γελοιογραφία”, εφόσον δεν τίθεται το ζήτημα υπό ποιες πολιτικές προϋποθέσεις μπορεί να υπάρξει αριστερή κυβέρνηση. Συχνά, μάλιστα, παρουσιάζεται απλώς με όρους δημοσκοπικούς, “αθροισμάτων” εκλογικών ποσοστών και σκοπιμοτήτων.
Το κυρίως ζητούμενο δεν είναι μια φιλολογία περί “αριστερής κυβέρνησης” .
H οποία, αν κρίνουμε από την πράξη του βασικού υποστηρικτή της, αποτελεί μια συνεργασία με προσωπικότητες του πασοκικού χώρου στη βάση μιας ασαφώς αντιμνημονιακής πολιτικής και της επιδίωξης υφαρπαγής εκλογικών ποσοστών.
Το ζητουμενο είναι η συγκρότηση πολιτικού κινήματος και κοινωνικού μετώπου που να παλεύει για την ανατροπή της όποιας κυβέρνησης εξυπηρετεί τα συμφέροντα των μονοπωλιακών ομίλων και των τραπεζών, της Ε.Ε. ,ως του περιφερειακού επικυρίαρχου, και να είναι σε θέση να κερδίσει στις πολύ σκληρές συγκρούσεις ή έκτακτες καταστάσεις που θα επέλθουν σε μια Ελλάδα υπό συνεχή χρεοκοπία, οξεία κοινωνική κατάρρευση και φτώχεια.
Απ' αυτή την άποψη, έχει δίκιο ο Μ. Μαΐλης που υποστηρίζει, στο άρθρο του, ότι όλα τα καίρια ζητήματα που συνδέονται ακόμη και με τη σχετική βελτίωση της κοινωνικής κατάστασης των εργαζομένων, με τα εργασιακά, συνδικαλιστικά και δημοκρατικά δικαιώματά τους, “σκοντάφουν” πάνω στην ένταξη της χώρας τόσο στην Ευρωζώνη όσο και στην Ε.Ε. γενικότερα. Είναι μάλιστα πασιφανές, τόσο από το Μνημόνιο όσο και από τις επικείμενες συμφωνίες και τους σχετικούς νόμους, ότι όχι μόνο εξοντώνεται οικονομικά ο λαός, αλλά και αφαιρούνται τα μέσα που είχε για να αμύνεται και να διεκδικεί ευνοϊκότερο συσχετισμό δύναμης έναντι των εκμεταλλευτών του. Ενώ σ' αυτούς παρέχονται όλα τα μέσα για να συντρίβουν εργασιακά, συνδικαλιστικά και πολιτικά τους εργαζόμενους. Έχει επίσης δίκιο που μέμφεται τον Συν-Σύριζα για αναξιοπιστία, στο βαθμό που δεν απαντά συγκεκριμένα “τι θα κάνει η αριστερή κυβέρνηση με τα μνημόνια, θα τα καταργήσει ; ... και πώς θα αντιμετωπίσει την Ε.Ε. την ΕΚΤ και το ΔΝΤ που θα πέσουν πάνω της; Θα προχωρήσει σε αποδέσμευση της Ελλάδας από την ΕΕ;", αλλά “ψαρεύει στα θολά νερά” όπως θα έλεγε ένα παλιό κλισέ.
Πολιτικό κίνημα και κοινωνικό μέτωπο ανατροπής. Όμως τι είδους ανατροπή; Επειδή οι λέξεις ευτελίζονται ταχύτατα μέσω της πληθώρας των αναπαραγωγών τους, πρέπει κανείς να είναι πολύ συγκεκριμένος και να αποδεικνύει στην πράξη ότι αυτά που λέει τα εννοεί.
Ως προς αυτό, σημασία δεν έχουν τόσο τα επίθετα – αντιμνημονιακή, αντικατοχική, αντιμονοπωλιακή, αντικαπιταλιστική ανατροπή, και πάει λέγοντας-- όσο τι πρέπει να γίνει ώστε ο εργαζόμενος κόσμος να βγει από τη φτώχεια και τη διηνεκή λιτότητα, να οργανωθεί, να πάρει την κατάσταση στα χέρια του, εκδιώκοντας την τρόικα και τις κυβερνήσεις της.
Που σημαίνει ότι τα βασικά ζητήματα της περιόδου που διανύουμε είναι το να μην πληρωθεί το δημόσιο χρέος, να ανακτήσει η χώρα βασικούς μοχλούς της οικονομικής πολιτικής που έχουν εκχωρηθεί στην Ε.Ε., να αποδεσμευτεί από τις διεθνείς και περιφερειακές συμμαχίες του κεφαλαίου και να χαράξει άλλο δρόμο διεθνών συμμαχιών, να βελτιώσει το καταρρακωμένο βιοτικό επίπεδο, να αναδιοργανώσει την οικονομία με βάση τις ανάγκες της εργαζόμενης πλειοψηφίας, να διασφαλίσει τη δημοκρατία στους κόλπους της.
Όλα αυτά συμπυκνώνονται από ορισμένες δυνάμεις της αριστεράς στα εξής : Στάση πληρωμών προς τους δανειστές, κατάργηση των μνημονίων και των νόμων τους. Έξοδο από το ευρώ και την Ε.Ε., τους στρατιωτικούς συνασπισμούς. Εθνικοποίηση/ κοινωνικοποίηση των τραπεζών και βασικών τομέων της οικονομίας, σχεδιασμός της οικονομίας, φορολόγηση του κεφαλαίου, δημόσιος τομέας στην υπηρεσία της κοινωνίας και απαλλαγμένος από τη διαφθορά. Ως βασικές πολιτικές για τη διασφάλιση του βιοτικού επιπέδου των εργαζόμενων, την αντιμετώπιση της ανεργίας, την αξιοποίηση του πλούτου της χώρας προς όφελος του λαού της, την αναστροφή των επιπτώσεων των μνημονίων, την ειρήνη και τη μη εμπλοκή στους πολέμους του ιμπεριαλισμού.
Όπως είναι προφανές, τα παραπάνω παρατίθενται ενδεικτικά και εντελώς περιληπτικά, προκειμένου να καταδειχθεί ότι η αφηρημένη αναφορά σε κυβερνήσεις, μέτωπα κοκ δεν σημαίνει και πολλά πράγματα.
Υπό την προϋπόθεση, λοιπόν, ότι η υπάρχουσα ισχυρή λαϊκή αντίσταση θα συγκροτηθεί σε ένα τέτοιο πολιτικό κίνημα και κοινωνικό μέτωπο ανατροπής, μπορεί κανείς να μιλά και για ενδεχόμενη “κυβέρνηση της αριστεράς” που δεν θα μπαλώνει τις τρύπες του συστήματος, αλλά θα συμβάλει, μαζί με το οργανωμένο λαϊκό κίνημα, σε βαθιές κοινωνικο-οικονομικές και δημοκρατικές πολιτικές αλλαγές. Μπορεί έτσι να αναδυθεί και στη χώρα μας η ιστορική πιθανότητα για μια ριζική μεταβολή των πολιτικών -ταξικών συσχετισμών, να πειστεί ο ίδιος ο λαός, και να έχει τη δύναμη/τα μέσα, να πραγματοποιήσει την κοινωνική επανάσταση και τη μετάβαση προς μια κοινωνία ελευθερίας και χειραφέτησης της εργασίας.
Προς το παρόν, το ΚΚΕ, που είναι η μεγαλύτερη δύναμη της αριστεράς και αυτή που εξ αντικειμένου φέρει τη μεγαλύτερη ευθύνη, παρά τη σωστή πολιτική του σε πολλά ζητήματα, αποβλέπει μόνο στην αύξηση της στενής επιρροής του, συχνά εις βάρος της ευρύτερης λαϊκής συσπείρωσης, και απλώς προπαγανδίζει τη λαϊκή εξουσία. Δεν φαίνεται να επιδιώκει τη συγκρότηση ενός ευρέος πολιτικού κινήματος πάνω σε αιχμές της περιόδου (π.χ. ανατροπή της κυβέρνησης, χρέος, ευρωζώνη/Ε.Ε.) που διανύουμε, ώστε να αλλάξει τους πολιτικούς συσχετισμούς, και αποτελεί ένα ερώτημα τι θα κάνει αν φερ' ειπείν κατακτήσει ένα μεγάλο ποσοστό στις εκλογές.
Η ηγεσία του Συν-Σύριζα δεν μπορεί να προσφέρει στο πολιτικό επίπεδο περισσότερα από κινήσεις κορυφών σε μια νέα εκδοχή αναλώσιμης ευρω-κεντροαριστεράς που στην πράξη δεν μπορεί να αντιμετωπίσει ουσιαστικά τα κρίσιμα διλήμματα που θέτει η αντικειμενική κατάσταση ούτε φυσικά να οικοδομήσει ένα αντίστοιχο πολιτικό κίνημα.
Μικρότερες δυνάμεις και ρεύματα της αριστεράς –όχι όλα-- κάνουν μια προσπάθεια συζήτησης και διατύπωσης ενός κοινού αριστερού προγράμματος για να απευθυνθούν στον κόσμο. Αυτό μπορεί να ρίξει κάποιους σπόρους για το αναγκαίο πολιτικό κίνημα ανατροπής, να κρατήσει αναμμένη τη φλόγα και σε συνδυασμό με τον παράγοντα των αναπόφευκτων λαϊκών ξεσπασμάτων πιθανώς να επιδράσει στα πολιτικά πράγματα. Αρκεί να μην επικρατήσει, και εν όψει εκλογών –που πολλοί στα λόγια τις αποκηρύττουν, αλλά με την πρακτική τους δείχνουν ότι τις βάζουν πάνω απ' όλα στις προτεραιότητές τους--, η αυτοσυντήρηση και το “πρώτος στο χωριό”.
Και βεβαίως, πάντα υπάρχει το ενδεχόμενο το πολιτικό κενό που αφήνει η αριστερά να καλυφθεί από δημαγωγικές συσπειρώσεις ή από ασπόνδυλα “πατριωτικά” κινήματα οπισθοδρομικού τύπου, που ασκούν έλξη στους ανθρώπους οι οποίοι έχουν σιχαθεί το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα. Μάλιστα, όπως φαίνεται , αρκετοί ισχυροί οικονομικοί παράγοντες ποντάρουν και σε τέτοιες λύσεις.
*Μ. Μαΐλη, “(Κεντρο)αριστερή κυβέρνηση: Λύση Ολέθρου”.
Π. Μαυροειδή, “Η αναγκαία “πρόταση εξουσίας” της αριστεράς και η γελοιογραφία της”.
Γ. Σαπουνά, “Κυβέρνηση της Αριστεράς και ΚΚΕ”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου