Ένα μήνυμα αντίστασης εξαπλώνεται στις κοινωνίες. Από την Ελλάδα του Μνημονίου, σε ολόκληρη την Ευρώπη. Από τις Ηνωμένες Πολιτείες μέχρι τις πιο φτωχές περιοχές του πλανήτη.
Και το μήνυμα λέει: ο κόσμος μπορεί να γίνει πολύ καλύτερος, αν κάνουμε τον νεοφιλελευθερισμό παρελθόν.
Αν χειραφετηθούν επιτέλους οι κοινωνίες από το κεφάλαιο και τη λογική του κέρδους.
Αν κάνουμε πράξη μια οικονομία προσανατολισμένη στις κοινωνικές ανάγκες. Όχι στα κέρδη των διεθνών χρηματαγορών.
Αρκεί να πιστέψουμε στις δυνάμεις μας.
Αρκεί να πιστέψουμε στη δύναμη των κοινωνικών αντιστάσεων.
Αρκεί να μετατρέψουμε τον φόβο και την αγωνία σε αποφασιστικότητα.
Αυτή είναι σήμερα η ιστορική ευθύνη της Αριστεράς. Στην Ελλάδα, στον κόσμο, παντού.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι
Πριν από μερικούς μήνες, η ομιλία αυτή θα ξεκινούσε με την κατάσταση που διαμορφώνεται στην Ελλάδα.
Σήμερα ξεκινά μα αυτά που συμβαίνουν στην Ευρώπη.
Πρώτα από όλα γιατί η κατάσταση που διαμορφώνεται στην Ελλάδα, είναι πλέον πραγματικότητα, σε κάθε σπίτι, σε κάθε οικογένεια, σε κάθε παρέα. Καμιά πολιτική ανάλυση δεν μπορεί να την κάνει πιο ξεκάθαρη από ότι η ζωντανή εμπειρία των ανθρώπων.
Και δεύτερον γιατί αυτό που μέχρι πριν από λίγο καιρό ήταν υπόθεση για την Ελλάδα της κρίσης, σήμερα αφορά ολόκληρη την Ευρώπη.
Ποιο είναι αυτό: Είναι η υποταγή στην μανιασμένη απληστία των αγορών. Η άρνηση για πολιτικές αποφάσεις που θα αντιμετωπίσουν την κρίση.
Είναι το ξεγύμνωμα των πολιτικών ηγεσιών που είτε με την ταμπέλα της ευρωπαϊκής δεξιάς, είτε με την ταμπέλα της σοσιαλδημοκρατίας, σκύβουν το κεφάλι σε τράπεζες, χρηματιστήρια και οίκους αξιολόγησης. ΚΑΙ εμφανίζονται πρόθυμες να θυσιάσουν το κοινωνικό κράτος για να τα έχουν καλά με το παρασιτικό κεφάλαιο.
ΤΙ αποφάσισαν οι ηγέτες της Ευρώπης στην σύνοδο κορυφής;
Με απλά λόγια: την επιβολή σκληρότερων δημοσιονομικών κανόνων. Την κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους σε όλες τις χώρες. Την απαλλοτρίωση της εθνικής και δημοκρατικής κυριαρχίας στα κράτη.
Δεν θα σχολιάσουμε το ηθικό μέρος των αποφάσεων αυτών, ΘΑ σχολιάσουμε μόνο το πρακτικό. Μπορεί η Ευρώπη με τέτοια πολιτική να βγει από την κρίση;
Η απάντηση είναι όχι. Γιατί όταν αντιμετωπίζεις μια κρίση, το ζητούμενο είναι οι όροι με τους οποίους θα εξασφαλιστεί η ανάπτυξη. Και ανάπτυξη μέσα από μια διαρκώς διαιωνιζόμενη ύφεση, δεν υπάρχει.
Μην παριστάνετε ότι έχετε απαντήσεις στην κρίση που εσείς οι ίδιοι δημιουργήσατε. Τον λόγο πλέον έχουν τα κινήματα της κοινωνικής αντίστασης. ΟΙ εργαζόμενοι, οι νέες γενιές, η κοινωνία που αγωνίζεται για αξιοπρέπεια και βιώσιμο μέλλον.
¨Έχετε τελειώσει. Δεν έχετε να υποσχεθείτε τίποτα. Δεν μπορείτε να υπερασπιστείτε τίποτα. ΟΙ αγορές σας τρώνε τα σπλάχνα και δεν είστε ικανοί να ελέγξετε την κατάσταση. Έχετε ξοφλήσει. Πάρτε αγκαλιά τα παρασιτικό κεφάλαιο και πηδήξτε στο κενό. ΟΙ λαοί και οι κοινωνίες δεν πρόκειται να σας ακολουθήσουν.
¨Έχετε τελειώσει γιατί δεν είστε σε θέση να αναγνωρίσετε την χρεωκοπία του οικονομικού σας προτύπου. Κάντε λοιπόν στην άκρη. Αφήστε τους λαούς να επιλέξουν το μέλλον τους.
Το δικό μας αύριο δεν είναι η ηττοπάθεια και η παραίτηση. Δεν είναι η απομόνωση και ο ανταγωνισμός ανάμεσα στους λαούς.
Το δικό μας αύριο είναι μια Ευρώπη απαλλαγμένη από εσάς. Είναι μια Ευρώπη των λαών. ΜΙΑ δημοκρατική και κοινωνική Ευρώπη.
Η Ελλάδα ζει τον εφιάλτη των Μνημονίων, Μιας πολιτικής που ισοπεδώνει την κοινωνία χωρίς προοπτική διεξόδου από την βαθύτατη οικονομική και κοινωνική κρίση .
Διέξοδος μέσα από την πολιτική αυτή δεν υπάρχει.
Το είπαμε από την πρώτη στιγμή. Το λέμε ξανά και σήμερα με κάθε αίσθηση ευθύνης. Και με την πεποίθηση ότι είμαστε πλήρως δικαιωμένοι απέναντι στα πράγματα.
Δεν υπάρχει έξοδος από την κρίση, με λεηλασία των κοινωνικών πόρων.
Δεν υπάρχει έξοδος από την κρίση με αλλεπάλληλα μέτρα που διογκώνουν την ανεργία και τη φτώχεια.
Δεν υπάρχει έξοδος από την κρίση με μια πολιτική που αποστερεί πόρους από την πραγματική οικονομία, για να τους δώσει στις τράπεζες και τους τοκογλύφους.
Αλλά ας μην είμαστε τόσο αθώοι.
ΟΙ απολογητές του Μνημονίου ήξεραν από την αρχή τι πρόκειται να συμβεί στην Ελλάδα.
Ο στόχος τους δεν ήταν η βελτίωση των δημοσιονομικών δεικτών, ούτε η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας ούτε βέβαια η διάσωση του ευρώ.
Στόχος τους ήταν η καταστροφή της μισθωτής εργασίας και της μεσάιας τάξης. Ο στόχος τους ήταν η κοινωνική ερήμωση. Η διάλυση της αγοράς εργασίας. Η γιγάντωση της ανεργίας, έτσι ώστε κάθε εργαζόμενος να είναι όμηρος του αφεντικού του. Η κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους. Και ακόμα το ξεπούλημα κάθε παραγωγικού πόρου της χώρας μας σε ιδιωτικά συμφέροντα. Τα χιλιάδες λουκέτα που δεν ήταν ατύχημα.
Δεν μας κάνει εντύπωση αυτή η πρόθεση, Το ξήλωμα κάθε κοινωνικής κατάκτησης ήταν στόχος του νεοφιλελευθερισμού εδώ και δεκαετίες.
Τώρα, βρήκαν τη αφορμή να προωθήσουν αυτό το σχέδιο.
Αυτό που μας κάνει εντύπωση είναι η υποκρισία τους. Η επιμονή τους ότι μια τέτοια πολιτική μπορεί να ξαναβάλει τη χώρα σε τροχιά ανάπτυξης και κάλυψης των κοινωνικών αναγκών.
Υπάρχει πια κανείς που να το πιστεύει;
Και εδώ η απάντηση είναι όχι.
Και η απάντηση αυτή είναι ξεκάθαρη ακόμα και στις δημοσκοπήσεις. Ο θίασος των δυόμισι κομμάτων που στηρίζει την κυβέρνηση Παπαδήμου, έχει χάσει πλέον κάθε αξιοπιστία.
Δεν τρέχουμε πίσω από τις δημοσκοπήσεις. Ούτε προβάλλουμε τις πολιτικές μας επιθυμίες στα αποτελέσματά τους,
Αλλά δεν μπορεί κανείς να παραγνωρίσει την κοινή συνισταμένη τους. Αυτό που αποτυπώνουν οι δημοσκοπήσεις είναι η κοινωνική αγανάκτηση. Αυτό δεν κρύβεται πια.
Η δική μας ευθύνη είναι να μετατρέψουμε την κοινωνική αγανάκτηση σε εναλλακτική προοπτική. Και να συσπειρώσουμε όλη την κοινωνία γύρω από ένα σχέδιο ανατροπής και διεξόδου.
Η πραγματικότητα είναι μπροστά μας: Ο κόσμος στρέφει πλέον ανοιχτά και ξεκάθαρα τις ελπίδες του στην εναλλακτική διέξοδο που προτείνει η Αριστερά.
Ιστορική ευθύνη της Αριστεράς είναι να ανταποκριθεί στην απαίτηση αυτή. Και να εξαντλήσει όλες της τις δυνατότητες. Να αναδείξει τον καλύτερό της εαυτό στη υπόθεση των κοινωνικών αγώνων.
Για μας οι κοινωνικές αντιστάσεις δεν εκφράζονται στην πρόθεση ψήφου,. Είναι καθημερινή υπόθεση.
Το αδιέξοδο της πολιτικής των Μνημονίων δέχεται καθημερινά και παντού από τις κοινωνικές δυνάμεις την απάντηση που χρειάζεται.
Την έλαβε στις πλατείες, στις απεργίες και στις παρελάσεις.
Και αυτό τους πανικοβάλλει.
Τους πανικοβάλλει η οργανωμένη άρνηση στην πληρωμή των άδικων χαρατσιών.
Τους πανικοβάλλει η αλληλεγγύη και η αλληλοϋποστήριξη ανάμεσα στα θιγόμενα κοινωνικά στρώματα.
Τους πανικοβάλλει η κοινωνική αντίσταση.
Τους πανικοβάλλει ο αγώνας των εργατών στη Χαλυβουργική. Ο αγώνας των καθηγητών και των μαθητών στα σχολεία. Ο αγώνας υπεράσπισης του δημόσιου πανεπιστήμιου. Ο καθημερινός αγώνας στις γειτονιές.
Και υπάρχει ένα πολύ σημαντικό στοιχείο που αναδεικνύεται από τους αγώνες αυτούς. Ότι οι κοινωνικές δυνάμεις προχωρούν σε κοινή δράση ενωμένες, παραμερίζοντας επιμέρους πολιτικές και ιδεολογικές διαφορές, και βάζοντας μπροστά στα στοιχεία που ενώνουν.
Αυτό είναι που πρέπει να κάνει σήμερα η Αριστερά. Αλλά και όλες οι δυνάμεις που αντιδρούν από προοδευτική σκοπιά στην πολιτική των Μνημονίων.
Τους πανικοβάλλει πάνω απ’ όλα το ότι η αγανάκτηση μετασχηματίζεται σε πολιτική επιλογή.
Μπροστά στην σημερινή κατάσταση ο ΣΥΡΙΖΑ έχει περιγράψει με σαφήνεια το σύνολο των προτάσεων για μια εναλλακτική πολιτική. ΜΙΑ πολιτική διεξόδου από την κρίση, και χειραφέτησης από το κεφάλαιο και τις αγορές.
Το πρώτο βήμα, και το πιο σημαντικό είναι κοινωνικές αντιστάσεις παντού. Στους δρόμους, στις γειτονιές, στους χώρους δουλειάς. ΝΑ πάρουμε δύναμη και να δώσουμε δύναμη. Το πρώτο βήμα είναι ο αγώνας, η αποφασιστικότητα και η αξιοπρέπεια.
Από εκεί και πέρα, οι κοινωνικοί αγώνες πρέπει να πάρουν συγκεκριμένο πολιτικό περιεχόμενο. Και να καταθέσουν τα αιτήματα και τους στόχους, γύρω από τους οποίους χρειάζεται να συσπειρωθεί η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία.
ΟΙ στόχοι αυτοί είναι:
Στόχος πρώτος; Να φορολογηθεί επιτέλους ο πλούτος και το κεφάλαιο.
Αρκετά με την φορολογική ασυλία του κεφαλαίου. Αρκετά με την πολιτική που παράγει κέρδη για τις ανώνυμες εταιρείες και φτώχεια για την κοινωνία.
Αρκετά με το πολιτικό κατεστημένο που κυβέρνησε την χώρα τόσες δεκαετίες για λογαριασμό των ισχυρών συμφερόντων.
Αρκετά με τις Siemens, τις καταθέσεις στην Ελβετία, την φορολογική ασυλία των εφοπλιστών.
Αρκετά με την αυθαιρεσία των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων, και με την απαίτηση τω εργολάβων να βάζουν τους κανόνες.
Στόχος δεύτερος: Δημόσιος έλεγχος στο τραπεζικό σύστημα.
Αρκετά με την κερδοσκοπία. Αρκετά με την χορήγηση ρευστού και εγγυήσεων, σε βάρος του δημοσίου συμφέροντος.
Τις τράπεζες τις έχουμε διπλοπληρώσει. Μας ανήκουν. ΝΑ τεθούν υπό δημόσιο έλεγχο τώρα.
Στόχος τρίτος. Μορατόριουμ στις πληρωμές του χρέους. Αρκετά με τους δανειστές. Αρκετά με την τοκογλυφία και τους εκβιασμούς.
Να κατοχυρώσουμε μόνο τα ασφαλιστικά ταμεία και τους μικρούς κατόχους ομολόγων. Και να μπούμε σε νέα διαπραγμάτευση με τους δικούς μας όρους. Θα χάσουν λεφτά οι έχοντες; Ε επιτέλους, δεν θα καταστραφεί και ο κόσμος.
Η άμεση υλοποίηση ενός τέτοιου σχεδίου μας δίνει τη δυνατότητα να απεμπλακούμε από τον φαύλο κύκλο της ύφεσης. ΝΑ αντιμετωπίσουμε άμεσα την κρίση χρέους και να ανοίξουμε έναν εναλλακτικό δρόμο. Να στραφούμε σε ένα αναπτυξιακό πρότυπο, που θα εξυπηρετεί τις ανάγκες της κοινωνίας, όχι του κεφαλαίου και των αγορών. Σε μια στρατηγική ανάπτυξης, βασισμένη στην σταθερή και μόνιμη απασχόληση, την κοινωνική αλληλεγγύη και την διεύρυνση των δημόσιων αγαθών.
Αυτός είναι ο λόγος που απαιτούμε άμεση προσφυγή σε εκλογές.
Η σημερινή κυβέρνηση δεν έχει καμιά δημοκρατική νομιμοποίηση. Φτιάχτηκε για να σώσει τον δικομματισμό από την καταστροφή. Και οδήγησε το άλλοτε πανίσχυρο πολιτικό κατεστημένο στην τσέπη των γραφικών ακροδεξιών του Κατατζαφέρη.
Αρκετά λοιπόν με την τρικοματική συμμαχία. Έχουμε δημοκρατία και είμαστε αποφασισμένοι να την υπερασπιστούμε. Και στις Δημοκρατίες, οι κυβερνήσεις νομιμοποιούνται από τον λαό. Δεσμεύονται για την πολιτική που θα ακολουθήσουν.
Η δική μας πολιτική είναι ξεκάθαρη. Τα υπολείμματα του δικομματισμού είναι που αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι την προοπτική μιας εκλογικής αναμέτρησης.
Ας ξέρουν λοιπόν, ότι δεν μπορούν να κυβερνούν για πάντα, ενάντια στην λαϊκή θέληση.
Όσο καθυστερούν την προσφυγή στις κάλπες, τόσο ταχύτερη και πιο επώδυνη θα είναι η κατάρρευσή τους.
ΤΟ ζήτημα του κοινού προγράμματος των αντιμνημονιακών δυνάμεων, το καταθέτουμε δημόσια με κάθε ευκαιρία.
Προφανώς οι αντιδράσεις από την μεριά της εξουσίας είναι σφοδρές. Αλλά δεν μπορούν πια να μας κατηγορήσουν για έλλειψη ρεαλισμού, όπως λίγο καιρό πριν. Αποδείχτηκε ότι η Αριστερά είχε την πιο ρεαλιστική ανάλυση για τα πράγματα.
Την εποχή που άλλοι μας έλεγαν ότι το βούλιαγμα της χώρας στην ύφεση, θα έχει άμεσο αποτέλεσμα στην αντιμετώπιση της κρίσης.
Δεχόμαστε κριτική και από άλλες δυνάμεις της αριστεράς. Καλωσορίζουμε την έναρξη αυτού του δημόσιου διαλόγου. Καλωσορίζουμε την κριτική ακόμα και αν είναι απολύτως αβάσιμη ακόμα και προσχηματική.
Άκουσα – και ίσως οι περισσότεροι από εσάς- την ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα προχθές στη βουλή για τον Προϋπολογισμό.
Το μεγαλύτερο μέρος της ομιλίας ήταν αφιερωμένο στις δικές μας προτάσεις, στο προγραμματικό πλαίσιο που έχουμε καταθέσει.
Ας είμαστε λοιπόν ξεκάθαροι. Μια τέτοια αντίληψη μπορεί να εξυπηρετεί τον φόβο του ΚΚΕ να αποδεχτεί ότι υπάρχουν και άλλες αριστερές δυνάμεις έξω από αυτό. Αλλά την πάλη ενάντια στην πολιτική των Μνημονίων δεν την εξυπηρετεί, την αποδυναμώνει.
Αυτό είναι κάτι που η βάση του ΚΚΕ, αλλά και ο χώρος της εκλογικής του επιρροής, το αντιλαμβάνεται καθημερινά όλο και περισσότερο. Εμείς λοιπόν λέμε άλλη μια φορά ότι όσο πιο γρήγορα το αντιληφθούν και στα γραφεία του Περισσού, τόσο καλύτερες θα είναι οι προοπτικές και η δυναμική του αντιμνημονιακού μετώπου
Άλλη ή μια κουβέντα για την Αριστερά. Υπάρχουν κάποιοι που τοποθετούν τον εαυτό τους στην Αριστερά, αλλά μας κατηγορούν για αντιευρωπαϊσμό. Έχουν ψηφίσει στην Βουλή κατά του Μνημονίου, και κατά της κυβέρνησης Παπαδήμου, αλλά κάνουν πλάτες στην Διαμαντοπούλου.
Επιμένουν να πατάνε σε δύο βάρκες. Και στην Μνημονιακή και στην Αντιμνημονιακή.
Ας ξεκαθαρίσουν λοιπόν. Που αθροίζουν τον εαυτό τους και τις δυνάμεις τους. Στην Αριστερά που παλεύει για εναλλακτική λύση; Ή στον δικομματισμό και τη ακροδεξιά, που προσπαθούν να διαχειριστούν την πολιτική των Μνημονίων.
Γιατί σήμερα ενδιάμεσος δρόμος δεν υπάρχει. Αν απευθύνεσαι σε αριστερό ακροατήριο, και σε αριστερό κόσμο, οφείλεις να ξεκαθαρίσεις πως θα διαχειριστείς την ψήφο των ανθρώπων αυτών και την πολιτική τους στήριξη.
Σήμερα ξεδιπλώνεται μια στρατηγική που ξηλώνει το ασφαλιστικό σύστημα, υποβαθμίζει το δημόσιο σχολείο και το πανεπιστήμια, κλείνει νοσοκομεία, καταργεί τα εργασιακά δικαιώματα. ¨Η είσαι εναντίον της πολιτικής αυτής, ή είσαι υπέρ της. Ενδιάμεση θέση δεν υπάρχει.
Ας ξεκαθαρίσει λοιπόν ο καθένας την θέση του. Και το που πρέπει να τον αθροίζουμε.
Το λέμε καθαρά. Αριστερά των μνημονίων, του μεσοπρόθεσμού και της νέας δανειακής σύμβασης δεν υπάρχει.
Για εμάς, τον Συνασπισμό Ριζοσπαστικής Αριστεράς, ο στόχος για εκλογική συνεργασία και για ένα νέο συνασπιμσό εξουσίας δεν είναι πολιτικό παιχνίδι. Είναι στρατηγική απέναντι σε μια ιστορική ευθύνη. Η συνεργασία πολλαπλασιάζει τις δυνάμεις, και κάνει πιο άμεσες και ρεαλιστικές τις εναλλακτικές προοπτικές. Και σήμερα οι συνθήκες είναι κάτι περισσότερο από ώριμες.
Λέμε λοιπόν:
Πρώτα από όλα: Ενότητα με την Κοινωνία. Υπεράσπιση της εργασίας, του κοινωνικού κράτους, της αλληλεγγύης, του δημόσιου πλούτου. ΟΙ κοινωνικοί αγώνες πρέπει να αποκτήσουν ενιαίο και ολοκληρωμένο πολιτικό πλαίσιο.
Δεύτερον: Συνεργασία με όλη την Αριστερά. Να βάλουμε στην άκρη τις διαφωνίες. Ο απομονωτισμός, η εσωτερική αντιπαράθεση, η εμμονή στα οφέλη του κάθε μαγαζιού και ο παραγοντισμός είναι αδιέξοδη πολιτική. Κάνουν λάθος όσοι προτάσσουν μη αριστερά αιτήματα που διχάζουν την αριστερά ως προϋπόθεση για τη συνεργασία.
Και Τρίτον: Ενότητα με όλες τις δυνάμεις που συμπορεύονται στον αγώνα για την ανατροπή των Μνημονίων. Οικολόγους, Σοσιαλιστές, Δημοκράτες τους πάντες.
Εμείς δε βγάζουμε το αριστερόμετρο. Σε αυτό το μέτωπο χωράει όποιος χωρίς μισόλογα στρατεύεται στην υπόθεση ανατροπής των μνημονίων.
Πάνω σε αυτή τη βάση μπορεί να οικοδομηθεί ένας Νέος Πολιτικός και Κοινωνικός Συνασπισμός Εξουσίας.
Ας είμαστε δυνατοί και αισιόδοξοι. Είναι η ώρα να συσπειρώσουμε την μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία και να κάνουμε την νεοφιλελευθερισμό παρελθόν.
Να απλώσουμε το χέρι στους πολίτες ανεξάρτητα με το τι ψήφιζαν μέχρι χθές.
Είναι η ώρα να ανοίξουμε νέους δρόμους στην Ελλάδα αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Είναι η ώρα να μπολιάσουμε την μαχόμενη κοινωνία με την πίστη σε μια εναλλακτική προοπτική.
To Γραφείο Τύπου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου