Ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Αρσης Βαρών μιλά στον «Ρ» για την έλλειψη σχεδιασμού και τη διάλυση του αθλητισμού λόγω των κυβερνητικών πολιτικών
 Sportidea |
«Αυτό που γίνεται τώρα είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να τύχει. Δεν την πληρώνει μόνο ο μεγάλος αθλητής. Την πληρώνει και το σωματειάκι που είναι στην Αριδαία, στα Γιάννενα κ.λπ. Που είναι στη γειτονιά, έχει παιδιά της περιοχής. Που ο ένας του γονιός είναι απολυμένος, ο άλλος δουλεύει και βγάζει 500 - 600 ευρώ, έχει το δάνειο, το ενοίκιο κ.λπ. Αυτό το παιδάκι πού θα βρει τα λεφτά να πληρώσει να κάνει αθλητισμό; Γιατί τώρα κλείνουν και τα στάδια και θα είναι όλα επί πληρωμή. Κάτσε ρε μεγάλε, πώς γίνονται αυτά; Τι θα κάνει αυτό το παιδί;».
Τετάρτη πρωί στα γραφεία της Ομοσπονδίας Αρσης Βαρών (ΕΟΑΒ). Απέναντί μας ο - 3 φορές κάτοχος Ολυμπιακής, παγκόσμιας και 1 ευρωπαϊκής πρωτιάς - πρόεδρός της, Πύρρος Δήμας. Αφορμή της συζήτησής μας η απόφαση της κυβέρνησης να περικόψει σχεδόν στο μισό την έτσι και αλλιώς πενιχρή επιχορήγηση των Ομοσπονδιών. Ο ερασιτεχνικός αθλητισμός - και με τη δικαιολογία της καπιταλιστικής κρίσης - οδηγείται σε ακόμα μεγαλύτερο μαρασμό, ουσιαστικά σε αφανισμό.
Δεν ήταν μια τυπική συνέντευξη. Ακόμα και αν το θέλαμε, δε γινόταν. Ο συνομιλητής μας βιώνει έντονα τη ζώσα πραγματικότητα. Οχι μόνο ως άνθρωπος του αθλητισμού αλλά και ως πατέρας. Που αγωνιά για τα παιδιά. Τα δικά του αλλά - ίσως και περισσότερο - και τα υπόλοιπα. Αυτά (πλειοψηφία) που στερούνται ή άμεσα θα στερηθούν, λόγω των κυβερνητικών επιλογών, τα οφέλη της φυσικής αγωγής και της άθλησης. Ετσι συχνά - πυκνά γίνεται «χείμαρρος».
«Ο αθλητισμός πρέπει να ξεκινάει στο σχολείο»
 |
Είχαμε κάνει ένα εργομετρικό πρόγραμμα πριν από 3 - 4 χρόνια. Και έβλεπες ότι τα παιδιά από το κέντρο της Αθήνας, σε σχέση με αυτά που ζουν σε χωριά, έχουν μεγάλη διαφορά. Τα παιδιά στην πόλη είναι πιο παχύσαρκα, πιο αργά, πιο δυσκίνητα. Τα παιδιά στην επαρχία είναι "σπίρτα". Εχουν την αλάνα, κινούνται. Εμένα αυτό με ενδιαφέρει. Αν εγώ έχω τα γυμναστήρια γεμάτα θα βγει ένας Πύρρος, θα βγει ένας Κάχι (σ.σ. Καχιασβίλι). Αμα έχεις τη δεξαμενή γεμάτη θα βγει ένας. Αμα είναι άδεια τι να περιμένεις;
Δεν κόβεις από τον αθλητισμό. Οργάνωσέ τον καλύτερα, βάλ' τον στο σχολείο. Ο αθλητισμός θα έπρεπε να ξεκινήσει από το σχολείο, αυτό είναι το μεγάλο καζάνι. Σχολικός αθλητισμός. Από κει να ξεκινήσει να φτάσει στην Ομοσπονδία και τον υψηλό αθλητισμό. Οχι να ξεκινήσει από την Ομοσπονδία και ό,τι μπορέσουμε εμείς να μαζέψουμε με τα χίλια δύο ζόρια. Αν θέλουμε να έχουμε πραγματικό αθλητισμό πρέπει να ξεκινήσουμε από τον σχολικό αθλητισμό».
«Κατεβάζουμε ρολά»
-- Η νέα μείωση στις επιχορηγήσεις τι σημαίνει πρακτικά για την ΕΟΑΒ;
-- «Κατεβάζουμε ρολά. Δεν υπάρχει λειτουργία της Ομοσπονδίας. Το πρώτο πράγμα που έκανα είναι να μειώσω δραστικά την αποστολή για το Ευρωπαϊκό Νέων (Βουκουρέστι). Ηταν 12 αθλητές στην αποστολή. Αναγκαστήκαμε λοιπόν να στείλουμε μόνο έναν προπονητή με δύο παιδιά. Ισα ίσα για να πούμε ότι ήρθαμε.
Ακυρώνονται οι 2 ημερίδες που πραγματοποιούνται κάθε χρόνο. Δεν μπορούμε να τις κάνουμε. Και επειδή δεν υπάρχουν και πολλοί αγώνες κάποια παιδιά δεν έχουν άλλες ευκαιρίες. Προπονούνται ένα χρόνο για να αγωνιστούν σε μια ημερίδα. Οταν εσύ δεν του δίνεις τη δυνατότητα να έχει έναν αγώνα, να πάρει ένα δίπλωμα, ένα μετάλλιο, να νιώσει τη χαρά της συμμετοχής θα φύγει το παιδάκι.
Από το Μάη ως τώρα έχουμε επενδύσει - φαγητό, διαμονή, μετακινήσεις, οδοιπορικά σε 20 άτομα - στην ομάδα που ήταν να πάει στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα (Γαλλία). Τώρα πλέον σταματάμε τη λειτουργία της, διαλύουμε την Εθνική ομάδα. Και υπάρχει περίπτωση να πάμε στη διοργάνωση με έναν αθλητή. Δεν μπορούμε να διεκδικήσουμε ούτε την πρόκριση για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ακόμα και να βρω τα λεφτά για να πάει (Δεκέμβρη) η ομάδα, είναι περίπου ενάμισης μήνας που δε θα γίνει προετοιμασία. Πώς θα πάνε αυτά τα παιδιά να παίξουν;
Προβληματίζομαι. Ναι, να στηρίξω, να βάλω πλάτη, να μη μιλάω, να κάνω, να ράνω. Μέχρι πού ρε μάγκα; Πού 'ναι το αποτέλεσμα; Τα παιδιά είχαν όνειρα. Ξέρεις τι είναι να σου λένε δε θα πας; Οταν τους το ανακοίνωσα 10 παιδάκια (νέοι, έφηβοι) κλαίγανε». Η φωνή του σπάει. «Τι να πω εγώ σ' αυτά τα παιδιά; Τι να τους πω; Τους εξήγησα δε βγαίνουμε, δεν υπάρχουν λεφτά κ.λπ. Εμένα δε θα μου έφτανε αυτή η εξήγηση. Πώς να τα πείσω να συνεχίσουν; Ηδη 2 γονείς με ενημέρωσαν ότι τα παιδιά τους σταματούν. Πέρυσι είχαμε 97 ενεργά σωματεία. Φέτος 17 από αυτά σταμάτησαν. Και δεν ξέρουμε του χρόνου πόσα άλλα θα σταματήσουν. Συρρικνώνεται ο αθλητισμός».
«Ανάπτυξη χωρίς λεφτά δε γίνεται»
-- Η επιχορήγηση το 2008 είχε μειωθεί στο 1 εκατ. ευρώ (3,1 το 2003 και 1,8 το 2004, η μεγαλύτερη περικοπή σε Ομοσπονδία, κατά τον συνομιλητή μας). Είναι η χρονιά που σχεδόν ολόκληρη η Εθνική βρέθηκε ντοπαρισμένη. Κατά πολλούς υπάρχει σχέση μεταξύ των δύο γεγονότων.
-- «Δε νομίζω ότι το ντόπινγκ ήταν η ουσία. Θα έλεγες, εντάξει, έγιναν λάθη αλλά η διάθεση της πολιτείας είναι όντως να πολεμήσει το ντόπινγκ. Δεν υπάρχει κάτι τέτοιο. Εχουν διαλύσει το ΕΣΚΑΝ, τους ελέγχους. Στο εργαστήριο, αν γνωρίζω καλά, ήρθε η 2η κίτρινη κάρτα και μάλλον πάει για αφαίρεση της διαπίστευσης την επόμενη χρονιά.
Εμείς θεωρώ ότι είμαστε οι καθαρότεροι από όλα τα αθλήματα. Ολες οι Εθνικές μας ομάδες περνάνε ανά 20 μέρες ελέγχους. Δεν αφήνουμε κανέναν έτσι. Αγαπάω αυτό το άθλημα γιατί μου έχει δώσει πολλά, γι' αυτό και είμαι εδώ. Σκέφτομαι πολύ σοβαρά ότι όλο αυτό που έγινε μπορεί να είναι και εσκεμμένο. Δε θέλω, δε με νοιάζει να δικαιολογήσω κανέναν. Ούτε Ιακώβου, ούτε Εθνική, ούτε Ομοσπονδία. Δεν είμαι σαν αυτούς που λένε, μας κυνηγάνε, μας κάνουνε. Οχι. Απλά θεωρώ ότι δεν ήταν αυτό το θέμα. Ούτε τους ένοιαζε, ούτε τους νοιάζει. Φαίνεται αυτό. Αξιοποιήθηκε ένα λάθος για να περικόψουν, να διαλύσουν, να καταστρέψουν.
Ολοι πρέπει να κάνουμε την αυτοκριτική μας πρώτα και μετά να μπει μια γραμμή. Στοπ, μέχρι εδώ, από δω και πέρα ισχύει αυτό. Για όλους. Δε χαριζόμαστε σε κανέναν. Οταν εγώ ήρθα το 2008, είπαμε ότι υπάρχουν κανόνες και έτσι λειτουργούμε. Είναι Εθνική ομάδα. Δε φοράμε τη φόρμα και πάμε για καφέ στη Γλυφάδα για να μας βλέπουν. Κάνουμε δουλειά.
Ακολουθούμε συγκεκριμένο πρόγραμμα, στην προπόνηση δεν έχει κουβέντες, φασαρία, μιλάμε στο κινητό. Δε φέρνουμε τίποτα απέξω, δεν παίρνουμε τίποτα χωρίς την έγκριση του γιατρού, δεχόμαστε ανά πάσα στιγμή έλεγχο στο δωμάτιο από την Ομοσπονδία. Εκανες παράβαση, έφυγες. Οποιος και να είσαι. Αυτοί που δέχτηκαν τους κανόνες έμειναν, οι άλλοι έφυγαν.
Θες να προσφέρεις, θες να δουλέψεις και δε σου επιτρέπουν. Είναι ντροπή. Αφιερώνω, αφιλοκερδώς, χρόνο καθημερινά. Ερχομαι το πρωί και φεύγω το βράδυ, τρέχω, αγωνιώ. Μέρες τώρα, από το άγχος, δαγκώνω τα χείλια μου. Αυτό το πράγμα με έχει καταβάλει.
Είμαστε μια Ομοσπονδία που είμαστε περιφερόμενοι χρόνια σαν τους Τσιγγάνους. Εχουμε φέρει τα περισσότερα μετάλλια, προσπαθούμε να αναπτύξουμε το άθλημα. Εδωσαν το κλειστό στη Νίκαια στο Πανεπιστήμιο του Πειραιά. Είναι κλειστό 7 χρόνια και ρημάζει. Γιατί το αφήνεις και ρημάζει; Δώσε το στην Ομοσπονδία και εγώ θα βρω τρόπο να το λειτουργήσω. Δώσε μου το δικαίωμα να δουλέψω, να αναπτυχθώ. Πήγα στη Νίκαια γιατί είναι φτωχογειτονιά, έχει εργαζόμενους ανθρώπους, παιδιά δυνατά. Δε θα πήγαινα στην Κηφισιά να το κάνω. Πήγα στη Νίκαια για κάποιους λόγους. Δώσε μου λοιπόν το δικαίωμα.
Εμένα αυτό που με ενδιαφέρει είναι η ανάπτυξη. Είχα σχεδιάσει διάφορα πράγματα. Να πάμε σε δήμους, σε σχολεία. Αλλά ανάπτυξη χωρίς λεφτά δε γίνεται. Θα προσπαθήσουμε με όσες δυνάμεις έχουμε».
Σχεδιασμός διάλυσης
-- Οι ιθύνοντες ισχυρίζονται πως απλά κόβονται οι σπατάλες.
-- «Σίγουρα έχουν γίνει λάθη χρόνων. Τα οποία δεν τα κάναμε εμείς. Οι κυβερνήσεις επέτρεπαν να γίνονται όλα αυτά τα αλισβερίσια. Είμαι καινούργιος παράγοντας αλλά ήμουν αθλητής. Τα 'χω δει».
-- Ισχυρίζονται επίσης ότι δε μαραζώνει ο αθλητισμός, υπάρχει σχεδιασμός.
-- «Δεν υπάρχει σχεδιασμός, υπάρχει διάλυση. Να υπήρχε ένας στόχος, κάτι, να βάλω και εγώ πλάτη. Δεν υπάρχει τίποτα. Να μου λες "ω πολλά λεφτά ο υψηλός αθλητισμός, να κάνουμε σχολικό αθλητισμό, να κάνουμε μαζικό". Μάλιστα. Να συμμετέχουμε. Μα δεν υπάρχει τίποτα. Τίποτα. Αυτό είναι που σε τρελαίνει.
Υπάρχει προπονητής μας - 43 χρόνων και ακόμα γυμνάζεται τουλάχιστον 2 ώρες τη μέρα - που δουλεύει στην Πυροσβεστική. Δύο χρόνια τώρα έχει μαζέψει, στο υπόγειο του Μίλωνα, 20 παιδάκια. Από 9 ως 12 χρόνων. Τα προπονεί, τους παίρνει κρουασάν. Οποιος (σ.σ. χαμογελάει) κάνει την καλύτερη προπόνηση θα φάει και παγωτό μετά. Πολύ όμορφα πράγματα.
Παίρνω, λοιπόν, τον διοικητή και τους ανωτέρους του και τους λέω: "Δε ζητάω χάρη, να κάνει κανονικά τις υπηρεσίες του. Μόνο μην τον βάζετε απόγευμα. Εχουμε 20 παιδάκια, θα τα χάσουμε. Βάλτε τον πρωί ή βράδυ". Η απάντηση που πήρα; "Δε γίνεται αυτό". Ρε σεις, θα χάσουμε 20 παιδάκια. Τι θα κάνουνε; Να πάνε στα ναρκωτικά, να τ' αφήσουμε στους δρόμους; Τι θέλουνε, να γίνουν αλητάμπουρες; Δεν τους νοιάζει τίποτα. Τι θα γινόταν αν δούλευε πρωί ή απόγευμα; Είναι τόσο τραγικό;
Οι σωματειακοί προπονητές είναι απλήρωτοι 2 - 3 χρόνια γιατί δεν υπάρχουν λεφτά. Και μη φανταστεί κανείς ότι παίρνουν τρομερούς μισθούς. Στην ουσία τις βενζίνες τους, 300 - 400 ευρώ το χρόνο. Γιατί κάποιοι νομίζουν ότι οι προπονητές μας έχουν γίνει εκατομμυριούχοι, ότι έχουν συμβόλαια ποδοσφαίρου. Νιώθω χάλια.
Ξέρεις τι είναι να είσαι εν ενεργεία αθλητής και να δουλεύεις στο δημόσιο ή σε δήμο; Σου λένε, κάνε προετοιμασία στην Εθνική για να πας, π.χ., στο Παγκόσμιο. Με 300 - 400 ευρώ (διατροφή - διαμονή από την Ομοσπονδία). Γιατί η άδεια είναι άνευ αποδοχών. Ο καθένας λοιπόν - ειδικά αν έχει υποχρεώσεις, οικογένεια - σου λέει, θα χάσω εγώ τους μισθούς μου για να κάνω άρση βαρών; Δεν είσαι καλά. Ξέρεις πόσοι πρωταθλητές έχουν σταματήσει. Πάνω από 400, απ' όλα τα αθλήματα».
Κατευθυνόμενες βολές, φτάνει πια!
Πρώην πρωταθλητής, νυν παράγοντας. Αυτό που βιώνει τώρα «είναι πολύ πιο ψυχοφθόρο». Ισως και από «χτυπήματα κάτω από τη μέση». «Βάζουν δημοσιογράφους, πώς να το πω (σ.σ. προβληματίζεται μην πει "βαριά" κουβέντα) να γράψουν "πληρωμένα" άρθρα. Υπήρξε την περασμένη Κυριακή ένα στο ΒΗΜΑ. Εχει τεράστια φωτογραφία εμένα και τον Κάχι και γράφει για Ολυμπιονίκες με μηδαμινή προσφορά και προνόμια όταν στους άλλους κόβονται από το υπουργείο Εθνικής Αμυνας.
Μέχρι τώρα μας έπλεκαν το εγκώμιο, έβγαιναν μαζί μας φωτογραφίες. Κάποια στιγμή θα μαζέψω τις φωτογραφίες με πρωθυπουργούς, υπουργούς κ.λπ. που έρχονταν να φωτογραφηθούν δίπλα μας. Αυτοί έρχονταν, δεν πήγαινα εγώ. Τώρα μας λοιδορούν.
Δε ζήτησα ειδική μεταχείριση, ό,τι λέει ο νόμος. Εγώ τον έκανα; Γιατί βάζεις τον δημοσιογράφο τώρα; Αλλοι κυβερνούσαν τότε ή από άλλη χώρα ήρθαν αυτοί; Ολα αυτά με ενοχλούν και με θυμώνουν. Απλά βλέπω γύρω μου αυτά που περνάει ο κόσμος. Ζορίζεται πάρα πολύ και δεν ξέρω αν τα έχουμε περάσει όλα. Και λέω, μη μιλάς. Αλλες ώρες όμως θυμώνω. Και λέω, δεν είναι δυνατόν. Να είμαι και φταίχτης από πάνω;
Τι έκανα; Τη δουλειά μου σωστά. Πήγα σε 4 Ολυμπιακούς Αγώνες, πέτυχα αυτά που πέτυχα, όχι να τα ακούω και από πάνω. Ναι μεν δεν είναι ονομαστικό, με φωτογραφίζεις όμως. Το ΒΗΜΑ χρόνια τώρα είχε την άρση βαρών στα όπα όπα. Και ξαφνικά βγαίνει τώρα... Τι βγάζεις τώρα; Δεν είναι τυχαίο. Μου θυμίζει κατευθυνόμενο δημοσίευμα.
Για όλες αυτές τις αλλαγές που κάνουν με τους Ολυμπιονίκες δεν έχω φέρει αντίρρηση. Ούτε καν πήγα στη συνάντηση. Μπήκα με την Πατουλίδου το 1992. Με παρακάλεσαν, δεν παρακάλεσα. Και μπήκα τιμής ένεκεν. Οχι να είμαι σε μονάδα και να υπηρετώ. Αλλά και σ' αυτό δεν έχω κανένα πρόβλημα. Εχω βοηθήσει και στους στρατιωτικούς αγώνες. Εδώ και 3 χρόνια η Ομοσπονδία τους κάνει δωρεάν. Πήγα, πήρα το φύλλο πορείας, τη μετάθεσή μου. Με βάλανε στη διεύθυνση εκπαίδευσης σε θέματα σχετικά με τον αθλητισμό. Δεν έχω κανένα πρόβλημα.
Το θέμα είναι γιατί το κάνει αυτός. Γιατί δημιουργεί ένα κλίμα; Δε νομίζω ότι κανείς από τους Ολυμπιονίκες, άντε με εξαίρεση 2 - 3, είπε εγώ δε θέλω να παρουσιάζομαι. Δεν είναι θέμα δικό μου που δε μας αξιοποιούσαν. Να μου έλεγαν, Πύρρο, πάμε στις μονάδες, στα σχολεία να μιλήσουμε στα παιδιά για τα ναρκωτικά, το ντόπινγκ, τον αθλητισμό. Οτιδήποτε και οπουδήποτε. Απλά αυτό το κατευθυνόμενο πράγμα, "οι Ολυμπιονίκες που δεν προσφέρουν, δεν κάνουν"... Δηλαδή, τι κάνεις, στρέφεις τον κόσμο εναντίον μου; Οτι εγώ είμαι αυτός που απολαμβάνω κλπ. Δεν κατάλαβα...».
-- Νιώθεις εξιλαστήριο θύμα;
-- «Ε, βέβαια. Εχω θυμώσει πάρα πολύ με αυτό το πράγμα. "Τέρμα η λούφα και παραλλαγή"; Εγώ λουφάριζα; Εκανα προπόνηση 8 - 9 ώρες τη μέρα. Από 7,5 χρόνων που ξεκίνησα μέχρι που τελείωσα στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας έκανα 25 χρόνια βάρη. Από το πρωί μέχρι το βράδυ. Εμαθα να δουλεύω σκληρά, ό,τι έκανα το έκανα με τις πλάτες μου. Δε θα βγει τώρα το κάθε... Δε γίνονται αυτά. Θυμώνεις, τρελαίνεσαι.
Φτάνει πια αυτό το πράγμα με τους Ολυμπιονίκες. Για να πετύχουν έχουν κάνει και μια πορεία. Δεν είναι τυχαία. Αν κάποιοι προσπάθησαν με αθέμιτα μέσα, φάνηκαν. Δεν μπορεί να μπούνε όλοι στο ίδιο τσουβάλι. Οπως κάνανε με τους γιατρούς, με τους δικηγόρους. "Φωτογραφίζουν", τα βάζουν με κάποιους και στρέφουν τον κόσμο εναντίον τους».
Δεν τα παρατάμε, θα παλέψουμε
-- Η προπαγάνδα, λοιπόν, εστιάζει στους Ολυμπιονίκες, τις σπατάλες ερασιτεχνικών Σωματείων, Ομοσπονδιών κ.λπ. Εχει - τι σύμπτωση! - «ξεχάσει», π.χ., τη σπατάλη πακτωλού χρημάτων (κατασκευές κ.ά.) στους Ολυμπιακούς της Αθήνας, τα χρωστούμενα των ΠΑΕ κ.λπ. Σου κάνει εντύπωση;
-- «Μου κάνει εντύπωση. Μου κάνουν εντύπωση πολλά πράγματα. Δεν ξέρω πώς σκέφτονται και τι θέλουν να κάνουν. Αυτό που βλέπω είναι ότι θέλουν να τα διαλύσουν όλα. Να το κάνουν όπως με τον ΟΠΑΠ. Που τον έκαναν εταιρεία. Δεν ξέρω αν το γνωρίζει ο κόσμος, στον ΟΠΑΠ υπάρχουν τα λεγόμενα μικροποσά που δεν εξαργυρώνονται. Κερδίζει, π.χ., κάποιος 1 - 2 ευρώ και δεν πάει να εισπράξει. Ξέρετε πόσα είναι αυτά το χρόνο; Διπλάσιο ποσό από το φετινό προϋπολογισμό της ΓΓΑ. Θα μπορούσε δηλαδή ο αθλητισμός να λειτουργήσει μόνο από αυτά. Ο ΟΠΑΠ δημιουργήθηκε για να στηριχθεί ο αθλητισμός και ο πολιτισμός. Και τον έχουν κάνει ιδιωτική εταιρεία, η οποία υπάγεται στο υπουργείο Οικονομικών.
Κάποιοι προπονητές μας έχουν απογοητευτεί και σιγά σιγά φεύγουν, κάποιοι δεν έχουν όρεξη, διάθεση. Τα παιδιά απογοητεύονται καθημερινά. Ακόμα και μεις απογοητευόμαστε. Στεναχωριέσαι μέχρι που θα πεις άι σιχτίρ». Το ξανασκέφτεται. «Αλλά πάλι δεν μπορείς να το πεις. Δεν τα παρατάμε. Θα προσπαθήσουμε όσοι αγαπάμε το άθλημα. Δέκα θα μείνουμε; Δέκα. Θα το παλέψουμε και θα "πέσουμε" τελευταίοι.
Εχεις να κάνεις με παιδάκια και γονείς. Οταν βλέπεις τι προσπάθειες κάνουν οι γονείς, πώς τρέχουν γι' αυτά τα παιδιά. Στους αγώνες, καθημερινά τα πηγαινοφέρνουν στο γυμναστήριο. Βλέπω εγώ από τα παιδιά μου. Τα απογεύματα που τα πηγαινοφέρνω είναι γολγοθάς. Οχι γιατί είναι μεγάλες οι αποστάσεις αλλά κίνηση κ.λπ. Ξέρουμε πώς είναι η ζωή στην Αθήνα.
Οταν σε παίρνει ο γονιός και σου λέει τι θα γίνει με το παιδί μου, θα πάει στην διοργάνωση; Του λες, δεν μπορώ να το πάρω, δεν υπάρχουν λεφτά. Και αναγκάζεται και λέει να τσοντάρω και εγώ κάτι. Είναι ντροπή. Να αναγκάζεται να επωμιστεί άλλο ένα βάρος. Είναι η ώρα να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα, αν θέλουμε να πούμε ότι κάνουμε πέντε πράγματα. Θα υπάρξει, μαζί με άλλες Ομοσπονδίες, αντίδραση».
Πηγή:www.rizopsastis.gr-Γιώργος ΚΑΝΤΖΙΛΙΕΡΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου