Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΒΙΤΣΑ
Το θερμό αυγουστιάτικο πιστωτικό επεισόδιο της υποβάθμισης των ΗΠΑ από τους κραταιούς οίκους αξιολόγησης που κρατούν το θερμόμετρο της νεοφιλελεύθερης ανοχής. Η ένταξη στο κάδρο της κρίσης δημοσίων χρεών της Ιταλίας και της Ισπανίας που έρχονται να συναντηθούν με την Ελλάδα, την Ιρλανδία και την Πορτογαλία. Η σφοδρή κοινωνική αναταραχή στη Μ. Βρετανία (χώρα ευρωπαϊκή εκτός Ευρωζώνης). Η ισχυρή πιθανότητα ενός νέου χρηματοπιστωτικού κραχ έρχονται να επιβεβαιώσουν τα εξής:
Οι αποφάσεις της Ε.Ε. στις 21 Ιουλίου (και οι εξ αυτών πανηγυρισμοί της ελληνικής κυβέρνησης) ήταν μια τρύπα στο νερό. Περισσότερο έκκληση προς τις χρηματαγορές και τους κερδοσκόπους παρά «λύση».
Η κρίση είναι βαθιά συστημική. Στο πρόγραμμά μας (2008) τονίζουμε: «Η εν λόγω κρίση είναι κρίση τόσο της νεοφιλελεύθερης μορφής του σύγχρονου καπιταλισμού όσο και κρίση της οικονομίας και πολιτικής ηγεμονίας των ΗΠΑ».
Οι εκτιμήσεις μας δικαιώνονται
Με βάση αυτή την αφετηριακή εκτίμηση αναλύουμε τρία χρόνια τώρα τόσο τη συγκυρία όσο και τις βαθύτερες αιτίες της.
Παρακολουθούμε και εξηγούμε την εμμονή των δυνάμεων του κεφαλαίου και των πολιτικών εκπροσώπων του, στο νεοφιλελεύθερο πρόταγμα.
Μιλάμε συχνά για την προσπάθεια αναθεμελίωσης του καπιταλισμού και της επιβολής μιας νέας οικονομικής και πολιτικής παγκόσμιας τάξης που θα διευκολύνει τη συνέχιση της κερδοφορίας του κεφαλαίου σε βάρος των συμφερόντων των δυνάμεων της εργασίας.
Αναδεικνύουμε τον ιδιαίτερο ρόλο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με τη σημερινή αρχιτεκτονική και λειτουργία, σ’ αυτή την κατεύθυνση.
Από την πρώτη στιγμή τονίσαμε πως η μνημονιακή -και τώρα μεσοπρόθεσμη- πολιτική της κυβέρνησης Παπανδρέου ευθυγραμμίζεται με την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των χρηματαγορών, ανακυκλώνει την ύφεση, επιτίθεται στις εργασιακές και κοινωνικές κατακτήσεις, ανοίγει την κερκόπορτα της Ευρώπης για το ΔΝΤ.
Σήμερα μπορούμε με σιγουριά να ισχυριστούμε πως το συντηρητικό σχέδιο εξόδου από την κρίση έχει χρεωκοπήσει και βεβαίως η εμμονή σ’ αυτό βουλιάζει σε χρεωκοπία και την ίδια την κοινωνία.
Ας θυμηθούμε τα βασικά συστατικά στοιχεία αυτού του συντηρητικού σχεδίου: διατήρηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος ως έχει, εξυπηρέτηση των συμφερόντων των χρηματαγορών, κερδοσκόπων κ.λπ., κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους, υποτίμηση του μισθολογικού κόστους και «εκατονταετίες» λιτότητας, αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία και τιμωρητικές διαδικασίες για τους «απείθαρχους» δεμένη με έντονο κοινωνικό αυταρχισμό, αξιοποίηση του υπαρκτού προβλήματος των δημόσιων και ιδιωτικών χρεών ως μοχλό πίεσης για την κατεδάφιση των εργασιακών και κοινωνικών κατακτήσεων.
«Για τον ΣΥΝ είναι καθαρό πως η πολιτική της κυβέρνησης αλλά και η ίδια η κυβέρνηση πρέπει να ανατραπούν» (απόφαση της ΚΠΕ, 17 Ιουλίου 2010)
Οι σωστές εκτιμήσεις δεν φτάνουν
Όμως οι πολιτικές δυνάμεις δεν είναι ρεπόρτερ, ούτε ωφελεί να κρατούν σημειώσεις σε ακαδημαϊκά εγχειρίδια. Δεν δεχόμαστε πως η πολιτική είναι η τεχνοκρατική διαχείριση της οικονομίας και μάλιστα μιας οικονομίας υποταγμένης στους «αιώνιους και σιδερένιους» νόμους της αγοράς. Δεν βρισκόμαστε μπροστά σε αδήριτες οικονομικές αναγκαιότητες που εξ αιτίας τους επιβάλλονται συγκεκριμένες πολιτικές. Οι κινήσεις -μιλώντας με σκακιστικούς όρους- δεν είναι φορσέ. Μιλήσαμε για μια πολύ κρίσιμη περίοδο, περίοδο σύγκρουσης με νικητές και ηττημένους που θα αλλάξει «την εικόνα» του κόσμου όπως τον γνωρίζουμε προ - κρίσης. Για εμάς ήταν και είναι πολύ σημαντικό να αντιμετωπίσουμε την κρίση και τις συνέπειες της όχι γενικά αλλά με βάση το συμφέρον των εργαζόμενων τάξεων.
Συγχρόνως και στην ίδια λογική επιχειρήσαμε και επιχειρούμε να ορίσουμε εναλλακτικό σχέδιο αντίπαλο με το νεοφιλελεύθερο. Μια στρατηγική εξόδου από την κρίση που με τη σειρά της θα οδηγεί σε βασικές συγκρούσεις και θα επιχειρεί να αναιρέσει τις δομικές αιτίες που προκαλούν τις καπιταλιστικές κρίσεις γενικά. «Οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη», «την κρίση να πληρώσουν αυτοί που τη δημιούργησαν», ήταν και είναι συνθήματα που εκφράζουν την αντίσταση στις νεοφιλελεύθερες λύσεις και απαιτούν μια «οικονομία των κοινωνικών αναγκών και του κοινωνικού ελέγχου». Συζητήσαμε και απορρίψαμε μια «εθνική αφήγηση της κρίσης και της διεξόδου απ’ αυτή». Επιμείναμε να μην θεωρούμε πως οι λύσεις προς το συμφέρον των εργαζομένων θα βρεθούν με όρους «χώρας», «εθνικής οικονομίας», και «εθνικής ανάπτυξης». Αυτό μας βοηθά και να δίνουμε τον αγώνα μας σε επίπεδο κράτους και να προωθούμε τη διεθνιστική συνεργασία και αλληλεγγύη. Η δράση μας στο ΚΕΑ, αλλά και η ετοιμότητά μας να συμμετάσχουμε στο κίνημα των αγανακτισμένων σε Ελλάδα και Ευρώπη είναι απτή απόδειξη μιας ορθής πρακτικής. Μιας πρακτικής που δεν «δικαιολογεί τις πολιτικές της κυβέρνησης Παπανδρέου, αλλά αντίθετα τις συνδέει με τη νεοφιλελεύθερη ευρωπαϊκή στρατηγική εξόδου. Θεωρούμε πως ο λαός μας δεν «χρωστά» ένα χρέος που δεν δημιούργησε και δεν πρέπει να το «πληρώσει» με περικοπές εισοδημάτων, κατακρήμνιση ασφαλιστικών δικαιωμάτων, κατεδάφιση των εργασιακών και κοινωνικών κατακτήσεων που έχουν επιτευχθεί με αγώνες και ούτε να «ξεπουλήσει» τον δημόσιο πλούτο. Η επικοινωνιακή τακτική της κυβέρνησης που μιλά για «τεμπέληδες», «υψηλόμισθους», «αντιπαραγωγικούς», συγκρούεται και χάνει από την ίδια τη ζωή (εκτός αν και οι Ιρλανδοί, Ιταλοί, Πορτογάλοι, Γάλλοι αλλά και Γερμανοί εργαζόμενοι είναι το ίδιο), ενώ συγχρόνως για να δικαιολογήσει την κρίση βγάζει στο προσκήνιο τις παθογένειες και τα εκτρώματα του πολιτικού συστήματος που τα κόμματα του δικομματισμού δημιούργησαν και υπηρέτησαν (πελατειακό κράτος, δημόσιες υπηρεσίες προς χάριν των ιδιωτικών συμφερόντων, επιδοματικές πολιτικές, φοροαπαλλαγές κα φοροδιαφυγή, διαπλοκή και διαφθορά κ.λπ.) «από την άλλη μεριά, η κοινωνική αναταραχή δεν μπορεί παρά να είναι αντίστοιχα μεγάλη και οι κοινωνικές αντιστάσεις ισχυρές» (Πρόγραμμα ΣΥΝ).
* Το δεύτερο και τελευταίο τμήμα του κειμένου θα δημοσιευτεί την ερχόμενη Τετάρτη.
* Ο Δημήτρης Βίτσας είναι γραμματέας της ΚΠΕ του ΣΥΝ
ΠΗΓΗ- WWW.AVGI.GR
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου