Με σημαίες ευκαιρίας και πάντα με το «ρεύμα», η πολιτική της ΚΟΕ

Μέσα σε μία περίοδο που η μαζική είσοδος του λαού στο προσκήνιο αποτελεί ένα γεγονός που ανοίγει δρόμους για την συγκρότηση ενός πανεργατικού - παλλαϊκού κινήματος αντίστασης και ανατροπής των βάρβαρων μέτρων κυβέρνησης – ΔΝΤ και ΕΕ, που μπορεί να νικήσει και να οδηγήσει σε άτακτη υποχώρηση τις δυνάμεις του συστήματος, δυνάμεις από το χώρο της αριστεράς επιμένουν μονότονα σε μία «συνολική πολιτική πρόταση» που ουσιαστικά φεύγει από το επίπεδο της οργάνωσης και της πάλης του λαού και μεταθέτει το ζήτημα σε μία νεφελώδη «πραγματική δημοκρατία» και επί πλέον θέτει στο κέντρο των στόχων της το «να φύγει η κυβέρνηση». Να θυμίσουμε ότι μία αντίστοιχη τοποθέτηση από την μεριά της ίδιας οργάνωσης (ΚΟΕ) ήταν κυρίαρχη και την περίοδο του Δεκέμβρη του 2008, ενώ στα πλαίσια του ενιαίου τότε ΣΥΡΙΖΑ με επισκέψεις στον πρωθυπουργό της ΝΔ Κώστα Καραμανλή ζητούσαν εκλογές, για να δοθεί «δημοκρατική διέξοδος» όπως έλεγαν τότε.

Σήμερα που εντείνονται οι διεργασίες και οι διαβουλεύσεις, στα πλαίσια του συστήματος, μέσα και έξω από την χώρα, για κυβερνητικές λύσεις με ανοικτές όλες τις εκδοχές και τους συνδυασμούς ανάμεσα στις αστικές δυνάμεις που από την μία θα προωθήσουν τα βάρβαρα μέτρα καρατόμησης των δικαιωμάτων και κατακτήσεων του εργαζόμενου λαού ενώ από την άλλη θα επιδιώξουν την εκτόνωση της λαϊκής αγανάκτησης, οι τοποθετήσεις δυνάμεων της αριστεράς όπως η ακόλουθη:
«η κυβέρνηση, η τρόϊκα, τα κόμματα του μνημονίου …ας ακούσουν την φωνή της λαϊκής αγανάκτησης. Ως εδώ. Τώρα είναι ώρα να φύγουν» (από ανακοίνωση της ΚΟΕ) δεν αποτελούν «επιθετική» πολιτική απέναντι στις αντιδραστικές δυνάμεις του συστήματος αλλά τους δίνει την πρωτοβουλία των κινήσεων σε ένα πεδίο που το σύστημα γνωρίζει πολύ καλά και έχει τόσο τους μηχανισμούς όσο και τους συσχετισμούς για να καταφέρει να ξεφύγει από τα δύσκολα. Και αυτή είναι μία εμπειρία που έχει το κίνημα τόσο από εξελίξεις σε άλλες χώρες ( όπως η Αργεντινή) όσο και στην χώρα μας την περίοδο ‘89-‘91 όπου οι αστικές δυνάμεις (ΠΑΣΟΚ –ΝΔ) με την συνδρομή του ενιαίου ΣΥΝ έδωσε πολιτικές «λύσεις» με όλους τους συνδυασμούς.

Εμπόδιο στην πολιτική της επίθεσης, του ξεπουλήματος της χώρας και της εξαθλίωσης των εργαζομένων μπορεί να φέρει μόνο ένα οργανωμένο μαζικό κίνημα με στόχους πάλης που θα ενώνουν το σύνολο του εργαζόμενου λαού και σε αυτή την κατεύθυνση οφείλει να κινείται μία αριστερή πολιτική δύναμη και να μην μετατρέπεται σε πρόθυμο αγανακτισμένο που του περισσεύει η μούντζα και τα ουστ σαν βασική πολιτική του έκφραση. Και μάλιστα να αναγορεύει αυτή την στάση σαν το απαύγασμα της σύγχρονης αριστερής σκέψης. Κατά τα άλλα περισσεύει η «σεμνότητα» και η «αυτοκριτική» που η ΚΟΕ ζητάει από άλλες δυνάμεις της αριστεράς (τοποθέτηση στο συντονιστικό του ΣΥΡΙΖΑ στις 2/6/2011)

Η πάλη ενάντια στις δυνάμεις του συστήματος είναι μία υπόθεση μακροχρόνια και διεξάγεται κάτω από δύσκολες συνθήκες, την εξέλιξή της θα καθορίσει το επίπεδο πολιτικής συγκρότησης και ριζοσπαστικοποίησης των λαϊκών δυνάμεων, που από την μία πλευρά θα αποκρούσουν τις μανούβρες του συστήματος ενώ από την άλλη θα παλέψουν με επιμονή και σταθερότητα για τα δικά τους κοινωνικά συμφέροντα που έχουν ανταγωνιστικό χαρακτήρα με αυτά του κεφάλαιου και του ιμπεριαλισμού.

Οι εκτιμήσεις ότι μπορούμε εύκολα να «ξεμπλέξουμε» με το σύστημα της καταπίεσης, της εκμετάλλευσης και της εξάρτησης είναι μία άποψη που ψάχνει «λύσεις» ταχύρρυθμες ανεξάρτητα και πάνω από το επίπεδο συγκρότησης του λαού. Αυτή η στάση είναι υποχρεωμένη να υποτάσσεται σε έναν κυβερνητισμό που ενώ πριν από ένα περίπου μήνα έκανε προτάσεις για «ενιαίο ψηφοδέλτιο της αριστεράς» (κοινό κείμενο Ρινάλντι – Θεωνά), σήμερα προχωράει ακόμα πιο πέρα σε ένα «αντιχουντικό» μέτωπο, που θα ελέγξει το χρέος (ΕΛΕ), θα συντρίψει την φαυλότητα και την κοροϊδία του πολιτικού συστήματος και θα αναστηλώσει την εθνική αξιοπρέπεια. Και για να μην θεωρηθεί αυθαίρετη αυτή η τοποθέτηση, από την δική μας πλευρά, αρκεί κάποιος να παρακολουθήσει τις τοποθετήσεις της ΚΟΕ της τελευταίας περιόδου για το κίνημα των πλατειών και το περιεχόμενο που αυθαίρετα τους δίνει και προσπαθεί να το ταυτίσει με τις δικές της πολιτικές επιδιώξεις. Ταυτόχρονα η τοποθέτηση ότι «αν πάμε στην πλατεία Συντάγματος και τους πούμε ότι η αριστερά είναι ελπίδα δεν θα πείσουμε κανένα» ( από την τοποθέτηση στο συντονιστικό του ΣΥΡΙΖΑ, 2/6/2011) κρύβει μία δραματική αλήθεια και μία αναδίπλωση.

Πράγματι η αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ που τόσο στήριξαν το προηγούμενο διάστημα δεν μπορεί να αποτελέσει πραγματική ελπίδα για τον λαό και αποτελεί μέρος του  συνολικού πολιτικού προβλήματος για την ανάπτυξη του εργατικού – λαϊκού κινήματος που απαιτεί η εποχή μας. Η πολιτική της αναδιαπραγμάτευσης του χρέους (από τις πρώτες τοποθετήσεις εποχής προγράμματος σταθερότητας) οι προτάσεις δημοψηφίσματος για το μνημόνιο, η προσπάθεια να «πιεστούν» οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και να μην ψηφίσουν το μνημόνιο τον Μάη του 2010, η θέση για έξοδο από την ευρωζώνη και όχι από την ΕΕ ήταν μία συνολική πολιτική επιλογή τόσο της ΚΟΕ όσο και του ΣΥΡΙΖΑ πέρα από τις διαφορές και τις αντιπαραθέσεις σε άλλα ζητήματα. Και αυτή η πολιτική επιλογή δεν «έβγαλε» το προηγούμενο   διάστημα προσπάθειες συγκρότησης «από τα κάτω» των εργαζόμενων σε μία συνολική αντιπαράθεση με το σύστημα αλλά κινήσεις «ακτιβισμού» σε επιμέρους ζητήματα όπως τα διόδια όπου μάλιστα υπήρξε και ολόκληρη αντιπαράθεση και μεθοδεύσεις για το ποιος είναι ο «αυθεντικός» εκπρόσωπος αυτού του κινήματος.

Η διαπίστωση ότι «η αριστερά δεν αποτελεί ελπίδα» δεν λέγεται «αυτοκριτικά» αλλά φαίνεται να αποτελεί μία καινούρια επιλογή της ΚΟΕ που πλέον θα της δίνει το «δικαίωμα» να αναζητά συμμαχίες και συνδιαμορφώσεις με έναν «ευρύτερο» - πέραν της αριστεράς – χώρο. Αυτό εξηγεί και την ευκολία με την οποία προσαρμόζεται και δεν αντιπαρατίθεται με απόψεις και πρακτικές που στοχοποιούν κάθε αριστερή οργάνωση που επιχειρεί να παρέμβει στις λαϊκές κινητοποιήσεις.

Η περίοδος είναι κρίσιμη για τον λαό, τα δικαιώματα και τις καταχτήσεις του, για την ίδια την ζωή του. Η επίθεση του συστήματος είναι σαρωτική και μόνο ο οργανωμένος και αποφασισμένος για μακροχρόνια πάλη λαός μπορεί να βάλει φραγμό, να ανατρέψει αντεργατικές πολιτικές, να τροποποιήσει, υπέρ του, μέσα από την πάλη του τους πολιτικούς συσχετισμούς.  Όλη την προηγούμενη περίοδο ο λαός άρπαζε όλες τις ευκαιρίες που του δίνονταν για να εκδηλώσει τις διαθέσεις του για πάλη ενάντια στην κυβέρνηση, το αστικό πολιτικό σύστημα, τους ιμπεριαλιστές επικυρίαρχους. Αυτές οι διαθέσεις δεν μπορούσαν να βρουν διέξοδο μέσα στην καταθλιπτική κυριαρχία του εργατοπατερισμού στο εργατικό κίνημα και των «σχεδίων» μεγάλου μέρους της «επίσημης» και της «ανεπίσημης» αριστεράς. Απαντήσεις σε αυτά τα αδιέξοδα πολλοί εργαζόμενοι, νέοι και άνεργοι ψάχνουν να τις βρουν μέσα από την οργάνωσή τους και την πάλη τους σε πολλούς χώρους δουλειάς, συνοικίες και πόλεις. Απαντήσεις βρήκαν οι κάτοικοι της Κερατέας μέσα από την ξεδίπλωμα ενός σημαντικού αγώνα που άφησε σημαντικές παρακαταθήκες για όλο το λαϊκό κίνημα. Απαντήσεις ψάχνουν να βρουν οι χιλιάδες που γεμίζουν το Σύνταγμα και πολλές πλατείες της χώρας  και συναντιούνται με χιλιάδες απεργούς εργαζόμενους. Και σε αυτή την διαδικασία η αριστερά έχει λόγο να στηρίξει, να βοηθήσει, να εμπνεύσει και όχι να παραιτηθεί, να προσαρμοστεί και τελικά να υποταχτεί στο «ρεύμα» της εποχής.

Γρηγόρης Ανδρεάτος