Αποσπάσματα από την ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλ. Παπαρήγα σε πολιτική συγκέντρωση του Κόμματος στο Αγρίνιο.

Μαζική πολιτική αφύπνιση του λαού σε ριζοσπαστική κατεύθυνση.

«Για άλλη μια φορά, από αυτό το βήμα, απευθυνόμαστε αποκλειστικά και μόνο στους εργατοϋπάλληλους είτε είναι στον ιδιωτικό, είτε στο δημόσιο τομέα, είτε στις πρώην ΔΕΚΟ, στη φτωχή αγροτιά, σε αυτούς που έχουν μικρά μαγαζιά, απευθυνόμαστε ιδιαίτερα στους νέους ανθρώπους, στις γυναίκες που ανήκουν στα εργατικά λαϊκά στρώματα. Ξέρουμε πάρα πολύ καλά ότι η οικονομική κρίση που έχει ξεσπάσει στην Ελλάδα, που συνεχίζεται και θα συνεχίζεται, αποτελεί ιστορική ευκαιρία, πραγματικά ιστορική ευκαιρία για το λαό, παρά το γεγονός ότι συνοδεύεται από τεράστια βάσανα.

Δυο εκδοχές υπάρχουν μπροστά μας, δυο εκδοχές πολύ σημαντικές.

Η μια εκδοχή είναι αυτή που προτείνει το ΚΚΕ: Να υπάρχει μαζική πολιτική αφύπνιση του λαού σε ριζοσπαστική κατεύθυνση. Μια αφύπνιση που θα φέρει - αν θέλετε - όσα δεν φέρνει ο χρόνος, θα τα φέρνει η ώρα. Που θα οδηγήσει το λαό σε μια άνευ προηγουμένου οργάνωση στους τόπους δουλειάς, στις γειτονιές, στο χωράφι, στους χώρους της μόρφωσης, εκεί που πονά, εκεί που ζει και ξυπνά ο λαός. Οργάνωση και πάλη, με στόχο να επιβάλει ρήγματα στο πολιτικό σύστημα, στην εξουσία του κεφαλαίου, στην εξουσία των μονοπωλίων και να χαράξει μια πορεία που θα έχει σαν όραμα και σκοπό την κατάκτηση της εργατικής λαϊκής εξουσίας, που είναι αδιανόητη βεβαίως αν δεν ταυτιστεί και με την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων.

Αυτή είναι η μια εκδοχή, η μια εξέλιξη που υποστηρίζει και πρεσβεύει το ΚΚΕ. Η άλλη είναι μια πιθανή εκδοχή, αλλά εξαιρετικά άσχημη για το λαό. Ο λαός, καταβεβλημένος από τα καθημερινά και οξυμένα προβλήματα, μπερδεμένος μέσα από τις συγχύσεις και τα παραπλανητικά διλήμματα που σκορπά το πολιτικό σύστημα της χώρας και όχι μόνο η κυβέρνηση, μπερδεμένος από τα οξύτατα διλήμματα που διαδίδουν η πλουτοκρατία, η ΕΕ, διάφοροι ιδεολογικοί μηχανισμοί, επίσημοι και ανεπίσημοι, καταβεβλημένος λοιπόν και με εσωστρέφεια μπροστά στα καθημερινά του προβλήματα, να φτάσει σε ένα σημείο που χωρίς να χάσει την οργή και την αγανάκτησή του, αλλά τελικά να επιλέξει το δρόμο της υποταγής, να επιλέξει το δρόμο της συνθηκολόγησης. Είναι και αυτό μια εκδοχή.

Εμείς απευχόμαστε αυτή την εξέλιξη. Βεβαίως, δεν υπάρχει περίπτωση που ένας λαός έχει συνθηκολογήσει για πάντα. Μιλάμε όμως για μια συνθηκολόγηση σε μια κρίσιμη περίοδο, όπου η καταιγίδα συνεχίζεται με πάρα πολλά μποφόρ και θα συνεχιστεί για πολλά χρόνια ακόμη. Μια τέτοια εξέλιξη θα οδηγήσει σε μια μεγάλη ήττα του κινήματος, που για να ανακάμψει θα χρειαστούν πολύ περισσότεροι κόποι και θυσίες. Δεν έχει κριθεί ακόμη καθαρά, ανοιχτά και τελεσίδικα ποια θα είναι η απάντηση του λαού, παρά το γεγονός ότι ο λαός έχει δείξει δείγματα ότι θέλει την ανάκαμψη του κινήματος και ότι θέλει να αντιδράσει. Ωστόσο, αυτή η επιλογή δεν έχει κριθεί ακόμα. Και από αυτή την άποψη, βρισκόμαστε στο πιο κρίσιμο σταυροδρόμι από όσα έχουμε βρεθεί τα τελευταία 40-50 χρόνια. Γιατί εδώ που τα λέμε, η πορεία του κινήματος πάντα συναντούσε σταυροδρόμια.

Ο καπιταλισμός ό,τι είχε να δώσει το έδωσε

Τι το καινούργιο υπάρχει σήμερα σε σχέση με τη δεκαετία του '70, μετά τη χούντα εννοείται, τη δεκαετία του '80 και τα πολύ πρώτα χρόνια της δεκαετίας του '90; Τότε, ήταν τέτοια η περίοδος ανάπτυξης του καπιταλισμού, ιδιαίτερα εκείνη την περίοδο που ο συσχετισμός δύναμης διεθνώς ήταν καλύτερος με την ισχυρή παρουσία του σοσιαλιστικού συστήματος, τότε ήταν δυνατό ο λαός, μέσα από κινητοποιήσεις να αποσπά ορισμένες κατακτήσεις, πάντα μικρότερες από αυτές που δικαιούται. Ακόμα, να ζήσει ορισμένα χρόνια όπου πίστευε ότι μπορούσε να βελτιώσει σχετικά ή και απόλυτα το βιοτικό του επίπεδο.

Αυτή η περίοδος καπιταλιστικής ανάπτυξης έχει περάσει τελεσίδικα, έχει περάσει κυριολεκτικά τελεσίδικα. Και έχει σημασία να δούμε το σήμερα, το καινούργιο, αυτό που είναι πραγματικά καινούργιο. Εμείς εδώ και χρόνια λέμε ότι ο καπιταλισμός ό,τι είχε να δώσει το έδωσε. Βεβαίως, κάτω από τα χτυπήματα του λαϊκού κινήματος, αλλά και από δική του ανάγκη να παραπλανήσει το λαό και να τον ενσωματώσει, έκανε ορισμένες παραχωρήσεις. Τις είχε και αυτός ανάγκη τις παραχωρήσεις π.χ. να ανοίξει πλατιά τις πόρτες στα ΤΕΙ και στα πανεπιστήμια, στα παιδιά της αγροτιάς και της εργατικής τάξης. Ήθελε μια πιο μορφωμένη εργατική τάξη για να μπορεί να την εκμεταλλεύεται καλύτερα, γιατί η νέα τεχνολογία στη βιομηχανία αλλά και στην αγροτική παραγωγή ήθελε ανθρώπους με περισσότερες δεξιότητες και για να ξεζουμίσει τους εργαζόμενους έπρεπε να κάνει και ορισμένες παραχωρήσεις.

Σήμερα, όμως, τα πράγματα εδώ που έφτασαν, ο καπιταλισμός δε θα είναι τίποτα άλλο παρά στροφή, πλήρη στροφή σε αυτό που λογοτεχνικά λέμε και εμείς βαρβαρότητα, αντίδραση, βαθιά αντίδραση. Σήμερα, παίρνει πίσω ό,τι έδωσε πριν από 30 και 40 χρόνια. Από αυτήν την άποψη, αντικειμενικά, όχι γιατί ετσιθελικά το θέλει το ΚΚΕ, αντικειμενικά σήμερα μπροστά στο λαό μπαίνει το πραγματικό δίλημμα: `Η θα ανεχτεί και θα στηρίξει, είτε με φόβο, είτε με μια τυφλή αγανάκτηση, είτε γιατί δεν έχει πειστεί ότι υπάρχει διέξοδος ή θα στηρίξει τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης και τη διέξοδο από την κρίση που πάνε να δώσουν με ακρωτηριασμένα κυριολεκτικά τα δικαιώματα των εργαζομένων, είτε θα βάλει πλώρη για την επίλυση του προβλήματος της εξουσίας, όχι απλά ποιο κόμμα θα είναι στην κυβέρνηση.

Αυτό το δίλημμα μπαίνει αντικειμενικά. Που σημαίνει το εξής πράγμα: Οτι πρέπει ο λαός όσο γίνεται πιο γρήγορα και πριν από όλα η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα να γυρίσουν την πλάτη στα τεχνητά διλήμματα που του βάζουν καθημερινά.

Οξυμένοι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί

Αυτήν την περίοδο, η αστική τάξη της χώρας μας αλλά και η αστική τάξη σε όλη την Ευρώπη, για να μην πούμε παγκόσμια, είναι κυριολεκτικά πανικοβλημένη, παρά το γεγονός ότι η ιδιοκτησία της και η εξουσία της καλά κρατούν. Παρά το γεγονός ότι οι αγώνες που έγιναν στην Ελλάδα και στην Ευρώπη προς το παρόν δεν έχουν αμφισβητήσει την εξουσία της. Και όμως, είναι κυριολεκτικά πανικοβλημένη. Και έχει πολλά αδύνατα σημεία που ο λαός πρέπει να τα εκμεταλλευτεί. Και αν δεν τα εκμεταλλευτεί, τα πράγματα θα γίνουν τραγικά χειρότερα. Δεν κινδυνολογούμε, εμείς λέμε τους πραγματικούς κινδύνους που υπάρχουν.

Πού βρίσκεται αυτήν τη στιγμή η αγωνία και το πανικόβλητο της αστικής τάξης; Θα το δείτε στο εξής πράγμα: Ότι δεν μπορούν να διαχειριστούν την κρίση του καπιταλισμού με τον ίδιο τρόπο που το έκαναν πριν 30 και 40 χρόνια. Κυριολεκτικά δεν μπορούν να το διαχειριστούν, προς όφελός τους εννοείται, έχουν δυσκολίες, σκοτώνονται μεταξύ τους. Αυτό που λέγαμε στις αρχές της δεκαετίας του '70 και του '80 για λυκοσυμμαχία, για την ΕΟΚ τότε και την ΕΕ σήμερα, βρίσκεται στο απόγειό της. Δεν μπορούν να διαχειριστούν την κρίση. Γιατί πάνε να εφαρμόσουν μια συνταγή και δεν τους βγαίνει. Τσακώνονται μεταξύ τους.

Τα περιθώρια να μοιράσουν τα κέρδη και τις ζημιές μεταξύ τους δεν είναι τόσο μεγάλα. Ο καθένας κοιτάει την πάρτη του. Τα γερμανικά μονοπώλια, ο γερμανικός καπιταλισμός τσακώνεται με το γαλλικό. Ο γαλλικός με τον ισπανικό, τον ελληνικό, τον φιλανδικό, το σουηδικό, με την Κίνα, τις ΗΠΑ και την Ισπανία. Είναι πανικοβλημένοι για τον εξής λόγο: Γιατί βλέπουν ότι μια καπιταλιστική χώρα, όπως είναι οι ΗΠΑ, όπως είναι η Γερμανία, όπως είναι η Μεγάλη Βρετανία και όταν βγουν από τον κύκλο της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης, η ανάκαμψη δεν τους φέρνει στο επίπεδο καπιταλιστικής κερδοφορίας που είχαν πριν ξεσπάσει η κρίση. Η ανάκαμψη είναι αναιμική.

Δείτε τις ΗΠΑ, τον ηγέτη του σύγχρονου ιμπεριαλισμού. Πέρασε τη φάση της κρίσης που την χτύπησε από το 2007 και τώρα βρίσκεται πάλι σε δύσκολη θέση, με τεράστια χρέη, φοβισμένη από τους εκβιασμούς των Κινέζων, από τους εκβιασμούς των Γερμανών, κινδυνεύει να χάσει θέσεις που είχε στην πρωτοκαθεδρία. Δεν μπορεί να διαχειριστεί ούτε και τον πόλεμο όπως τον προγραμματίζει.

Βλέπουν, λοιπόν, ότι η ανάκαμψη είναι αναιμική και η ανάκαμψη συνοδεύεται από χαμηλούς ρυθμούς κερδοφορίας και με ακόμη πιο μεγάλωμα της ανεργίας, ακόμη πιο μεγάλωμα της φτώχειας και βέβαια δεν τους πιάνει ο πόνος για την ανεργία και τη φτώχεια. Αλλά καταλαβαίνουν ότι συσσωρεύεται μέσα στους λαούς ενέργεια και φοβούνται την "κοινωνική έκρηξη", έτσι την λένε. Εμείς μιλάμε για την κοινωνική εξέγερση, την κοινωνική επανάσταση που θα ξανάρθει στον 21ο αιώνα και στις επόμενες δεκαετίες.

Κοιτάξτε τη διαμάχη στην Ελλάδα μέσα στο ΠΑΣΟΚ, μέσα στη ΝΔ, μέσα στην αστική τάξη της χώρας. Οι βιομήχανοι τα βάζουν με τους τραπεζίτες, οι τραπεζίτες με τους βιομήχανους. Είναι οι εσωτερικές αντιθέσεις μιας τάξης, ενός πολιτικού συστήματος που καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί να κουμαντάρει την καπιταλιστική ανάπτυξη. Είναι λοιπόν η ευκαιρία τώρα για τη μεγάλη αντεπίθεση. Μπορεί να μην υπάρξουν τα αποτελέσματα που θα θέλαμε σε μια μέρα αλλά το ξεκίνημα μιας αντεπίθεσης χωρίς προηγούμενο, θα οδηγήσει το λαό να τους δυσκολέψει να πάρουν όλα τα μέτρα. Να παρεμποδίσουμε τον κατήφορο, να κερδίζουμε μικρές μάχες, για να μπορούμε να κερδίσουμε και τον πόλεμο.

Κλέφτες είναι οι καπιταλιστές

Απευθυνόμαστε ιδιαίτερα σε αυτούς που δηλώνουν αγανακτισμένοι, σε αυτούς που λένε ότι είμαστε αντίθετοι με το πολιτικό σύστημα, ότι πρέπει να αλλάξει το πολιτικό σύστημα, και τους λέμε: Ναι, από εσάς πραγματικά εξαρτάται το αν η αντεπίθεση θα γίνει οργανωμένη, μαζική, αποτελεσματική. Αλλά, αγαπητοί φίλοι, αγαπητοί συναγωνιστές, πρέπει να γλιτώσετε από ορισμένες ιδεοληψίες, προκαταλήψεις, πλάνες και λαθεμένες απόψεις.

Και μιλάμε ιδιαίτερα για τμήματα της εργατικής τάξης, για τμήματα των εργατοϋπαλλήλων και ορισμένα αυτό που λέγονται μικροαστικά λαϊκά φτωχά στρώματα. Πρέπει να γλιτώσετε από ορισμένα πράγματα και πρέπει κυρίως να αποφασίσετε πως δε θα γίνετε υποχείριο των ελιγμών της αστικής τάξης και των κομμάτων και των συνοδοιπόρων της και δε θα μπορούν να σας χρησιμοποιήσουν είτε άθελά σας, είτε ηθελημένα, από αυταπάτες, δεν έχει σημασία, όπως σας χρησιμοποίησαν σε προηγούμενες φάσεις της σύγχρονης Ιστορίας του τόπου.

Το σύνθημα "κλέφτες" είναι λάθος. Φωνάζει ο κόσμος "κλέφτες". Είναι λάθος. Είναι λάθος, στο βαθμό που ο λαός εννοεί ότι κάποιοι τα έφαγαν κάτω από το τραπέζι. Υπάρχουν και αυτοί, σε αυτό το σάπιο σύστημα υπάρχουν. Αυτοί που κλέβουν κάτω από το τραπέζι. Και αυτά που κλέβουν είναι ελάχιστα μπροστά στη νόμιμη κλοπή. Όταν βούλιαξαν τα ασφαλιστικά ταμεία, βάζοντας τα αποθεματικά στις τράπεζες και μη δίνοντας τους τόκους που χρειάζονταν, όταν με την ανεργία αδειάζουν τα ασφαλιστικά ταμεία, όταν κυκλώνουν τα νοσοκομεία οι πολυεθνικές του φαρμάκου και των εργαλείων, όταν ψηφίζεται η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, όταν ψηφίζεται η μερική απασχόληση, αυτά δεν είναι κλοπή; Αυτό είναι κλοπή!

Όταν υπάρχει το σύστημα της ταξικής εκμετάλλευσης, που αποσπά την υπεραξία, όταν οι ιδιοκτήτες του πλούτου είναι αυτοί που δεν τους ανήκει ο πλούτος, αυτό δεν είναι κλοπή; Μόνο που, δυστυχώς, αυτή η κλοπή είναι νομιμοποιημένη. Ο λαός λοιπόν, πρέπει πριν απ' όλα, ας χρησιμοποιεί τον όρο "κλέφτες", αλλά πρέπει να ξέρει ότι κλέφτες είναι οι καπιταλιστές, αυτοί που κλέβουν νόμιμα πριν απ' όλα. Οι αποφάσεις που παίρνονται στο Κοινοβούλιο είναι αποφάσεις κλοπής. Είναι νόμιμες όμως, και είναι νόμιμες γιατί φέρουν τη σφραγίδα του Κοινοβουλίου και γιατί το Κοινοβούλιο το καθορίζει ο λαός. Πώς θα γίνει; Δεν μπορεί, λοιπόν, να λες "οι κλέφτες"...

Σήμερα έγινε μια απεργία, δημοσίων υπαλλήλων και των εργαζομένων στις πρώην ΔΕΚΟ. Τη στηρίξαμε. Προσέξτε όμως: Πόσοι δημόσιοι υπάλληλοι απέργησαν; Λίγοι. 200.000 δημόσιοι υπάλληλοι θα βρεθούν έξω από τη δουλειά. Κακώς! Δε μας νοιάζει πώς διορίστηκαν... Είναι εργαζόμενοι και όλοι έχουν δικαίωμα στη δουλειά. Πολλοί από αυτούς που έκατσαν και δούλεψαν σήμερα, πήγαν στην πλατεία Συντάγματος και φώναζαν "κλέφτες, ψεύτες", "αέρα, αέρα να φύγει η χολέρα"... Αμ δεν τους φοβίζεις έτσι... Σου λέει, μια, δυο, τρεις, θα γεμίσουν οι πλατείες, και εμείς εδώ στην πλατεία και κάθε μέρα να κάνουμε μια συγκέντρωση, δε θα βγει τίποτα.

Αν σήμερα είχε παραλύσει αυτή η χώρα... Όταν είμαστε όλοι μαζί, δε θα μας φοβηθούν; Όταν υπολογίζουν στην απεργοσπασία, στο ένα, στο άλλο, στο φόβο... Θα μου πείτε "μα ο άλλος δεν έχει να φάει, αν απεργήσει και χάσει τη δουλειά του;"... Μα θα τη χάσει αργά ή γρήγορα. Δε λύνεις ατομικά το πρόβλημα. Δες το αύριο, την άλλη βδομάδα, σε έξι μήνες, σε ένα χρόνο. Αν προηγούμενα χρειάστηκες δέκα χρόνια για να καταλάβεις ορισμένα πράγματα, σήμερα θα τρέξουν οι εξελίξεις τόσο γρήγορα... Και όσο προστίθενται καινούριοι χαλκάδες, τόσο πιο δύσκολα θα μπορέσει να γίνει και η ανάκαμψη του κινήματος.

Κόμμα οικονομικά αυτοδύναμο

Ένα από τα μέσα που έχουν, όπως τον εργάτη τον χτυπούν με το μισθό του, με τη φτώχεια, κάνουν οργανωμένη προσπάθεια, συστηματική - με πρόσχημα την "εξυγίανση" του πολιτικού συστήματος - να τσακίσουν το ΚΚΕ οικονομικά. Σας λέω το εξής: Ίσως και εμείς, μέσα στην αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία από το '74 και μετά, όπου πραγματικά ζήσαμε τις καλύτερες, σχετικά συνθήκες, ίσως και εμείς σε μερικά πράγματα επαναπαυθήκαμε. Τι εννοώ; Αυτό που λένε, την κρατική επιχορήγηση, η οποία βέβαια πάει για τη δράση. Θα μας εκβιάσουν στο επόμενο διάστημα με την κρατική επιχορήγηση: "ή θα σκύψετε το κεφάλι ή θα σας κόψουμε την κρατική επιχορήγηση"...

Δηλώνουμε από αυτό το βήμα: Δε θέλουμε, δεν είμαστε κρατικοδίαιτο κόμμα. Θα μας στηρίξει ο λαός ελέγχοντάς μας. Και επομένως, το κουπόνι παντού, ο "Ριζοσπάστης" παντού, να αγοράζεται για να μη χρειάζεται να επιδοτείται, το πολιτικό μας βιβλίο να πάει παντού, να ανοίγουν μάτια, να ανοίγουν αυτιά και να μη χρειάζονται επιδοτήσεις. Εμείς δεν πρόκειται - όχι γι' αυτήν την κρατική επιχορήγηση, ούτε για δεκαπλάσια - να μετατραπούμε σε κόμμα του συστήματος. Και οι κομμουνιστές πρώτα απ' όλα, αυτό να μην το ξεχνάμε. Ο λαός θα μας στηρίξει μαζικά και το πιστεύουμε αυτό.