Του Γιώργου Διλιντά*-Aναδημοσίευση από την ΑΥΓΗ.
Ύστερα από μια επίσκεψη στον πατέρα μου -παλιό ΕΠΟΝίτη και ΕΛΑΣίτη- στην κλινική του ΤΥΠΕΤ, κατέφτασα στον χώρο της προσυγκέντρωσης της Αυτόνομης Παρέμβασης γύρω στις 10.45, όπου κυριολεκτικά ήμασταν τρεις και ο κούκος. Είδα τον σύντροφο γραμματέα της ΚΠΕ, κάποια άλλα στελέχη του κόμματος, τον παλιό μου συμμαθητή στο γυμνάσιο Θέμη Κοτσυφάκη να κρατάει το πανό της ΟΛΜΕ με 5-6 συναδέλφους-συναγωνιστές... Ο χώρος ήταν άδειος από κόσμο, τα μέλη του ΣΥΝ και οι μάζες των εργαζομένων κάπου αλλού.
Στις 11, που υποτίθεται ότι θα άρχιζε η συγκέντρωση του ΕΚΑ - ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ στην Κλαυθμώνος, καμιά εκατοστή άτομα γύρω από το πανό της Α.Π. και της Νεολαίας του ΣΥΝ ήμασταν ακόμη στο Πολυτεχνείο.
Εν πρώτοις, σύντροφοι, δεν είναι δυνατόν να καλούμε εμείς σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις τους εργαζόμενους και οι ίδιοι να μην είναι δυνατόν να συγκροτήσουμε ένα ικανοποιητικό μπλοκ σε μια συγκέντρωση - πορεία. Ποιος εργαζόμενος θα μας εμπιστευτεί να τεθούμε επικεφαλής σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις για την αντιμετώπιση του νεοφιλελευθερισμού, του Μνημονίου κ.λπ., όταν οι σύντροφοι -τα οργανωμένα μέλη του κόμματος- δεν ξεκολλάνε από τους καναπέδες τους και την καθημερινότητά τους και δεν προστρέχουν μαζικά στην πορεία της Εργατικής Πρωτομαγιάς;
Μη μου πείτε ότι οι σύντροφοι ήταν στα σωματεία τους και όχι στην προσυγκέντρωσή μας, γιατί τότε θα ανταπαντήσω ότι τα σωματεία τους διαδήλωναν σιωπηρώς και αοράτως ή σε κάποιον άλλο χωρόχρονο.
Προτάσσουμε το σύνθημα «Επαναδιαπραγμάτευση του χρέους με σημαντική διαγραφή μέρους του κ.λπ. κ.λπ.». Σύντροφοι σε μια τέτοια διαπραγμάτευση, με αντίπαλο το πιο ισχυρό τμήμα του κεφαλαίου, το χρηματοπιστωτικό, το βασικό και κύριο όπλο πέρα από το πόρισμα στο οποίο ίσως καταλήξει η επιτροπή που έχει συσταθεί με την πρωτοβουλία του Αριστερού Βήματος Διαλόγου, είναι ο αγωνιστικός λαϊκός παράγοντας και το οργανωμένο ταξικό κίνημα. Οργανωμένο ταξικό κίνημα, όμως, δεν σημαίνει μόνο καταδίκη του σεχταρισμού της ηγεσίας του ΚΚΕ και διακήρυξη του σεβασμού της αυτονομίας των σωματείων, συνδικάτων κ.λπ. Σημαίνει, πρώτα απ' όλα, κινητοποίηση και εγρήγορση των ήδη οργανωμένων και, υποτίθεται, συνειδητοποιημένων εργαζομένων και αριστερών πολιτών.
Πώς ο φοβισμένος και τρομοκρατημένος ιδιωτικός υπάλληλος ή εργατοτεχνίτης θα κατέβει στον δρόμο όταν τα δικά μας μέλη κάθονται στα σπίτια τους και στα εξοχικά τους τη μέρα της Εργατικής Πρωτομαγιάς;
Σύντροφοι, αν νομίζουμε ότι θα δράσει ξαφνικά το αυθόρμητο, τότε ας διαλύσουμε την οργάνωση, ας ξενοικιάσουμε τα γραφεία κι ας αφήσουμε τους βουλευτές μας να συντηρούν την ύπαρξη του χώρου μας μόνο στη Βουλή.
Σύντροφοι, έχουμε κάνει την επιλογή να μη διασπάσουμε το οργανωμένο εργατικό κίνημα και να συμμετάσχουμε στις συγκεντρώσεις της ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ εν γνώσει του γεγονότος ότι κυριαρχούνται από δυνάμεις που τόσα χρόνια ευνούχισαν το κίνημα και κατάντησαν το «συνδικαλιστής» συνώνυμο του τεμπέλη και του σφουγκοκολάριου της εξουσίας και του κεφαλαίου (από τον πατέρα μου συνδικαλιστή στην ΕΤΕ και απολυμένο από τη χούντα, έχω άλλη εικόνα για τους συνδικαλιστές). Ο λόγος που έχουμε κάνει αυτή την επιλογή είναι προφανώς για να μη χάσουμε την επαφή με τους εργαζομένους που είναι εγκλωβισμένοι στις ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ και να ζυμώνουμε τις ιδέες μας σ’ αυτούς τους μαζικούς χώρους. Όμως, για να επιτύχουμε αυτόν τον στόχο, χρήζουν άλλα μέσα και άλλη τακτική.
Πρώτα απ' όλα η συμμετοχή μας σ’ αυτές τις κοινές συγκεντρώσεις θα πρέπει να είναι σε τέτοιο βαθμό μαζική και οργανωμένη, ώστε να δίδουμε εμείς τον τόνο με κατάλληλα συνθήματα, αποδοκιμασίες και επιδοκιμασίες των ομιλητών. Αυτές οι συγκεντρώσεις θα πρέπει, στην κυριολεξία, να κατακλύζονται από το προπαγανδιστικό μας υλικό, την «Αυγή», τα συνθήματά μας και τα πανό μας.
Επίσης θα πρέπει να προετοιμάζουμε σοβαρά τις κινητοποιήσεις μας στις συγκεντρώσεις και τις απεργίες με εξορμήσεις (αυτοκίνητα με μεγάφωνα - λύση πιο φθηνή από τις αφίσες) στις συνοικίες και τις γειτονιές και σε επιλεγμένες βιομηχανικές μονάδες με μεγάλη συγκέντρωση εργαζομένων. Αν δεν πάρουμε μέτρα ώστε να δίνουμε τον δικό μας τόνο στις συγκεντρώσεις των συγκεκριμένων τριτοβάθμιων και δευτεροβάθμιων συνδικαλιστικών οργάνων, τότε μόνο αριστερό άλλοθι των εργατοπατέρων και όψιμων αγωνιστών (νόμιζαν ότι αυτοί θα τη γλύτωναν από το Μνημόνιο) θα γινόμαστε.
Αλλά πέρα από ιδέες και λόγια δηλώσεων, συνεντεύξεων Τύπου κ.λπ. προς επηρεασμό της κοινής γνώμης «δει δη χρημάτων ώ γυναίκες και άνδρες συνασπισμένοι και άνευ τούτων ουδέν εστί γενέσθαι των δεόντων» και πού να βρεθούν τα χρήματα όταν ούτε το 10% των οργανωμένων μελών δεν αγοράζουν την “Αυγή”; Πού θα βρεθούν οι πόροι ώστε να συνεχίσουμε να έχουμε εφημερίδα και ραδιοσταθμό, άρα μέσα και εργαλεία προπαγάνδας και ζύμωσης, τώρα που, λόγω της κρίσης, μειώνονται τα έσοδα από τη διαφήμιση, αν εμείς οι ίδιοι δεν θυσιάζουμε 1,5 ευρώ για να διαβάσουμε καθημερινά την εφημερίδα που απηχεί τις απόψεις μας;
Σύντροφοι, καιρός να γίνουμε κόμμα και να πάψουμε να είμαστε λέσχη συζητήσεων και χώρος που διηγούμαστε τα περασμένα μεγαλεία του κινήματος. Καιρός η πληθώρα των ιδεών και απόψεων να συνοδευτεί και από πλήθη στις κινητοποιήσεις (ίσως η αδυναμία σύνθεσης απόψεων στο εσωτερικό μας, όπως π.χ. για την αντιμετώπιση του χρέους να σχετίζεται με τη μη μαζική συμμετοχή μας και τριβή μας με τον κόσμο της εργασίας σε αγώνες και κινητοποιήσεις).
Σύντροφοι, ίσως να μου πείτε ότι οι συγκεντρώσεις και οι πορείες είναι παρωχημένες, αλλά θα ανταπαντήσω ότι αυτές έδιωξαν το ΔΝΤ από την Αργεντινή και, για να χρησιμοποιήσω και ένα πρόσφατο παράδειγμα, δύο δικτάτορες από τη Β. Αφρική.
Αν κάποιος έχει να προτείνει κάποιο άλλο μέσο λαϊκής και εργατικής πάλης, θα τον ακολουθήσω πάραυτα. Το ίδιο ισχύει για όποιον προτείνει κάτι άλλο στη θέση της “Αυγής” και του “Στο Κόκκινο”.
* Ο Γιώργος Διλιντάς είναι δρ αεροναυπηγός μηχανικός και μέλος της Π.Κ. του ΣΥΝ Πεντέλης - Μελισσίων
Πηγή:www.avgi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου