Το «Βήμα» και η Ιστορία του ΚΚΕ.

Το «Βήμα» και η Ιστορία του ΚΚΕ

«Στις Φυλακές Αβέρωφ "φιλοξενήθηκε" ως θανατοποινίτης ο Νίκος Μπελογιάννης. Εκεί οι περίοικοι άκουγαν τον "άνθρωπο με το γαρύφαλλο" να φωνάζει με το "χωνί" (αυτοσχέδιο μεγάφωνο φτιαγμένο από φύλλα εφημερίδων): "Είμαι ο Νίκος Μπελογιάννης! Κινδυνεύει η ζωή μου... Είμαι ο Νίκος Μπελογιάννης, θα με εκτελέσουν...".

Οι κάτοικοι της περιοχής (μικρά πλινθόκτιστα σπιτάκια τα περισσότερα, με αυλές που τις μοιράζονταν πολλές οικογένειες) ήσαν κατά πλειοψηφίαν αριστεροί. Εβίωναν νύχτα - μέρα την τραγωδία του Μπελογιάννη. Ταυτόχρονα, ζούσαν το δράμα ενός κόμματος που αποδεικνυόταν ανήμπορο να διαχειρισθεί τα κοινωνικά ρεύματα της εποχής. Με όση τόλμη οι δύο και μερικές φορές τρεις άνδρες τύπωναν σε ένα σπίτι πολύ κοντά στις Φυλακές Αβέρωφ τον (παράνομο) "Ριζοσπάστη", με τόση απογοήτευση έβλεπαν το Κίνημα να καταρρέει μέσα από τα ανεξήγητα λάθη μιας ηγεσίας με τρικυμία εν κρανίω...

Ανθρωποι αφοσιωμένοι στον αγώνα για εκείνο που πίστευαν σωστό, διακινδύνευαν τη ζωή τους - για να αιφνιδιάζονται και να μένουν κατάπληκτοι ακούγοντας την ηγεσία να καταγγέλλει ως χαφιέδες γνωστά στελέχη του κόμματος.

Ολα αυτά ανήκουν σε άλλες εποχές. Ισως μάλιστα η τυμβωρυχία να μην προσφέρει τίποτε το θετικό. Και μπορεί η σημερινή πολιτική έκφραση του ΚΚΕ να θεωρεί δική της υπόθεση τον αγώνα του Μπελογιάννη και την τραγωδία του Πλουμπίδη, και να επιχειρεί αναθεώρηση της Ιστορίας. Ολα όμως πρέπει να έλθουν στο φως. Τα γεγονότα εκείνα μας σφράγισαν όλους.

Και η ιστορία τού χθες πρέπει να φωτίζει τον δρόμο προς το αύριο».

Αυτά γράφει, μεταξύ άλλων, στο «Βήμα» της Κυριακής ο Στ. Ψυχάρης. Ουσιαστικά ζητά από το ΚΚΕ να απολογηθεί στην αστική τάξη για την Ιστορία του (!). Και χρησιμοποιεί μια περίοδο ηρωική για το Κόμμα και το εργατικό κίνημα, προκειμένου να επιτεθεί σήμερα στο ΚΚΕ και να πει ότι η «πολιτική γραμμή» που διαμόρφωνε η καθοδήγηση του Κόμματος ήταν διαχρονικά «εκτός τόπου και χρόνου», άρα και η σημερινή, αυτό εννοεί, ότι ποτέ δεν μπόρεσε να εκτιμήσει σωστά, από τη σκοπιά των συμφερόντων της εργατικής τάξης και του λαού, τις κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις, επομένως ήταν επιζήμια για το λαό. Αυτό εννοεί όταν γράφει για «το δράμα ενός κόμματος που αποδεικνυόταν ανήμπορο να διαχειρισθεί τα κοινωνικά ρεύματα της εποχής». Ποια ρεύματα της εποχής; Αυτά που στη συνέχεια αναπτύχθηκαν μέσα στο ίδιο το εργατικό κίνημα ότι δε χρειάζεται ΚΚΕ, δε χρειάζεται ταξική πολιτική πάλη για το επαναστατικό πέρασμα στο σοσιαλισμό, ότι αυτό μπορεί να γίνει και με κοινοβουλευτική δράση, ότι με τη συνύπαρξη καπιταλιστών και λαού μπορούν να λυθούν τα λαϊκά προβλήματα.

Να θυμίσουμε εδώ για ποια περίοδο γράφει. Ηταν η περίοδος μετά την ήττα στην ένοπλη πάλη του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, στην κορυφαία στιγμή του εργατικού επαναστατικού κινήματος στην Ελλάδα, δηλαδή στην ένοπλη πάλη ανάμεσα στην αστική τάξη της Ελλάδας και στην εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα που στην ουσία κρινόταν το ποιος - ποιον στο ζήτημα της εξουσίας. Η περίοδος που η αστική τάξη και οι Αμερικανοί ιμπεριαλιστές σύμμαχοί της, παρά τη νίκη τους, παρά το γεγονός ότι το ΚΚΕ ήταν παράνομο δεν αισθάνονταν και τόσο σίγουροι ότι «κατατρόπωσαν» το λαϊκό κίνημα. Και έφταναν μέχρι τα στρατοδικεία και τις εκτελέσεις. Αυτό έγινε και με τον Μπελογιάννη. Οι αστοί τον δολοφόνησαν, δηλαδή αυτοί που σήμερα στηρίζει, ενισχύει ο Ψυχάρης συνεχίζοντας τον αντικομμουνιστικό πόλεμο.

Τότε το «Βήμα», σε ό,τι αφορά τον Μπελογιάννη, έγραφε στις 1/4/1952: «Μετά την εκτέλεσιν της Δικαστικής αποφάσεως διά τους κατασκόπους κομμουνιστάς (...) μικρός σάλος φαίνεται να επικρατή (...). Η εκτέλεσις όμως της αποφάσεως ήτο ένα πολύ σκληρόν και ανεπιθύμητον καθήκον και διά την Κυβέρνησιν (...). Ουδείς εις την Ελλάδα επιθυμεί την χύσιν και νέου αίματος εξ' αιτίας των Κομμουνιστικών επιθέσεων και μηχανορραφιών (...). Αλλά εφόσον αι επιθέσεις και αι μηχανορραφίαι και η κατασκοπεία συνεχίζονται, πώς είναι δυνατόν το Κράτος να παραιτηθή της υποχρεώσεώς τουόπως προασπίση και προστατεύση τον Ελληνικόν λαόν;».

Ηταν η περίοδος που το ΚΚΕ προσπαθούσε να ανασυγκροτήσει τις παράνομες Οργανώσεις του, να συνεχίσει και να εντείνει τη δράση του, να γίνεται σ' αυτές τις αντίξοες συνθήκες ολοένα και πιο αποτελεσματικό στην καθοδήγηση της πάλης της εργατικής τάξης. Αυτό είναι το πρώτο που ο Ψυχάρης προσπαθεί να χτυπήσει στις λαϊκές συνειδήσεις. Την αναγκαιότητα ύπαρξης και δράσης του ΚΚΕ κάτω από τις οποιεσδήποτε συνθήκες.

Ο Ψυχάρης κάνει εδώ μερικές λαθροχειρίες, παρουσιάζοντας δικές του εκτιμήσεις ως γεγονότα, για να στηρίξει το αντικομμουνιστικό του μένος γράφοντας: «Με όση τόλμη οι δύο και μερικές φορές τρεις άνδρες τύπωναν σε ένα σπίτι πολύ κοντά στις Φυλακές Αβέρωφ τον (παράνομο) "Ριζοσπάστη", με τόση απογοήτευση έβλεπαν το Κίνημα να καταρρέει μέσα από τα ανεξήγητα λάθη μιας ηγεσίας με τρικυμία εν κρανίω...».

Δικές του εκτιμήσεις είναι ότι τα μέλη του ΚΚΕ, που πάλευαν παράνομα και με ηρωισμό, «απογοητεύονταν» από την ηγεσία. Αλλωστε σ' εκείνες τις εποχές έδωσαν μάχες υπερασπιζόμενα το Κόμμα και την καθοδήγησή του στα στρατοδικεία και απλά μέλη του Κόμματος. Εδωσαν ακόμη και τη ζωή τους. Μέγα ψέμα, λοιπόν, αλλά τον βολεύει ως εκτίμηση για να ενισχύσει την αστική προπαγάνδα περί «λαθολογίας» του ΚΚΕ σε όλη του την Ιστορία, πιστεύοντας πως έτσι θα καταφέρει, αφενός να αμαυρώσει την υπερενενηντάχρονη δράση του, ιδιαίτερα τις κορυφαίες στιγμές της, αφετέρου να εμποδίσει σήμερα τη συμπόρευση εργατικών, λαϊκών δυνάμεων με το ΚΚΕ, και τη στρατηγική του. Ο Ψυχάρης επιδιώκει να χτυπήσει το ΚΚΕ διαχρονικά, χτυπώντας την ηγεσία του διαχρονικά, όταν μιλά για αναθεώρηση της Ιστορίας του ΚΚΕ σήμερα και για «ανεξήγητα λάθη μιας ηγεσίας με τρικυμία εν κρανίω...».

Οσο για το «όλα όμως πρέπει να έλθουν στο φως. Τα γεγονότα εκείνα μας σφράγισαν όλους», η Ιστορία του ΚΚΕ αφορά την εργατική τάξη και το κίνημά της, αφορά το λαό και κανέναν άλλο. Αυτό κάνει το ΚΚΕ σήμερα. Μελετά την Ιστορία του, ακριβώς, γιατί αφορά την Ιστορία του λαϊκού κινήματος. Και θα συμφωνήσουμε ότι «η ιστορία τού χθες πρέπει να φωτίζει τον δρόμο προς το αύριο». Αλλά το ΚΚΕ το κάνει από τη σκοπιά των συμφερόντων της εργατικής τάξης, δηλαδή της πάλης για την ανατροπή του καπιταλισμού, την κατάκτηση της εξουσίας για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού. Και απ' αυτή τη σκοπιά, το Κόμμα μας, μελετώντας την Ιστορία του γίνεται πιο αποτελεσματικό στη δράση για το σήμερα και το αύριο στην εκπλήρωση των σκοπών του.

Πηγή:www.rizospastis.gr