Ο ΣΤΟΧΟΣ ΤΗΣ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ ΤΩΝ ΜΜΕ

Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα www:epohi.gr

Η συντεχνία, το προνόμιο, ο μανδαρίνος, τα κεκτημένα και το ξεπούλημα

Η αφορμή για το σημείωμα αυτό δόθηκε από το αφιέρωμα που είχε το «Κυριακάτικο Έθνος» (της 3ης Απριλίου) στο «αμετανόητα σπάταλο, φαύλο» κ.λπ. Δημόσιο και στα σκανδαλώδη προνόμια που παρέχει στους εργαζόμενους σε αυτό. Στο πρωτοσέλιδο και σε εσωτερικές σελίδες, έβαλε κατά των «συντεχνιών» των εργαζομένων σε ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, ΟΣΕ και Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς (βαφτίζοντας συλλήβδην και τους 4 φορείς ΔΕΚΟ!) που -προκειμένου να συνεχίζουν να απολαμβάνουν τα με δημόσιο χρήμα «ευεργετήματα»- δηλώνουν προκλητικά «αποφασισμένοι να προστατεύσουν τη δημόσια περιουσία…» και καλούσε τον πρωθυπουργό να παρέμβει. Μια ρητορική ρουτίνας πια («Πού πάνε τα λεφτά - Οι μανδαρίνοι του κράτους συνεχίζουν το πάρτι της σπατάλης», «Να μπει τέλος στα προκλητικά προνόμια» και «Το δικό τους μνημόνιο: Το μεγάλο φαγοπότι στη Δημόσια Διοίκηση»).

Μέχρι εδώ, όλα γνωστά.

Η εν λόγω εφημερίδα κάνει για μια ακόμα φορά αυτό που με συνέπεια (ξέρει να) κάνει από πάντα, πιστή στο ρόλο που την έταξε από την ίδρυσή της ο ιδιοκτήτης της. Μέσα από το δάσος της συγκυρίας που διανύουμε -αφαίρεση δικαιωμάτων και κατακτήσεων, περικοπή μισθών, κατάργηση Συλλογικών Συμβάσεων κ.τ.λ., όπου κάθε κρατική οικονομική δραστηριότητα ισοδυναμεί ταυτόχρονα με επιδότηση του κεφαλαίου, λεηλασία και ισοπέδωση δικαιωμάτων και εισοδημάτων των πολιτών- η δημοσιογραφία τύπου «Έθνος» «βλέπει» μόνο το δένδρο της (συνεχιζόμενης) σπατάλης του δημόσιου χρήματος, το οποίο και χρεώνει αποκλειστικά σε «συνωμοσία» των «συντεχνιών» των εργαζομένων. Η συνήθης πρακτική, δηλαδή, της οικογένειας των ΜΜΕ που είναι σε διατεταγμένη υπηρεσία. Εν τούτοις, τα όσα θίγονται στα άρθρα αυτά ξαναέφεραν στο νου κάποιες σκέψεις που ίσως, μέσα στην πίεση της καθημερινότητας και κάτω από τον καταιγισμό της επίθεσης που δεχόμαστε ως κοινωνία να τις έχουμε παραχώσει κάπου και να μη τις πολύ-μνημονεύουμε.

Δώρα και δωράκια

Θεμελιακό στη συζήτηση αυτή είναι το εξής: το ξεπούλημα των επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας και η συνέχιση της παροχής υπηρεσιών στους πολίτες με ιδιωτικοοικονομικά πλέον κριτήρια, αποτελεί ένα σημαντικό βήμα στην προσπάθεια αναστροφής της κρίσης κερδοφορίας του κεφαλαίου –οπότε, καλώς εναντιωνόμαστε σε αυτό, και όχι στην προσπάθεια αποτροπής της χρεοκοπίας της χώρας (οπότε κακώς θα εναντιωνόμασταν σε αυτό). Εξάλλου, το γεγονός ότι τα περί εκχώρησης δημόσιας περιουσίας κ.λπ. αποτελούν μέρος της «αντιπολιτευτικής» ρητορικής των εργατοπατέρων συνδικαλιστών των ΔΕΚΟ και των golden boys διοικήσεών τους δεν ακυρώνει το γεγονός ότι αυτό το ξεπούλημα που επιχειρείται συνιστά μια σκανδαλωδώς μεθοδευμένη εκχώρηση περιουσίας του Δημοσίου με την ευχή να αποβεί κερδοφόρα για το ταλαιπωρημένο από την κρίση κεφάλαιο. 

Είναι απαράδεκτο, κατόπιν τούτων, να ιεραρχούνται ως πρώτο τη τάξει σκάνδαλο τα ονομαζόμενα «δωράκια» προς τους εργαζόμενους της ΕΥΔΑΠ και της ΔΕΗ, και όχι η πλήρης εκχώρηση της δημόσιας περιουσίας κάτω από τον εκβιασμό του χρέους -άρα με δεδομένες τις «συνοπτικές» διαδικασίες και τους απαράδεκτους, για ό,τι στοιχειωδώς ορίζεται ως δημόσιο συμφέρον, όρους.

Η πραγματική σπατάλη

και ο στόχος της

Κι ας έρθουμε τώρα «στα σπάταλα πάρτι των μανδαρίνων». Είναι αλήθεια, οι εργαζόμενοι και οι διοικήσεις των ΔΕΚΟ συνεχίζουν να απολαμβάνουν διάφορα «ευεργετήματα» εν μέσω κρίσης. Ας αντιπαρέλθουμε τον αναχρονισμό της επίκλησης του χαρακτηρισμού «ΔΕΚΟ» σήμερα, καθόσον μιλάμε για επιχειρήσεις με μεικτό χαρακτήρα, εδώ και χρόνια εισηγμένες στο Χρηματιστήριο, με ό,τι συνεπάγεται αυτό). Προφανώς κρίθηκε ότι έχει μια αξία χρήσης ο όρος ΔΕΚΟ στο πλαίσιο της προπαγάνδας που ασκούν. 

Ενδιαφέρον έχει η εικόνα την οποία προσπαθούν να πλάσουν, ότι όλα αυτά γίνονται «στα κρυφά», κάτι σαν συνωμοσία του «αμετανόητα σπάταλου, φαύλου και παράλογου Δημοσίου» που έχει συγκροτήσει ένα «κράτος εν κράτει» ενάντια σε μια κυβέρνηση που κύριο μέλημά της (εμφανίζεται να) έχει τη διασφάλιση της ίσης μεταχείρισης των πολιτών επιχειρώντας την κατάργηση επιδομάτων και φοροαπαλλαγών -πάντα για «την αποτροπή της χρεοκοπίας της χώρας».

Η «συνωμοσία» ενδεχόμενα υπάρχει αλλά είναι από την αντίστροφη πλευρά. Και συνιστά μια από τις πλέον βασικές τακτικές που μετέρχεται η εξουσία -το πώς να παροπλίσεις (και εξουδετερώσεις στη συνέχεια) τον έστω εν δυνάμει ταξικό σου αντίπαλο. Η «δημοσιογραφία» αυτού του τύπου εκ προοιμίου αποσιωπά και στρεβλώνει την πραγματικότητα. Αλλιώς, θα μας έλεγε ότι εδώ και χρόνια οι Διοικήσεις των πάλαι ποτέ ΔΕΚΟ υιοθετούσαν πολιτικές παροχής προνομίων στους εργαζόμενούς τους, ότι αυτό γινόταν με τις οδηγίες και τις ευλογίες της εκάστοτε κυβέρνησης, ότι το «πάρτι της σπατάλης» απογειώθηκε με την εισαγωγή τους στο Χρηματιστήριο όταν αποφάσισαν να παίξουν στον τζόγο την κοινή ωφέλεια (η κυβερνητική στρατηγική επιλογή περί «λαϊκού καπιταλισμού»). 

Θα μας έλεγε ότι έτσι κατάφεραν να υποτάξουν τους εργαζόμενους στο κυνήγι της κερδοφόρας μετοχής μετατρέποντάς τους από εργαζόμενους σε μετόχους. Ότι έτσι πέτυχαν να απολέσουν οι εργαζόμενοι τη συνδικαλιστική τους αυτονομία και να προσδεθούν στη λογική της κερδοφόρας επιχείρησης, ότι πάντα φρόντιζαν τα παρεχόμενα προνόμια, να είναι δύο ταχυτήτων (εργαζόμενοι - διοίκηση). Και τέλος, ότι αυτό το ακριβό «φαγοπότι» δεν μπορούσε παρά να οδηγήσει και σε ακριβά τιμολόγια όπως και έκανε. Ότι με τον τρόπο αυτό, μέσα από αυτές τις σχέσεις χρόνιας διαπλοκής, έκτιζε κάθε κυβέρνηση τις κοινωνικές της συμμαχίες: Πρώτον, πετύχαινε να απαλλαγεί αναίμακτα από τον εν δυνάμει ενοχλητικό συνδικαλισμό (ο διαπλεκόμενος άντε το πολύ-πολύ να σου κοντράρει στη μοιρασιά, αλλά -ως συνένοχος- δεν πρόκειται να σε αμφισβητήσει ολοκληρωτικά). Δεύτερον, μέσα από την πολιτική μισθών δύο ταχυτήτων να συγκροτήσει μια ελίτ (οι περίφημες διοικήσεις των ΔΕΚΟ) που θα λειτουργούσε ως στήριγμα και εφεδρεία του συστήματος αποτελώντας το σκληρό του πυρήνα.

Απόδειξη ότι σήμερα, σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, περικοπής των μισθών κ.λπ., τα golden boys ζουν και βασιλεύουν σαν να μην πέρασε μια μέρα. Το μεγάλο φαγοπότι έγινε. Μόνο που εκτός από τα «λεφτά», φαγώθηκε και κάτι που μάλλον θέλει πολλή δουλειά για να ξαναμπεί στο ταμείο: η δυνατότητα ανάπτυξης αυτόνομου και ο αυτοπροσδιοριζόμενου συνδικαλιστικού κινήματος στους χώρους αυτούς.

Η πολύπαθη Γ.Γ.Ν.Γ.

Η περίπτωση τώρα της αναφερόμενης στο «αφιέρωμα» του «Έθνους» Γενικής Γραμματείας Νέας Γενιάς διαφοροποιείται. Η αλήθεια είναι ότι μιλάμε για ένα «λαβράκι», μια ισχνή γραμματεία υπουργείου, που σκόπιμα συγχέεται με τους «γίγαντες» των Α.Ε. δίνοντας τροφή στη σκανδαλολογία και η σκανδαλολογία παγιδεύει τα μυαλά. Το γεγονός ότι μισθολογικά οι υπάλληλοι του υπουργείου Παιδείας, όπου ανήκε μέχρι πρότινος η Γ.Γ.Ν.Γ., είναι οι παρίες των εργαζομένων στο Δημόσιο (δείγμα του κυβερνητικού ενδιαφέροντος για την εκπαίδευση και τους νέους), παράλληλα με το καθεστώς λιτότητας με καθήλωση των μισθών που ως γνωστόν έχει επιβληθεί στους κρατικούς υπαλλήλους από την εποχή του Μάαστριχτ (η σημιτική σύγκλιση) και με τη συνδρομή της συνεπακόλουθης χρόνιας οικονομικής αφαίμαξης, παρείχαν όλα αυτά τα χρόνια στις συνδικαλιστικές ηγεσίες του συγκεκριμένου εργασιακού χώρου τη δυνατότητα να προπαγανδίζουν (υλοποιώντας προφανώς οδηγίες «άνωθεν») ως τον κεντρικό -αν όχι και μοναδικό- στόχο τους την καταβολή ενός (εξεταστικού) επιδόματος. Αρνούνταν προκλητικά να προασπιστούν κάθε άλλη εργασιακή (μισθολογική ή/και πολιτική) διεκδίκηση. Αντιδρούσαν ακόμα και στην πιθανότητα συνδικαλιστικής συνάντησης και ενότητας με άλλους κλάδους του Δημοσίου με επιχειρήματα τύπου «γιατί μόνοι μας έχουμε περισσότερες ελπίδες να το πετύχουμε» και να πανηγυρίζουν σαν επιτυχία τους την κατά καιρούς, και όχι σε σταθερή βάση, καταβολή του (καταβολή που δεν θα γινόταν αν δε συνέπιπτε με τις επιλογές της πολιτικής ηγεσίας, δηλαδή των εκάστοτε υπουργών Παιδείας και Οικονομικών). Οι εργαζόμενοι, όμως, όφειλαν να θεωρούν εαυτούς δικαιωμένους και χορτάτους μετά από την ένεση αυτή και δέχονταν να «χαρίσουν» ως αντάλλαγμα τη σιωπή τους.

 Έτσι πέτυχαν να έχουν έναν ανίσχυρο και ακίνδυνο σύλλογο εργαζομένων, γεγονός καθόλου ασήμαντο σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς. Το βδελυρό, για ΜΜΕ τύπου «Έθνος», «προνομιακό επίδομα» της Γ.Γ.Ν.Γ. λειτούργησε, στην πραγματικότητα, ως παράγοντας διασφάλισης της πολυπόθητης εργασιακής ειρήνης χωρίς να διαταραχθεί κατά το ελάχιστο το πλαίσιο οικονομικής διαχείρισης που είχε θεσμοθετηθεί (δηλαδή μηδενικές αυξήσεις για τους μισθωτούς). Και πολύ φθηνά, μάλιστα. 

Δε ξέρω γιατί, αλλά όλα αυτά μου φέρνουν στο νου ένα παλιό σκίτσο του Ιωάννου που έλεγε: «Έβαλαν τους κρατούμενους να εκλέξουν δεσμοφύλακες και πού καιρός τώρα για εξέγερση». (Μήπως, όμως, είναι ο καιρός;).

Ένας αμετανόητα

φαύλος πολίτης, α. β.

ΥΓ. το μείζον σκάνδαλο στην περίπτωση της Γ.Γ.Ν.Γ. δεν είναι το ακριβοθώρητο εξεταστικό επίδομα του κατοστάρικου, αλλά η ηχηρή απουσία από όλες τις κυβερνήσεις πλαισίου συγκροτημένης πολιτικής για τη νεολαία πέραν αυτής της χειραγώγησης και της καταστολής. Πολιτικής, ασφαλώς, που να υπερβαίνει το συνονθύλευμα σπασμωδικών κινήσεων και παρεμβάσεων, αυθαίρετων και χωρίς καμιά τεκμηρίωση, χωρίς συνοχή και συνέχεια, χωρίς εμφανή και ρητό στόχο και, το σημαντικότερο, χωρίς αξιολόγηση και λογοδοσία. Είναι μήπως αβλεψία, ανικανότητα, απειρία, ανεπάρκεια; Τίποτα από όλα αυτά. Γιατί η ασάφεια χρειάζεται. Παρέχει την «ελευθερία» της επιλογής έργων άνευ λογοδοσίας. Γιατί αν είχε οριοθετηθεί ένα πλαίσιο, αν οι στόχοι ήταν αποτέλεσμα ερευνών και αναλύσεων με γνώμονα τις ανάγκες της ελληνικής νεολαίας, αν γίνονταν δηλαδή, τεκμηριωμένοι από επιστημονικές προσεγγίσεις, επεξεργασμένοι με διαφανείς διαδικασίες, διατυπωμένοι με σαφήνεια ως προς τα ζητούμενά τους, με προγραμματισμό που να ξεπερνά τον τρέχοντα μήνα ή το πολύ τρίμηνο, και με προβλεπόμενη διαδικασία αξιολόγησης όπου για κάθε λάθος θα προβλέπεται και η ανάλογη λογοδοσία και απόδοση ευθύνης. Αν, λοιπόν, έτσι είχε η κατάσταση, τότε πώς θα είχε το ελεύθερο η Γ.Γ.Ν.Γ. να προϋπολογίζει -σήμερα, στην παρούσα συγκυρία!- κάποιες δεκάδες εκατομμύρια ευρώ (ναι, σωστά έχει γραφτεί), π.χ., για ένα έργο του ΕΣΠΑ διάρκειας μόλις 1,5 χρόνου, για ελάχιστες θέσεις εργασίας και για ένα αποτέλεσμα συμβολικού περισσότερο χαρακτήρα και μηδαμινής επίδρασης στη ζωή των νέων ανθρώπων που συνθλίβονται από τη χιονοστιβάδα των μέτρων των μνημονίων;

Πηγή:http://www.epohi.gr