Η πρόταση του Κόκκινου για το ΣΥΡΙΖΑ.Με τον ΣΥΡΙΖΑ για την ταξική, διεθνιστική και ανατρεπτική Αριστερά που

* Πολιτική ανυπακοή σε μνημόνιο, κυβέρνηση, τρόικα και Ε.Ε.
* Στάση πληρωμών τώρα!
* Εθνικοποίηση των τραπεζών χωρίς αποζημίωση των μεγαλομετόχων
* Εργατική και κοινωνική αλληλεγγύη - εργατικός και κοινωνικός έλεγχος
* Σοσιαλιστικό πρόγραμμα-απάντηση στην καπιταλιστική κρίση
Η «επανεκκίνηση» δεν θα ευοδωθεί χωρίς εμβάθυνση
της αριστερής στροφής και δημοκρατική συγκρότηση με μέλη, συγκροτημένα και αποφασιστικά σώματα, εκλεγμένα όργανα

Η «επανεκκίνηση» του ΣΥΡΙΖΑ επιχειρείται σε μια συγκυρία που οι αυταπάτες τελειώνουν και οι προοπτικές ξεκαθαρίζουν.

Ξεκαθάρισε πλέον ότι το Μνημόνιο δεν επιβλήθηκε για να λύσει την κρίση χρέους του ελληνικού καπιταλισμού, αλλά για να περιορίσει τις απώλειές του από τη συντελεσθείσα χρεοκοπία, να σώσει τις ευρωπαϊκές και ελληνικές τράπεζες από τις συνέπειες μιας ανοιχτής χρεοκοπίας, να σώσει το ευρώ και τα συμφέροντα των ευρωπαϊκών αστικών τάξεων που συνδέονται με το πρότζεκτ του ευρώ από τις συνέπειες της ελληνικής χρεοκοπίας.

Ξεκαθάρισε ότι το παρόν μνημόνιο (που κάθε τρίμηνο «επικαιροποιείται» με αναθεώρηση των προβλέψεων και με νέα μέτρα) δεν πρόκειται να είναι το εισιτήριο εξόδου από την κατάσταση χρεοκοπίας: η Ελλάδα δεν θα βγει στις αγορές το 2012 (θα συνεχίσει δηλαδή να είναι χρεοκοπημένη), αλλά αντίθετα θα υπαχθεί και στο νέο ευρωπαϊκό μηχανισμό διαχείρισης χρεοκοπημένων οικονομιών από το 2013.

Ξεκαθάρισε ότι σε κάθε περίπτωση τα κυλιόμενα μνημόνια και ο διεθνής καπιταλιστικός οικονομικός έλεγχος θα είναι το μέλλον των Ελλήνων εργαζομένων και νέων για τις επόμενες δεκαετίες.

Ξεκαθάρισε ότι η επιλογή των ηγέτιδων αστικών τάξεων της Ευρώπης είναι η επιβολή πολιτικών τύπου μνημονίου σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση, οι οποίες «κλειδώθηκαν» ήδη μέσα από το Σύμφωνο για το Ευρώ και την ευρωπαϊκή «οικονομική διακυβέρνηση» μέσω του νέου «μηχανισμού στήριξης» (του ESM). Αυτές οι αποφάσεις δρομολογούν την Ε.Ε. και ΟΝΕ δύο ταχυτήτων και την εκδίωξη χωρών από την ΟΝΕ.

Ξεκαθάρισε ότι, παρ’ όλα αυτά, ο χρεοκοπημένος ελληνικός καπιταλισμός δεν είναι «ασφαλής» ούτε στην «εντατική» των διαδοχικών Μνημονίων: η είσοδος στον ESM το 2013 θα γίνει με ταυτόχρονο «κούρεμα» των ελληνικών κρατικών ομολόγων που κατέχουν ιδιώτες επενδυτές (τράπεζες, ασφαλιστικά ταμεία, αποταμιευτές). Η διαδικασία αυτή, καθόλου εύκολη και συντεταγμένη, όχι μόνο απειλεί με κατάρρευση τις ελληνικές τράπεζες και τα ασφαλιστικά ταμεία, αλλά αφήνει ορθάνοιχτη την πόρτα για μια ανεξέλεγκτη κατάρρευση και ανοιχτή χρεοκοπία.

Ξεκαθάρισε ότι ο ελληνικός καπιταλισμός θέλει πάση θυσία να μείνει στην ΟΝΕ και βλέπει τα διαδοχικά μνημόνια και «πακέτα» μέτρων σαν το μοναδικό τρόπο που του δίνει ελπίδες να τα καταφέρει. Στο βωμό αυτού του στόχου είναι αποφασισμένος να θυσιάσει αδίστακτα τις ιστορικές κατακτήσεις των εργαζομένων και να επιβάλει ένα απολυταρχικό κοινοβουλευτικό καθεστώς «έκτακτης ανάγκης». Παρ’ όλα αυτά, τα διαδοχικά μνημόνια δεν κλειδώνουν τη συμμετοχή στην ΟΝΕ, διότι οι αποκλίσεις από τους στόχους του μνημονίου τείνουν να γίνουν ανεξέλεγκτες, η υπαγωγή στο νέο «μηχανισμό στήριξης» φέρνει αναδιάρθρωση χρέους και όλα αυτά κάνουν πολύ πιθανή μια «κανονική κατάρρευση».

Ξεκαθάρισε ότι οι οικονομικοί στόχοι του μνημονίου είναι ανεδαφικοί, ότι παρ’ όλα τα διαρκή φορομπηχτικά μέτρα τα δημόσια έσοδα δεν μπορούν να ακολουθήσουν τις απαιτήσεις του μνημονίου, ότι επομένως ο μόνος τρόπος για να σώζονται τα προσχήματα είναι τα αλληλοδιάδοχα «πακέτα» περικοπών αλλά και η διευρυνόμενη στάση πληρωμών του Δημοσίου ακόμη και για εγκεκριμένα κονδύλια του προϋπολογισμού. Αυτό επιταχύνει την κατάρρευση των κοινωνικών υποδομών (παιδεία, υγεία, κοινωνικό κράτος, δημόσιες υπηρεσίες με κοινωφελή χαρακτήρα) σε πρωτοφανή κλίμακα: θα έχουμε μαζικά κλεισίματα σχολείων, νοσοκομείων, ΔΕΚΟ, σαρωτικές αποκρατικοποιήσεις, κατάρρευση των υποδομών του κοινωνικού κράτους. Ξεκαθάρισε ότι η ύφεση ή η στασιμότητα θα μονιμοποιηθούν για τα επόμενα πολλά χρόνια και θα φέρουν τρομακτική ανεργία και φτώχεια.

Αριστερά της ρήξης

και της πολιτικής ανυπακοή

Όλα αυτά δεν επιτρέπουν καμία αυταπάτη. Οι επιλογές του ελληνικού καπιταλισμού, της κυβέρνησης και των κομμάτων του, σε συνδυασμό με το διεθνή οικονομικό έλεγχο και τις επιλογές των ισχυρών ευρωπαϊκών αστικών τάξεων, είναι δεδομένες και αμετακίνητες. Οι πολιτικές τους δεν είναι διαπραγματεύσιμες ούτε μεταρρυθμίζονται. Με αυτή την πολιτική τα κινήματα αντίστασης και η Αριστερά πρέπει να έρθουν σε μετωπική ρήξη.

Η «κόκκινη γραμμή» που πρέπει να διαπερνάει την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ και να διαμορφώνει την πολιτική του φυσιογνωμία είναι η πολιτική ανυπακοή. α. Με την έννοια ότι δεν αναγνωρίζει τη «νομιμότητα» και καλεί σε πολιτική ανυπακοή στις αποφάσεις της κυβέρνησης, στο Μνημόνιο, την τρόικα, τις ευρωπαϊκές συνθήκες, το Σύμφωνο για το ευρώ, τη νέα ευρωπαϊκή «οικονομική διακυβέρνηση» και το νέο «μηχανισμό στήριξης» (τον ESM). β. Με την έννοια ότι συμμετέχει - στηρίζει τα κινήματα ανυπακοής τύπου «Δεν πληρώνω», Κερατέας κ.λπ. γ. Με την έννοια ότι αναγνωρίζει το δίκαιο χαρακτήρα της «λαϊκής οργής» και όχι μόνο δεν καταγγέλλει αλλά υποστηρίζει τις συλλογικές εκδηλώσεις αυτής της οργής. δ. Με την έννοια ότι υποστηρίζει τους «οριακούς» αγώνες (όπως π.χ. η απεργία πείνας των 300 μεταναστών), ακόμη και αν αυτό σημαίνει ότι θα έρθει σε σύγκρουση όχι μόνο με το σύστημα αλλά και με τα ξενοφοβικά και ρατσιστικά στερεότυπα του κόσμου.

Οι βασικές πολιτικές θέσεις πάνω στην οποία πρέπει να επιδιώκουμε τη σύμπηξη ευρύτερου πολιτικού - κοινωνικού μετώπου είναι το «Όχι στο Μνημόνιο – να φύγουν η κυβέρνηση του Μνημονίου και η τρόικα – ρήξη με το διεθνή οικονομικό έλεγχο της ελληνικής χρεοκοπίας – όχι στα κυλιόμενα μνημόνια, το Σύμφωνο για το ευρώ και την ένταξη στο νέο ευρωπαϊκό μηχανισμό (ESM)». Το «Όχι στο μνημόνιο» δεν αρκεί, αφού μπορεί κάλλιστα να σημαίνει αναδιαπραγμάτευση των όρων του ή ακόμη και αντικατάστασή του από ένα άλλο, πιο «αναπτυξιακό» και λιγότερο «αντιλαϊκό» μνημόνιο. Το κρίσιμο ζήτημα εδώ είναι η ρήξη με τη λογική, τους όρους και το πολιτικό και θεσμικό πλαίσιο διαχείρισης της -συντελεσμένης ήδη- ελληνικής χρεοκοπίας.

Στάση πληρωμών τώρα!

Στο βαθμό που παραμένουμε στο πλαίσιο της «καπιταλιστικά αποδεκτής» διαχείρισης της ελληνικής χρεοκοπίας, στο πλαίσιο του διεθνούς οικονομικού ελέγχου και των ευρωπαϊκών αποφάσεων και «μηχανισμών στήριξης», δεν υπάρχει κανένα περιθώριο διαπραγμάτευσης. Άρα, σε αυτό το πλαίσιο δεν είναι νοητή κανενός είδους αναδιαπραγμάτευση του χρέους που να μη συνδυάζεται με νέα μνημόνια και νέες επιθέσεις στα εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα. Η διαγραφή ενός μέρους του χρέους είναι νοητή είτε στο πλαίσιο του «διεθνούς συμβολαίου» διαχείρισης της ελληνικής χρεοκοπίας, δηλαδή με τη συναίνεση των πιστωτών και των πολιτικών τους εκπροσώπων, είτε εκτός αυτού του συμβολαίου και σε ρήξη μ’ αυτό. Στη δεύτερη περίπτωση, είναι ανέφικτη οποιαδήποτε διαπραγμάτευση και διαγραφή ακόμη και μικρού ποσοστού του χρέους χωρίς στάση πληρωμών. Στο πλαίσιο μιας διαδικασίας ρήξης με τον ελληνικό καπιταλισμό και τους συμμάχους του και «πάτρωνες» του διεθνούς οικονομικού ελέγχου, ποιο ποσοστό του χρέους θα διαγραφεί τελικά είναι κάτι που θα εξαρτηθεί από τον εθνικό και διεθνή συσχετισμό δύναμης.

Θεωρούμε λοιπόν ότι η αιχμή της πολιτικής πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να είναι η στάση πληρωμών χρεολυσίων και τόκων τώρα, για δύο λόγους: Πρώτον, γιατί δεν υπάρχει άλλη πειστική απάντηση στην πολιτική πρόταση του Μνημονίου: Είτε οι τόκοι και τα χρεολύσια του χρέους πρέπει να πληρωθούν οπότε οι μισθοί, οι συντάξεις και το κοινωνικό κράτος θα περικοπούν δραστικά, είτε θα υπάρξει άρνηση πληρωμής τους και μόνον έτσι μπορεί να τεκμηριωθεί μια πολιτική πρόταση για την υπεράσπιση και διεύρυνση των κοινωνικών δικαιωμάτων. Αναγνώριση της «συμβατικής υποχρέωσης της χώρας» να πληρώσει χρεολύσια και τόκους και υπεράσπιση μισθών, συντάξεων και κοινωνικού κράτους είναι απλά και ξεκάθαρα πράγματα ασύμβατα! Δεύτερον, γιατί οποιαδήποτε παρέκκλιση από τη «σιδηρά πειθαρχία» του χρέους, διαγραφή ακόμη και μικρού μέρους του, προϋποθέτει μια πράξη πολιτικής ανυπακοής προς τις αγορές και το διεθνές σύστημα - απλούστατα γιατί όσο συνεχίζεται κανονικά η καταβολή τόκων και χρεολυσίων οι πιστωτές δεν πρόκειται να διαπραγματευτούν το παραμικρό! Η στάση πληρωμών είναι η ιδρυτική πράξη πολιτικής ανυπακοής για να επιβληθεί στους πιστωτές οποιαδήποτε διαπραγμάτευση. Η στάση πληρωμών είναι, λοιπόν, όρος για τη στοιχειώδη αξιοπιστία της πολιτικής πρότασης της Αριστεράς και όχι «ακραίο» αίτημα. Γι’ αυτό θα παλέψουμε για να γίνει πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ, με τη βεβαιότητα και την αυτοπεποίθηση ότι χωρίς αυτήν η πολιτική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ (της Αριστεράς γενικά) είναι απλώς και αναξιόπιστη και μη ρεαλιστική και ανεφάρμοστη! Η άποψη του ΚΟΚΚΙΝΟΥ είναι σαφής: στάση πληρωμών για τη διαγραφή όλου του χρέους πλην αυτού προς ασφαλιστικά ταμεία και ιδιώτες μικροεπενδυτές. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να έχει την άποψη «διαγραφή του άνομου, απεχθούς και τοκογλυφικού χρέους». Η Επιτροπή για το Λογιστικό Έλεγχο του χρέους (ΕΛΕ) μπορεί να ανοίξει μια ενδιαφέρουσα διαδικασία αμφισβήτησης της «ιερότητας» των τοκοχρεολυτικών «υποχρεώσεων της χώρας», υπό δύο προϋποθέσεις: Πρώτο, να απευθύνεται πραγματικά σε όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς και της αριστερής σοσιαλδημοκρατίας που θέλουν να συμμετάσχουν, χωρίς αποκλεισμούς. Δεύτερο, να αποσκοπεί στη νομιμοποίηση του αιτήματος της διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους του χρέους στο πλαίσιο της διαδικασίας ρήξης με το διεθνές συμβόλαιο διαχείρισης της ελληνικής χρεοκοπίας, κι όχι στο να αποτελέσει διαπραγματευτικό χαρτί για να «αναδιαπραγματευτεί η χώρα το χρέος». Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να συγκροτήσει ειδική ομάδα για τη συμμετοχή – παρέμβαση στην καμπάνια για τη διαγραφή του άνομου και απεχθούς χρέους.

Εθνικοποίηση των τραπεζών χωρίς αποζημίωση των μεγαλομετόχων

Η εθνικοποίηση των τραπεζών χωρίς αποζημίωση των μεγαλομετόχων και υπό εργατικό και κοινωνικό έλεγχο πρέπει να είναι αδιαπραγμάτευτος στόχος στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Στις ελληνικές τράπεζες, με τρέχουσα χρηματιστηριακή αξία περίπου 15 δισ. ευρώ, το ελληνικό Δημόσιο έχει δώσει 98 δισ. ευρώ εγγυήσεις, ενώ η Τράπεζα της Ελλάδας ετοιμάζει ένα επιπλέον «πακέτο» εγγυήσεων 12 δισ. ευρώ. Το Δημόσιο στην ουσία έχει ήδη πληρώσει πάνω από 6 φορές την τρέχουσα χρηματιστηριακή τους αξία! Με αυτές τις εγγυήσεις οι ελληνικές τράπεζες έχουν πάρει ρευστότητα ύψους 98 δισ. ευρώ από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Με λίγα λόγια, οι τράπεζες έχουν πάρει σε εγγυήσεις σχεδόν όσα και το ελληνικό Δημόσιο από την τρόικα. Και παρ’ όλα αυτά, οι τράπεζες παραμένουν ανεξέλεγκτες, στα χέρια των μετόχων, που μοιράζουν μπόνους στα στελέχη τους και μερίσματα στους μετόχους τους, καταγράφουν κέρδη μέσα στην κρίση ενώ είναι πρακτικά χρεοκοπημένες, ετοιμάζονται μαζί με την κυβέρνηση να διαλύσουν τις εργασιακές σχέσεις στον τραπεζικό χώρο, εξακολουθούν να ληστεύουν με υψηλά επιτόκια τα νοικοκυριά και τις μικρές επιχειρήσεις και δίνουν τις χρηματοδοτήσεις με το σταγονόμετρο. Το αίτημα για εθνικοποίησή τους χωρίς αποζημίωση είναι «κόκκινη γραμμή» για το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ!

Πολιτική ανυπακοή στις ευρωπαϊκές αποφάσεις!

Οι δύο πρόσφατες ευρωπαϊκές Σύνοδοι Κορυφής ουσιαστικά «κλείδωσαν» σε μακροχρόνια βάση τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό τύπου μνημονίου και έκαναν πιο αυταρχική την «ευρωπαϊκή διακυβέρνηση», μέσα από το Σύμφωνο για το ευρώ και τον νέο ευρωπαϊκό μηχανισμό (ESM). Ύστερα απ’ αυτό, κατέρρευσαν όλες οι αυταπάτες περί «ευρωπαϊκού κεκτημένου» και δυνατότητας μεταρρύθμισης της Ε.Ε. και της ΟΝΕ. Η Ε.Ε. και ακόμη περισσότερο η ΟΝΕ δεν ενσαρκώνουν κάποιο θετικό «ευρωπαϊκό κεκτημένο», είναι μηχανές του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού που δεν επιδέχονται φιλολαϊκής μεταρρύθμισης. Άρα, οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να είναι: α. Ανοιχτό κάλεσμα για πολιτική ανυπακοή στις ευρωπαϊκές αποφάσεις. β. Κατάργηση όλων των ευρωπαϊκών συνθηκών, περιλαμβανομένων πλέον και του Συμφώνου για το ευρώ και του ESM. γ. Η Ε.Ε. και η ΟΝΕ δεν μεταρρυθμίζονται, κάλεσμα για ένα θεμελιακά νέο δημιούργημα, τις Ηνωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης, μέσα από μια συντακτική συνέλευση των ευρωπαϊκών λαών.

Διαφωνούμε ωστόσο με το αίτημα «Έξω από την ΟΝΕ και την Ε.Ε.», γιατί παραπέμπει στην αυταπάτη των «λύσεων» μέσα από την απόκτηση εθνικών εργαλείων πολιτικής και κυρίως μέσα από την ανάκτηση του εθνικού νομίσματος. Δεν είναι τυχαίο που συνήθως αυτό το αίτημα δεν πάει μακρύτερα από το στρατηγικό ορίζοντα της «παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας».

Εργατικός και κοινωνικός έλεγχος

Το αίτημα του εργατικού και κοινωνικού ελέγχου πρέπει να διαπερνάει σαν κόκκινη γραμμή το πρόγραμμα της Αριστεράς. Ποιος θα αποφασίσει για το μέλλον μας; Ποιος θα ελέγχει τις επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας, τους στρατηγικούς τομείς της οικονομίας, την οικονομία και κοινωνία συνολικά; Ποιος θα επιβάλει τις λύσεις του και τη διέξοδο στην κρίση του καπιταλισμού; Τι θα γίνει με τις επιχειρήσεις που κλείνουν και τους εργαζόμενους που μένουν στο δρόμο; Η απάντηση είναι: Στην εξουσία του κεφαλαίου, στο διευθυντικό δικαίωμα των εργοδοτών, στον αποφασιστικό ρόλο των μετόχων, αντιτάσσουμε τον εργατικό και κοινωνικό έλεγχο. Η αντίσταση, η αλληλεγγύη και η πολιτική ανυπακοή σφυρηλατούν τη συλλογική θέληση και την αντι-εξουσία των «από κάτω», που ορθώνεται για να αμφισβητήσει την εξουσία των καπιταλιστικών παρασίτων σε κάθε τομέα της οικονομίας και της κοινωνίας αλλά και συνολικά.

Ο τρόπος που ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να θέτει και να παλεύει για μεταβατικά αιτήματα όπως η εθνικοποίηση τραπεζών, ΔΕΚΟ, επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας κ.λπ. χωρίς αποζημίωση των μεγαλομετόχων, πρέπει να συνδυάζεται με το αίτημα του κοινωνικού και εργατικού ελέγχου.

Σοσιαλιστικό σχέδιο

Ποιο είναι το σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ στην μακρόχρονη περίοδο των μνημονίων, του κράτους «έκτακτης ανάγκης», της τρόικας, των «μηχανισμών στήριξης» και του διεθνούς οικονομικού ελέγχου; Στη συγκυρία της μεγαλύτερης κρίσης του καπιταλισμού μετά το 1929; Κατά τη γνώμη μας, αν σ’ αυτές τις ιστορικές συνθήκες ο ΣΥΡΙΖΑ, η Αριστερά γενικότερα, δεν έχει ένα σοσιαλιστικό σχέδιο υπέρβασης του καπιταλισμού που βρίσκεται σε βαθιά και δομική κρίση, θα είναι ανάξιος των ιστορικών περιστάσεων. Το σοσιαλιστικό σχέδιο μπορεί και πρέπει να συνενώνει, να δίνει νόημα και να εντάσσει σε ένα συνεκτικό πλαίσιο όλα τα επιμέρους, μεταβατικά αιτήματα. Γιατί στην περίοδο της βαθιάς και δομικής κρίσης του καπιταλισμού, το δίλημμα είναι ετούτο: είτε ο καπιταλισμός θα ξανασταθεροποιηθεί και θα ξεπεράσει την κρίση του συσσωρεύοντας κοινωνικά ερείπια και περιθωριοποιώντας την Αριστερά είτε το κίνημα και η Αριστερά θα τον ανατρέψουν. Σε μια τέτοια συγκυρία, η Αριστερά δεν δικαιούται να φυγομαχήσει από τα σοσιαλιστικά της καθήκοντα και να ακυρώσει μόνη της το δίλημμα, αφήνοντας ανοιχτό μόνο το δρόμο της ξανασταθεροποίησης του καπιταλισμού πάνω στα ερείπια των κοινωνικών κατακτήσεων και προσπαθώντας απλώς να περιορίσει την έκτασή τους.

«Επανεκκίνηση» του ΣΥΡΙΖΑ = εμβάθυνση

της αριστερής στροφής και δημοκρατική συγκρότηση

Το ΚΟΚΚΙΝΟ θεωρεί ότι το στοίχημα του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ακόμη κριθεί ΣΥΡΙΖΑ παραμένει, παρ’ όλα τα προβλήματα και τη συνεχιζόμενη κρίση του. Ωστόσο, πρέπει να διαπιστώσουμε τα εξής: α. Ως αποτέλεσμα της μακρόσυρτης κρίσης του και της μη συγκέντρωσης μέχρι στιγμής των όρων για την υπέρβασή της, το «σύστημα» ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ παίρνει όλο και περισσότερο τα χαρακτηριστικά «χώρου» όπου εκπονούνται και είναι σε πορεία υλοποίησης διαφορετικά πολιτικά σχέδια που βασίζονται σε διαφορετικές πολιτικές απαντήσεις στα ζητήματα της κρίσης, σε διαφορετικές εμφάσεις όσον αφορά τις συμμαχίες, αλλά και σε διαφορετικούς οργανωτικούς σχεδιασμούς και συσχετισμούς δύναμης. Τα σχέδια αυτά υλοποιούνται «μέσα κι έξω από τον ΣΥΝ, μέσα κι έξω από τον ΣΥΡΙΖΑ». Το γεγονός αυτό υπογραμμίζει διπλά τη διαπίστωση ότι χωρίς μια προωθητική πολιτική συμφωνία που να επικαιροποιεί το πολιτικό του σχέδιο δεν πρόκειται να υπάρξει έξοδος από την κρίση του ΣΥΡΙΖΑ. β. Η έλλειψη ενός τέτοιου, κοινού, προωθητικού σχεδίου και η προφανής «ανορεξία» για την εκπόνησή του, σε συνδυασμό με την υλοποίηση διαφορετικών πολιτικών σχεδίων παράλληλα με την «επανεκκίνηση» του ΣΥΡΙΖΑ, προσλαμβάνεται από τον «κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ», με αποτέλεσμα τόσο η «επανεκκίνηση» όσο και οι εκκλήσεις «πατριωτισμού» να μην εμπνέουν. Η κατάσταση «ανορεξίας» του κόσμου του ΣΥΡΙΖΑ θα παραμείνει στο βαθμό που δεν αντιμετωπίζονται το «πολιτικό ζήτημα» και το ζήτημα της δημοκρατικής του συγκρότησης. γ. Μία από τις μορφές που παίρνει η παράλληλη υλοποίηση διαφορετικών πολιτικών σχεδίων είναι οι διαφορετικοί προσανατολισμοί και διαφορετικές εμφάσεις στο ζήτημα των συμμαχιών. Ενώ υπάρχει -υποτίθεται- συμφωνία όλων ότι απαιτείται ένα ευρύτερο πολιτικό μέτωπο δυνάμεων από τα αριστερά της σοσιαλδημοκρατίας μέχρι το ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ΚΚΕ, καθένας εστιάζει σε διαφορετικές «γραμμές του φάσματος». Όλες όμως τις διαφορετικές προσεγγίσεις στο ζήτημα των συμμαχιών τις ενώνει μια κοινή απουσία: δεν απαντούν ποιο είναι το πολιτικό υποκείμενο που θα εφαρμόσει αυτή ή την άλλη γραμμή συμμαχιών και τι χαρακτηριστικά πρέπει να έχει; Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι ο ΣΥΝ, είναι το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής ή κάτι καινούργιο που πρέπει να φτιαχτεί; Και αν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, ποιος ΣΥΡΙΖΑ; Με ποια γραμμή και ποια συγκρότηση; Για μας η απάντηση είναι μία: το ευρύτερο μέτωπο δεν μπορεί να συγκροτηθεί -παρά ίσως μερικά και σαν εκλογική καρικατούρα- αν δεν λυθεί το πρόβλημα του πολιτικού υποκειμένου. Όσοι προσπαθούν να λύσουν το πρόβλημα του υποκειμένου μέσα από διαφορετικές επιλογές συμμαχιών κάνουν ζημιά και στο ένα και στο άλλο. Την ευρύτερη συμμαχία μπορεί να τη συγκροτήσει μόνο ένα μαζικό, ριζοσπαστικό πολιτικό υποκείμενο με αντικαπιταλιστικό σχέδιο για την έξοδο από τον καπιταλισμό σε κρίση. Αυτό το πολιτικό υποκείμενο πρέπει και μπορεί να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Αντίθετα, η προσπάθεια να προσαρμοστεί η γραμμή και οι όροι συγκρότησης του πολιτικού υποκειμένου στο πολιτικό προφίλ των υποψήφιων συμμάχων θα οδηγήσει σε δεξιόστροφη και διαλυτική πορεία αλά ιταλικά… δ. Παρ’ όλα αυτά, η αστική τάξη και τα παπαγαλάκια της επιμένουν να αντιμετωπίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ με τα τόσα προβλήματα σαν… θανάσιμο καθεστωτικό κίνδυνο. Γιατί; Οι λόγοι είναι τρεις: Πρώτο, γιατί έτσι πιέζουν την ηγεσία του ΣΥΝ να προσαρμοστεί στο παιχνίδι της «δημοκρατικής νομιμότητας» και «ομαλότητας», να ξεκόψει από τους «αριστεριστές» και τις «πρακτικές βίας». Δεύτερο, γιατί αντιλαμβάνεται ότι η υπόθεση οικοδόμησης ενός μαζικού πολιτικού υποκειμένου που να μην υποκύπτει σ’ αυτές τις πιέσεις δεν έχει ακόμη λήξει, παρά τη βαθιά κρίση του ΣΥΡΙΖΑ, και ότι η πολιτική «πλατφόρμα» που παίζεται αυτό το παιχνίδι εξακολουθεί να είναι σε μεγάλο βαθμό ο ΣΥΡΙΖΑ. Τρίτο, γιατί το σύστημα φοβάται το στοιχείο του κοινωνικά ανεξέλεγκτου και απρόβλεπτου αν συνδυαστεί με πολιτική κάλυψη (έστω και με αμφιταλαντεύσεις, έστω και μερικά) από ένα κοινοβουλευτικό κόμμα. ε. Υπό το φως όλων των παραπάνω, οι εκκλήσεις στον «πατριωτισμό» του κόσμου του ΣΥΡΙΖΑ ή των συνιστωσών δεν αρκούν για να ξεπεραστεί η κρίση του. Για μία ακόμη φορά: η διέξοδος ή θα είναι πολιτική ή δεν θα υπάρξει. Αν μάλιστα η «επανεκκίνηση» στηριχτεί κυρίως στην εκλογική σκοπιμότητα, τότε η κρίση και ο εκφυλισμός θα κάνουν τη διάλυση του εγχειρήματος αναπόφευκτη.

Δημοκρατική συγκρότηση

Εκτός από την εμβάθυνση της αριστερής στροφής μέσα από την εκπόνηση ενός αντικαπιταλιστικού σχεδίου και προγράμματος, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει επίσης να συγκροτηθεί σαν δημοκρατικός πολιτικός σχηματισμός της Αριστεράς, με μέλη, δημοκρατικά συγκροτημένα και αποφασιστικά σώματα, εκλεγμένα όργανα και αποφασιστικές διαδικασίες. Χρειαζόμαστε ένα πραγματικό πολιτικό υποκείμενο της Αριστεράς, με ριζοσπαστική - αντικαπιταλιστική γραμμή και με δημοκρατική συγκρότηση, των μελών και των συνιστωσών, δομημένο στην αρχή «ένα μέλος - μία ψήφος».

Η αρχή πρέπει να γίνει με την επόμενη Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία πρέπει να πραγματοποιηθεί πριν το καλοκαίρι και να αποτελέσει σώμα εκλεγμένων αντιπροσώπων που θα αποφασίσει το πολιτικό σχέδιο και τη δημοκρατική συγκρότηση.

Μέχρι τότε και στο πλαίσιο αυτής της προοπτικής, πρέπει:

*

Να ανασυγκροτηθούν οι τοπικές επιτροπές σαν ζωντανά κύτταρα πολιτικής συγκρότησης αλλά και κοινωνικής και πολιτικής παρέμβασης.

*

Να ανασυγκροτηθούν οι Θεματικές και Κλαδικές επιτροπές σαν μαζικά και δημοκρατικά συγκροτημένα εργαλεία κινηματικής παρέμβασης. Επιτροπή Εργατικής Πολιτικής, Θεματική Δικαιωμάτων, Θεματική Περιβάλλοντος και Οικολογίας, αλλά και Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ που πρέπει να συγκροτηθεί.

*

Να αναδειχθεί η Συντονιστική Γραμματεία σε πραγματικό πολιτικό αποφασιστικό όργανο του ΣΥΡΙΖΑ, για να σχεδιάσει αυτού του τύπου την «επανεκκίνηση».

Είμαστε βέβαιοι ότι το στοίχημα του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ακόμη κριθεί. Είμαστε όμως εξίσου βέβαιοι ότι η «επανεκκίνηση» θα αποτύχει χωρίς εμβάθυνση της αριστερής στροφής και δημοκρατική συγκρότηση. Δίνουμε τη μάχη για μια τέτοια επανεκκίνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Για την οικοδόμηση της Αριστεράς που έχουμε ανάγκη στη συγκυρία της βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης και των μνημονίων.

1 Απριλίου 2011

ΚΟΚΚΙΝΟ