Πολιτική εκδήλωση ΣΥΡΙΖΑ, στο πλαίσιο της καμπάνιας του για την απόκρουση του Συμφώνου για το ευρώ και για την ανατροπή του μνημονίου και της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης.
Λάρισα, Παρασκευή 1 Απριλίου 2011
Την πρωταπριλιά λέμε ψέματα. Ας ενημερώσει κάποιος την κυβέρνηση ότι σήμερα είναι η μέρα της και όχι οι υπόλοιπες 364. Πριν από λίγο καιρό κατηγορούνταν ως ψεύτης, συκοφάντης και εχθρός της πατρίδας όποιος έλεγε ότι θα αναγκαστούν και σε επιμήκυνση και γενικά σε επαναδιαπραγμάτευση του χρέους με ακόμα χειρότερους όρους και νέα μέτρα για τους εργαζόμενους. Τώρα αυτό αποτελεί μια ξεπερασμένη συζήτηση, η αποτυχία του Μνημονίου είναι για όλους δεδομένη, και πάμε ολοταχώς για μια μόνιμου χαρακτήρα απαλλοτρίωση του ότι ξέραμε μέχρι σήμερα ως δημοκρατία, εντός ή εκτός εισαγωγικών. Τι άλλο είναι εξάλλου η λεγόμενη συνταγματοποίηση του χρέους και η «νέα οικονομική διακυβέρνηση» της Ευρωπαϊκής Ένωσης;
Η κυρίαρχη απάντηση που προωθούν αυτή τη στιγμή οι συντηρητικές κυβερνήσεις της ΕΕ (με την «απρόθυμη» αλλά καθοριστική συναίνεση που προσφέρουν οι βασικές αντιπολιτευόμενες δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας) συμπυκνώνεται στο συμπληρωματικό σχήμα «Οικονομική Διακυβέρνηση + Σύμφωνο για το Ευρώ», που συναποφασίστηκε στις δύο πρόσφατες Συνόδους Κορυφής του Μαρτίου. Το σχήμα αυτό -που αποτελεί μια διακρατική διαδικασία με ενισχυμένη τη θέση των υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης- δεσμεύει την οικονομική πολιτική της Ευρώπης σε μια κατεύθυνση που επιχειρεί να απαντήσει στις αδιέξοδες προκλήσεις της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης ενισχύοντας την ανταγωνιστικότητα της ευρωζώνης μέσα από την ύφεση, την ανεργία και τη γενικευμένη λιτότητα και βαθαίνοντας ταυτόχρονα τις ουσιαστικές αποκλίσεις των χωρών της ΕΕ (και ιδίως το χάσμα Βορρά-Νότου).
Το πακέτο Οικονομικής Διακυβέρνησης/Σύμφωνο για το Ευρώ δημιουργεί ένα θεσμικο-πολιτικό σχήμα διακρατικού συντονισμού που παρακάμπτει και τα εθνικά κοινοβούλια και το ευρωκοινοβούλιο. Δημιουργείται ένα κλειστό σχήμα που αποφασίζει (η ελίτ των υπουργείων Οικονομικών) ακριβώς επειδή αδυνατεί να κερδίσει τη δημοκρατική συναίνεση των λαών της Ένωσης. Στο σχήμα αυτό αποκλείεται ακόμη και η συναπόφαση με το Ευρωκοινοβούλιο, που θα έπρεπε να είναι το κυρίαρχο όργανο της βούλησης των ευρωπαϊκών λαών, αλλά ουσιαστικά και ο έλεγχος από τα εθνικά κοινοβούλια.
Οι βασικές κατευθύνσεις της «νέας οικονομικής διακυβέρνησης» και του «Συμφώνου για το Ευρώ» στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ουσιαστικά:
- Αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία με την επιβολή ποινών στα κράτη που αδυνατούν να τηρήσουν τα αυθαίρετα κριτήρια του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης, γεγονός που θα εντείνει την επίθεση εναντία στο κράτος πρόνοιας προκαλώντας αύξηση της φτώχειας και των κοινωνικών ανισοτήτων.
- Καθιέρωση μηχανισμού «επιτήρησης μακροοικονομικών ανισορροπιών» που, στην πράξη σημαίνει στοχοποίηση των εργαζομένων τις χώρες που υστερούν ως προς τις ανταγωνιστικές τους επιδόσεις με την επιβολή μέτρων και μεταρρυθμίσεων όπως συμπίεση των μισθών, πλήρη απορρύθμιση της αγοράς εργασίας και απαξίωση του θεσμού των συλλογικών διαπραγματεύσεων. Αντί λοιπόν για τη αυτονόητη (εντός μιας οικονομικής και νομισματικής ένωσης) αλληλέγγυα στήριξη αυτών των οικονομιών, επιλέγεται, αντιθέτως, η μείωση του βιοτικού επιπέδου των λαών τους. Απαιτείται λοιπόν οι χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας να φτωχύνουν ώστε να διασφαλιστεί η σταθερότητα της Ευρώπης…
- Επίθεση στο κράτος πρόνοιας, με στόχο την «ενίσχυση της βιωσιμότητας του συνταξιοδοτικού συστήματος, του συστήματος υγείας και των κοινωνικών επιδομάτων», που απλούστερα σημαίνει αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης καθώς, ιδιωτικοποίηση του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος και ανοιχτή πλέον στήριξη των ιδιωτικών συνταξιοδοτικών προγραμμάτων. Οι ευρύτερες παροχές του κράτους πρόνοιας υπάγονται έτσι στην αρχή της δημοσιονομικής βιωσιμότητας. Ωστόσο, είναι γνωστό ότι με τις πολιτικές λιτότητας που επιβάλλονται συντονισμένα σε όλη την Ευρώπη, τις πενιχρές αναπτυξιακές πολιτικές, την αυστηροποίηση του Σ.Σ.Α και την παντοδυναμία των χρηματιστικών αγορών, τα έσοδα του κράτους βάλλονται και ως εκ τούτου, βάλλεται και η ίδια η ικανότητά του να χρηματοδοτήσει αυτές τις θεμελιώδεις κοινωνικές ανάγκες…
Η νέα οικονομική διακυβέρνηση και το Σύμφωνο για το Ευρώ λοιπόν, σημαίνουν λοιπόν, συνοπτικά:
- Λιγότερη δημοκρατία.
- Περισσότερη λιτότητα, ύφεση και ανεργία.
- Μείωση των πραγματικών μισθών των εργαζομένων.
- Μεγαλύτερη επισφάλεια στην αγορά εργασίας και αποδόμηση του συστήματος συλλογικών διαπραγματεύσεων.
- Λιγότερο κράτος και περισσότερη αγορά παντού, δηλαδή ιδιωτικοποίηση των παροχών του κράτους πρόνοιας και των υπηρεσιών κοινής ωφέλειας. Αυτό σημαίνει λιγότερη κοινωνική συνοχή και εδραίωση ενός ακόμη χειρότερου κοινωνικού μοντέλου, από αυτό της κοινωνίας των 2/3, δηλαδή μια κοινωνία όπου πάνω από το 1/3 του πληθυσμού βρίσκεται παγιδευμένο στην φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό, μια κοινωνία εκτεθειμένη στην ξενοφοβία, τον κοινωνικό και φυλετικό ρατσισμό, κ.λπ.
Όσον αφορά τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας, από τον οποίο θα δανείζονται οι χώρες από το 2013 και έπειτα, πρόκειται για ένα μηχανισμό ταπείνωσης και τιμωρίας των οφειλετριών χωρών, δηλαδή επί της ουσίας ένα ευρωπαϊκό Δ.Ν.Τ.
Καταλαβαίνουμε λοιπόν και ξέρουμε νομίζω από την αρχή, τουλάχιστον στην αριστερά, ποιες είναι οι επιπτώσεις αυτών των πολιτικών σε μισθούς, συντάξεις, βιοτικό επίπεδο, κοινωνικά αγαθά και δικαιώματα.
Καταλαβαίνουμε και ξέρουμε ότι στόχος είναι η συμπίεση του κόστους εργασίας όσο γίνεται για να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα που αυτοί θέλουν
Καταλαβαίνουμε και ξέρουμε πως τα προβλήματα του ελλείμματος, που υπάρχουν και που τα δημιούργησαν οι πολιτικές τους, χρησιμοποιούνται ως πρόσχημα για να περάσουν τα μέτρα κατά της εργασίας με ταυτόχρονη ισοπέδωση κάθε κατακτημένου δικαιώματος,
Καταλαβαίνουμε και ξέρουμε ότι ποτέ δεν είχαν στον μυαλό τους κάποια δίκαιη κατανομή των βαρών ή κάποια δικαιότερη διανομή του πλούτου και το ομολογούν μόνοι τους, - υπενθυμίζω ότι στην ερώτηση δημοσιογράφου στον Πρωθυπουργό όταν ήταν στο Βερολίνο, σχετικά με την μη φορολόγηση του κεφαλαίου, απάντησε ξεκάθαρα, ότι δεν μπορούμε να φορολογήσουμε το κεφάλαιο διότι θα γινόμασταν ανυπόληπτοι στις τράπεζες και τις αγορές
Καταλαβαίνουμε και ξέρουμε ότι λεφτά υπάρχουν και βρέθηκαν για την ενίσχυση των τραπεζών, όχι όμως για τα εισοδήματα συνταξιούχων και εργαζομένων.
Καταλαβαίνουμε και ξέρουμε ότι βγαίνει στο σφυρί οτιδήποτε μπορεί να θεωρηθεί δημόσια περιουσία και υποθηκεύεται μια για πάντα η χώρα ολόκληρη, κατά δική τους πάλι ομολογία, όταν λένε ότι θέλουν 50 δις από την εκποίηση αυτής της περιουσίας
Ουσιαστικά, για μένα, το πιο σημαντικό είναι ότι όλα όσα προβλέπει το Σύμφωνο για το ευρώ θα επιχειρήσουν να τα συνταγματοποιήσουν. Να συνταγματοποιήσουν δηλαδή τον νεοφιλελευθερισμό, όπως είχαν επιχειρήσει και παλιότερα σε ένα πιο γενικό βέβαια πλαίσιο, με το Ευρωσύνταγμα. Τότε, όμως σκόνταψαν στα δημοψηφίσματα που είπαν όχι στο ΕΥΡΩΣΥΝΤΑΓΜΑ στη Γαλλία και την Ολλανδία
Στο ερώτημα λοιπόν τι λέει ο ΣΥΡΙΖΑ στα περί συνταγματικής πρόβλεψης για το έλλειμμα και το χρέος, δηλαδή επί της ουσίας αν συμφωνεί με την συνταγματική κατοχύρωση μίας διαρκούς λιτότητας, η απάντηση χωρίς άλλη σκέψη, είναι εξ ορισμού αρνητική. Σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να γίνει αποδεκτό από τις δυνάμεις της Αριστεράς, τα χρέη που δημιούργησαν οι κυβερνήσεις, οι τράπεζες και οι δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού εν γένει, να τα πληρώσουν μακροπρόθεσμα οι 3 επόμενες γενιές.
Η κυβέρνηση και οι ηγετικές τάξεις της Ευρώπης είναι γεγονός ότι βλέπουν την κρίση «σαν ευκαιρία», ώστε με όπλο την ανεργία και την ανέχεια που δημιουργούν οι πολιτικές τους να εκβιάσουν αλλαγές στους όρους ζωής των εργαζομένων και κατάργηση βασικών οικονομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων που έχουν κερδηθεί στην Ευρώπη τα τελευταία 50 χρόνια.
Η παγκόσμια κρίση και η απόφαση να διασώσουν με κρατικά χρήματα το σύστημα των χρηματαγορών, των τραπεζών και της κυριαρχίας των αγορών τους οδήγησε στο μετασχηματισμό της χρηματοπιστωτικής κρίσης σε δημοσιονομική, αφού η κρατική ενίσχυση αύξησε τα ελλείμματα και τα χρέη.
Άρα: για το έλλειμμα και το χρέος ΔΕΝ ΕΥΘΥΝΟΝΤΑΙ ούτε οι εργαζόμενοι, ούτε οι μισθωτοί, ούτε οι άνεργοι, ούτε οι συνταξιούχοι, που όπως είχε παλαιότερα πει ο Υπουργός Υγείας «δεν πεθαίνουν κιόλας!». Το πραγματικό πρόβλημα του χρέους είναι το πρόβλημα φοροαπαλλαγής του κεφαλαίου, της μείωσης της φορολογίας των επιχειρήσεων, της υπόθαλψη της φοροδιαφυγής και εισφοροδιαφυγής, των χαριστικών πακέτων στις τράπεζες, των πέρα από κάθε λογική στρατιωτικών δαπανών.
Ζητήσαμε λοιπόν, όπως είχε δηλώσει και ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, από την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό να αρνηθεί το σύμφωνο ανταγωνιστικότητας στη σύνοδο κορυφής στις 25 Μαρτίου. Και να ζητήσει την κρίση του ελληνικού λαού για την κύρωση ή την απόρριψη αυτού του συμφώνου, να προσφύγει δηλαδή σε δημοψήφισμα για την τροποποίηση της ευρωπαϊκής συνθήκης.
Στο βαθμό που η κυβέρνηση βεβαίως δεν το αρνήθηκε, για μας είναι προφανές ότι υφίσταται μείζον ζήτημα δημοκρατικής νομιμοποίησης, ακόμα και της εθνικής αντιπροσωπείας στη σημερινή της σύνθεση, να επικυρώσει όταν και αν κληθεί, αυτή την κορυφαία τροποποίηση της ευρωπαϊκής συνθήκης και την υιοθέτηση του λεγόμενου συμφώνου ανταγωνιστικότητας.
Το Σύμφωνο, συντρόφισσες και σύντροφοι, περιληπτικά, σημαίνει κοινωνική, πολιτική και οικονομική εξαθλίωση και απαλλοτρίωση που αφορά τις ζωές των ανθρώπων τόσων χωρών από το νεοφιλελευθερισμό συνεπικουρούμενο από ισχυρή δόση καταστολής και αυταρχισμού προκειμένου να περάσουν όλα αυτά τα μέτρα.
Εδώ θα ήθελα να σταθώ λίγο διότι τις τελευταίες μέρες ζήσαμε απίστευτες καταστάσεις ολοκληρωτισμού, θα έλεγα. Η αυταρχοποίηση της δημοκρατίας είναι απαραίτητη στην εξουσία προκειμένου να μπορέσει να καθυποτάξει μια κοινωνία που βράζει, και να μπορέσει να κερδίσει τον κοινωνικό πόλεμο που ξεκίνησε. Η περιστολή και καταπάτηση των δικαιωμάτων είναι αυτονόητος συνοδός της νεοφιλελεύθερης πολιτικής και μάλιστα μέσα στην κρίση είναι πιο επιτακτική η ανάγκη να εκβιάσουν τους πολίτες για συναίνεση. Αυτήν την όξυνση της καταστολής και την προσπάθεια ποινικοποίησης των αγώνων και της αλληλεγγύης την είδαμε μέχρι στιγμής πολλές φορές. Την είδαμε σε πορείες, την είδαμε στη βία της αστυνομίας ακόμα και κατά του γραμματέα της νεολαίας ΣΥΝ, την είδαμε με την χρήση τόνων χημικών σε κάθε προσπάθεια διαμαρτυρίας του κόσμου, την είδαμε σε αδιανόητες μαφιόζικες συλλήψεις ανθρώπων της αριστεράς, όπως του Δημοσθένη Παπαδάτου- Αναγνωστόπουλου από ένα κράτος που δεν διστάζει να συμπεριφερθεί σαν διεστραμμένος αρχιφύλακας στο Αμπού Γκραϊμπ, την είδαμε στην απεργία πείνας των μεταναστών, την είδαμε στην συκοφάντηση κάθε απεργίας, την είδαμε στο ρόλο της τηλεόρασης, την είδαμε στην προσπάθεια ποινικοποίησης του κινήματος δεν πληρώνω.
Τις τελευταίες μέρες προσπαθούν να την ολοκληρώσουν αυτήν την επίθεση βάζοντας τον αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης Πάγκαλο να «δείχνει» την αριστερά και το ΣΥΡΙΖΑ ως υπεύθυνο για τις αποδοκιμασίες πολιτών εναντίον του και εναντίον οποιουδήποτε μέλους της κυβέρνησης, λέγοντας πως είναι ένα οργανωμένο σχέδιο που μπορεί να φτάσει μέχρι τη δολοφονία του!!!. Κλαυσίγελος βεβαίως, αλλά είναι ολοφάνερη η προσπάθεια κυβέρνησης και τηλεόρασης να αποπροσανατολίσουν και να συκοφαντήσουν από τη μια, και από την άλλη να απαιτήσουν πειθάρχηση και υποταγή. Μας κάλεσαν ακόμα και να καταδικάσουμε μελλοντικές διαμαρτυρίες!!
Η απάντησή μας πρέπει να είναι για άλλη μια φορά η σαφής καταδίκη της πολιτικής τους και η προσπάθεια σύνδεσής μας με όλες τις κοινωνικές αντιστάσεις με ταυτόχρονη προσπάθεια πολιτικοποίησης των αγώνων.
Και επειδή μιλάω και με φίλους μου νέους ανθρώπους αλλά και με κόσμο έξω, διαπιστώνω με λύπη μου ότι η εξουσία ίσως να έχει επιτύχει να πείσει ένα τμήμα των θυμάτων της πολιτικής της πως είναι συνυπεύθυνοι και ίσως και να φάγανε κάτι μαζί. Κατά τη γνώμη μου, ο κόσμος το μόνο που έφαγε ήταν το μεροκάματο του ενώ οι κυβερνώντες, διαχρονικά, έφαγαν το δημόσιο πλούτο και τα μεροκάματα των άλλων, αλλά τέλος πάντων πρέπει να αναστραφεί οποιοδήποτε τέτοιο κλίμα ή ηττοπάθεια, και να αναστραφεί με δική μας επιμονή. Να απαντήσουμε και να ορίσουμε και την ατζέντα, να μην περιμένουμε σε άμυνα μόνο. Πρέπει να ξέρει ο κόσμος ότι ζει στη χώρα με τους χαμηλότερους μισθούς και συντάξεις, στη χώρα με τις πιο πολλές ώρες δουλειά, στη χώρα που αν δεν έχεις να πληρώσεις θα πεθάνεις στο δρόμο ενώ την ίδια ώρα κύκλοι κυβερνητικοί και οι φίλοι τους και στο παρόν και στο παρελθόν αναμείχθηκαν σε μεγάλα σκάνδαλα. Εμείς πρέπει να μιλάμε συνεχώς γι’ αυτά, και να προτάσσουμε τις κοινωνικές ανάγκες έναντι του καταναγκασμού για συνεχή αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου, πράγμα που κάνει συνεχώς ο αντίπαλος.
Στην παρούσα φάση οφείλει ο ΣΥΡΙΖΑ και να συμμετέχει και να δημιουργεί αγώνες . Πρέπει να τονίσει την αυτοπεποίθηση των εργαζομένων και των πολιτών ότι υπάρχει άλλος δρόμος και ότι υπάρχει λύση. Πρέπει να θέτει το ζήτημα του χρέους και την πολιτική του απέναντι σε αυτό. Δεν αρκεί βέβαια μια όποια απάντηση για το χρέος. Πρέπει να εντάσσεται και να υπηρετεί τη συνολικότερη στρατηγική μας για το μετασχηματισμό του κράτους, της οικονομίας και της κοινωνίας.
Η αλλαγή του πολιτικού και κοινωνικού συσχετισμού είναι σαφώς απαραίτητη για να τους χαλάσουμε τα σχέδια και σε αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να ενταθούν οι προσπάθειες μας οι οποίες, είναι αλήθεια, υπολείπονται της συγκυρίας και φυσικά αυτό χρειάζεται να γίνει σε ένα πλαίσιο διεθνές και ευρωπαϊκό. Δηλαδή ρήξη με τη νεοφιλελεύθερη Ευρώπη μαζί με τους λαούς της Ευρώπης. Να επαναδιατυπώσουμε την Ευρώπη που θέλουμε και να μην αναδιπλωθούμε στις λεγόμενες «εθνικές» λύσεις, διότι απλά δεν πιστεύω ότι υπάρχουν. Να απαντήσουμε στα δικά μας σε συντονισμό πάντα με τις κοινωνίες των υπόλοιπων χωρών που θίγονται η μια μετά την άλλη. Περισσότερο από ποτέ λοιπόν, η απάντηση της Αριστεράς στην κρίση πρέπει να είναι περισσότερο διεθνιστική και οικουμενική από την οικουμενικότητα του παγκοσμίου κεφαλαίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου