Ξεκάθαρα-Ιστορικά αποδεδειγμένα το ΑΚΕΛ στην 85χρονη του διαδρομή ήταν το μοναδικό κόμμα που τίμησε όσο καμιά άλλη παράταξη την ελληνική σημαία.

Ιστορικά αποδεδειγμένα το ΑΚΕΛ στην 85χρονη του διαδρομή ήταν το μοναδικό κόμμα που τίμησε όσο καμιά άλλη παράταξη την ελληνική σημαία. Οχι ως παντιέρα απαξίωσης στα γήπεδα και στις αλάνες των φανατικών εξάρσεων και της εθνικιστικής φτήνιας, αλλά στις μαζικές του κινητοποιήσεις και όταν όλα τα ‘σκιαζε η φοβέρα των Αγγλων αποικιοκρατών. 

Οταν ο Προκαθήμενος της Εκκλησίας ή ο πρόεδρος του ΕΥΡΩΚΟ ή κάποιοι υποψήφιοι για να βγάλουν το άχτιν τους πάνω στο ΑΚΕΛ βγαίνουν για να κάνουν μαθήματα σεβασμού προς την ελληνική σημαία ή να προκαλούν τον Πρόεδρο Χριστόφια κατά τρόπο ως να ευθύνεται για τις κατάπτυστες πράξεις ανεγκέφαλων και γιατί όχι και προβοκατόρων, είναι καλά να μετροφυλλήσουν την ιστορία του ΑΚΕΛ και θα διαπιστώσουν όσα επιμελώς αποκρύβουν ή θέλουν να αποκρύβουν η δεξιά παράταξη και κάποιοι λεγόμενοι υπερέλληνες. 

Στρατευμένοι ΑΚΕΛιστές ήταν οι τρεις τολμηροί που με κίνδυνο της ζωής τους στις 18 Αυγούστου του 1944 εκτελώντας απόφαση της ηγεσίας του κόμματος και αψηφώντας τους μαχαιροβγάλτες Γκούρκας (κουβαλητούς από το Πακιστάν) ύψωναν την ελληνική σημαία στον Προμαχώνα των Ενετικών τειχών στην είσοδο της πρωτεύουσας.
Ο στόχος ήταν να εμψυχωθεί ο λαός μόλις αντίκριζε την ελληνική σημαία και να συμμετάσχει μαζικά στη μεγαλειώδη διαδήλωση κατά του αποικιακού ζυγού, αλλά και εναντίον της σύλληψης στελεχών του ΑΚΕΛ που θα εκδικάζονταν εκείνη την ημέρα επειδή τις προηγούμενες μέρες συμμετείχαν σε άλλες εκδηλώσεις κατά της επίσκεψης του σερ Κόσμο Πάρκισον, αναπληρωτή υπεύθυνου για τις αποικίες της Βρετανίας. Οι τρεις νεαροί τότε ΑΚΕΛιστές που αναρριχήθηκαν πάνω στα Ενετικά τείχη και άνοιξαν το δρόμο για τους διαδηλωτές, ήταν ο αείμνηστος πατέρας μου Ζαχαρίας Φιλιππίδης, ο Δράκος και ένας τρίτος το όνομα του οποίου δεν αποκαλύφθηκε για ευνόητους λόγους. Ο δρόμος άνοιξε και χιλιάδες έσπασαν τον κλοιό των Γκούρκας που ήταν οπλισμένοι με σπάθες.

Υπάρχουν επίσης πλείστα άλλα περιστατικά όπου οι ΑΚΕΛιστές δολοφονούνταν κρατώντας την ελληνική σημαία ως έμβλημα αγώνα και αντίστασης. Οπως τα αιματηρά γεγονότα του Λευκόνοικου στις 25 του Μάρτη του 1945 κατά τα οποία δύο λαϊκοί αγωνιστές και ένας μαθητής έπεφταν νεκροί από τις σφαίρες της αποικιακής Αστυνομίας στη διάρκεια ειρηνικής εκδήλωσης των Λαϊκών Οργανώσεων με την ευκαιρία της εθνικής επετείου. Τα γεγονότα του Λευκόνοικου και η σφαγή των Ανδρέα Εξηντάρη Ανδρόνικου Κυπριανού και Μιχαλάκη Κουρτέλλα αποτελούν μια τιμημένη σελίδα του αντιαποικιακού αγώνα του οποίου πρωτοστατούσε το ΑΚΕΛ. Και με την ελληνική σημαία σκεπάστηκαν τα τρυπημένα κορμιά τους. 

Και όταν μετά την Ανεξαρτησία η Κύπρος απέκτησε τη δική της σημαία το ΑΚΕΛ τίμησε και τιμά εξίσου επάξια την κυπριακή γιατί είναι η δική μας σημαία, το δικό μας σύμβολο αγώνα για απαλλαγή από την κατοχή. Δεν ατίμωσε όμως καμιά άλλη σημαία ούτε την ελληνική.

Γι’ αυτό αλλού να κάνουν μαθήματα περί ιερών και οσίων οι ιστορικά αναλφάβητοι. 

Πηγή:Χαραυγή-της Ανδρούλα Γκιούρωφ