«Τι θα γίνει με το δημόσιο χρέος;». Το τρομακτικό αυτό ερώτημα που εκτοξεύτηκε ως απειλή απέναντι στις διεκδικήσεις των εργαζομένων, σαν «στρατηγικό ερώτημα επιβίωσης» της χώρας και του λαού αποτελούσε έως πρόσφατα ένα ερώτημα αναπόφευκτο στο οποίο οφείλαμε όλοι να υποκλιθούμε: από τον απλό εργαζόμενο που χάνει τη δουλειά του, έως τις πολιτικές δυνάμεις κάθε απόχρωσης και τους επαγγελματίες-νομπελίστες της οικονομίας.
Οποιος δεν διέθετε απάντηση σε αυτό το ερώτημα σχεδόν δεν δικαιούταν να ομιλεί για το ξεπέρασμα της κρίσης, για τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαίωμα, για την αναγκαιότητα ή μη του μνημονίου. Νηστικοί και χορτάτοι έπρεπε να «μυηθούν» στην φιλολογία «περί χρέους» και να βρούν επειγόντως απαντήσεις. Υπέρ ή κατά της αποπληρωμής, υπέρ της αναδιάρθωσης, ή κατά της επαναδιαπραγμάτευσης του χρέους. Υπέρ της επιτάχυνσης, επιβράδυνσης, παύσης, στάσης, άρνησης πληρωμών;
Η μεγαλύτερη φωτιά των συζητήσεων άναψε στους κόλπους της Αριστεράς που πρόσφερε πληθώρα απαντήσεων. Απαντήσεις που συμπεριλάμβαναν από την υπό όρους «ανάγκη εκπλήρωσης των υποχρεώσεων μας» (σύμφωνα με την τρέχουσα καθεστωτική φρασεολογία), έως την ανάγκη (μερικής ή ολικής) άρνησης του χρέους, είτε σε μια μελλοντική εργατική εξουσία είτε, άμεσα, με μια αριστερή διακυβέρνηση (δηλαδή εξίσου μελλοντικά).
Γιατί; Γιατί αυτή η Αριστερά εκτιμάει ότι «η επίλυση οποιουδήποτε άμεσου προβλήματος της χώρας, της εργατικής τάξης και των εργαζομένων συνδέεται με το πρόβλημα του δημόσιου χρέους! Γιατί η άμεση ικανοποίηση των οικονομικών αιτημάτων των εργατοϋπαλλήλων (εργασία, αξιοπρεπείς αποδοχές, μισθοί και συντάξεις, χρόνος εργασίας κ.λπ) εξαρτάται από την μονομερή διαγραφή ή τη συνέχιση της εξυπηρέτησης του χρέους»! Και η συζήτηση περί χρέους συνεχίζεται... με άξονα το «διαταξικό καρδιοχτύπι» για το χρέος.
Πρέπει λοιπόν να απαντηθεί το ερώτημα του χρέους για να αντισταθούν αποτελεσματικά οι εργαζόμενοι στη φτώχεια και τη διάλυση των δικαιωμάτων τους! Κι επειδή, όπως εύκολα καταλαβαίνει κανείς, σε τίποτα δεν διαφέρουν αυτές οι «αριστερές τοποθετήσεις περί χρέους» από τη συστημική αντίληψη περί «αντιμετώπιση του χρέους και των ελλειμμάτων» σαν βασική προϋπόθεση για να δουν οι εργαζόμενοι «άσπρη μέρα» αφθονεί η επαναστατική μελλοντολογία, αλλά και η εκλογοθεραπεία της στιγμής που θα μας βγάλει από το αδιέξοδο... από την σκοπιά των εργαζομένων και τη εργατικής τάξης πάντα. Το σύστημα για μια ακόμη φορά επέβαλλε (χωρίς ιδιαίτερο κόπο) την ατζέντα του.
Το ερώτημα του χρέους ωστόσο απαντήθηκε αναπάντεχα. Οχι από τις αριστερές πολιτικές ηγεσίες ή τους αριστερούς οικονομολόγους-αυθεντίες του χρέους. Απαντήθηκε αναπάντεχα από τον κ. Τόμσεν του ΔΝΤ, που παραδέχτηκε ότι «το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι τόσο το δημόσιο χρέος και το ελλείμματα της, αλλά κυρίως οι διαρθρωτικές αδυναμίες που παρουσιάζει η οικονομία. Οτι δηλαδή «σημαντικότερες από τη μείωση του ελλείμματος και του χρέους είναι οι μεταρρυθμίσεις σε ασφαλιστικό, αγορά εργασίας, καθώς και στο πλαίσιο που διέπει τις ξένες και εγχώριες επενδύσεις». Περιέργως, την ίδια στιγμή ο μεγαλομπακάλης Παπανδρέου δηλώνει στην Νέα Υόρκη «ότι μπορεί να ιδιωτικοποιηθούν, ή να αξιοποιηθούν, περιουσιακά στοιχεία του Δημοσίου, των οποίων η αξία ανέρχεται σε 270 δισεκατομμύρια ευρώ».
Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη εξήγηση για το τί σημαίνουν όλα αυτά. Ο πραγματικός στόχος εξαρχής ήταν η διάλυση των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων και όχι η αντιμετώπιση των ελλειμμάτων και του χρέους. Η μετατροπή της χώρας σε προτεκτοράτο-εργοτάξιο της πιο άγριας εκμετάλλευσης και της ανυπαρξίας δικαιωμάτων. Η ύπαρξη και διαιώνιση του χρέους και όχι η εξάλειψή του είναι το ζητούμενο.
Φαίνεται, έτσι, ότι μονάχα για την αριστερά το χρέος αποτελούσε πρόβλημα. Οτι μονάχα για την αριστερά «το ζήτημα του χρέους είναι το πλέον κομβικό ζήτημα της περιόδου». Αφού για τις δυνάμεις του συστήματος το ζητούμενο είναι ένα: η αντίσταση στις λαϊκές διεκδικήσεις, στα κεκτημένα εργασιακά, ασφαλιστικά και κοινωνικά δικαιώματα των εργαζομένων!
antigeitonies
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου