Τα άτομα με αναπηρία, στο Βερολίνο είχαν τη δεκαετία του 1970 μιαν ολόκληρη συνοικία στη διάθεσή τους, στην οποία, από τα διαμερίσματα μέχρι τους δρόμους, είχαν όλα μελετηθεί έτσι ώστε να διευκολύνουν την καθημερινότητα και τις μετακινήσεις τους. Αυτό μόνον ο σοσιαλισμός μπορούσε να το προσφέρει
Εμετική προπαγάνδα από την περίοδο του ψυχρού πολέμου θύμισε το «ντοκιμαντέρ» του BBC που πρόβαλε ο ΣΚΑΪ την Τετάρτη το βράδυ για τον «Χαμένο κόσμο του κομμουνισμού». Την τιμητική της στο πρώτο επεισόδιο είχε η Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία. Επιλεγμένα «στοιχεία» και αυθαίρετα τοποθετημένες εικόνες διαστρέβλωναν την πραγματικότητα και για όσους έζησαν στη χώρα αυτή μόνο θυμό και οργή μπόρεσαν να προκαλέσουν.
Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς; Την Ερικα Ρίμαν, που βρέθηκε σε σοβιετικά στρατόπεδα και φυλακές επειδή «ζωγράφισε με κραγιόν έναν φιόγκο σ' ένα κάδρο του Στάλιν»; Και βρέθηκε στους ίδιους χώρους κρατούμενη με στελέχη του ναζιστικού κόμματος, ανώτατους δικαστικούς και στρατιωτικούς;
«Δεν μπορώ να μιλήσω γι' αυτά», είπε κλαίγοντας μπροστά στην κάμερα. Και όμως, η Ρίμαν εδώ και δέκα χρόνια μιλάει σε κανάλια, σχολεία και εκδηλώσεις για την «απάνθρωπη συμπεριφορά των Σοβιετικών», προωθώντας και τα δύο βιβλία που έχει μέχρι τώρα εκδώσει. Η ίδια άλλωστε, όπως αναφέρει και στην προσωπική της ιστοσελίδα, από το 1954 που αποφυλακίστηκε και κατέφυγε στη Δυτική Γερμανία «δούλεψε πάρα πολύ και κατάφερε λίγα, μέχρι τη δημοσίευση του βιβλίου της», το 2002.
Η πρόθεση των δημιουργών της ταινίας έγινε ακόμα πιο ξεκάθαρη, όταν παράλληλα με την «αφήγηση» της Ρίμαν εμφανίζονταν εικόνες από ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης με τη χαρακτηριστική φράση «ARBEIT MACHT FREI» στις πύλες, που δεν έχει καμιά σχέση με τη δική της «ιστορία». Στην επίσημη ιστοσελίδα του Μουσείου που στήθηκε το 2001 στο Ζακσενχάουζεν δίπλα στο στρατόπεδο των ναζί αναφέρεται ότι «στα Ειδικά Στρατόπεδα των σοβιετικών αρχών δεν υπήρχε καταναγκαστική εργασία και δεν έγινε δυνατό να αποδειχτεί πρόθεση εξόντωσης των κρατουμένων. Bίαιες συμπεριφορές του προσωπικού εναντίον τους παρουσιάστηκαν σε ελάχιστες περιπτώσεις».
Παρεμπιπτόντως: Και στις δυτικές ζώνες υπήρχαν στρατόπεδα κράτησης ναζί και ατόμων που θεωρούνταν επικίνδυνα για τις παραπέρα εξελίξεις στη Γερμανία, μια που την απόφαση για τη δημιουργία τους την είχαν πάρει από κοινού και οι 4 νικήτριες δυνάμεις. Μόνο που εκεί (στις ζώνες των ΗΠΑ, Βρετανίας και Γαλλίας) η αποναζιστικοποίηση δεν έγινε ποτέ: Δικαστικοί, στρατιωτικοί, εκπαιδευτικοί, κρατικά στελέχη, όλοι επέστρεψαν στις θέσεις τους, για να υπηρετήσουν την πολιτική και κρατική αποκατάσταση του γερμανικού ιμπεριαλισμού, κάτω από νέες συνθήκες.
Παραποίηση της Ιστορίας
Κι αυτό ακριβώς το γνωρίζουν οι δημιουργοί αυτού του αντικομμουνιστικού οχετού και παραποιούν την Ιστορία, ποντάροντας στην άγνοια της πλειοψηφίας των τηλεθεατών. Στην Ανατολική Γερμανία συγκροτήθηκε λαϊκή αυτοδιοίκηση, δικαιοσύνη και πολιτοφυλακή (το 80% προερχόταν από την εργατική τάξη). Στα τέλη του Σεπτέμβρη 1945 για πρώτη φορά Γερμανοί αντιφασίστες πήραν μέρος στην εκδίκαση υποθέσεων εγκληματιών των «Ες - Ες». Από τα όργανα εξουσίας είχαν αποκλειστεί η αστική τάξη και οι μεγαλογαιοκτήμονες. Το καλοκαίρι του 1945 η σοβιετική διοίκηση διέταξε το κλείσιμο των τραπεζών. Αφαιρούνταν έτσι η δραστηριότητα και η επιρροή του μονοπωλιακού τραπεζικού κεφαλαίου. Μέχρι το 1948 είχαν περάσει περίπου 9.500 επιχειρήσεις, από τις οποίες οι 4.000 βιομηχανικές, στη λαϊκή ιδιοκτησία, ανάμεσά τους οι: «Siemens», AEG, OSRAM και άλλες. Οι δυτικές δυνάμεις, σε συνεργασία με τη χρηματιστική ολιγαρχία που αναδιοργανωνόταν στις δυτικές ζώνες, προχώρησαν τον Ιούνη του 1948 στη νομισματική μεταρρύθμιση, εισήγαγαν δηλαδή καινούριο νόμισμα, το οποίο επέκτειναν και στους δυτικούς τομείς του Βερολίνου, παραβιάζοντας και τη συμφωνία των νικητριών δυνάμεων.
Και μετά την ίδρυση της Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας, σαν απάντηση στην ίδρυση της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας Γερμανίας το 1949, τα σύνορα ήταν για πολλά χρόνια ακόμα ανοιχτά, πράγμα που οι ιμπεριαλιστές το εκμεταλλεύονταν με πάμπολλους τρόπους. Η «εργατική εξέγερση» που το φιλμ εκθείασε σαν το «αποκορύφωμα της πάλης του ανατολικογερμανικού λαού για ελευθερία» το 1953 οργανώθηκε επιτελικά από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Τα κόμμα, τα κρατικά όργανα κινητοποίησαν την πλειοψηφία της εργατικής τάξης και το κατέστειλαν. Οντως, η παρουσία των σοβιετικών στρατευμάτων που στάθμευαν στο έδαφος της ΓΛΔ και η συνεπής στάση τους απέτρεψαν τη στρατιωτική επέμβαση των ιμπεριαλιστών, η προβοκάτσια μέσα σε λίγες ώρες είχε εξουδετερωθεί. Οι προσπάθειές τους για αποσταθεροποίηση του νεαρού σοσιαλιστικού κράτους, βέβαια, δε σταμάτησαν εκεί.
Μόνο το 1960 συνελήφθησαν 147 πράκτορες, οι περισσότεροι των ΗΠΑ, που δρούσαν στο έδαφος της ΓΛΔ. Στις αρχές του 1961, στο Δυτικό Βερολίνο υπήρχαν 80 υπηρεσίες διαφόρων δυτικοευρωπαϊκών μυστικών υπηρεσιών, που δρούσαν ενάντια στη ΓΛΔ και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες. Την 1η Αυγούστου 1961, ο υπουργός Αμυνας της ΟΔΓ, Φραντς Γιόζεφ Στράους, δήλωσε στις ΗΠΑ ότι ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος δεν είχε ακόμα τελειώσει. Η εμπορία ανθρώπων και οι προσπάθειες «ματώματος» της ΓΛΔ από επιστημονικό και ειδικευμένο προσωπικό έφτασαν στο απόγειό τους. Αρκετοί ήταν αυτοί που δέχονταν δελεαστικές προσφορές να εγκαταλείψουν τη χώρα τους, παίρνοντας μαζί τους και σημαντικά ντοκουμέντα από τις επιχειρήσεις όπου εργάζονταν. Κάτω από αυτές τις συνθήκες και ενώ οι προβοκάτσιες στα σύνορα αυξάνονταν, αποφάσισε η κυβέρνηση της ΓΛΔ, σε συνεννόηση με τα κράτη - μέλη του Συμφώνου της Βαρσοβίας, να κάνει χρήση του δικαιώματος που έχει κάθε κράτος να εξασφαλίσει τα σύνορά του. Τη νύχτα της 12 προς 13 Αυγούστου έκλεισαν τα ανοιχτά σύνορα με το Δυτικό Βερολίνο και την ΟΔΓ. Η αστραπιαία και τέλεια οργανωμένη ενέργεια άφησε έκπληκτους τους επιτελικούς κύκλους των ιμπεριαλιστών και εκεί που σχεδίαζαν την προσάρτηση της ΓΛΔ με μια παρέλαση νίκης στη λεωφόρο Ούντερ ντεν Λίντεν, έμειναν στα κρύα του λουτρού. Και το ιστορικό αυτό γεγονός εμφανίστηκε στην ταινία διαστρεβλωμένα σαν μια κίνηση του καθεστώτος να «μαντρώσει» τους κατοίκους του.
Η εξόφθαλμη παραποίηση των ιστορικών γεγονότων δεν περιορίστηκε εκεί. Ακόμα και η τελετή, με την οποία η κοινωνία καλωσόριζε τους νέους και τις νέες των 14 χρόνων, παρουσιάστηκε σαν κατασκεύασμα των κομμουνιστών για την «αλλοτρίωση των συνειδήσεων της νεολαίας». Στην πραγματικότητα, η παράδοση αυτή έχει πολύ πιο παλιές ρίζες, που φτάνουν ως τα 1850, όταν οργανώθηκαν οι πρώτες τελετές εισόδου των νέων στον κύκλο των ενηλίκων κόντρα στις θρησκευτικές δοξασίες των καθολικών και των διαμαρτυρομένων. Η πρωτοβουλία αυτή αγκαλιάστηκε λίγο αργότερα από το εργατικό κίνημα, της δόθηκαν προλεταριακά χαρακτηριστικά και ενισχύθηκε ιδιαίτερα με την ίδρυση του σοσιαλιστικού γερμανικού κράτους. Και όσον αφορά τα 1,5 εκατομμύρια παιδιά στην Ανατολική Γερμανία που από το 1991 και μέχρι τώρα ακολουθούν αυτές τις παραδόσεις, μεσούσης της καπιταλιστικής παλινόρθωσης, να θεωρήσουμε ότι είναι και αυτά «θύματα της κομμουνιστικής προπαγάνδας»;
Εκχυδαϊσμός και φτηνή εντυπωσιοθηρία
Θυμηδία μπορούν να προξενήσουν και oι σκηνές με το μπάνιο ενός ζευγαριού σε λεκάνη και τα σχόλια των «έγκριτων ρεπόρτερ», αν γνωρίζει κανείς ότι η ΓΛΔ χτίστηκε κυριολεκτικά πάνω στα ερείπια του Β` Παγκοσμίου Πολέμου, με κατεστραμμένο το 30% των κατοικιών των πόλεων, που έφτανε το 50% σε μεγάλες πόλεις, και το 80% σε πόλεις που δέχτηκαν ανελέητους βομβαρδισμούς όπως η Δρέσδη. Από το 1949 έως το 1989 χτίστηκαν ή ανακαινίστηκαν 4.600.000 διαμερίσματα. Κι αυτό σε μια χώρα, όπου η στέγη δεν ήταν πια αντικείμενο κέρδους και τα ενοίκια ήταν συμβολικά. Το ότι όλα αυτά δεν μπορούσαν να γίνουν από τη μια στιγμή στην άλλη είναι αυτονόητο, και η εκπλήρωση του στεγαστικού προγράμματος όπως και η καταπολέμηση των καθυστερήσεων και προβλημάτων ήταν πάντα στην ημερήσια διάταξη των κρατικών και κομματικών οργάνων της ΓΛΔ.
Από το αντικομμουνιστικό μένος δεν ξέφυγε ούτε ο μικρός Ζάντμαν. Η μικρή φιγούρα που βασίστηκε σε παραμύθι του Αντερσεν, καληνυχτούσε τα παιδιά από το 1958 κάθε βράδυ μέσα από τη μικρή οθόνη λέγοντάς τους μια ιστορία. Κι εκεί, λοιπόν, βρήκε το «σοβαρό» BBC δάκτυλο «ιδεολογικής χαλιναγώγησης των μικρών παιδιών», γιατί ο Ζάντμαν είχε «την αποστολή να μεταδώσει στα παιδιά ταξική συνείδηση και αισθήματα (διεθνούς) αλληλεγγύης». Ο Ζάντμαν λοιπόν, που ήταν τόσο δημοφιλής στα παιδιά, ώστε απέκτησε το 1959 σωσία και στη Δυτική Γερμανία, είναι ένα από τα λίγα δημιουργήματα της ΓΛΔ που επέζησαν από τη λαίλαπα της παλινόρθωσης και συνεχίζει να λέει με την παρέα του «καληνύχτα» στα παιδάκια από την τηλεόραση.
Και το ντοκιμαντέρ «Τα παιδιά του Γκόλτσοβ», που επιλεγμένα αποσπάσματά του παρουσιάστηκαν στην ταινία, είναι το μεγαλύτερο ντοκιμαντέρ στην ιστορία της 7ης Τέχνης, ξεκίνησε το 1961 από τη DEFA, την κρατική κινηματογραφική εταιρεία της ΓΛΔ, ολοκληρώθηκε το 2007 από τον ίδιο σκηνοθέτη, που συνόδεψε μια ολόκληρη ζωή τους απόφοιτους μιας τάξης ενός μικρού χωριού 85 χιλιόμετρα ανατολικά του Βερολίνου. Οσο για το παράπτωμα του Βίνφριντ, που φαίνεται στην ταινία να διαπομπεύεται δημόσια, ήταν να πιάσει δουλειά σε χυτήριο λόγω των καλών αποδοχών, χωρίς να ενημερώσει το εργοστάσιο ότι είχε διακόψει τις σπουδές του. Οταν αυτό μαθεύτηκε, ο Βίνφριντ σαν κομματικό μέλος «τιμωρήθηκε» από την Κομματική Οργάνωση του εργοστασίου να ολοκληρώσει τις σπουδές του και να αναλάβει συγκεκριμένη κοινωνική δραστηριότητα. Τέτοια αυστηρότητα είναι όντως ...σκληρή και απάνθρωπη.
Αυτές οι λίγες επισημάνσεις προϊδεάζουν για το τι πρόκειται να επακολουθήσει και στα επόμενα επεισόδια του χοντροκομμένου αυτού σίριαλ προπαγάνδας. Πάντως, παρά τις πρόσφατες επετείους (20 χρόνια από την πτώση του τείχους πέρσι, 20 χρόνια από την «επανένωση» της Γερμανίας φέτος), αυτό το απαύγασμα «αντικειμενικής δημοσιογραφικής έρευνας» δεν έχει προβληθεί στη γερμανική τηλεόραση. Τυχαίο; Δεν νομίζουμε!
Πηγή:www.rizospastis.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου