Ένα μήνα μετά τις πλημμύρες που έπληξαν το Πακιστάν, μπορεί να μειώνονται τα επίπεδα των υδάτων στα περισσότερα μέρη, αλλά η τεράστια έκταση της καταστροφής παραμένει. Οι κρατικές εκθέσεις μιλούν για 1.650 νεκρούς και 2.450 τραυματίες, ενώ 20.000.000 άνθρωποι παραμένουν άστεγοι και υποφέρουν από την έλλειψη τροφίμων, φάρμακων και καθαρού πόσιμου νερού.
Η απώλεια των γεωργικών εκτάσεων, του ζωικού κεφαλαίου και του συνόλου των καλλιεργειών, σημαίνει ότι χιλιάδες άνθρωποι θα πεινάσουν για τους επόμενους μήνες, ενώ θα χρειαστούν τουλάχιστον έξι μήνες για να ξαναγίνουν κατάλληλες για καλλιέργεια οι γεωργικές εκτάσεις με αποτέλεσμα να κινδυνεύει και η καλλιέργεια της επόμενης χρονιάς. Ωστόσο, αυτό που είναι αξιοσημείωτο, είναι ο τρόπος με τον οποίο η φυσική καταστροφή αντανακλά το κοινωνικό πρόβλημα, αφού το 64% των καλλιεργήσιμων εκτάσεων ανήκει στο 5% του πληθυσμού, ενώ στις πόλεις οι φτωχοί συνωστίζονται σε φτωχογειτονιές που κατέρρευσαν -σε αντίθεση με τα σπίτια των πλουσίων- δείγμα του οικονομικού απαρτχάιντ που επικρατεί στη χώρα.
Τα τοπικά συμφέροντα σε βάρος του οικοσυστήματος
Το πρόβλημα των πλημμυρών επιδεινώθηκε και λόγω της δράσης των τοπικών ομάδων συμφερόντων, που προσπαθούν να προστατεύσουν τα συμφέροντά τους σε βάρος του οικοσυστήματος ή του κοινωνικού συνόλου, αποφεύγοντας οποιοδήποτε πραγματικό μηχανισμό ελέγχου. Τα τελευταία χρόνια, για παράδειγμα, αναπτύχθηκε μια έντονη συζήτηση για την προτεινόμενη κατασκευή του φράγματος Kalabagh, στην οποία αντέδρασαν τα ισχυρά γεωργικά λόμπι. Όμως, το πρόβλημα με τα ποτάμια συνδέεται άμεσα και με τις γεωπολιτικές συγκρούσεις της περιοχής. Μετά την ανεξαρτησία της ινδικής χερσονήσου από την βρετανική κυριαρχία και τη δημιουργία της Ινδίας και του Πακιστάν το 1947, ορισμένα ποτάμια ανήκουν στην Ινδία και άλλα στο Πακιστάν. Έτσι, η Ινδία μπορεί να ελέγχει τη χρήση των ποταμών και τη ρύθμιση της ροής τους, ως ένα όπλο στην αντιπαλότητα της με το Πακιστάν. Αυτό δεν σημαίνει μόνο έντονες αντιπαραθέσεις στις ειρηνευτικές συνομιλίες μεταξύ των δύο χωρών, αλλά αναδεικνύει και το πρόβλημα διαχείρισης της λεκάνης απορροής των ποταμών, εντείνοντας τις φήμες ότι οι φετινές πλημμύρες οφείλονται σε μεγάλο βαθμό στην Ινδία και στο άνοιγμα των φραγμάτων από πλευράς της.
Μετά την έκκληση του ΟΗΕ, η διεθνής κοινότητα ανταποκρίθηκε με βοήθεια 459 εκατομμυρίων δολαρίων, όμως σύμφωνα με επίσημες εκτιμήσεις θα χρειαστούν περισσότερα από 40 δισ δολάρια για την πλήρη αποκατάσταση. Παράλληλα, τα τοπικά ΜΜΕ κατασκευάζουν την άποψη περί «κόπωσης των δωρητών» (η οποία έρχεται σε αντίθεση με την γενναιοδωρία που έδειξαν οι απλοί άνθρωποι σε όλο τον κόσμο) και αυτό συνδέεται με τους στρατιωτικούς και πολιτικούς στόχους των ΗΠΑ στην περιοχή.
Θύματα πολιτικής οι Πακιστανοί
Είναι προφανές, ότι όλες οι συζητήσεις σχετικά με τη βοήθεια προς το Πακιστάν, συνδέονται με την άποψη ότι το Πακιστάν είναι υπεύθυνο για τη δράση των Ταλιμπάν του Αφγανιστάν, ενώ εδώ προστίθεται και το αυξανόμενο κλίμα ισλαμοφοβίας στη Δύση που ενισχύει τη φήμη ότι το Πακιστάν αποτελεί φυτώριο για τρομοκρατικές δραστηριότητες και γεννάει ερωτήματα για το ποιοι πραγματικά επωφελούνται από τη βοήθεια. Έτσι, τα μεγάλα θύματα είναι οι απλοί Πακιστανοί, που βρίσκονται παγιδευμένοι μεταξύ μιας διεφθαρμένης κυβέρνησης και του «πόλεμου κατά της τρομοκρατίας». Πρόβλημα όμως υπάρχει και με την ενίσχυση που θα δοθεί στο Πακιστάν με τη μορφή δανείων, είτε από την Διεθνή Τράπεζα είτε μέσω του ΔΝΤ. Γιατί ενώ η άμεση καταβολή των μετρητών μπορεί να βοηθήσει, μακροπρόθεσμα θα έχει ως αποτέλεσμα τον πλουτισμό της πακιστανικής ελίτ και την χρέωση του λαού με ένα τεράστιο χρέος, που θα καταβληθεί με την επιβολή ψηλότερων φόρων και με περικοπές στις κοινωνικές υπηρεσίες. Ήδη, το Πακιστάν χρωστάει περίπου 55 δισ. δολάρια σε διεθνείς οργανισμούς και πληρώνει 3 δισ. δολάρια ετησίως για την απόσβεση του χρέους, ποσό που είναι τρεις φορές περισσότερο από τις δαπάνες για υγειονομική περίθαλψη. Πριν λίγες μέρες ξέσπασαν ταραχές στους καταυλισμούς, επειδή υπήρχαν αναφορές ότι πολιτικά συμφέροντα κατευθύνουν την παροχή βοήθειας σε περιοχές που ελέγχουν, δείγμα των διεφθαρμένων πρακτικών του πακιστανικού κράτους. Η οργή κατά της κυβέρνησης είναι εμφανής, ο θυμός των ανθρώπων αυξάνεται καθώς η κρατική γραφειοκρατία αδυνατεί να τους ανακουφίσει, και η δημοτικότητα του Πρόεδρου Ασίφ Αλί Ζαρντάρι είναι κάτω από 20%. Όμως η πρωτοφανής καταστροφή φέρνει ξανά στο προσκήνιο την πακιστανική αριστερά, καθώς πριν λίγες μέρες όλα τα κόμματα της αριστεράς πραγματοποίησαν κοινή συνέντευξη τύπου στο Ισλαμαμπάντ ανακοινώνοντας μια πρωτοβουλία κατά της αποπληρωμής του χρέους και της ενίσχυσης με τη μορφή δανείων. Παράλληλα, ζήτησαν από την κυβέρνηση να μειώσει άμεσα τις τεράστιες στρατιωτικές δαπάνες. Και σε μια χώρα που το πολιτικό κατεστημένο αδυνατεί να δώσει απαντήσεις, πολιτικές πρωτοβουλίες όπως αυτή είναι ιδιαίτερα σημαντικές, γιατί γεννούν την ελπίδα ότι η αριστερά αποκτά ακροατήριο έχοντας ως βασικό στόχο της πολιτικής της πλατφόρμας την οργάνωση της οργής των πλημμυροπαθών.
ΠΗΓΗ: Η ΕΠΟΧΗ-WWW.EPOHI.GR ,Δημήτρης Γκιβίσης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου