Όπου βρεθούμε και όπου σταθούμε το πρώτο θέμα συζήτησης είναι φυσικά η κρίση, η κυβερνητική πολιτική και οι συνέπειές της στον καθένα μας. Ένα από τα χαρακτηριστικά αυτής της συζήτησης είναι η φράση που ακούγεται και γράφεται, και από τα ΜΜΕ, ότι το (ή από το) Σεπτέμβρη θα γίνει «χαμός». Τώρα το τι εννοεί ο καθένας είναι ένα άλλο ζήτημα. Κατ’ αρχήν αυτή η συζήτηση ξεκίνησε πριν την λήξη του …προηγούμενου χαμού και του γύρου των απεργιακών κινητοποιήσεων του χειμώνα ΄09 – ΄10. Μας έδιναν την εντύπωση αρκετοί ότι κουράστηκαν και ότι βιαζόντουσαν να τελειώνουν και πως σχεδόν με ανακούφιση δέχτηκαν τη λεγόμενη ανάπαυλα του καλοκαιριού. Ακόμη και σε γειτονιές τα καλέσματα να δούμε πως οι διάφορες πρωτοβουλίες και επιτροπές θα κινηθούν κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού αντιμετωπιζόταν, περίπου, με την απάντηση «Ραντεβού τον Σεπτέμβρη»! Απολογισμός για το τι έγινε; Κριτική, αυτοκριτική για τις επιτροπές, συζήτηση για τη στάση της αριστεράς, για τις συνδικαλιστικές ηγεσίες και το κίνημα γενικώς; Ούτε συζήτηση! Όλα παραπέμπονταν για τον …Σεπτέμβρη! Μια διάχυτη διάθεση ανάπαυλας και ενασχόλησης με τις επερχόμενες διακοπές παντού! Και από μια άποψη δικαίως θα λέγαμε! Αλλά….
Το σύστημα, η άρχουσα τάξη, η κυβέρνησή της και τα έξωθεν αφεντικά τους δεν καταλαβαίνουν από ανάπαυλες και διάθεση για ηρεμία και διακοπές! Προχώρησαν και προχωρούν ακάθεκτοι, πέρασαν τη τρίχρονη συμφωνία υποταγής, έστειλαν ή ετοιμάζονται να στείλουν στην ανεργία χιλιάδες κόσμου, επιστράτευσαν απεργούς και για να μη τα πολυλέμε «επικαιροποίησαν» και το Μνημόνιο. Από την πλευρά τους δηλαδή ο χαμός όχι μόνο δε σταμάτησε αλλά συνεχίστηκε, και σε επίπεδο προπαγάνδας από τα ΜΜΕ, και ετοιμάζεται για τον δικό της επόμενο χαμό από …τώρα!
Οι δε ηγεσίες της αριστεράς μπορεί να βιαζόντουσαν να …ξεκουράσουν τον κόσμο τους και συνάμα το λαό, οι ίδιες όμως είχαν πολύ δουλειά και αγωνία. Τι θα γίνει με τις «αυτοδιοικητικές» εκλογές! Ποιόν θα κατεβάσουμε, με τι σχήματα συνεργασίας; Ερωτήματα και αγωνίες πολλές! Οι μόνοι που δε ζορίστηκαν ιδιαίτερα ήταν οι του ΚΚΕ και της νεότευκτης (παμπάλαιης κατά τα άλλα) Δημοκρατικής Αριστεράς (ή …ΔΗ.ΑΡΙ!).
Οι πρώτοι αφού για άλλη μια φορά απέδειξαν πως ούτε κοινή δράση, ούτε καν κοινή πορεία, πόσο μάλλον σύγκρουση του λαού με το σύστημα δεν θέλουν, ξεμπέρδεψαν με τους αγώνες πριν καλά καλά κλείσει ο απεργιακός κύκλος και άρχισαν να ανακοινώνουν πρώτοι και καλύτεροι τους υποψήφιους περιφερειάρχες. Οι δεύτεροι πριν ακόμη τους δούμε περιφέρουν την όποια πραμάτεια τους και την προσφέρουν μπας και ανέβουν στα ρετιρέ της εξουσίας και ως γνήσιοι αριστεροί, απόγονοι όπως ειπώθηκε της …Λούξεμπουργκ (εδώ), καταγγέλλουν τη στείρα καταγγελία του Μνημονίου! Έτσι «σύντροφοι» να καταπίνουμε ότι μας σερβίρει το σύστημα και ‘μείς να το αξιοποιούμε δημιουργικά! Πως λέμε χαλαρώστε και απολαύστε το!
Το μεγάλο μπέρδεμα και ζόρι υπήρξε στα ..δύο ενωτικά σχήματα της αριστεράς. Εκεί που περιμέναμε γάμους και αρραβωνιάσματα, μέτωπα και νέα σχήματα, εξελίξεις , βήματα και συγκολλήσεις για τη νέα αριστερά αυτό που βλέπουμε είναι καυγάδες και διασπάσεις, αλληλοκαταγγελίες, περιφορά ονομάτων από το …σοσιαλιστικό χώρο (τέτοια φρεσκάδα ιδεών! μέχρι και τον Παπασπύρου ήθελαν να …παρασύρουν!) έως και καταγγελίες για …σταλινισμό! Και όσοι ήλπιζαν ότι το «νέο» μέτωπο θα κάνει την …ανταρσία του έμειναν με το ακουστικό στο χέρι.
Και όλα αυτά γιατί; Για να εκφραστεί ο λαός δια των εκλογών, για να καταδικαστεί το μνημόνιο, για να πάθει ταράκουλο το σύστημα από την αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού προς τα αριστερά. Όπως το έπαθε το ’89! Αφήστε την αναζήτηση της μεγάλης εκείνης πρότασης που θα κάνει κλικ στον «κοιμισμένο» λαό, αφήστε τις προτάσεις σεντόνια που διαβάζοντάς τες σε κάνουν να αναρωτιέσαι τελικά όλοι αυτοί (άντε να εξαιρέσουμε τη ΔΗ.ΑΡΙ.) σε τι διαφέρουν, γιατί δεν κατεβαίνουν όλοι μαζί να τελειώνουμε;
Έχουμε λοιπόν μια αριστερά που στο σύνολό της σχεδόν ακουμπάει το ξεπέρασμα της ήττας της, την λαϊκή αφύπνιση, την απόκρουση και ανατροπή της επίθεσης σε κάθε είδους εκλογές και κάθε φορά που τρώει το στραπάτσο της αντί να βγάλει τα συμπεράσματά της, αντί να κάτσει και σκεφτεί τι φταίει κατηγορεί το λαό που δεν ξυπνάει και δεν την ψηφίζει. Αναρωτιέται τι είδους πρόταση να κατεβάσει για να πείσει. Αναπαράγει τα ίδια, ουσιαστικά, συμπεράσματα σε όλες τις αριστερές αποχρώσεις που αν τα συγκρίνει κανείς με κείμενα της δεκαετίας του ’80 π.χ. ελάχιστα διαφέρουν.
Έρχεται Σεπτέμβρης δύσκολος πράγματι, και Οκτώβρης και Νοέμβρης και 2011 και 12 και πάει λέγοντας. Ο λαός αντιδρά, ξεσπάσματα σημαντικά υπήρξαν, τη χρονιά που μας πέρασε η άρχουσα τάξη έκανε αυτά που ήθελε, το λαϊκό κίνημα δε κατάφερε να αποτρέψει την επίθεσή της. Κατάφερε όμως να την τρομάξει. Κατάφερε αυτός ο λαός να είναι σημείο αναφοράς και ελπίδας και για άλλους λαούς του «δυτικού» καπιταλιστικού κόσμου και όχι μόνο. Τον φοβούνται, γιατί μπορεί σε αυτή τη φάση να διάλεξε την ηρεμία των διακοπών προηγήθηκε όμως μια χρονιά που άγχωσε πολλούς. Και τους αγχώνει για το τι πρόκειται να γίνει, για το πώς μπορεί να αντιδράσει.
Οι αριστεροί λοιπόν αντί να τσιμπάνε το τυρί των «αυτοδιοικητικών» εκλογών, που θα φέρουν ποιος ξέρει τι, να βγουν στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, στα σχολεία και τις σχολές και να στηρίξουν τις μορφές οργάνωσης που διαλέγει ο λαός για να αντισταθεί και να ανατρέψει την επίθεση. Να κινηθούν γειτονιά τη γειτονιά, πόρτα-πόρτα, μαγαζί το μαγαζί, στους τόπους δουλειάς όχι για να μαζέψουν ψήφους αλλά για να δηλώσουν το παρών τους στους αγώνες, για να βοηθήσουν στη μαζικοποίησή τους, για να πείσουν τον αγανακτισμένο λαό ότι δεν υπάρχουν εκλογικά θαύματα, ούτε σωτήρες, ότι η μόνη «σωτήρια» δύναμη είναι η δική του και καμιά άλλη. Για να αποδείξουν ότι η φράση «από τα κάτω» έχει πραγματικό νόημα και δεν είναι πυροτέχνημα δήθεν διαφοροποίησης από τον ρεφορμισμό, και πως δεν την εκστομούν μόνο όταν οι άλλοι συμφωνούν μαζί τους. Τότε, όταν οι αριστεροί ξαναθυμηθούν ποιός είναι ο πραγματικός τους ρόλος και όταν αρχίζει να εκφράζεται η λαϊκή δύναμη, όταν η αυτοοργάνωση αποκτήσει το πραγματικό της νόημα, τότε και η ανάγκη ενότητας θα εκφραστεί και η νέα αριστερή δύναμη, όχι αλλαγής, αλλά ανατροπής και σύγκρουσης, θα γεννηθεί. Δύναμη που δεν είναι θα τιμητής και κριτής από τα πάνω του λαού αλλά εκφραστής του, στήριγμά του και κομμάτι του. Πολιτική πρωτοπορία όχι γιατί έτσι το θέλει αυτή αλλά γιατί θα της το αναγνωρίζει και θα της δίνει το δικαίωμα να είναι τέτοια ο λαός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου