Πόσους νεκρούς θέλει η κυβέρνηση;

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Δεν άρχισε καλά η εβδομάδα, όπως κι οι περισσότερες εβδομάδες εδώ και μήνες. Άρχισε με διπλό «πυροβολισμό» Πάγκαλου. Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης υποστήριξε τηλεοπτικώς μεν ότι η «ιδεολογία της βίας, της αυθαιρεσίας και του ταξικού μίσους αρχίζει από την κ. Παπαρήγα και καταλήγει στη γειτονιά», αλλά εντύπως (συνέντευξη στα «Νέα»), το χόντρυνε: «Η ηγεσία του ΚΚΕ θέλει έναν νεκρό», απάντησε σε ερώτημα αναγνώστη της εφημερίδας για το πώς η κυβέρνηση «εφαρμόζει τον νόμο στα λιμάνια».

ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ μου είναι αδιάφορη η αθυροστομία, η «αιρετικότητα», η ιδιοσυγκρασία ή η κυκλοθυμία του ανδρός που τρέφει τα ΜΜΕ με ατάκες κι όποιον πάρει ο χάρος. Είναι άλλωστε ζήτημα άλλης επιστήμης η συνοχή και η συνέπεια σκέψης ενός πολιτικού που το 2001 δήλωνε ότι «θα φύγει από το ΠΑΣΟΚ αν γίνει ο Γιώργος Παπανδρέου γίνει αρχηγός», το 2007 διαβεβαίωνε ότι «δεν θα ξαναμιλήσει φιλικά με τον Γ. Παπανδρέου, δεν θα τον συγχωρήσει ποτέ» και το 2006 συμπέραινε ότι «από το 2000 και μετά η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ διέλυσε τη χώρα». Αυτή η τελευταία εκτίμηση του κ. Πάγκαλου ενδεχομένως μας δίνει μια απάντηση στο ερώτημα γιατί δέχθηκε ασμένως να συμμετάσχει και σ’ αυτή την κυβέρνηση. Η ακαταμάχητη γοητεία της διάλυσης…

ΑΛΛΑ ΑΥΤΟ δεν είναι το θέμα μας. Το θέμα μας είναι οι νεκροί. Ποιος θέλει έναν νεκρό σ' αυτή την αναμέτρηση; Το ΚΚΕ δεν χρειάζεται ιδιαίτερη υπεράσπιση στο πεδίο αυτό. Άλλωστε, επικρίνεται συχνά -τουλάχιστον εξ αριστερών του- για υπερβολική νομιμοφροσύνη και αυτοπειθαρχία στον ακτιβισμό του. Αλλά μπορεί και δικαιούται, μαζί με όλη την αριστερά και τις δυνάμεις που υπερασπίζονται τα αυτονόητα σ’ αυτή την αναμέτρηση, να αντιστρέψει τα βέλη τού αντιπροέδρου της κυβέρνησης: πόσους νεκρούς θέλει ο κ. Πάγκαλος; Πόσους νεκρούς θέλει αυτή η κυβέρνηση; Πόσους νεκρούς θέλουν ο Θαπατέρο, ο Κάμερον, ο Σαρκοζί, η Μέρκελ, ο Μπερλουσκόνι, ο Σόκρατες, όλα τα εκλεκτά μέλη της «Διεθνούς της λιτότητας» που ρισκάρουν με τα όρια της δημοκρατίας, των δικαιωμάτων, με τα όρια επιβίωσης των ανθρώπων; Πόσους νεκρούς θέλουν; Χιλιάδες; Εκατομμύρια; Κανέναν, ακούγεται η σχεδόν αυτονόητη απάντηση, που ωστόσο δεν αποδεικνύεται από πουθενά. Το αντίθετο.

ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ δεν είναι ρητορικό και θεωρητικό. Υπάρχει μια αποδεδειγμένη ιστορικά και στατιστικά αιτιώδης συνάφεια ανάμεσα στις πολιτικές εξουθενωτικής λιτότητας και στην έκθεση εκατομμυρίων ανθρώπων σε θανάσιμους κινδύνους. Η κυβέρνηση του Μνημονίου κάνει μια σαφή επιλογή, για παράδειγμα, να μειώσει τα εισοδήματα κατά τουλάχιστον 20% και να εκτοξεύσει την ανεργία στο 14%, 15%, κατ’ άλλους ακόμη και το 18%. Πόσους νεκρούς μπορεί, λοιπόν, να «παραγάγει» το περιβάλλον της υψηλής ανεργίας; Πόσοι αυτόχειρες θα προκύψουν από την απελπισία στην οποία θα οδηγήσει η απόλυση, η μακρόχρονη ανεργία, η δυσκολία της επιβίωσης των νέων ανθρώπων ή των πενηντάρηδων που θα περιπλανώνται ανεπιθύμητοι σε μια αφιλόξενη για «ακριβούς» μεσήλικες αγορά εργασίας; Πόσοι θάνατοι θα προκύψουν από τις περικοπές στις συντάξεις, από την αδυναμία των ηλικιωμένων να έχουν πρόσβαση σε φθηνές υπηρεσίες περίθαλψης; Πόσους θανάτους θα προκαλέσει η εγκληματικότητα που θα συνοδεύσει την αύξηση της ανεργίας, τη διεύρυνση των κοινωνικά αποκλεισμένων ομάδων, τη μαζική φτωχοποίηση πληθυσμών, τη μεγαλύτερη περιθωριοποίηση των παράνομων μεταναστών;

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ τίποτα θεωρητικό και αυθαίρετο σ’ αυτά. Πριν από δύο εβδομάδες, Βρετανοί επιστήμονες έδωσαν στη δημοσιότητα πανευρωπαϊκή έρευνα στην οποία διαπιστώνουν ότι κάθε περικοπή 80 ευρώ δαπανών πρόνοιας κατ’ άτομο προκαλεί αύξηση θανάτων από αλκοόλ κατά 2,8% και από τα καρδιαγγειακά νοσήματα κατά 1,2%. «Ο κόσμος κινδυνεύει να πληρώσει ακριβά με τη ζωή του τις περικοπές των κοινωνικών δαπανών», προειδοποίησαν οι Βρετανοί επιστήμονες, αλλά αυτό δεν απέτρεψε τον Κάμερον ν’ ανοίξει διάπλατα την πόρτα του θανάτου σε περισσότερους Βρετανούς, ανακοινώνοντας συντριπτική συρρίκνωση των δαπανών πρόνοιας.

ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ όλα αυτά χωρίς να υπολογίζει κανείς το κόστος θανάτου που θα πληρωθεί από τη διαρκώς και επισήμως προαναγγελλόμενη κοινωνική αναταραχή. Όχι την οργανωμένη και λίγο πολύ ελεγχόμενη διαμαρτυρία των συνδικάτων, της αριστεράς ακόμη και των αντεξουσιαστών. Αλλά το τυφλό ξέσπασμα βίας που μπορεί να προκαλέσει η μαζική οικονομική και κοινωνική υποβάθμιση των νεόπτωχων, των νεοπρολετάριων ακόμη του περιούσιου λαού των μικρομεσαίων που για δεκαετίες κανάκεψαν και τώρα πετούν σαν στημένη λεμονόκουπα ο κ. Πάγκαλος και η κυβέρνησή του.

ΑΥΤΟΥΣ τους νεκρούς, λοιπόν, ποιος θα τους χρεωθεί; Ποιος θα κατηγορηθεί ως ηθικός και φυσικός αυτουργός της δολοφονίας τους; Ο μηχανισμός Ε.Ε. και ΔΝΤ είναι μια φονική μηχανή, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Ίσως είναι το ίδιο το «πιστόλι πάνω στο τραπέζι» με το οποίο “απειλούσε” τις αγορές ο πρωθυπουργός. Τώρα δεν είναι στο τραπέζι. Είναι στα χέρια τους και εκπυρσοκροτεί αδιακρίτως πάνω μας. Ακατάπαυστα. Πόσους νεκρούς θέλουν, λοιπόν, η κυβέρνηση κι όλες οι κυβερνήσεις της ευρωπαϊκής νεοφιλελεύθερης υστερίας;

Πηγή : AΥΓΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ