Μετά το 2008 το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ απαγόρευσε τις αποστολές ανθρωπιστικής βοήθειας στην αποκλεισμένη Γάζα. Το κράτος τρομοκράτης της περιοχής, με τις πλάτες των ΗΠΑ και την ουσιαστική στήριξη της ΕΕ, έδειχνε με τη στάση του αυτή πως δεν θα αφήσει τους ακτιβιστές να δημιουργήσουν μια εικόνα πλαδαρού αποκλεισμού του 1,5 εκατομμυρίου Παλαιστίνιων στη στενή λωρίδα, την πιο πυκνοκατοικημένη περιοχή του πλανήτη.
Όλες οι ανθρωπιστικές αποστολές ακτιβιστών έχουν πάνω κάτω αντίστοιχα χαρακτηριστικά. Αποτελούνται από ανθρώπους που πιστεύουν ότι με τον τρόπο τους προσφέρουν μια μικρή βοήθεια, μια ανακούφιση στους αποκλεισμένους, κατατρεγμένους, πεινασμένους, ματωμένους Παλαιστίνιους. Και αναδεικνύουν όπου φτάνει η φωνή τους και όσο περνάει από το χέρι τους, τα δράματα που προκαλεί η δολοφονική πολιτική του σιωνιστικού κράτους του Ισραήλ.
Βέβαια, υπάρχουν και οι απόψεις, στα πλαίσια του κινήματος αλληλεγγύης, που θεωρούν (σωστά) ότι οι αποστολές αυτές ακτιβιστών καλύπτουν λίγο από το τεράστιο κενό που αφήνει η οπισθοχώρηση του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος διεθνώς και στη χώρα μας φυσικά.
Κινήματος που μπορεί να αναδείξει με ουσιαστικό τρόπο το ρόλο των ιμπεριαλιστών στην περιοχή και κυρίως των Αμερικανών. Να τσακίσει αυταπάτες για το βρώμικο ρόλο της ΕΕ που προσπαθεί να χωθεί στην περιοχή της Μ.Ανατολής. Να αναδείξει το ρόλο των ηγεσιών των χωρών της περιοχής, τον ανταγωνισμό τους να αποκτήσουν την εύνοια των ιμπεριαλιστών, τους τυχοδιωκτισμούς τους στις πλάτες των λαών της περιοχής.
Κινήματος που θα έθετε στο προσκήνιο το ζήτημα ότι ο λαός της Παλαιστίνης δικαιούται να παλεύει για να αποκτήσει κρατική υπόσταση όχι επειδή είναι θέλημα θεού άλλα επειδή είναι λαϊκό, απολύτως γήινο, δικαίωμα.
Γιατί, όμως, η απαγόρευση εξελίχθηκε αυτή τη φορά σε ισραηλινή θηριωδία απέναντι στον στολίσκο της ανθρωπιστικής βοήθειας, που είχε ως προορισμό την αποκλεισμένη Γάζα;
Ακούγονται διάφορες απόψεις, όπως:
Έπαιξε ρόλο ότι ήταν η πολυπληθέστερη και πολυεθνικότερη ανθρωπιστική αποστολή. Η πιο αποφασισμένη να φτάσει, με το όποιο κόστος, στη Γάζα.
Ότι αυτό εκνεύρισε το Ισραήλ και μπροστά στον κίνδυνο του ντε φάκτο σπασίματος του αποκλεισμού της Γάζας αποφάσισε να δείξει τα δόντια του.
Η πειρατεία, λένε, ήταν μια απάντηση με αποδέχτες δυνάμεις του φιλειρηνικού κινήματος στο εσωτερικό μέτωπο του Ισραήλ που έπρεπε να συμμορφωθούν για να μη χαλαρώνει ο στρατιωτικός συναγερμός.
Λένε ότι ήταν μια φασιστικού τύπου κίνηση που στόχο είχε να σπείρει πανικό και μοιρολατρία στους Παλαιστινίους.
Όσον αφορά στο πρώτο, προξενεί εντύπωση γιατί η ισραηλινή ηγεσία δεν απέφυγε “έξυπνα” τη διαφαινόμενη διεθνή κατακραυγή. Γιατί δεν έκανε απλά ένα σαμποτάζ στα πλοία του “στολίσκου της Ειρήνης” ώστε να μην φτάσουν ποτέ στη Γάζα. Γιατί επέλεξε τη στάση που όλοι γνωρίζουμε;
Αν επιλεγόταν πχ η δολιοφθορά στα πλοία, αυτό δεν θα είχε και καλύτερα αποτελέσματα στο λεγόμενο εσωτερικό μέτωπο αφού υπήρχαν δυνάμεις στο Ισραήλ που παρότρυναν από πριν την κυβέρνηση να επιλέξει αυτό το λάιτ σενάριο;
Κανένα δεδομένο δεν καταδεικνύει σημάδια χαλάρωσης του στρατοκρατικού καθεστώτος στο Ισραήλ.
Από διάφορες μεριές ακούγονται κριτικές όπως ότι αν ιχνηλατήσουμε τα δεδομένα της συγκυρίας, των γεωπολιτικών συσχετισμών και περιφερειακών συγκρούσεων όπου εντάχθηκε, θελημένα ή άθελά της, η τελευταία ανθρωπιστική αποστολή του “στολίσκου της ειρήνης” αυτό είναι προσβολή για τα θύματα και γενικά τους ακτιβιστές που έδωσαν το είναι τους γι' αυτήν την αποστολή.
Η ιστορία, ωστόσο, καταγράφει πολλές περιπτώσεις αγωνιστών και αξιόλογων ανθρώπων που σαν μέλη ΜΚΟ έπαιξαν άθελά τους το παιχνίδι κυβερνήσεων που τους αξιοποίησαν κατά το δοκούν για τα συμφέροντα των αστικών τους τάξεων, σε κάθε βασανισμένη και διαφιλονικούμενη γωνιά του πλανήτη.
Το να αναζητούμε, με πολιτικούς όρους της συγκυρίας, τι υπάρχει παράλληλα ή και πίσω από τα φανερά δεν είναι υποτίμηση αγωνιστών ούτε συνωμοσιολογία αλλά προσπάθεια πιο ολοκληρωμένης ερμηνείας του κόσμου μας. Βασικό εργαλείο για να είναι πιο αποτελεσματικοί οι απελευθερωτικοί, οι λαϊκοί και εργατικοί αγώνες.
Γιατί καλούμαστε να λειτουργούμε μόνο με το θυμικό και τη συγκίνηση;
Ας φανταστούν, οι αποθεωτές του ακτιβισμού, να προχωρήσει το σχέδιο των ισραηλινών να ηγηθούν πολυεθνικού στολίσκου με ακτιβιστές που θα πάει στα κατεχόμενα της Κύπρου. Και να χάσει η τουρκική αστική τάξη την ψυχραιμία της και να δολοφονήσει μερικούς. Τότε ποιο θα' ναι το κύριο ζήτημα; Θα κρύβεται ή όχι κατιτίς πίσω από την επιχείρηση αλλά και την ενδεχόμενη τουρκική αντίδραση;
Δεν είναι σήμερα που η τούρκικη αστική τάξη εμφανίζεται σαν «υπερασπιστής» του διεθνούς δικαίου, κατηγορώντας το Ισραήλ ότι το παραβιάζει ξεκληρίζοντας τους Παλαιστίνιους;
Δε διαγράφεται ούτε μπορεί να προσπεραστεί το γεγονός ότι η ανθρωπιστική αποστολή του “στολίσκου της ειρήνης” και με πολυπληθέστερη (με διαφορά) την τουρκική συμμετοχή συνέπεσε με την όξυνση της αντιπαράθεσης ανάμεσα σε δύο «παραδοσιακούς» συμμάχους των ΗΠΑ στην περιοχή μας, την Τουρκία και το Ισραήλ. Χώρες που μέχρι πρότινος διαλαλούσαν τη μεταξύ τους «στρατηγική συνεργασία».
Η ρευστότητα που δημιουργεί το στόμωμα της πολιτικής των ΗΠΑ σε Ιράκ και Αφγανιστάν, η αναβολή αντιμετώπισης του θέματος Ιράν, η όξυνση της αντιπαράθεσης Ισραήλ και μουσουλμανικού κόσμου, η επανεμφάνιση της Ρωσίας με όρους ιμπεριαλιστικής δύναμης, η αμφισβήτηση του ρόλου των ΗΠΑ σαν ηγεμονικής δύναμης και από άλλες δυνάμεις είναι μερικά από τα ζητήματα που καλείται να αντιμετωπίσει ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός της Ομπάμα εποχής.
Είμαστε σε φάση όξυνσης των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων που τροφοδοτεί και παροξύνει η οικονομική κρίση του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος. Είναι, λοιπόν, επόμενο να τελούν υπό επαναδιαπραγμάτευση οι ρόλοι των υποταχτικών των ΗΠΑ ώστε να στοιχηθούν αποτελεσματικότερα για τα αμερικάνικα συμφέροντα, χωρίς ταλαντεύσεις και λοξοκοιτάματα... Η εμπλοκή, ωστόσο, κι άλλων δυνάμεων παράγει νέες αντιθέσεις, οξύνει περιφερειακές αντιθέσεις των εξαρτημένων αστικών τάξεων της ευρύτερης περιοχής.
Σε αυτό το φόντο η τούρκικη αστική τάξη διεκδικεί αναβαθμισμένο ρόλο μεσάζοντα ανάμεσα στις ΗΠΑ και στον αραβικό κόσμο χρησιμοποιώντας το διαβατήριο του λεγόμενου «κοσμικού Ισλάμ». Που και την παρουσία της στα κοσμικά σαλόνια του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος ευνοεί και δημιουργεί γέφυρες με τον ισλαμικό κόσμο.
Αναγκαστικά το κολύμπι της τούρκικης άρχουσας τάξης σε τόσο βαθιά και ταραγμένα νερά απαιτεί, τακτικά, όξυνση της αντιπαράθεσης με το Ισραήλ που ήταν χθες ο στρατηγικός σύμμαχος...
Δείγματα του “διαζυγίου” είναι η συνεργασία της Τουρκίας με Βραζιλία και Ιράν για ειρηνική διευθέτηση του ζητήματος που αφορά στο πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν. Το άνοιγμα του ζητήματος για τον έλεγχο του πυρηνικού οπλοστασίου του Ισραήλ. Η βελτίωση των σχέσεων με Συρία. Η όψιμη αλληλεγγύη στους Παλαιστίνιους. Που εκφράστηκε και με την πολιτική, και όχι μόνο, στήριξη της ΜΚΟ που συμμετέχει στην ανθρωπιστική βοήθεια που μακέλεψαν οι σιωνιστές. ΜΚΟ που διατηρεί άριστες σχέσεις με την τούρκικη κυβέρνηση.
Το Ισραήλ με τη σειρά του απειλεί την Τουρκία με το χαρτί της στήριξης της πολιτικής αυτονόμησης του Βόρειου Κουρδιστάν, ενώ στο Νότιο Κουρδιστάν οι ισραηλινοί εικάζεται(!), ότι είναι οι κύριοι εκπαιδευτές του κουρδικού στρατού και ότι εκεί στρατοπεδεύουν επίλεκτες δυνάμεις των ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών.
Η αντίδραση των Ισραηλινών με την κατάληψη της ανθρωπιστικής νηοπομπής και την αποτρόπαιη δολοφονία 9 ανθρώπων ήταν μια προβοκατόρικη ενέργεια, που ήταν σχεδιασμένη και συνειδητή. Που ήθελε να υπενθυμίσει (κυρίως) στην Τουρκία ποιος είναι το αδίστακτο μαντρόσκυλο των ΗΠΑ (που δεν καταδίκασαν τη θηριωδία) και της Δύσης στην περιοχή.
Η όξυνση στις σχέσεις Ισραήλ-Τουρκίας είναι σε εξέλιξη. Η παρουσία της τούρκικης αποστολής στην ανθρωπιστική νηοπομπή την ανέδειξε. Η δολοφονία των τούρκων ακτιβιστών μεταφέρει την αντιπαράθεση αυτή σε νέα φάση.
Έτσι “κουμπώνει” και η στάση της ελληνικής και κυπριακής κυβέρνησης.
Οι αστικές τάξεις στις δυο χώρες ανησυχούν για τις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή και για το ρόλο που αποζητά η Τουρκία. Οι πολιτικές ηγεσίες τους αντιμετωπίζουν τα ζητήματα των αντιθέσεών τους με την Τουρκία σαν συνειδητοί υποτελείς. Διεκδικούν και αυτοί την εύνοια των ιμπεριαλιστών με την πρόσδεση τους στο άρμα τους και την αναβάθμιση της εμπλοκής τους στα σχέδια των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.
Η στάση τους ήταν στην πράξη στήριξη του σιωνιστικού κράτους του Ισραήλ και μακελάρη του παλαιστινιακού λαού. Ήταν στήριξη του βασικού μαντρόσκυλου των ιμπεριαλιστών στην περιοχή.
Τι σχέση μπορούν να' χουν τα μυξοκλάματά τους για τον παλαιστινιακό λαό και τους ακτιβιστές όταν το ταξίδι του στολίσκου για την ειρήνη γινόταν παράλληλα με αεροπορική άσκηση της Ελλάδας με το Ισραήλ. Όταν χτυπήθηκε βάναυσα η διαδήλωση στην ισραηλινή πρεσβεία. Όταν η Κύπρος απαγόρευε στην ανθρωπιστική νηοπομπή να πλησιάσει και παραλάβει από το νησί μέλη της αποστολής.
Κλείνοντας αυτό το σημείωμα ας τονιστεί ότι:
Κάθε βοήθεια στον δοκιμαζόμενο παλαιστινιακό λαό και κάθε λαό που υποφέρει είναι σημαντική. Κάθε δράση που μπορεί, έστω και λίγο, να τον ανακουφίσει είναι σπουδαία.
Αυτός ο λαός τα έβαλε με θεούς και δαίμονες. Σήκωσε το ανάστημά του στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό και το δεξί του χέρι, το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ. Εξεγείρονταν όταν όλοι ήταν εναντίον του και τον φώναζαν τρομοκράτη. Οι αγώνες του ενέπνευσαν τους δικούς μας αγώνες και μίλησαν στις καρδιές εκατομμυρίων ανθρώπων.
Και οπισθοχωρούσε όταν η ηγεσία του έβαζε τρικλοποδιά και συνθηκολογούσε με τους ιμπεριαλιστές πουλώντας τον ηρωικό αγώνα του.
Να, λοιπόν, τι λείπει. Το καραβάνι του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα των λαών της περιοχής. Ενάντια στους φονιάδες των λαών και τις υποτελείς αστικές τάξεις.
Λείπει ο αντιιμπεριαλιστικός “ακτιβισμός”. Που θα θέσει σε μια πορεία αγώνων τους όρους για την υλοποίηση μιας καταπληκτικής ιδέας. Την οικοδόμηση του μετώπου της επαναστατικής πάλης των λαών ενάντια στον πόλεμο, τον ιμπεριαλισμό, τον καπιταλισμό.
Πηγή: Προλεταριακή Σημαία 12/6/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου