Την περασμένη εβδομάδα η γερμανική Αριστερά κατέθεσε ένα ψήφισμα αλληλεγγύης προς την Ελλάδα ζητώντας ουσιαστικά να δώσει η γερμανική Βουλή εγγυήσεις για τη διατήρηση της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας μας. Ο Μίχαελ Σλεχτ, επικεφαλής οικονομολόγος της κοινοβουλευτικής ομάδας της Αριστεράς, εξηγεί στην "Αυγή" της Κυριακής το γιατί και παρουσιάζει τις προτάσεις του κόμματός του για την υπέρβαση της κρίσης. Ο 60χρονος συνδικαλιστής από το Αμβούργο επικεντρώνει στις ευθύνες της Γερμανίας για την κρίση και καλεί την Ευρωπαϊκή Αριστερά να γίνει ένα δυναμικό ανάχωμα στην υστερία της λιτότητας.
* Το ψήφισμα αλληλεγγύης που κατέθεσε την περασμένη εβδομάδα η Αριστερά στη γερμανική Βουλή ήταν μια καλοδεχούμενη έκπληξη. Προτείνετε πράγματι να σταματήσει η Γερμανία να πουλάει όπλα στην Ελλάδα;
Η Γερμανία είναι ο τρίτος εξαγωγέας όπλων στον κόσμο. Οι εξοπλιστικές δαπάνες της Ελλάδας φτάνουν το 4,3% του ΑΕΠ της χώρας σας, ενώ οι αντίστοιχες στη Γερμανία είναι μόλις το 1,5% του ΑΕΠ. Αυτή τη στιγμή η γερμανική κυβέρνηση ζητά από την Ελλάδα μείωση μισθών και συντάξεων και απολύσεις, ενώ παράλληλα πιέζει τον Παπανδρέου να τηρήσει τις συμφωνίες αγοράς εξοπλισμών από τη Γερμανία. Με άλλα λόγια ο ελληνικός πληθυσμός καλείται να πληρώσει για τα κέρδη της γερμανικής εξοπλιστικής βιομηχανίας. Αυτό δεν πρόκειται ποτέ να το αποδεχθεί η Αριστερά.
* Η Αριστερά επιδεικνύει αλληλεγγύη προς την Ελλάδα. Εκτιμάται ότι θα μπορούσε να φανεί αλληλέγγυος και ο γερμανικός λαός;
Στη Γερμανία έπεισαν τον λαό ότι βάζει το χέρι στην τσέπη για την Ελλάδα, ωστόσο το «πακέτο» διάσωσης του ευρώ είναι ένα δεύτερο «πακέτο» διάσωσης των τραπεζών. Οι κερδοσκόποι έχουν εκτοξεύσει στα ύψη τα επιτόκια για τον δανεισμό και οι τράπεζες κερδίζουν από το δημόσιο χρέος. Δεν αρκεί, λοιπόν, να κάνουμε έκκληση για αλληλεγγύη προς την Ελλάδα ή να μιλάμε για την ευρωπαϊκή ιδέα. Όσο περνάει ο καιρός οι άνθρωποι αρχίζουν να αντιμετωπίζουν την Ευρώπη ως απειλή. Η μοναδική μας ευκαιρία είναι να «μεταφράσουμε» σε εθνική πολιτική τα αιτήματα των αριστερών. Τρία είναι τα καίρια ζητήματα:
Πρώτον, οι πολίτες σε όλη την Ευρώπη πληρώνουν για τη σωτηρία των τραπεζών, αλλά οι καρχαρίες του χρηματοπιστωτικού τομέα συνεχίζουν σαν να μην έγινε τίποτε. Απαιτούμε, λοιπόν, υψηλότερους φόρους για τις επιχειρήσεις και τους πλούσιους -και για τη Siemens και για τους Ωνάσηδες.
Δεύτερον, τα πακέτα λιτότητας θα βαθύνουν την κρίση και θα αυξήσουν το δημόσιο χρέος και στην Ελλάδα και στη Γερμανία. Είναι, λοιπόν, αντιπαραγωγικά.Τρίτον, η Γερμανία με την πολιτική των χαμηλών μισθών πουλούσε πάντοτε περισσότερα προϊόντα και υπηρεσίες στην Ελλάδα, παρά το αντίθετο. Γι' αυτό και οι Έλληνες χρεώνονταν όλο και περισσότερο σ' εμάς. Αυτή η εξέλιξη είναι αρνητική και για τη Γερμανία. Από το 1999 η οικονομία στην Ευρωζώνη είχε κατά μέσο όρο ετήσια ανάπτυξη 1,5%, η γαλλική 1,4% αλλά η γερμανική μόλις 0,8%. Η αύξηση των γερμανικών μισθών θα ήταν θετική και για την Ευρώπη και για την ίδια τη Γερμανία.
* Πώς μπορεί να υποχρεώσει κανείς τις τράπεζες, όπως ζητάτε στο ψήφισμά σας, να κρατήσουν τα ελληνικά -ή τα ισπανικά ή τα πορτογαλικά- ομόλογα; Γενικά πώς μπορεί κανείς να υποχρεώσει τις τράπεζες να κάνουν οτιδήποτε -ακόμη κι αυτές που έχουν σωθεί με δημόσιο χρήμα;
Οι τράπεζες δανείζονται φθηνό χρήμα από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το δανείζουν με τοκογλυφικούς όρους στα κράτη της Ευρωζώνης. Η Αριστερά απαιτεί να δανείζει η ΕΚΤ απευθείας στα κράτη - μέλη -όπως γίνεται στις Ηνωμένες Πολιτείες, στην Αγγλία ή στην Ιαπωνία- για να μειωθεί η εξουσία των τραπεζών και των κεφαλαιαγορών. Επιπλέον η Αριστερά επιδιώκει την κρατικοποίηση των ιδιωτικών τραπεζών, ώστε να αποζημιωθούν με τα κέρδη τους οι φορολογούμενοι. Αυτή θα ήταν η φθηνότερη λύση.
* Τι προσδοκάτε από τη σύνοδο των G20;
Το πρόβλημα σ' αυτή τη σύνοδο είναι η Γερμανία. Ακόμη και ο Ομπάμα ασκεί κριτική στο γερμανικό πρόγραμμα λιτότητας. κανείς πια στον κόσμο δεν θέλει να συνεχίσει να πληρώνει με δανεικά τη γερμανική εξαγωγική βιομηχανία. Η γερμανική κυβέρνηση πάει στο Τορόντο ζητώντας μια πολύ μικρή εισφορά για τις τράπεζες κι έναν ελάχιστο φόρο συναλλαγών. Ουσιαστικά τροφοδοτεί τον ανταγωνισμό για τη φθηνότερη λύση -φθηνή, εννοείται, για τους καρχαρίες των αγορών.
* Εάν οι G20 δεν καταλήξουν και πάλι σε καμία απόφαση για τον έλεγχο των αγορών, εκτιμάτε ότι η Ευρώπη θα μπορούσε να πετύχει κάτι μόνη της;
Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι η μεγαλύτερη εσωτερική αγορά του κόσμου. Η Ευρώπη θα μπορούσε να πετύχει πολλά μόνη της. Όμως οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις είναι μαριονέτες των αγορών. Στις ευρωπαϊκές συνθήκες, η ελευθερία της διακίνησης των κεφαλαίων είναι ιερή. Γι αυτό και η αντίσταση στα πακέτα λιτότητας είναι σήμερα αγώνας για τη δημοκρατία
* Στις επεξεργασίες του κόμματός σας τάσσεστε υπέρ μιας πραγματικής οικονομικής διακυβέρνησης της Ευρώπης. Πώς περιγράφετε μια τέτοια οικονομική κυβέρνηση;
Χρειαζόμαστε κοινή κατώτατη φορολογία για τις επιχειρήσεις και μια συντονισμένη πολιτική μισθών. Η γερμανική κυβέρνηση, αντίθετα, όταν μιλά για οικονομική διακυβέρνηση επιδιώκει ουσιαστικά ένα ακόμη πιο αυστηρό Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης.
* Εκτιμάτε ότι μπορεί να υπάρξει μια άλλη πολιτική πλειοψηφία στη Γερμανία που να μη φρενάρει την ευρωπαϊκή οικονομική κυβέρνηση; Και πιστεύετε ότι οι υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης είναι πιο ώριμες για κάτι τέτοιο;
Η κυβέρνηση Σοσιαλδημοκρατών - Πρασίνων υπό τον Γκέρχαρντ Σρέντερ ήταν αυτή που πυροδότησε το dumping των γερμανικών μισθών. Ο μόνος που αγωνίστηκε για μια πραγματική ευρωπαϊκή οικονομική κυβέρνηση ήδη προ δεκαετίας ήταν ο τότε υπουργός Οικονομικών του SPD Όσκαρ Λαφοντέν. Στη συνέχεια έγινε ο πρόεδρός μας. Η σοσιαλδημοκρατία πρέπει να αλλάξει, μόνο τότε θα έχει ελπίδες η Ευρώπη. Όσο για τους εταίρους μας, η Ισπανία και η Γαλλία, για παράδειγμα, έχουν άλλα συμφέροντα. Αλλά όλοι θέλουν να μιλήσουν για το dumping των γερμανικών μισθών.
* Θα έπρεπε να μεταρρυθμιστεί το Σύμφωνο Σταθερότητας; Και σε ποια κατεύθυνση;
Το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης είναι ανόητο. Η Ισπανία για παράδειγμα είχε μειώσει δραστικά τα ελλείμματά της μέχρι την εκδήλωση της κρίσης -δραστικότερα και από τη Γερμανία. Αλλά τα νοικοκυριά στην Ισπανία χρεώθηκαν βαριά εξαιτίας των χαμηλών γερμανικών μισθών. Γι' αυτό και χρειαζόμαστε ένα άλλο Σύμφωνο Σταθερότητας που να μην είναι αυστηρά το σύμφωνο των οικονομικών δεικτών. Οι χώρες όπως η Γερμανία που εξάγουν περισσότερα απ' όσα εισάγουν θα πρέπει να κάνουν μεγαλύτερες επενδύσεις και να αυξάνουν τους μισθούς.
* Πιστεύετε ότι οι άνθρωποι στην Ευρώπη θα αγωνιστούν ενάντια σʼ αυτή την υστερία της λιτότητας;
Ο Αντόνιο Γκράμσι έλεγε: Αισιοδοξία της θέλησης, απαισιοδοξία της λογικής. Ναι, πιστεύω ότι οι άνθρωποι θα αμυνθούν. Αλλά άν η αριστερά στην Ευρώπη δεν γίνει πιο επιθετική, θα επωφεληθούν τα δεξιά κόμματα. Κι αυτό πρέπει να το αποτρέψουμε, τόσο στη Γερμανία όσο και στην Ελλάδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου