Προειδοποίηση για την επαναστατική Αριστερά
του Σάββα Μιχαήλ
Σαρωτική ήταν η νίκη της … μαζικής αποχής! Πάνω από τους μισούς ψηφοφόρους αρνήθηκαν να πάνε στις κάλπες Το ποσοστό αποχής, μάλιστα, έφτασε στα αστρονομικά ύψη του 70-80% στις λαϊκές γειτονιές και στις εργατουπόλεις. Στο περίφημο παρισινό προάστιο Κλισύ- σου- μπουά, το φλεγόμενο κέντρο της εξέγερσης της νεολαίας ενάντια στην αστυνομική και καπιταλιστική βαρβαρότητα το 2005, ψήφισε μόλις το 28,5%. Μόνο ανεγκέφαλοι θα μπορούσαν να ονομάσουν αυτήν την εκλογική συμπεριφορά «απολιτική».
Ήταν μια πολιτικότατη εκδήλωση απέχθειας στο χρεοκοπημένο αστικό κοινοβουλευτικό σύστημα και στα κόμματα διαχείρισης της αστικής εξουσίας.
Ο αλαζονικός Σαρκοζύ που το 2007 υποσχόταν ότι θα ξεπεράσει την Θάτσερ, θα εξαφανίσει την κληρονομιά του Μάη του ’68 και θα επιβάλλει μια Νέα καπιταλιστική Τάξη πραγμάτων όχι μόνο στην Γαλλία αλλά και σε όλη την Ευρώπη, δυόμισι χρόνια μετά, υπέστη μια ταπεινωτική πολιτική ήττα. Η Δεξιά έχασε στις 21 από τις 22 περιφέρειες, ακόμα και στην Κορσική και διέσωσε, μόλις το πατροπαράδοτο προπύργιο του συντηρητισμού, την περιφέρεια της Αλσατίας. Όπου ήταν υποψήφιοι οι υπουργοί του Σαρκοζύ μαυρίστηκαν αγρίως. Οι δυνάμεις της ακροδεξιάς που είχαν απορροφηθεί από τον Σαρκοζισμό παλινόστησαν στο λεπενικό Εθνικό Μέτωπο, επιτρέποντας στο τελευταίο να επιστρέψει στα παλιά, συνήθη του εκλογικά επίπεδα.O νεο-θατσερισμός, με τον οποίον απειλούσε τους πάντες ο Σαρκοζύ, τον καιρό του εκλογικού του θριάμβου το 2007, καταποντίστηκε, μαζί με το όλο το νεοφιλελεύθερο πρόταγμα, όταν ξέσπασε μετ’ ολίγον η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, μετατρέποντας τον δεξιό Γάλλο πρόεδρο από επίδοξη Θάτσερ σε όψιμο οπαδό της κρατικής παρέμβασης, μια καρικατούρα Κεϋνσιανού. Συμμετέχοντας κι αυτός όπως κι οι άλλοι ηγέτες των καπιταλιστικών κρατών στ όργιο παροχής ρευστότητας για την διάσωση των τραπεζών, μετά από μια εφήμερη ελπίδα αποτροπής των χειρότερων, έδρεψε κι αυτός της συνέπειες της αποτυχίας του κρατικού παρεμβατισμού του 2008-2009. Το χρέος της Γαλλίας εξογκώθηκε, η ύφεση κι η αποβιομηχάνιση βάθυναν, φουντώνοντας την ανεργία και την λαϊκή δυσαρέσκεια. Ο τύπου Πεταίν λαϊκισμός του Σαρκοζύ μάδησε σαν μαργαρίτα κάτω από τον ήλιο των σκανδάλων(π.χ. την χαριστική προώθηση του ίδιου του γιου του), αποξενώνοντάς τον από την βάση στήριξής του. Η εκλογική αποτυχία του Μαρτίου 2010 είναι η πολιτική έκφραση της αποτυχίας της οικονομικής αντιμετώπισης της παγκόσμιας κρίσης και χρεοκοπίας του καπιταλισμού τα δύο τελευταία χρόνια. Η ελληνική τραγωδία παίζεται τώρα και στα γαλλικά Ηλύσια Πεδία.
Από την άλλη μεριά, φαίνεται να επιστρέφει ξανά η πλειοψηφία στο Σοσιαλιστικό Κόμμα και σε μια αναδομημένη «πληθυντική αριστερά» που τόσο αξιοθρήνητα είχε χρεοκοπήσει οδηγώντας στην άνοδο του Λεπέν το 2002, κι αργότερα, στον θρίαμβο του Σαρκοζύ στις προεδρικές και εθνικές εκλογές του 2007. Τώρα την θέση της παλιάς πληθυντικής αριστεράς που την συγκροτούσε η συμμαχία της ηγεμονικής σοσιαλδημοκρατίας με το Γαλλικό ΚΚ με την στήριξη των Οικολόγων, παίρνει η ανασύνθεσή της , η συμμαχία της σοσιαλδημοκρατίας με τους Οικολόγους του Κον Μπεντίτ με την στήριξη του «Μετώπου της Αριστεράς», το οποίο έχει συγκροτήσει το Γαλλικό ΚΚ με το Κόμμα της Αριστεράς του σοσιαλδημοκράτη Μελανσόν και την πρώην μειοψηφία της πρώην Επαναστατικής Κομμουνιστικής Λίγκας.
Το Μέτωπο της Αριστεράς έφτασε σχεδόν στο 6% χάρη στην σημαντική και συνεχιζόμενη υποχώρηση της λεγόμενης άκρας Αριστεράς, του Νέου Αντικαπιταλιστικού Κόμματος του Μπεζανσενό και της Εργατικής Πάλης και την παράλληλη, σχετική ανάκαμψη του ΚΚ.
Αν έλεγε κανείς στην Γαλλία πριν δυο μήνες ότι βλέπει βραχυπρόθεσμα ή μεσοπρόθεσμα επάνοδο των Σοσιαλιστών στην εξουσία θα τον παίρνανε για τρελό ή για κυνικό διαφημιστή. Τώρα, όμως, οι τρεις κυρίες που ηγούνται του Σοσιαλιστικού Κόμματος, του Κομμουνιστικού Κόμματος και του σχήματος Ευρώπη-Οικολογία όχι μόνο ποζάρουν στο φακό πίνοντας μαζί το καφέ τους σαν καλές φιλενάδες και τα βρίσκουν για τον δεύτερο γύρο των περιφερειακών εκλογών αλλά έχουν αρχίσει να συζητούν και για τις προεδρικές εκλογές του 2012, μοιράζοντας χαρτοφυλάκια!
Η εκλογική τους επιτυχία, όμως, είναι πολύ σχετική και δεν επιτρέπει και πολλές θριαμβολογίες, προπαντός αν ληφθεί υπόψη η τεράστια αποχή και μάλιστα σε προλεταριακές και λαϊκές περιοχές: η πλειοψηφία τους είναι μια ισχνή πλειοψηφία μέσα σε μια μειοψηφία απέναντι στην ισχυρή πλειοψηφία της λαϊκής κατακραυγής.
Και η αντικαπιταλιστική Αριστερά;
Εκτός από την κυβερνητική Δεξιά, ο μεγάλος χαμένος των εκλογών του Μαρτίου 2010 είναι η λεγόμενη «άκρα» Αριστερά και προπαντός το Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα(Nouveau Parti Anticapitaliste- NΡA).
Περιορίστηκε πανεθνικά στο ποσοστό του 3,4%, το οποίο, όμως, στη πραγματικότητα, αν αφαιρέσουμε τις τρεις περιφέρειες όπου συντάχτηκε σε κοινό ψηφοδέλτιο με το Μέτωπο της Αριστεράς, πέφτει στο 2,85%. Στις τελευταίες Ευρωεκλογές του Ιουνίου 2009, το ΝΡΑ είχε πάρει σχεδόν 5% (4,98%, για την ακρίβεια). Και τότε είχε χάσει περίπου ένα εκατομμύριο ψηφοφόρους σε σχέση με τι Προεδρικές Εκλογές του 2007, όπου ο Ολιβιέ Μπεζανσενό κατέβηκε σαν ανεξάρτητος υποψήφιος της Επαναστατικής Κομμουνιστικής Λίγκας, προκατόχου του ΝΡΑ. Το 2009, παρά την σημαντική υποχώρηση, το ΝΡΑ έγραφε ότι αυτό το χαμένο εκατομμύριο ψήφων «παραμένει εφεδρεία» του. Τώρα, στις περιφερειακές εκλογές του 2010 όχι μόνο δεν κερδίζει από την «εφεδρεία» αλλά χάνει κι άλλους 258.000 ψήφους, το 35% των ψήφων του Ιουνίου 2009.
Πριν ελάχιστα χρόνια το άθροισμα των δύο τροτσκιστικών οργανώσεων, της Λίγκας και της Εργατικής Πάλης, ξεπερνούσε το 10% και εκτόπιζε στο περιθώριο το ΚΚ. Σήμερα το άθροισμα των ίδιων οργανώσεων μετά βίας φτάνει στο 3,5%. Η εγκατάλειψη της τροτσκιστικής ταυτότητας από την Λίγκα προς χάριν της διεύρυνσης σε ένα πλατύτερο «αντικαπιταλιστικό» πλουραλιστικό κομματικό σχήμα χωρίς τεταρτοδιεθνιστικές αναφορές κάθε άλλο παρά επέδωσε τα αναμενόμενα. Η υποχώρηση της επιρροής του ΝΡΑ, εκφρασμένη εκλογικά, είναι εμφανής και συνεχιζόμενη, προπαντός μέσα στην εργατική τάξη, τις γυναίκες και τη νεολαία. Οι ερμηνείες που μέχρι τώρα δίνει για αυτή την πτώση το ΝΡΑ και διάφοροι ηγέτες του κάθε άλλο παρά είναι πειστικές.
Στην εφημερίδα του ΝΡΑ το αποδίδουν κυρίως «στην αδυναμία της κοινωνικής κινητοποίησης το φθινόπωρο». Από πότε, όμως, υπάρχει μια γραμμική έκφραση των κινητοποιήσεων στην εκλογική καταγραφή; Τι έγινε π.χ. στην Ελλάδα στις εκλογές μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη;
Το γεγονός πάλι ότι κατεβάσανε μια υποψήφια μουσουλμάνα με μαντίλα, όσες συνέπειες κι αν είχε, μπορεί να εξηγήσει από μόνο του την όλη υποχώρηση στις γυναίκες και συνολικά στην εργατική τάξη;
Η πιο διαδεδομένη σε εχθρούς και φίλους του ΝΡΑ ερμηνεία είναι ότι απέτυχε γιατί «αρνήθηκε» τάχα την «ενότητα», κατέβηκε ανεξάρτητο και δεν συμμετείχε στο Μέτωπο της Αριστεράς (που, όπως έδειξε η ίδια η ζωή, πριν αλέκτωρ λαλήσαι, έτρεξε στην αγκαλιά της σοσιαλδημοκρατίας για να ξαναζεστάνει τη σούπα της «πληθυντικής αριστεράς»). Αλλά, στις προεδρικές εκλογές, ο Μπεζανσενό ήταν πάλι ανεξάρτητος υποψήφιος, το κόμμα του είχε απορρίψει παρόμοιες προσπάθειες ανασύστασης από το ΚΚ της χρεοκοπημένης αριστερής εκδοχής του αστικού κυβερνητισμού κι όμως το αποτέλεσμα ήταν πολύ καλλίτερο από εκείνο του ΚΚ.
Τι μεσολάβησε ανάμεσα στο ζενίθ του επικοινωνιακού Μπεζανσενό το 2007 και στην μετέπειτα επιταχυνόμενη πτώση στα Τάρταρα ;
Αντικειμενικά, το μεγάλο συμβάν που μεσολαβεί είναι η έκρηξη της τρέχουσας παγκόσμιας κρίσης από το καλοκαίρι του 2007 και που οξύνεται δραματικά σήμερα με την εντεινόμενη ύφεση και την απειλή κρατικών χρεοκοπιών.
Υποκειμενικά, η απάντηση της πρώην τροτσκιστικής Λίγκας στην κρίση δεν ήταν η πάλη για μια επαναστατική σοσιαλιστική διέξοδο από την χρεοκοπία του συστήματος κι η οικοδόμηση ενός επαναστατικού κόμματος που θα έδινε ηγεσία σ’ αυτήν την πάλη αλλά η απεμπόληση του τροτσκισμού κι η μεσοβέζικη, ασαφής «αντικαπιταλιστική» γραμμή και διεύρυνση. Η ίδρυση του ΝΡΑ μάλιστα προβλήθηκε διεθνώς σαν πρότυπο για όλη την Ευρώπη, μαζί και την Ελλάδα.
Το πρότυπο στηρίζονταν στην απουσία μιας επαναστατικής στρατηγικής, στην ιδεολογική-προγραμματική πλαδαρότητα, στη πολιτική ασάφεια ενός «αντικαπιταλισμού» που βλέπει μόνο σαν μακρινό «ορίζοντα» τον σοσιαλισμό και την «εξουσία των εργαζομένων» επιδιώκοντας να επιβάλλει «κινηματικά» μοναχά «εν μέρει» ανατροπές (για να θυμηθούμε και τους καθ’ ημάς «αντικαπιταλιστές» της ΑΝΤΑΡΣΥΑ βλ. π.χ. στο Πριν της 21/3 το άρθρο του Κ. Μάρκου).
Μια περίοδος, όμως, καθολικής αναστάτωσης δοκιμάζει σκληρά και τελικά τινάζει στον αέρα ασάφειες, ταλαντεύσεις και μεσοβέζικα εγχειρήματα.
Πριν τις περιφερειακές εκλογές, το ΝΡΑ τριχοτομήθηκε για την τακτική που έπρεπε να ακολουθηθεί. Μια ισχυρή μειοψηφία ζητούσε κοινή κάθοδο παντού με το Μέτωπο του ΚΚ και της αριστερής σοσιαλδημοκρατίας του Μελανσόν, ένα τρίτο ζητούσε ανεξάρτητη κάθοδο παντού και μια ισχνή πλειοψηφία πέρασε την μεσοβέζικη λύση να υπάρξει μεν ανεξάρτητη κάθοδος αλλά να γίνουν και κατά τόπους, σε ορισμένες περιπτώσεις, συμπράξεις με το Μέτωπο της Αριστεράς. Στην ίδια την αναμέτρηση των περιφερειακών εκλογών, το ΝΡΑ κατέβηκε μ’ αυτή την διπλή, αλλοπρόσαλλη τακτική. Η σχετική άνοδος των ψηφοδελτίων του Μετώπου, στις τρεις περιφέρειες όπου συμμετείχε, προβάλλεται τώρα άλλοτε σαν άλλοθι της ήττας κι άλλοτε σαν κάλεσμα για «ενότητα».
Οι πιέσεις για προσαρμογή στις μανούβρες της «ανασύνθεσης της πληθυντικής Αριστεράς» θα γίνονται εντονότερες καθώς η απειλή μιας επιστροφής στο περιθώριο θα μεγαλώνει σε μια οργάνωση που καταστατικά θέλει να συνδυάζει τον κινηματισμό με την παρέμβαση τις εκλογές, θεωρώντας εν πολλοίς τις τελευταίες «κεντρική πολιτική σκηνή».
Η εκλογική αποτυχία του αντικαπιταλιστικού εγχειρήματος στην Γαλλία αποτελεί προειδοποίηση για όλη την επαναστατική Αριστερά όχι μόνο στην Γαλλία αλλά και διεθνώς, πρώτα-πρώτα στην Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας.
Ο επαναστατικοί καιροί απαιτούν επαναστατική μαρξιστική οργάνωση και τολμηρή επαναστατική μαρξιστική πολιτική με στρατηγικό στόχο την ανατροπή του καπιταλισμού και της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, την εργατική εξουσία, τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης και τον παγκόσμιο σοσιαλισμό- τον πανανθρώπινο ελευθεριακό κομμουνισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου