Παύση πληρωμών – παύση πυρός για το κίνημα

Από Προλεταριακή Σημαία (οι υπογραμμίσεις δικές μας):

Η κρίση έχει βάθος και πλάτος. Είναι οικονομική, πολιτική, κοινωνική. Αφορά και το σύστημα και το κίνημα. Οι αντιθέσεις οξύνονται με πολύ γρήγορους ρυθμούς, το σύστημα δεν αφήνει τίποτα όρθιο και ο λαός αναζητά τους τρόπους να σώσει ό,τι μπορεί.

Αυτή η αναζήτηση είναι αναμενόμενη, με δεδομένη την υποχώρηση του κινήματος και τη θλιβερή απουσία της αριστεράς. Και, με αυτή την έννοια, είναι και απόλυτα θεμιτή. Αρκεί, βέβαια, να διατηρεί κάποιες σταθερές. Ετσι κάνει και το σύστημα, άλλωστε. Έχει ξεκαθαρίσει ότι θα τσακίσει το λαό και την εργατική τάξη και αναζητά τους καλύτερους τρόπους να το κάνει.

Από την άλλη μεριά ποιες είναι οι σταθερές; Η εύκολη απάντηση είναι ότι είναι οι ακριβώς αντίθετες από αυτές του συστήματος. Δηλαδή το να μην πληρώσει την κρίση ο λαός. Οπότε θα πρέπει όλες οι δυνάμεις που αναφέρονται σε αυτόν, εφόσον έχουν ξεκαθαρίσει το βασικό αυτό στόχο, να αναζητήσουν τους καλύτερους τρόπους για να τον πετύχουν. Αμ δε!

Στην περίοδο της κρίσης δεν υπάρχουν αυτονόητα. Ακούμε και διαβάζουμε τις μεγαλύτερες στρεβλώσεις της πραγματικότητας από ανθρώπους και συλλογικότητες που λένε ότι θέλουν να υπηρετήσουν τη λαϊκή υπόθεση κάτι που, σε αρκετές περιπτώσεις, είναι μια αληθινή καλή πρόθεση.

Με τέτοια σύγχυση, όμως, που καλλιεργεί το ίδιο το σύστημα, με τα τόσα χρόνια διαλυτικής δουλειάς στις λαϊκές συνειδήσεις, με την τεράστια πίεση της επίθεσης και της αδυναμίας του κινήματος να απαντήσει, ακόμα και οι καλύτερες προθέσεις φτάνουν να υπηρετούν τον αντίπαλο.

Με τη λογική αυτή, είναι, δυστυχώς, πολλοί αυτοί που αναζητούν τις εξηγήσεις για την κρίση, αλλά και τις διεξόδους από αυτήν στα ίδια, ουσιαστικά, μονοπάτια που προσπαθεί να επιβάλλει το σύστημα. Ετσι, τα απλά αιτήματα του να μην περάσουν τα μέτρα και να μην πληρώσει ο λαός την κρίση άρχισαν σιγά σιγά να διαδέχονται τα πιο «προωθημένα» όπως η εθνικοποίηση των τραπεζών, η επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, οι δημόσιες επενδύσεις (με κοινωνικό πρόσωπο!) και η περίφημη παύση πληρωμών.

Βάζουμε τα εισαγωγικά στη λέξη «προωθημένα» γιατί, πράγματι, μόνο στα μάτια των υποστηρικτών τους μοιάζουν αυτά τα αιτήματα να είναι προωθημένα. Στην ουσία, τέτοια αιτήματα κάνουν μεγάλη φασαρία για το τίποτα, αφοπλίζουν πολιτικά και ιδεολογικά το κίνημα και το περιθωριοποιούν αφήνοντας όλο το δρόμο ελεύθερο στο σύστημα να συνεχίζει την επίθεσή του, τρίβοντας ικανοποιημένο τα χέρια από την αναπάντεχη βοήθεια …εκ των έσω.

Κι επειδή, όπως είπαμε, αυτονόητα δεν υπάρχουν πια, ας εξηγηθούμε πάνω σε αυτά που κάποτε ήταν τέτοια. Πρώτ’ απ’ όλα, ποιο είναι το ζήτημα αυτή τη στιγμή; Το έλλειμμα και το χρέος της Ελλάδας; Γιατί για το λαό το πρόβλημα είναι η εξαθλίωση που τη βλέπει να τον πλησιάζει με γοργά βήματα. Και το σύστημα δεν έχει στόχο να καλύψει το έλλειμμα, αλλά να τσακίσει το λαό σε όλα τα επίπεδα. Η μήπως αυτό δεν το έχουν καταλάβει κάποιοι και ψάχνουν να βρουν λεφτά;

Μήπως ο λαός και η αριστερά αναγνωρίζει το χρέος; Αναγνωρίζει, δηλαδή, το δανεισμό της χώρας με αποικιοκρατικούς όρους από τις μεγάλες δυνάμεις, ο οποίος έγινε για να δέσουν τη χώρα και το λαό χειροπόδαρα και να τη χρησιμοποιούν όπως και όποτε θέλουν για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους; Με βάση ποιους κανόνες δικαίου χρωστάμε σε όλους αυτούς;

Τα δάνεια που πήρε η ελληνική άρχουσα τάξη από την πρώτη στιγμή της συγκρότησής της ήταν ή δεν ήταν η αρχή και η βάση της εξάρτησής της από το ξένο κεφάλαιο, μια σχέση που συνεχίζεται μέχρι σήμερα; Ήταν ή δεν ήταν αυτά τα λεφτά που την έστησαν και τη συγκρότησαν, που της έδωσαν τη δυνατότητα να κάτσει στο σβέρκο του λαού; Γι’ αυτό δεν της τα έδωσαν οι ιμπεριαλιστές; Με αυτά, αλλά και με τα όπλα που την προμήθευσαν δεν τη στήριξαν στην αντιμετώπιση του επαναστατημένου λαού που ήθελε να κάνει κουμάντο στον τόπο του;

Από πού κι ως πού, λοιπόν, πρέπει ο λαός να αναγνωρίσει τα δάνεια και να αγωνιστεί για την επαναδιαπραγμάτευσή τους; Και από ποιον ζητάνε, όσοι τη ζητάνε, αυτή την επαναδιαπραγμάτευση; Από την αστική τάξη που δημιούργησε το πρόβλημα; Και γιατί ορισμένοι αντιπαραθέτουν την παύση πληρωμών; Είναι πιο …επαναστατικό αυτό το αίτημα;

Γιατί και πάλι τα ερωτήματα είναι τα ίδια! Από ποιον ζητάνε να πάψει να πληρώνει; Από την κυβέρνηση, βέβαια! Υπό την πίεση του κινήματος, φυσικά, ούτε λόγος! Οπότε και οι πιστωτές της χώρας θα …τρομάξουν, θα ζητήσουν ταπεινά συγγνώμη και θα παραιτηθούν από τις παράλογες απαιτήσεις τους!

Αντίστοιχα θα μπορούσαμε να κριτικάρουμε και τα αιτήματα για εθνικοποίηση των τραπεζών και δημόσιες δαπάνες με κοινωνικό πρόσωπο. Ο κοινός παρονομαστής όλων αυτών των αιτημάτων είναι ο άκρατος ρεφορμισμός τους, ο οποίος αγνοεί παντελώς τους ταξικούς συσχετισμούς και την πολιτική κατάσταση του κινήματος και κάνει προτάσεις φιλολαϊκής διακυβέρνησης σε μια εξαρτημένη αστική τάξη που βρίσκεται σε κρίση!

Γιατί αν είναι να ανταγωνιστούμε στο ποιος έχει το πιο προωθημένο αίτημα, ας θέσουμε και το πιο προωθημένο απ’ όλα, δηλαδή την επανάσταση και την ανατροπή της αστικής κυριαρχίας. Η οποία είναι προϋπόθεση για ν’ αρχίσουμε να μιλάμε για μια άλλη πολιτική απέναντι στο ξένο και το ντόπιο κεφάλαιο.

Το ερώτημα δεν είναι αν ο λαός θέλει να είναι μονίμως δέσμιος του κεφαλαίου ή όχι, αν σκοπεύει να αντισταθεί ή όχι, αν θα υψώσει το ανάστημά του απέναντι σε όλους αυτούς που τον κατακλέβουν τόσες δεκαετίες. Το ερώτημα είναι αν θα αναγνωρίσουμε τις πραγματικές πολιτικές συνθήκες της περιόδου, τις αντιθέσεις που κυριαρχούν και την κατάσταση του κινήματος. Και αν θα τις ερμηνεύσουμε έτσι ώστε να τις ανατρέψουμε προς όφελος του λαού.

Τα πράγματα, λοιπόν, είναι απλά: Ο λαός έχει κάθε διάθεση να αγωνιστεί και για τα μικρά και για τα μεγάλα. Αυτό που δεν έχει είναι τους πολιτικούς εκείνους φορείς που θα του δώσουν τις διεξόδους, την ίδια τη δυνατότητα να το κάνει. Που θα ιεραρχήσουν σωστά τα ζητήματα που θέτει η περίοδος και θα δώσουν την προτεραιότητα σε αυτά που μπορούν να συσπειρώσουν όσο πιο πλατιά γίνεται τις λαϊκές μάζες και θα τις βγάλουν στο δρόμο.

Και δε θα συσκοτίζουν αυτό το μεγάλο αγώνα, που είναι ακόμα μπροστά μας, με δήθεν προωθημένα αιτήματα που δε μπορούν να συσπειρώσουν, που αποπροσανατολίζουν, που δεν ξεκαθαρίζουν ποιος φταίει και γιατί, που δε στοχεύουν στην πάλη για άμεση ανατροπή πλευρών της επίθεσης. Που, τελικά, εκφράζουν την αδημονία των υποστηρικτών τους απέναντι στον παρατεταμένο αγώνα που έχει ξεκινήσει, αλλά ίσως και να αργήσει να δώσει αποτελέσματα.

Ας μην αναζητούμε, λοιπόν, προωθημένα αιτήματα. Η ανατροπή των μέτρων είναι αυτή τη στιγμή αρκετά προωθημένη. Ας το καταφέρουμε αυτό και βλέπουμε. Ας μην πέφτουμε στην παγίδα που μας στήνει το ίδιο το σύστημα, όταν απαντά στο λαό που αντιδρά στα μέτρα, ζητώντας του να προτείνει λύσεις, αλλά πάντα μέσα στα πλαίσια που το ίδιο θέτει και τα οποία δε διαπραγματεύεται.

Ας δώσουμε το μεγάλο αγώνα που είναι απαραίτητος και ας νοιαζόμαστε μόνο για το πώς θα απολογηθούμε στο λαό, όχι στο σύστημα. Ετσι θα οικοδομηθεί ένα κίνημα πραγματικά επικίνδυνο, που θα μπορεί να κερδίζει νίκες.