Η ουσία της επίθεσης και οι ανάγκες της αντίστασης

Από Προλεταριακή Σημαία

Η βίαιη επίθεση που εξαπέλυσε η κυβέρνηση ενάντια στο λαό με την ψήφιση του πρώτου πακέτου μέτρων είναι μια άνευ προηγουμένου ληστεία του λαϊκού εισοδήματος και του πλούτου που παράγουν οι εργαζόμενοι. Ωστόσο, παρά την πρωτοφανή της ένταση, η οικονομική πλευρά δεν είναι η μόνη, ούτε και η σπουδαιότερη αυτής της επίθεσης.

Η πιο σημαντική πλευρά, αυτή που αποκτά στρατηγικά, πλέον, χαρακτηριστικά, έχει να κάνει με τη διάλυση της εργατικής τάξης, των αξιών, των οραμάτων και της προοπτικής της.

Η διάλυση αυτή πάει πολύ πιο μακριά από την απαξίωση της προοπτικής της άλλης κοινωνίας. Αυτό, άλλωστε, το προσπαθούν εδώ και δεκαετίες, μέσα από τη συκοφάντηση της επαναστατικής προοπτικής και την τρομοκράτηση όσων λαών επιχείρησαν ή επιχειρούν να την ακολουθήσουν.

Αυτό που επιχειρείται σήμερα είναι η οριστική ισοπέδωση όχι απλά δικαιωμάτων και κατακτήσεων, αλλά της ίδιας της ζωής των εργαζομένων, του πλαισίου μέσα στο οποίο ήξεραν ως τώρα ότι κινούνταν. Ενός πλαισίου εχθρικού, βέβαια, αλλά, πάντως, υπαρκτού.

Σήμερα αυτό το πλαίσιο δεν αμφισβητείται απλώς, ξηλώνεται εκ βάθρων. Ενας εργαζόμενος ήξερε μέχρι σήμερα ότι στη χειρότερη περίπτωση ο μισθός του θα παρέμενε σταθερός ενώ η ζωή θα ακρίβαινε. Τώρα μαθαίνει ότι και η μείωση μισθού είναι μέσα στο παιχνίδι. Ηξερε ότι το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του τον εκμεταλλεύονται και τον ξεζουμίζουν, αυξάνουν τους φόρους και μειώνουν τις παροχές, αλλά όλα αυτά μέσα σε κάποια όρια και σε ένα βάθος χρόνου. Σήμερα ούτε όρια υπάρχουν ούτε βάθος χρόνου. Η πιο βάρβαρη φορομπηξία αποφασίζεται και υλοποιείται από τη μια μέρα στην άλλη.

Οι συνέπειες είναι, προφανώς, δραματικές. Ο εργαζόμενος δεν έχει δικαιώματα, δεν έχει σταθερό εισόδημα, δεν έχει τη δυνατότητα όχι να προγραμματίσει, αλλά ούτε καν να ζήσει τη ζωή του, η οποία μετατρέπεται σε ένα ατέλειωτο κυνήγι της στοιχειώδους επιβίωσης κι αυτό, συνήθως, χωρίς αποτέλεσμα. Η συλλογικότητα της τάξης του, έτσι, διαλύεται και μαζί της και η δυνατότητα συνδικαλιστικής έκφρασης και διεκδίκησης.

Αυτή η διάλυση είναι τόσο δραματική για τον εργαζόμενο όσο είναι κερδοφόρα για το κεφάλαιο. Κερδοφόρα και άμεσα οικονομικά, αλλά, και κυρίως, μακροπρόθεσμα και στρατηγικά. Το κεφάλαιο δεν έχει πια απέναντί του μια τάξη, έστω ηττημένη, έστω ασυγκρότητη. Εχει απέναντί του μια τάξη διαλυμένη, έρμαιο στις ορέξεις του, την οποία εκμεταλλεύεται στο έπακρο για να αυξήσει την κερδοφορία του.

Δεν πρόκειται για καινούριους στόχους του κεφαλαίου. Πρόκειται για πολύ παλιούς. Την περίοδο αυτή, αισθάνεται αρκετά ισχυρό ώστε να τους προωθήσει. Είναι μια ευκαιρία ιστορικών, σχεδόν, διαστάσεων. Η πόρτα για τις μειώσεις μισθών άνοιξε, το οχτάωρο καταργήθηκε και ήδη προδιαγράφουν το επόμενο πακέτο μέτρων, που θα περιλαμβάνει απελευθέρωση των απολύσεων, κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και ανατροπή των εργασιακών σχέσεων.

Αν, λοιπόν, το εύρος και το βάθος αυτής της επίθεσης είναι τέτοιων διαστάσεων, αν το σύστημα είναι αποφασισμένο να προχωρήσει, είναι προφανές ότι και η λαϊκή αντίσταση που απαιτείται πρέπει να είναι αντίστοιχη για να την ανακόψει και να την ανατρέψει.

Ο λαός μας είναι υποχρεωμένος να διεξάγει αυτή τη μεγάλη και μακροχρόνια μάχη χωρίς συνδικάτα και χωρίς αριστερά στο πλευρό του. Δεν έχει, όμως, άλλη επιλογή. Πρόκειται για έναν αγώνα που δε θα κριθεί σε μια διαδήλωση, ούτε σε μια απεργία, όσο μαζική και να είναι. Θα κριθεί από τη συνέχεια, την αποφασιστικότητα και τη μαζικότητά του.

Το σύστημα αισθάνεται ισχυρό για να διαλύσει οριστικά την εργατική τάξη. Δεν είναι όμως. Εξακολουθεί να γεννά τους νεκροθάφτες του, όπως έκανε από την πρώτη στιγμή της εμφάνισής του. Δημιουργεί αγεφύρωτες αντιθέσεις, φουντώνει την οργή και την αγανάκτηση του κόσμου. Χάνει, πλέον, τη δυνατότητα να τον χειριστεί με την ευκολία που το έκανε μια προηγούμενη περίοδο.

Και το ερώτημα, πλέον, για το λαό δεν είναι αν με τον ένα ή τον άλλο διαχειριστή της αστικής εξουσίας και με τους κολαούζους του ενδεχομένως να τη γλιτώσει. Το ερώτημα είναι αν θα μπορέσει να διεξάγει αυτήν την πάλη κι αν μπορεί να νικήσει. Είναι ένα ερώτημα που είναι λογικό να προκύπτει, μετά από τόσα χρόνια διαβρωτικής δουλειάς των εργατοπατέρων, των ρεφορμιστών και του ίδιου του συστήματος. Αλλά είναι ένα ερώτημα που η ίδια η ζωή έχει απαντήσει θετικά τόσες και τόσες φορές, εκπλήσσοντας ακόμα και δυνάμεις που αναφέρονται στην αριστερά.

Αυτό το μεγαλείο του λαού είναι που μας δίνει κουράγιο. Που μας σπρώχνει πιεστικά να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις στην οικοδόμηση αντιστάσεων, στην κλιμάκωση του αγώνα, στη μαζικοποίηση των αντιδράσεων. Στο χτίσιμο, λιθαράκι λιθαράκι ενός κινήματος που δε θα επιτρέψει ξανά στο σύστημα να αμφισβητήσει την ίδια του την ύπαρξη.