ΠΑΜΕ- Κεντρική Ομιλία Απεργιακής Συγκέντρωσης 11 Μάρτη

Εργαζόμενοι, εργαζόμενες, νέοι, νέες, άνεργοι, μετανάστες,

Ο πρωθυπουργός εισέπραξε και νέα συγχαρητήρια αυτή τη φορά από την Αμερική. Πολλοί μας προτρέπουν να πανηγυρίσουμε, ωστόσο απαντάμε πως κανένα θετικό στοιχείο δεν υπάρχει για τον λαό μέσα από αυτές τις λυκοσυμμαχίες και λυκοφιλίες. Ίσα-ίσα  προμηνύεται ακόμα μεγαλύτερη ένταση της επίθεσης στις εργατικές κατακτήσεις, υποχωρήσεις σε κυριαρχικά δικαιώματα, μεγαλύτερη εμπλοκή στις ιμπεριαλιστικές εκστρατείες.

Η κατηγορηματική δήλωση του Υπουργού Οικονομικών ότι τα μέτρα είναι μόνιμα και όχι προσωρινού χαρακτήρα αποκάλυψε για μια ακόμη φορά ότι πίσω από όλη αυτήν την επίθεση που έχει εξαπολυθεί δεν κρύβεται η οικονομική κρίση, αλλά μια ολομέτωπη επίθεση του κεφαλαίου απέναντι σε κατακτήσεις χρόνων της εργατικής τάξης.
Δεν υπάρχει κανένας εθνικός κίνδυνος, δεν υπάρχει κανένα εθνικό καθήκον στο οποίο καλούνται να θυσιαστούν δικαιώματα των εργαζομένων.

Το μόνο που υπάρχει είναι η αδηφάγα επιθυμία των καπιταλιστών να μεγαλώσουν τα κέρδη τους μειώνοντας ακόμα περισσότερο το εργατικό κόστος, ιδιωτικοποιώντας κομμάτια του κράτους σε υγεία, παιδεία, τοπική αυτοδιοίκηση.

Παρά την φιλότιμη προσπάθεια που καταβάλλουν καθημερινά τα ΜΜΕ να μετατρέψουν το μαύρο σε άσπρο όλο και μεγαλύτερα κομμάτια εργαζομένων αντιλαμβάνονται το μέγεθος της επίθεσης και παίρνουν θέση μάχης. Δεν κατάφεραν όσο κι αν προσπάθησαν να διαιρέσουν τους εργαζόμενους σε δημόσιους και ιδιωτικούς, τα μέτρα πλήττουν όλους από τη μείωση στο μεροκάματο μέχρι την ακρίβεια στο supermarket και όλοι καταλαβαίνουν ότι γρήγορα θα επεκταθούν στον ιδιωτικό τομέα, είτε με νόμους είτε στην λογική της ανταγωνιστικότητας και του εκβιασμού της απόλυσης.

Δεν έχουν κουραστεί να επαναλαμβάνουν ότι τα μέτρα είναι μονόδρομος και αναγκαία. Δεν πρέπει να κουραστούμε και εμείς να επαναλαμβάνουμε ότι τα μέτρα αυτά είναι μονόδρομος και ανάγκη μόνο για το κεφάλαιο και για τα κέρδη του. Δεν πρέπει να κουραστούμε να επαναλαμβάνουμε και να εξηγούμε σε κάθε χώρο δουλειάς, σε ατομικές και συλλογικές διαδικασίες, ότι το κεφάλαιο έχει αδιάκοπη πορεία κερδοφορίας εδώ και χρόνια και συνεχίζει ακόμα και στην κρίση να μεγαλώνει τα κέρδη του.

Τα κέρδη της πλουτοκρατίας ξεχειλίζουν από τις θυρίδες και θησαυροφυλάκια, η κυβέρνηση ξαφρίζει το λαό. Φόρτωσε με μια μονοκοντυλιά 4,8 δισ. ευρώ στις πλάτες του λαού. Την ώρα που λεηλατεί και τα τελευταία υπολείμματα του λαϊκού μόχθου αφήνει ανέγγιχτο το συσσωρευμένο πλούτο των κεφαλαιοκρατών.

·         Το ενεργητικό των τραπεζών το 2009 καταγράφηκε στα 579 δισ. ευρώ. Χρήματα που θα μπορούσαν να καλύψουν 120 φορές τη χτεσινή αφαίμαξη που υπέστη ο λαός.

·         Οι 166 εισηγμένες μεγάλες επιχειρήσεις στο Χρηματιστήριο, έχουν κέρδη 11,8 δισ. ευρώ. Ενα ποσό που θα μπορούσε να καλύψει 2,5 φορές τη χτεσινή αρπαγή.

·         Το ενεργητικό των μεγαλύτερων επιχειρήσεων στη χώρα έχει φτάσει στα 700 δισ. ευρώ. Χρήματα που θα μπορούσαν να καλύψουν 145 φορέςτη χτεσινή κλοπή του ιδρώτα των εργαζομένων.

·         Οι ανείσπρακτοι φόροι αγγίζουν σήμερα τα 30 δισ. ευρώ, με τη μερίδα του λέοντος να τη χρωστούν οι ανώνυμες εταιρείες και οι μεγάλες επιχειρήσεις. Ποσό που αν το έπαιρνε η κυβέρνηση θα μπορούσε να έχει αποτρέψει έξι φορές τη χτεσινή βαρβαρότητα.

·         Τα 28 δισ. ευρώ που χάρισε στις τράπεζες η κυβέρνηση είτε με τη μορφή ζεστού χρήματος είτε με τη μορφή εγγυήσεων είναι περίπου 6 φορές περισσότερα από τη χτεσινή λεηλασία.

·         Τα 10 δισ. με τα οποία ενίσχυσε η κυβέρνηση τους επιχειρηματικούς ομίλους μέσω του ΕΣΠΑ είναι 2 φορές περισσότερα από τη χτεσινή σφαγή.

Αυτή είναι η απάντηση στη τρομοκρατία της χρεοκοπίας.

Και επίσης πρέπει να γίνει κατανοητό ότι έχουμε δει μόνο την κορυφή του παγόβουνου της επίθεσης γιατί σε συνδυασμό με τα οικονομικά μέτρα έρχεται ένα τσουνάμι αναδιαρθρώσεων σε ασφαλιστικό, μέσα από την μείωση συντάξεων και την αύξηση των ορίων ηλικίας , σε εργασιακό, με επέκταση των ελαστικών σχέσεων εργασίας, την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, την απελευθέρωση των απολύσεων, την αφαίρεση παροχών σε υπηρεσίες υγείας και πρόνοιας.

Αυτή είναι η στρατηγική τους, γι’αυτό τα μέτρα είναι μόνιμα και θα έρθουν κι άλλα. Στέλνουμε για μια ακόμα φορά το μήνυμα ότι για την εργατική τάξη, για το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα το ότι ψηφίστηκαν τα μέτρα δεν σημαίνει ότι τελείωσε ο αγώνας. Δεν θα είναι η πρώτη φορά που η εργατική τάξη έχει ανατρέψει στην πράξη νομοσχέδιο. Δεν θα συμβιβαστούμε. Το αντίθετο, θα ορθώσουμε εμπόδια στην εφαρμογή του δίνοντας την μάχη για συλλογικές συμβάσεις εργασίας σε όλους τους κλάδους που να ικανοποιούν τις σύγχρονες ανάγκες. Με το ίδιο ταξικό πείσμα θα δώσουμε μάχη να μπλοκάρουμε τις επερχόμενες ανατροπές στο ασφαλιστικό. 

Πρέπει να αποκαλυφθεί ότι τα μέτρα αυτά δεν τα επιβάλλουν εξωτερικοί παράγοντες στην κυβέρνηση. Είναι η κεντρική πολιτική που ακολουθεί το ευρωπαικό κεφάλαιο και στο οποίο η ελληνική κυβέρνηση έχει εδώ και χρόνια συμφωνήσει υπογράφοντας όλοι μαζί από κοινού το Μάαστριχτ, τη Λισσαβώνα τη συνθήκη Μπόλκεστάιν, τη λευκή βίβλο. Είναι πάνω σ’αυτές τις ευρωπαικές συμφωνίες που η κυβέρνηση έχει βρει υποστήριξη στην πολιτική της τόσο από τη ΝΔ όσο και από το ΛΑΟΣ, αφού όλοι αυτοί έχουν συμφωνήσει στις αντεργατικές αποφάσεις της ΕΕ που τώρα με το πρόσχημα της κρίσης περνάνε σε άμεση εφαρμογή. Μιλάνε για νέα όργανα και νέους θεσμούς όπως το ευρωπαικό νομισματικό ταμείο. Καμιά σημασία δεν έχει από πού θα δανειζόμαστε. Ιμπεριαλιστές οι μεν, ιμπεριαλιστές και οι δε.

Δεν μπορούμε να επιλέγουμε, δεν υπάρχει καλός και κακός ιμπεριαλισμός. Αυτό ταιριάζει μόνο στον ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ που επιμένει στην Ευρώπη με ανθρώπινο πρόσωπο σπέρνοντας έτσι αυταπάτες για το ρόλο της. Και δεν είναι μόνο τα πολιτικά  στηρίγματα που έχει βρει η κυβέρνηση σε ΝΔ και ΛΑΟΣ, και που πρέπει οι εργαζόμενοι να τους γυρίσουν την πλάτη. Αλλά είναι και οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ που συνεπικουρούν με τη στάση τους για να περάσει η πολιτική της κυβέρνησης.

Το είχαμε πει και το ξαναλέμε ότι το ΠΑΣΟΚ ήρθε στη κυβέρνηση ως ξεκάθαρη επιλογή της αστικής τάξης και με αποκλειστικό ρόλο αξιοποιώντας τον έλεγχο σε συνδικαλιστικές οργανώσεις να περάσει αυτά τα μέτρα. Πρέπει να αποκαλυφθεί στα μάτια των εργαζομένων η τακτική της αγωνιστικής στήριξης των μέτρων που έχουν επιλέξει ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Αυτό που κάνουν είναι να επαναλαμβάνουν τη γνωστή παραπλανητική τακτική που ακολουθεί εδώ και χρόνια το ΠΑΣΟΚ.

Να αντιπολιτεύεται τον εαυτό του, με εικόνες που έχουμε ζήσει στο παρελθόν. Η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ να συμμετέχει ενεργά στα πολεμικά ιμπεριαλιστικά παιχνίδια και ο γραμματέας του ΠΑΣΟΚ να συμμετέχει σε αντιπολεμικές διαδηλώσεις.

Έτσι και σήμερα εμφανίζονται ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ ενώ συμφωνούν στην αναγκαιότητα των μέτρων, να προβάλλουν το σύνθημα να μην πληρώσουν οι εργαζόμενοι την κρίση όμως αυτό να γίνει ως συνέπεια ενός άλλου μοντέλου καπιταλιστικής ανάπτυξης με ανθρώπινο όπως λένε πρόσωπο. Δεν ξεφεύγουν δηλαδή ούτε γραμμή τα όρια του συστήματος, δεν αμφισβητούν το καπιταλιστικό κέρδος.

Προβάλλουν μάλιστα και εναλλακτικές πολιτικές του καπιταλισμού μιλώντας είτε για την πράσινη ανάπτυξη είτε για την έξυπνη ανάπτυξη και προσπαθούν απλά να εκτονώσουν την κοινωνική αντίδραση που έχουν επιφέρει τα μέτρα. Και αυτή η στάση της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ δεν είναι σημερινή. Από την προηγούμενη περίοδο είχαν δώσει τα διαπιστευτήριά τους στο κεφάλαιο τόσο με την ανοχή που είχαν δείξει σε μια σειρά αντεργατικούς νόμους, όσο και με τις συμφωνίες που έκλειναν με το ΣΕΒ για πενιχρές αυξήσεις γιατί η κύρια λογική τους ήταν και παραμένει α ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας, με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει για τους εργαζόμενους.

Πρέπει να καταγγείλουμε την έντεχνη κατεύθυνση του ΠΑΣΟΚ και της ΠΑΣΚΕ σε δευτεροβάθμιο κυρίως συνδικαλιστικό επίπεδο, για μεμονωμένες συντεχνιακές διεκδικήσεις κατά κλάδο τις οποίες μάλιστα στολίζουν με διάρκεια, προκειμένου ακόμα και σε κλαδικό επίπεδο να αποστρέψουν τα μάτια από τη συνολικότητα της επίθεσηςκαι την ανάγκη της καθολικής αντιπαράθεσης.

Το ΠΑΜΕ λέει ξεκάθαρα σε όλους τους εργαζόμενους ότι απέναντι στη καθολικότητα της επίθεσης χρειάζεται ενιαίος ταξικός αγώνας όλων των εργαζομένων και όχι μόνο, αλλά και η δόμηση μιας ευρύτερης κοινωνικής συμμαχίας με τους αυτοαπασχολούμενους και τους μικροπαραγωγούς αγρότες.

Η επίθεση είναι καθολική, καθολικός πρέπει να είναι και ο εργατικός λαϊκός πόλεμος. Αν δεν γίνει αυτό θα θερίσουμε θύελλες και θα ανοίξει η όρεξη για ακόμα χειρότερα.

Και βέβαια πρέπει να τονίσουμε ότι υπάρχει κι άλλος ένας λόγος για τον οποίο η πλειοψηφία σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ επιλέγει το δρόμο της αγωνιστικής στήριξης των μέτρων. Και ο λόγος αυτός είναι ότι εδώ υπάρχει ΠΑΜΕ, δεν είναι ούτε Ιρλανδία, ούτε Γερμανία, ούτε Δανία, όπου οι ομοϊδεάτες συνδικαλιστές της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ βάζουν ανοιχτά και χωρίς προσχήματα τους εργαζόμενους στη λογική της στήριξης των μέτρων των κυβερνήσεων και του κεφαλαίου. Η ύπαρξη, η δράση και ο καθημερινός αγώνας του ΠΑΜΕ έχει προκαλέσει το φόβο τόσο στο κεφάλαιο και την εργοδοσία, όσο και στις συνδικαλιστικές πλειοψηφίες στις οποίες αποκαλύπτουμε το ρόλο τους. Δεν είναι τυχαίο ότι όλοι αυτοί κατηγορούν εν χορώ το ΠΑΜΕ ότι κινείται εκτός νομιμότητας. Το κάνουν γιατί δεν μπαίνει στο παιχνίδι τους, δεν χειραγωγείται. Το αντίθετο δε, καλεί σε ανυπακοή και σε απειθαρχία.

Τέλος αγαπητοί συνάδελφοι, πρέπει με ένταση σε όλους τους χώρους δουλειάς με εξορμήσεις , με περιοδείες, μέσα από συνεδριάσεις των ΔΣ, μέσα από γενικές συνελεύσεις να ξεκαθαρίσουμε στους εργαζόμενους δύο πράγματα που σήμερα φαίνεται να βασανίζουν: Θα βγει κάτι με τις απεργίες; Υπάρχει άλλος δρόμος ανάπτυξης; Τα δυο αυτά ζητήματα είναι αλληλένδετα. Οι εργαζόμενοι δεν έχουν άλλη επιλογή από το να αντιδράσουν μαζικά και αποφασιστικά στο πόλεμο που τους έχουν κηρύξει, και παράλληλα ο αγώνας αυτός για να είναι νικηφόρος πρέπει να συνδεθεί με την προοπτική.

Να απορρίψουμε τα πλαστά διλλήματα που δημιουργεί η επίσημη προπαγάνδα ΕΕ ή ΔΝΤ. Δεν υπάρχει μέλλον για τους εργαζόμενους σε αυτές τις συμμαχίες των ιμπεριαλιστών. Θα πρέπει να μπει στην ημερήσια διάταξη η αποδέσμευση από αυτή την λυκοσυμμαχία, αλλά και η αποδέσμευση από την συνολική λογική του καπιταλισμού. Πόλεμο όχι μόνο για την ανατροπή του προγράμματος σταθερότητας αλλά συνολικότερη αμφισβήτηση του καπιταλιστικού συστήματος, ως τη βασική αιτία για όλα τα δεινά εις βάρος των εργαζομένων. Υπάρχει άλλος δρόμος ανάπτυξης που είναι η ρεαλιστική και αναγκαία προοπτική.

Οι εργαζόμενοι παράγουν έναν απίστευτο πλούτο εκατοντάδων δισεκατομμυρίων τα οποία πάνε στις τσέπες μιας μικρής μειοψηφίας. Και δεν είναι μόνο τα λεφτά ο πλούτος που παράγει η εργατική τάξη. Είναι

 και τα εργοστάσια, είναι και οι υποδομές, τα διόδια, τα λιμάνια. Αυτός ο πλούτος μας ανήκει, αυτόν τον πλούτο που δημιουργούν οι εργαζόμενοι μπορούν να τον διαχειριστούν, να τον σχεδιάσουν κεντρικά, δημιουργώντας μια άλλη κοινωνία. Όλοι στον αγώνα. Έχουμε τη δύναμη, μπορούμε να ανατρέψουμε τα σχέδιά τους.