«Τι σημαίνει να είναι κανείς Γάλλος πολίτης;» «Τι επίδραση έχει η μετανάστευση στην εθνική ταυτότητα;» Στη βάση αυτών των ερωτημάτων, επισήμως, κλήθηκαν να εκφράσουν άποψη μέσα από μια πολύπλοκη διαδικασία διοργάνωσης «ανοιχτών τραπεζιών συζήτησης» Γάλλοι πολίτες και ειδικοί τους τελευταίους τρεις μήνες. Μια διαδικασία που έπεσε στους ώμους της τοπικής αυτοδιοίκησης, χωρίς καμία σχετική υποδομή ή οργάνωση, κάτι που αποδεικνύει ότι τα πραγματικά κίνητρα του συγκεκριμένου διαλόγου ήταν πολύ διαφορετικά από τα προβαλλόμενα.
Προφανώς, δεν είναι τυχαίο το ότι, σχεδόν ταυτόχρονα, άρχισε η ανάλογη συζήτηση και στην Ελλάδα. Οπως φαίνεται η ευρωπαϊκή αστική τάξη ανασύρει παλιές και δοκιμασμένες μεθόδους διχασμού της εργατικής τάξης, προκειμένου ν' αντιμετωπίσει τις νέες καταστάσεις που δημιουργούνται από την εισροή, υπό την μορφή μετανάστευσης, εργατικού δυναμικού στην ΕΕ. Μια εισροή που η ίδια η πολιτική της προκάλεσε. Το κοινό αυτό πλαίσιο που βλέπουμε να εξελίσσεται και στη χώρα μας από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με το νόμο που ετοιμάζεται να φέρει για την ιθαγένεια, δεν αποκλείει και τις κάποιες διαφοροποιήσεις. Για παράδειγμα στη Γαλλία η συζήτηση για την «εθνική ταυτότητα» αφορούσε, σε μεγάλο βαθμό, ανθρώπους που έχουν, ήδη, τη γαλλική υπηκοότητα και λιγότερο μετανάστες.
Νέοι στα γκέτο (που θεωρούνται β' κατηγορίας πολίτες, γιατί είναι απόγονοι μεταναστών)
«Τι σημαίνει να είναι κανείς Γάλλος πολίτης;» «Τι επίδραση έχει η μετανάστευση στην εθνική ταυτότητα;» Στη βάση αυτών των ερωτημάτων, επισήμως, κλήθηκαν να εκφράσουν άποψη μέσα από μια πολύπλοκη διαδικασία διοργάνωσης «ανοιχτών τραπεζιών συζήτησης» Γάλλοι πολίτες και ειδικοί τους τελευταίους τρεις μήνες. Μια διαδικασία που έπεσε στους ώμους της τοπικής αυτοδιοίκησης, χωρίς καμία σχετική υποδομή ή οργάνωση, κάτι που αποδεικνύει ότι τα πραγματικά κίνητρα του συγκεκριμένου διαλόγου ήταν πολύ διαφορετικά από τα προβαλλόμενα.
Προφανώς, δεν είναι τυχαίο το ότι, σχεδόν ταυτόχρονα, άρχισε η ανάλογη συζήτηση και στην Ελλάδα. Οπως φαίνεται η ευρωπαϊκή αστική τάξη ανασύρει παλιές και δοκιμασμένες μεθόδους διχασμού της εργατικής τάξης, προκειμένου ν' αντιμετωπίσει τις νέες καταστάσεις που δημιουργούνται από την εισροή, υπό την μορφή μετανάστευσης, εργατικού δυναμικού στην ΕΕ. Μια εισροή που η ίδια η πολιτική της προκάλεσε. Το κοινό αυτό πλαίσιο που βλέπουμε να εξελίσσεται και στη χώρα μας από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με το νόμο που ετοιμάζεται να φέρει για την ιθαγένεια, δεν αποκλείει και τις κάποιες διαφοροποιήσεις. Για παράδειγμα στη Γαλλία η συζήτηση για την «εθνική ταυτότητα» αφορούσε, σε μεγάλο βαθμό, ανθρώπους που έχουν, ήδη, τη γαλλική υπηκοότητα και λιγότερο μετανάστες.
 Eurokinissi |
Επί της ουσίας, αυτό που «άνοιξε» με ιδιαίτερα αντιδραστικό και κατευθυνόμενο τρόπο και καλλιέργεια ρατσιστικών συνειρμών είναι η χειραγώγηση και ο αποπροσανατολισμός των λαϊκών στρωμάτων από τα πραγματικά αίτια της περιθωριοποίησης μερίδας του γαλλικού λαού, που αντιμετωπίζονται ως πολίτες β' κατηγορίας αλλά και συνολικά από την αιτία της καπιταλιστικής ταξικής εκμετάλλευσης.
Διακήρυξη «αρχών εθνικής ταυτότητας»
Ενδεικτικά, ίσως, των αληθινών προθέσεων της κυβέρνησης, είναι τα πρώτα «προπαρασκευαστικά» μέτρα για την «εθνική ταυτότητα» που ανακοινώθηκαν την περασμένη Δευτέρα. Μεταξύ άλλων, προβλέπουν ανάρτηση της γαλλικής σημαίας και της διακήρυξης των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη σε όλες τις γαλλικές τάξεις (!), έκδοση ενός εγχειριδίου «οδηγού του πολίτη», το οποίο θα προμηθεύονται όλοι οι μαθητές, αύξηση των ωρών διδασκαλίας στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση για το μάθημα της «αγωγής του πολίτη», και «εμπλουτισμό» του υπάρχοντος πλαισίου ενσωμάτωσης των αλλοδαπών.Είναι ξεκάθαρο ότι τα τρία πρώτα προαναφερόμενα μέτρα αφορούν σε, ήδη, Γάλλους υπηκόους.
Οσο για την τελευταία παράμετρο δεν έχουν ακόμη δοθεί επαρκείς διευκρινίσεις. Μέχρι σήμερα, για να λάβει κανείς γαλλική υπηκοότητα, μπορούσε να κάνει αίτηση μετά από μια 5ετία καταβολής φόρων και βεβαιωμένης σταθερής κατοικίας, εκτός αν συγκαταλέγεται στην κατηγορία των εξαιρέσεων (καταγωγή από χώρα όπου τα γαλλικά είναι στις επίσημες γλώσσες, συμμετοχή ή προσφορά στο γαλλικό στρατό, εκτίμηση ότι έχει να προσφέρει σημαντικά στη Γαλλία είτε πριν είτε μετά την πάροδο ετών σπουδών σε γαλλικό Πανεπιστήμιο). Σε αυτά, πλέον, το μόνο σίγουρο, προς το παρόν, είναι ότι θα προστεθεί η επιτάχυνση εκμάθησης της γαλλικής γλώσσας και η υπογραφή μιας «χάρτας» όπου θα αναφέρονται σαφώς οι «σημαντικότερες αρχές της γαλλικής δημοκρατίας, οι οποίες θα πρέπει να είναι αποδεκτές».
Εξετάζεται, δε, σοβαρά το ενδεχόμενο στις αρχές αυτές ν' αναφέρεται σαφώς ότι δεν μπορεί να θεωρείται Γάλλος πολίτης όποιος πρόσκειται φανατικά σε μια θρησκεία, όποιος αποδέχεται τη χρήση μπούργκας ή μαντήλας και την κλειτοριδεκτομή. Οπως εντοπίστηκε και από μεγάλη μερίδα του γαλλικού Τύπου με διαφορετικές κάθε φορά σκοπιμότητες: Ο «διάλογος» εξελίχτηκε σε μια πολεμική, καταρχάς, θρησκευτικού τύπου, με επίκεντρο το Ισλάμ (ας μην ξεχνά κανείς ότι στη Γαλλία φιλοξενείται η μεγαλύτερη μουσουλμανική κοινότητα της Ευρώπης), και κατά δεύτερον σε έναν περίτεχνο τρόπο έντασης του αποκλεισμού και της περιθωριοποίησης.
Εκλογικό «κόλπο»;
Τόσο η μείζονα αντιπολίτευση, το Σοσιαλιστικό Κόμμα, όσο και η λεγόμενη αριστερά, όπως το ΚΚ Γαλλίας και το Μέτωπο της Αριστεράς στο οποίο συμμετέχει, αλλά και το Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα, υποστήριξαν ότι πίσω από το «ενδιαφέρον για την εθνική ταυτότητα» κρύβεται απλώς ένα ακόμη εκλογικό τρικ του Νικολά Σαρκοζί. Τόνισαν ότι ενόψει των περιφερειακών εκλογών της 14ης και της 21ης Μάρτη, ο Γάλλος Πρόεδρος επιδίωξε να πετύχει «μ' ένα σμπάρο δυο τρυγόνια».
Η ανάλυση αυτών των δυνάμεων υποστηρίζει ότι στόχος του Σαρκοζί είναι να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη από τα φλέγοντα ζητήματα της ολοένα και δυσμενέστερης οικονομικής κατάστασης, της έντασης των κοινωνικών προβλημάτων και ανισοτήτων και της εκτόξευσης της ανεργίας, και παράλληλα να «σπρώξει» το ακροατήριό του σε παραπέρα συντηρητικοποίηση. Είναι αυτό το ακροατήριο, που του έδωσε τη νίκη στις προεδρικές εκλογές όταν, περίπου ένα χρόνο νωρίτερα, είχε, επίσης, «παίξει» με τα ταπεινότερα ένστικτα του μέσου Γάλλου μικροαστού, προκαλώντας έκρηξη στα γκέτο των προαστίων με τις απειλές του να «καθαρίσει με ηλεκτρική σκούπα τα σκουπίδια», δηλαδή τη νεολαία των γκέτο. Δηλαδή, νεαρούς Γάλλους που αντιμετωπίζονται σαν δεύτερης κατηγορίας πολίτες και βυθίζονται ολοένα περισσότερο στην ανεργία και κατ' επέκταση στην περιθωριοποίηση με ό,τι αυτή συνεπάγεται (εγκληματικότητα, υπόκοσμος, βία κ.λπ.).
Αυτές οι απόψεις μπορεί να εμπεριέχουν μια αληθοφάνεια αλλά δε θίγουν στο ελάχιστο τη βαθύτερη ταξική ουσία, τη στρατηγική του κεφαλαίου. Στη σοσιαλδημοκρατία και στη συμβιβασμένη αριστερά διακρίνεται η λογική του ύπουλου κοσμοπολιτισμού ...«του σεβασμού στη διαφορετικότητα», που θέλει να εμφανίζεται ως δήθεν αντίπαλο δέος του εθνικισμού.
Η ταξική ουσία του ζητήματος
Πίσω, από τα ευχολόγια περί «σεβασμού της διαφορετικότητας, των ατομικών ελευθεριών κ.ο.κ.» αποκρύπτεται ο πυρήνας του προβλήματος, είτε πρόκειται για Γάλλους υπηκόους είτε για μετανάστες. Αποκρύπτεται το γιατί ένα παιδί που γεννήθηκε στη Γαλλία, είναι υπήκοος, δε μιλά παρά μόνο αυτή τη γλώσσα, δεν έχει γνωρίσει καμία άλλη πατρίδα, δε νιώθει «περήφανος Γάλλος». Αποκρύπτεται, δηλαδή, το γιατί ένα κομμάτι της εργατικής τάξης, το πλέον εύκολα αναλώσιμο σήμερα, αντιμετωπίζει εχθρικά τους παρουσιαζόμενους ως «καθαρούς Γάλλους».
Τόσο οι αστικές δυνάμεις που στήριξαν το «διάλογο» όσο και η λεγόμενη αριστερά, που υποτίθεται τον επέκρινε, κάνουν πως ξεχνάνε ότι αυτοί οι «μη περήφανοι Γάλλοι» είναι απόγονοι πρώην υποτελών των γαλλικών αποικιών, που αναζήτησαν δεκαετίες πριν μια καλύτερη ζωή στη «μητρόπολη». Οι γονείς τους, όπως και οι ίδιοι, χρησιμοποιήθηκαν ως φτηνή εργατική δύναμη (κάτι που σήμερα επεκτείνεται και στους μετανάστες), για να ωθηθούν, στη συνέχεια, στο περιθώριο της κοινωνίας, με αποτέλεσμα να χαρακτηρίζονται «σκουπίδια» και να νιώθουν, ουσιαστικά, απάτριδες αναζητώντας, συχνά, μια ταυτότητα στα θρησκευτικά κηρύγματα ιμάμηδων με σκοτεινά κίνητρα.
Οσον αφορά σε όσους δεν είναι ακόμη Γάλλοι πολίτες, η κοσμοπολίτικη αυτή αντίληψη αποκρύπτει το γιατί κάποιος γίνεται μετανάστης. Ουδείς, είτε υπέρμαχος είτε πολέμιος του διαλόγου, δεν αναφέρθηκε στο προφανές: Γιατί τόσοι πολλοί άνθρωποι αποφασίζουν να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους για να γίνουν μετανάστες. Δεν αναφέρθηκαν ούτε στους εμφυλίους πολέμους, που υποδαυλίζονται από τις ενδο-ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις, ούτε στις ανοιχτά ιμπεριαλιστικές στρατιωτικές επεμβάσεις με την ενεργό συμμετοχή του γαλλικού ιμπεριαλισμού, που αιματοκυλίζουν ολόκληρες χώρες, ούτε στην οικονομική εξαθλίωση που οι «ειρηνικές επενδύσεις» των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων φέρνουν στα «θύματά» τους, ούτε στην περιβαλλοντική ερήμωση, που το κυνήγι του ατέρμονου κέρδους εκ μέρους του κεφαλαίου προκαλεί.
Οι προαναφερόμενες λογικές, είτε υπό την οπτική του εθνικισμού και του ρατσισμού είτε υπό την οπτική του κοσμοπολιτισμού, αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος: Της προσπάθειας της αστικής τάξης να «αποπροσανατολίσει» από την ταξική αλήθεια. Δηλαδή, από τη συνειδητοποίηση εκ μέρους του Γάλλου πολίτη β' κατηγορίας και του μετανάστη ότι είναι κομμάτι της εργατικής τάξης της χώρας στην οποία βρίσκεται, ζει και δουλεύει και έχει κοινό εχθρό το κεφάλαιο, ασχέτως της, εννοείται σεβαστής, πολιτιστικής του παράδοσης και καταγωγής όπως και των θρησκευτικών ή όχι πεποιθήσεών του.
Είναι σαφές ότι οι αστικές κυβερνήσεις όπως αυτή του Σαρκοζί χρησιμοποιούν αυτού του είδους τους επικίνδυνους αποπροσανατολισμούς, για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα του γαλλικού κεφαλαίου. Είναι, όμως, εξίσου σαφές είναι αν η αντιπαράθεση σε αυτές τις λογικές δε γίνει σε ταξική βάση, τότε καλλιεργείται το έδαφος για περισσότερη σύγχυση, και μεγαλύτερο διχασμό σε διάφορα επίπεδα και με πολλές αφορμές, παράγοντες που υποσκάπτουν την ενότητα δράσης της εργατικής τάξης, ώστε να εκπληρώσει την αποστολή της για την ανατροπή του καπιταλισμού.
Πηγή:Κυριακάτικος Ριζοσπάστης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου