Ενας ηρωικός λαϊκός αγώνας εξελίσσεται στη Ν. Ασία. Ο λαός του Νεπάλ, μιας χώρας που ήταν βουτηγμένη στα σκοτάδια της φεουδαρχίας πριν από λίγα χρόνια, βαδίζει προς την τελική μάχη με την αντίδραση. Μετά από δέκα χρόνια λαϊκού πολέμου με ηγετική δύναμη το νυν ΕΚΚΝ(Μ), ο μονάρχης γκρεμίστηκε και εγκαθιδρύθηκε η ομοσπονδιακή δημοκρατία, με μία συμφωνία των ανταρτών με τα 12 αστικά και ρεφορμιστικά κόμματα. Η ειρηνευτική συμφωνία προκάλεσε εύλογα ερωτηματικά στους κομμουνιστές όλου του κόσμου, ακόμα και σε μαοϊκά κόμματα, με σοβαρές έως και ανυπόστατες κριτικές (μια συζητήσιμη κριτική έχει γίνει από το ινδικό κόμμα). Προκάλεσε όμως και μια άνευ προηγουμένου επίθεση στους μέχρι τότε «άφαντους» Νεπαλέζους από το σύνολο του εξωκοινοβουλευτικού χώρου. Σχεδόν όλες οι εφημερίδες του έβγαλαν το άχτι τους γι' αυτήν την ενοχλητική κόκκινη κουκίδα, μας διαβεβαίωναν ότι υπεγράφη η Βάρκιζα του Νεπάλ και ότι η υπόθεση έληξε. Καμία αυτοκριτική για την έλλειψη διεθνούς αλληλεγγύης. Βέβαια οι εξελίξεις συνέχισαν να υπάρχουν. Αντί για τη «γωνιασμένη» εξέλιξη που είχαν προετοιμάσει πολλοί, το ΕΚΚΝ(Μ) βγαίνει πρώτο στις εκλογές και ηγείται κυβέρνησης συνασπισμού. Και αυτό όμως δεν αρκεί στους ινστρούχτορες του εξωκοινοβουλίου. Μιλάνε για την καθαρότητα της επανάστασης, για τη θεωρία των σταδίων, για τις σχέσεις με την Κίνα και τον ΟΗΕ και ό,τι άλλο μπορεί να βάλει ο νους. Χαρακτηριστικό το άρθρο τροτσκιστικής γκρούπας με τίτλο «Οι μαοϊκοί στης εξουσία, ο καπιταλισμός στο Νεπάλ!». Κι ας είχε επανειλημμένα τονίσει αυτό το κόμμα ότι δεν θεωρούσε αυτή την κυβέρνηση εξουσία και ότι έχει διδαχτεί από το παράδειγμα της Χιλής και της Ελλάδας. Και ας διαβεβαίωνε ότι ούτε τα όπλα είχε παραδώσει ούτε την επιδίωξη της λαϊκής δημοκρατίας. Κι όμως η Ιστορία συνεχίζει να μας ξαφνιάζει. Οι μαοϊκοί παραιτούνται από την κυβέρνηση, γιατί ο πρόεδρος της δημοκρατίας δεν ξηλώνει τον αντιδραστικό-φιλοβασιλικό αρχηγό του στρατού. Το φθινόπωρο ξεσπούν μεγάλες διαδηλώσεις και απεργίες, βίαιες συγκρούσεις, με νεκρούς. Από τις 25 Γενάρη ο 4ος κύκλος κινητοποιήσεων προβλέπει γενική επ' αόριστον απεργία. 13 περιοχές έχουν κηρυχθεί αυτόνομες, τα όργανα λαϊκής εξουσίας ανασυγκροτήθηκαν (ουσιαστικά δεν είχαν πάψει ποτέ να λειτουργούν). Η χώρα μπαίνει σε πολύ κρίσιμο σημείο, καθώς η ειρηνευτική συμφωνία προβλέπει τη συγγραφή συντάγματος μέχρι την άνοιξη. Οι μαοϊκοί απειλούν ότι θα γράψουν το λαϊκό σύνταγμα από το δρόμο αν δεν αποκατασταθεί η λαϊκή κυριαρχία και αν δεν πέσει η κυβέρνηση-μαριονέτα. Οι αντιδραστικοί φανερά ζητούν την επέμβαση της Ινδίας και των ΗΠΑ και το πραξικόπημα είναι πολύ πιθανή εξέλιξη. Ηδη νότιες περιοχές έχουν καταληφθεί από τον ινδικό στρατό και το ζήτημα της εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας της χώρας τίθεται ανοιχτά. Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά τα εντυπωσιακά, κάποιοι ασχολούνται με... την ιρανική εξέγερση (εκεί δεν εγείρουν ερωτήματα καθαρότητας;). Για το «Ριζοσπάστη» ό,τι και να πούμε περισσεύει. Τα διεθνή του άρθρα υιοθετούν συχνά την προπαγάνδα περί «μαοϊκής βίας» και στηρίζουν σάπια κόμματα που βρίσκονται στις κυβερνήσεις του Νεπάλ και επαρχιών της Ινδίας και ντροπιάζουν το όνομα του κομμουνιστικού κινήματος με την ύπαρξή τους. Ανεξάρτητα από το αν θα αντεπεξέλθει το ΕΚΚΝ(Μ) στο ιστορικό του καθήκον, η αλληλεγγύη στον επαναστατημένο νεπαλέζικο λαό είναι υποχρέωση όλων των προοδευτικών ανθρώπων, ειδικά στο κρίσιμο στάδιο που έχει εισέλθει. Και μόνο αυτό το γεγονός, ότι ένα κομμουνιστικό κόμμα στάθηκε ικανό να ηγηθεί της ταξικής πάλης σε μια περίοδο όπου όλοι διακήρυσσαν ότι «ο σοσιαλισμός πέθανε» είναι από μόνο του μία νίκη. Η κόκκινη σημαία, που τόσο βεβηλώθηκε στα χέρια των ρεβιζιονιστών, υψώθηκε ξανά ψηλά. Σε μια εποχή που ο καπιταλισμός θεωρείται μονόδρομος και ο σοσιαλισμός αποτυχημένος, ο αγώνας του νεπαλέζικου λαού είναι μια εικόνα από το μέλλον. Η επίθεση του συστήματος, η κρίση του καπιταλισμού και το ξαναμοίρασμα του κόσμου δημιουργούν ξανά τις συνθήκες για τη σοσιαλιστική επανάσταση. Οι λαοί του κόσμου βγαίνουν ξανά στο προσκήνιο και μερικοί από αυτούς δεν συμφωνούν καθόλου με το σενάριο πους του έχουν γράψει! Θεωρίες επί θεωριών για το μάταιο της κομμουνιστικής ιδεολογίας και την ανάγκη «νέων θεωριών και υποκειμένων» αποδεικνύονται φούμαρα. Οχι μόνο αυτό, αλλά μια σειρά χώρες δείχνουν να έχουν στραμμένη την προσοχή τους εκεί. Από τις Φιλιππίνες όπου μαίνεται ο λαϊκός πόλεμος, το Μπουτάν όπου οι μαοϊκοί αρχίζουν να συγκροτούν ένοπλα τμήματα ως το «Φωτεινό Μονοπάτι» (Κ.Κ. Περού) που αναγεννιέται από τις τέφρες του και εξαπλώνει ξανά την επιρροή του!
Κι όμως. Η σημαντικότερη μάχη ίσως δίνεται στην Ινδία, μια χώρα στην οποία οι ναξαλίτες-μαοϊκοί 40 χρόνια τώρα διεξάγουν το λαϊκό πόλεμο. Εχοντας σαν έμπνευση τη μακρά αγωνιστική παράδοση των φυλών της ινδικής ζούγκλας αλλά και αναφορά στη ματωμένη εξέγερση του Ναξαλμπάρι και της Δ. Βεγγάλης το '60. Η ένωση των δύο μεγαλύτερων μαοϊκών ομάδων στο ΚΚΙ(Μαοϊκό) το 2004 έδωσε μεγάλη ώθηση στην επανάσταση. Η πρόσφατη εξέγερση στο Λαλγκάρ τρομοκράτησε το ινδικό κράτος. Η κυβέρνηση ιεράρχησε σαν νο1 κίνδυνο τους ναξαλίτες, το ΚΚΙ(Μ) βγήκε παράνομο και εξαπολύθηκε η δολοφονική επιχείρηση Πράσινο Κυνήγι, με εκατοντάδες χιλιάδες στρατού και παραστρατιωτικών φασιστών να μετατρέπουν σε Βιετνάμ την ίδια τους τη χώρα. Πράγματι, εκτιμάται ότι η περιοχή που επηρεάζουν οι μαοϊκοί, ο Κόκκινος Διάδρομος από το Νεπάλ ως την άλλη άκρη της χερσονήσου, είναι το 1/3 της χώρας! Ταυτόχρονα, η Ινδία μπαίνει, όπως και ο καπιταλισμός παγκόσμια, στην περίοδο των ισχνών αγελάδων – ιερό ζώο για τους Ινδούς! Σε μια χώρα όπου η κρίση στην οικονομία θα είναι βαθιά και όπου υπάρχουν εκρηκτικές ταξικές αντιθέσεις, άλυτα εθνικά, εδαφικά, θρησκευτικά και φυλετικά ζητήματα, έρχεται μια εξέγερση που ίσως συνταράξει συθέμελα τον κόσμο, επαναθεμελιώνοντας τη σοσιαλιστική προοπτική και δημιουργώντας ένα νέο παγκόσμιο επαναστατικό κέντρο. Η διεθνής πολιτική σημασία μιας τέτοιας εξέλιξης μπορεί να πυροδοτήσει ανεξέλεγκτες καταστάσεις κυρίως στον Τρίτο Κόσμο αλλά και στην Ευρώπη ή την Κίνα. Μπροστά στις μεγαλειώδεις αυτές εξελίξεις τηρείται σιγή ιχθύος μέχρι και από οργανώσεις που θέλουν να αναφέρονται στο μ-λ κίνημα!
Η μικροαστική έπαρση αλλά και ο αντικομμουνισμός έχουν θάψει στην Ελλάδα το ζήτημα αυτό. Με τη χαρακτηριστική άνεση που τους διακρίνει, πολλοί απαιτούν από τα κινήματα αυτά να τους αποδείξουν την «τελειότητά» τους, λες και αυτό προαπαιτείται της στήριξης και της αλληλεγγύης. Τι υποκρισία! Τη στιγμή που το ελληνικό κίνημα δεν έχει λύσει στοιχειώδη ζητήματα. Μήπως θα περιμένουν να δουν και τον καθαρότητα του σοσιαλισμού που θα οικοδομηθεί, για να κάνουν έστω και μια συμβολική κίνηση υποστήριξης, κόντρα στο ματοκύλισμα των λαών αυτών; Την ίδια στιγμή η νεολαία διψά (και καλά κάνει) να ακούει για την εξέγερση της Οαχάκα και τον περήφανο αγώνα που δίνουν οι Ζαπατίστας (τόσο κοντά στις ΗΠΑ και τόσο μακριά από το θεό).
Είναι αναγκαίο να πρωτοστατήσουμε στην τολμηρή ανάδειξη των κινημάτων αυτών και της πολιτικής τους σημασίας ειδικά στη νεολαία. Πρέπει να πάρουμε πρωτοβουλίες κοινής δράσης και αλληλεγγύης, χωρίς ιδεολογικά προαπαιτούμενα, ενάντια στην καταστολή τους. Ισως και με σχηματισμό (αν σταθεί δυνατόν) μιας επιτροπής αλληλεγγύης με όσο το δυνατόν πλατύτερη σύνθεση και απεύθυνση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου