Με αφορμή την παρέμβαση της υπουργού Περιβάλλοντος υπέρ της επανεξέτασης του έργου του Αχελώου, όχι τόσο για τις επιπτώσεις του, αλλά επειδή ενδεχόμενα να μην είναι απαραίτητο, αναζωπυρώθηκε το ζήτημα. Το έργο της εκτροπής παρουσιάζει ενδιαφέρον από πολλές απόψεις. Οικολόγοι και οικολογούντες συνδέουν το έργο της εκτροπής με το περιβάλλον και αντιτίθενται στο έργο και την εκτροπή του νερού στη Θεσσαλία. Ισχυρίζονται ότι θα προκληθούν βλάβες στο περιβάλλον και τα οικοσυστήματα της περιοχής με μη αναστρέψιμες συνέπειες. Οι «αντίπαλοι» αυτής της άποψης ισχυρίζονται τα ακριβώς αντίθετα. Το έργο και η εκτροπή του νερού δεν θα βλάψουν τόσο το περιβάλλον, ώστε να αποτραπεί η ωφέλεια που θα προκύψει από την ολοκλήρωσή του στην παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας και στο πότισμα του «διψασμένου» Θεσσαλικού κάμπου. Και οι μεν και οι δε επιστρατεύουν τεχνοκρατικά επιχειρήματα για να στηρίξουν τις απόψεις τους και πιέζουν προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση, φτάνοντας το ζήτημα μέχρι και το ΣτΕ, για να «δικαιώσει» την άποψή τους.
Ολοι αυτοί, όμως, που συγκροτούν συσκέψεις και επιτροπάτα και καλούν τους αγρότες ανάλογα με τη γεωγραφική τους θέση να στηρίξουν τη μια ή την άλλη επιλογή, αγνοούν ή συνειδητά συγκαλύπτουν την πολιτική διάσταση του ζητήματος. Το κύριο πρόβλημα των αγροτών της Θεσσαλίας δεν είναι το νερό (χωρίς βέβαια και να υποτιμούμε τη σημασία του). Είναι κύρια οι χαμηλές τιμές των προϊόντων και η απουσία κάθε προστασίας των αγροτών από τα αστικά παράσιτα και τις τράπεζες που λυμαίνονται τον ιδρώτα τους και συρρικνώνουν το αγροτικό εισόδημα. Είναι η πολιτική απαξίωσης της αγροτικής παραγωγής, που υπαγορεύει η ΕΕ και εφαρμόζουν οι ελληνικές κυβερνήσεις, αποσυνδέοντας την επιδότηση από την παραγωγή και μετατρέποντάς την σε πενιχρό επίδομα ανεργίας για τη φτωχή και μεσαία αγροτιά του Θεσσαλικού κάμπου και όχι μόνο. Κοντολογίς, είναι η προώθηση των πολιτικών που οδηγούν στον αφανισμό της φτωχής αγροτιάς.
Η ΕΕ δεν θέλει το έργο του Αχελώου, γι' αυτό και δεν το χρηματοδοτεί. Και τούτο γιατί δεν θέλει παραγωγή βαμβακιού και άλλων παραδοσιακών προϊόντων στην Ελλάδα, που τα εισάγει σε εξευτελιστικές τιμές από χώρες του Τρίτου Κόσμου, δεν θέλει κτηνοτροφία στην Ελλάδα, για να καταναλώνουμε τα κτηνοτροφικά προϊόντα των ισχυρών της ΕΕ. Γι' αυτό και υπαγορεύει την πολιτική απαξίωσης της αγροτικής παραγωγής και βάζει συνυπευθυνότητες και πλαφόν στις ποσότητες των αγροτικών προϊόντων.
Η ντόπια αστική τάξη αν ήθελε το έργο θα το είχε φτιάξει και θα το είχε θέσει σε λειτουργία, όπως έκανε και με τα μεγαλύτερα και ακριβότερα ολυμπιακά έργα, που τα ολοκλήρωσε σε χρόνο «ρεκόρ». Οι κυβερνήσεις και το κεντρικό πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης καμώνονται επί τρεις δεκαετίες τώρα ότι προωθούν το έργο, αλλά όλο και βρίσκουν προσχήματα και δεν το ολοκληρώνουν. Ωστόσο, εξοφλούν με τα χρήματα του λαού τις επιταγές που υπογράφουν στους δικούς τους μεγαλοεργολάβους. Φαίνεται καθαρά ότι η εξαρτημένη αστική τάξη και οι κυβερνήσεις της δεν έχουν πολιτική για τον αγροτικό τομέα της οικονομίας. Απλά προωθούν το στόχο του αφανισμού της φτωχής αγροτιάς μέσα από την ΚΑΠ και από κει και πέρα βλέποντας και κάνοντας.
Τι θα γίνει μετά το 2013, όταν καταργηθούν οι επιδοτήσεις; Ποιες καλλιέργειες θα σώσουν το αγροτικό εισόδημα; Τι θα γίνει με τον «πλεονάζοντα» αγροτικό πληθυσμό; Στα ερωτήματα αυτά δεν έχει σοβαρές και ουσιαστικές απαντήσεις η αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό και αυτό σημαίνει ότι δεν έχει πολιτική. Αλλά και ως προς τη διαχείριση των υδάτινων πόρων της χώρας η αστική τάξη και οι κυβερνήσεις της δείχνουν εγκληματική αδιαφορία. Στη Θεσσαλία, π.χ., οι μελέτες για την αξιοποίηση της τεράστιας λεκάνης απορροής της μένουν στα συρτάρια, με αποτέλεσμα τεράστιες ποσότητες νερού να χύνονται στη θάλασσα. Στο νομό Καρδίτσας έγιναν δύο τεχνητές λίμνες, η λίμνη Πλαστήρα και η λίμνη Σμοκόβου.
Το νερό της λίμνης Πλαστήρα διοχετεύεται για άρδευση στο παλιό και ανοιχτό δίκτυο Ταυρωπού, ενώ, αν το δίκτυο γινόταν υπόγειο και κλειστό, όχι μόνο δεν θα πήγαινε χαμένο το 40% του νερού, αλλά θα μειωνόταν και η κατανάλωση ενέργειας για τα ποτίσματα, αφού η πίεση για την εκτόξευση του νερού θα προερχόταν από το κλειστό δίκτυο και δεν θα χρειαζόταν η χρήση των αντλητικών μηχανών. Το νερό της λίμνης Σμοκόβου διοχετεύεται στα ποτάμια, χωρίς μέχρι σήμερα να έχει γίνει αρδευτικό δίκτυο. Αντίθετα, οι κυβερνήσεις επέτρεψαν την άντληση νερού για πότισμα από την υπόγεια υδροφόρο λεκάνη, με αποτέλεσμα την πτώση του υδροφόρου ορίζοντα στις πεδιάδες της χώρας και με κίνδυνο να καλυφθούν οι υδροφόρες λεκάνες με θαλασσινό νερό και με ανεπίστρεπτες τραγικές συνέπειες. Ηδη στην πεδιάδα της Κομοτηνής το κακό έχει συντελεστεί.
Μετά από αυτά, το ναι ή όχι στην εκτροπή του Αχελώου είναι ψευτοδίλημμα για μας. Γιατί το περιβάλλον δεν απειλείται από τον Αχελώο, αλλά από το σύστημα του κέρδους και της εκμετάλλευσης. Ούτε η φτωχομεσαία αγροτιά της χώρας μας ξεκληρίζεται λόγω έλλειψης των νερών του Αχελώου, αλλά εξαιτίας της ΚΑΠ και της αντιαγροτικής πολιτικής της ΕΕ και των ελληνικών κυβερνήσεων. Την απάντηση μπορεί και θα τη δώσει η συγκρότηση οργανωμένου λαϊκού κινήματος, ενάντια στο κέρδος και την εκμετάλλευση. Κομμάτι αυτού του λαϊκού κινήματος είναι και το αγροτικό κίνημα, που, απορρίπτοντας τα ψευτοδιλήμματα των παραγόντων του συστήματος και των αγροτοπατέρων, θα θέσει και θα διεκδικήσει τα ζωτικά του αιτήματα με στόχο την ανατροπή της αντιαγροτικής πολιτικής της ΕΕ, της αστικής τάξης και των κυβερνήσεών της.
Προλεταριακή Σημαία 633, 16/1/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου