Όταν η κυρίαρχη πολιτική θέλει να πείσει τον εργαζόμενο και τον νέο ότι πρέπει να μάθει να ζει με ευκαιρίες κι όχι με δικαιώματα, όταν η κυβέρνηση λέει λίγο - πολύ στους εργαζόμενους ότι θα παίρνουν 500 ευρώ σύνταξη και για ό,τι παραπάνω, ας φροντίσουν οι ίδιοι, όταν διαφημίζει ως κοινωνικό μέτρο το... κουπόνι για τα σούπερ μάρκετ, τότε είναι φανερό πως η επίσημη κυβερνητική πολιτική μετατρέπεται σε... ελεημοσύνη για τα λαϊκά στρώματα. Κι όταν μιλάμε για ελεημοσύνη, τότε καλείται και ένας από τους καθ' ύλην αρμόδιους: Η εκκλησία! Μόνο που με την ελεημοσύνη κανείς δεν μπορεί να ζήσει για πολύ. Η ελεημοσύνη είναι κάτι σαν παρηγοριά στον άρρωστο, αλλά ο άρρωστος για να γιατρευτεί χρειάζεται θεραπεία. Και σε τελική ανάλυση, αν μπορούσε η «φιλανθρωπία» να χορτάσει τους πεινασμένους, να στεγάσει τους άστεγους, να μεγαλώσει τα ορφανά, να βρει δουλειά στους άνεργους κ.ο.κ. τότε από τη μια θα είχε εξαλειφθεί η φτώχεια και η εξαθλίωση εδώ και αιώνες και από την άλλη, η εκκλησία δεν θα κατάφερνε ποτέ να φτιάξει και να διατηρεί... περιουσία.
Η φτώχεια και η εξαθλίωση, δεν είναι φυσικά φαινόμενα που πρέπει να συμβιβαστούμε με αυτά. Φτώχεια κι εξαθλίωση δεν υπήρχε στο κράτος της εργατικής εξουσίας, στο σοσιαλισμό που έκανε τεράστια άλματα μέσα στον 20ό αιώνα. Αυτά είναι φαινόμενα σύμφυτα των εκμεταλλευτικών κοινωνιών. Και αυτές τις κοινωνίες και την εκμεταλλευτική τους φύση, τις βάρβαρες συνέπειες για τους εξαθλιωμένους και τους φτωχούς που αναπαράγει η εκμετάλλευση, προσπαθούν από κοινού η εκκλησία, οι κυβερνήσεις, η πλουτοκρατία, να τις συντηρήσουν, επιδιώκοντας τη σωτηρία των εξαθλιωμένων, από το θάνατο, με τη φιλανθρωπία και την ελεημοσύνη. Με τα ψίχουλα δηλαδή που κρατούν αποκοιμισμένο τον πεινασμένο. Τον κάνουν να λέει κι «ευχαριστώ» που ξεχνάει για μια στιγμή την πείνα του. Λες και είναι δική του ευθύνη η φτώχεια του... Αλλά αυτό θέλουν να τον κάνουν να πιστέψει!
Για όλους αυτούς τους λόγους, αποτελεί φαρισαϊσμό η συζήτηση μεταξύ του πρωθυπουργού και του αρχιεπισκόπου στο Υπουργικό Συμβούλιο, περί των φιλανθρωπικών προγραμμάτων και του προνοιακού έργου της εκκλησίας που πρέπει λέει, να στηριχτεί από το κράτος. Είναι πρόκληση η πολιτική της κυβέρνησης, καθώς από τη μια με τα μέτρα που εξαγγέλλει για το αμέσως επόμενο διάστημα παίρνει το φαΐ από το τραπέζι της λαϊκής οικογένειας και από την άλλη με τις φανφάρες περί φιλανθρωπίας και επιδομάτων πετάει στο τραπέζι μερικά ψίχουλα ελεημοσύνης. Η επίκληση της «ανθρωπιάς» της κοινωνίας και του «προνοιακού έργου» της εκκλησίας, γίνεται για να καλυφθεί η βαθιά αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική, η ένταση της επίθεσης στους εργαζόμενους, γίνεται για να προστεθεί μια πινελιά στο δήθεν «φιλολαϊκό» μακιγιάζ της κυβέρνησης. Την ίδια ώρα, η εκκλησιαστική περιουσία μένει στο απυρόβλητο και αυγαταίνει.
Nα γιατί αυτή η πρόκληση της κυβέρνησης πρέπει να βρει απάντηση από τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα. Απάντηση αγωνιστική, απάντηση αξιοπρέπειας.
Πηγή:Ριζοσπάστης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου