Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές μένουν οι δύο πιο κρίσιμες μέρες για να κλείσει η διαρκείας δύο εβδομάδων διάσκεψη του ΟΗΕ για το κλίμα. Μέχρι στιγμής η ειδησιογραφία μιλάει για αποτυχία της διάσκεψης και όλοι πλέον αναμένουν τον Ομπάμα που θα εμφανιστεί στη λήξη της διάσκεψης. Μαζί με τους άλλους ηγέτες των ιμπεριαλιστικών κρατών του πλανήτη ίσως καταφέρουν έστω στη γλώσσα της διπλωματίας να σώσουν την παρτίδα και να μην αποκαλυφθούν στα μάτια των λαών σαν αυτό που πραγματικά είναι όλοι αυτοί: εκπρόσωποι του ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου, των πιο ισχυρών μερίδων του, που κυριαρχούν σε κάθε χώρα, με έκδηλη την αδηφαγία και την αγωνιώδη αναζήτηση διεξόδων κερδοφορίας.
Ιδιαίτερα σε μια φάση που οι δείκτες της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας αποδεικνύονται πολύ ευαίσθητοι, είναι αλήθεια πως χρειάζονται λεπτοί χειρισμοί και όχι μόνο για την καλλιέργεια και τη συντήρηση αυταπατών στους λαούς…
Γιατί πέρα από τα ζητήματα που δεν συζητήθηκαν καν στην Κοπεγχάγη από τους 30.000 κυβερνητικούς αξιωματούχους επί τόσες μέρες, κάποια πράγματα συζητήθηκαν, κατά την άποψή μας, κάποια χαρτιά ανοίχτηκαν. Το κρίσιμο ζήτημα που παίχτηκε στη διάσκεψη της Κοπεγχάγης είναι η επιβολή των όρων των ισχυρών της Δύσης με δεδομένο και τον μεταξύ τους ανταγωνισμό στην παγκόσμια καπιταλιστική ανάπτυξη. Δεν διανοούνται οι παραδοσιακοί ιδιοκτήτες του πλανήτη να αφήνονται ελεύθεροι στην ελεύθερη αγορά τους παίχτες σαν την Κίνα, την Ινδία ή τη Βραζιλία, π.χ., και να συμπεριφέρονται σαν τους ίδιους… Δεν διανοείται επίσης καμιά δύναμη να περιορίσει τους ρύπους σε βάρος της ανάπτυξης όποιου χρώματος.
Την ελευθερία της αγοράς και του κόσμου τους γενικότερα την εννοούν για τον εαυτό τους και στη βάση της δυνατότητάς τους να την επιβάλλουν με κάθε τρόπο...
Στη συγκεκριμένη περίπτωση επιστρατεύτηκε η ευαισθησία για το κλίμα. Στο προηγούμενο φύλλο της Π.Σ. και σε παλιότερα άρθρα έχουμε αναφερθεί αναλυτικά στην ιστορία του πράγματος. Στην υποκρισία, στο θράσος, την επικινδυνότητα και την καταστροφική φύση του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος που τελευταία νοιάζεται, τάχα, για το περιβάλλον…
Όπως τότε που νοιάζονταν για το άπλωμα της δημοκρατίας στα Βαλκάνια και στο Αφγανιστάν που ακόμη επιμένουν. Ή τότε που σκορπούσε σοκ και δέος στον πλανήτη για να μας σώσει από τα επικίνδυνα όπλα του Σαντάμ που τελικά δεν είχε, αλλά δεν πειράζει…
Για την πράσινη οικονομία
Η επιδίωξη του ανοίγματος ενός νέου κύκλου κερδοφορίας, μέσα από πράσινες επενδύσεις, κυρίως στην παραγωγή ενέργειας και στην αντιρρυπαντική τεχνολογία γενικότερα ( κτίρια, αυτοκίνητα κ.λπ.), είναι ένα πραγματικό ζητούμενο. Ήταν εκφρασμένη η απαίτηση τέτοιων συμφερόντων να υπάρξει δέσμευση στην Κοπεγχάγη για αμετάκλητους αριθμούς στους στόχους μείωσης των ρύπων προκειμένου να επενδύσουν με σιγουριά. Οι καπιταλιστές και οι πράσινες επιχειρήσεις τους πρώτοι και καλύτεροι δεν εμπιστεύονται τον καπιταλισμό και τις ευαισθησίες του και ας ψάχνουν αγωνιωδώς για επενδύσεις. Η καινοτομία και το οικολογικό προφίλ είναι αποδοτικά όταν η ιμπεριαλιστική ισχύς διασφαλίζει τα κέρδη. Η αγωνία για διεξόδους κερδοφορίας από τη μια εν μέσω κρίσης, μα και το κάψιμο στην κολοκύθα από την άλλη, τους κάνει να φυσάνε και το γιαούρτι. Η ΕΕ βεβαίως και ιδιαίτερα η Γερμανία έχουν ήδη προχωρήσει και έχουν διαμορφώσει κιόλας όρους ύπαρξης μιας πράσινης κονόμας μέσα από το εμπόριο των ρύπων που θέσπισαν στο Κιότο. Έχουν υπάρξει και σημαντικές επενδύσεις καθώς φαίνεται από τις γερμανικές και από μια σειρά ευρωπαϊκές επιχειρήσεις με στόχο και τη μείωση της ενεργειακής τους εξάρτησης από τρίτους. Γι’ αυτό άλλωστε το ζήτημα κλίμα-ενέργεια αντιμετωπίζεται ενιαία ιδιαίτερα από την ΕΕ.
Αυτός ήταν και ο λόγος του θυμού της Μέρκελ απέναντι στις υπεκφυγές Κίνας και ΗΠΑ να δεσμευτούν συγκεκριμένα σε αριθμητικούς στόχους μείωσης των ρύπων που θα έδιναν εξασφαλισμένα περιθώρια πράσινης ανάπτυξης με σίγουρα κέρδη.
Η προσπάθεια των οικολόγων του εγγλέζικου ιμπεριαλισμού, που πιέζουν να υπάρξει σύμπνοια και συνεννόηση στις δύο όχθες του Ατλαντικού, ιδιαίτερα τώρα με τον Ομπάμα, για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, ανεξάρτητα από τι πιθανότητες έχει να προχωρήσει, ωστόσο πατάει ήδη σ’ ένα έδαφος συγκεκριμένων συμφερόντων. Η «Ομάδα επικεφαλής επιχειρήσεων για την κλιματική αλλαγή» στηρίζεται από 500 επιχειρήσεις και αλληλοϋποστηρίζεται με την εκστρατεία του πρίγκιπα Καρόλου. Μεταξύ των επιχειρήσεων είναι μια σειρά ισχυρές πολυεθνικές, κυρίως της Ευρώπης, σαν τη SHELL και διάφορες άλλες πετροχημικές, την TESCO, τη γερμανική ασφαλιστική ALLIANZ και τη διεθνή ένωση αερομεταφορών IATA κ.λπ.
Αντίστοιχα, αλλά όχι υποχρεωτικά σε πλήρη σύμπνοια, κινούνται μια σειρά κολοσσιαίες επιχειρήσεις (γνωστοί καταστροφείς του πλανήτη) στην άλλη όχθη του Ατλαντικού, σπόνσορες της εκστρατείας του Αλ Γκόρ που παρεμπιπτόντως κάποιοι μάλλον τορπίλισαν την αξιοπιστία των επιστημονικών δεδομένων που παρέθεσε στην Κοπεγχάγη για το λιώσιμο των πάγων και δεν ήταν τόσο η γκάφα του που τον εξέθεσε. Ανάλογο ερώτημα γεννιέται και για τα κλεμμένα e-mail επιστημόνων, που αποκαλύφθηκε και φάνηκε ότι τα στοιχεία για το κλίμα διογκώνονται από την «επιστημονική κοινότητα».
Ξανά μια παρένθεση
Δεν νομίζουμε ότι οι λαοί έχουν ανάγκη τη σοφία των σκεπτικιστών που θεωρούν ότι δεν υπάρχει φαινόμενο θερμοκηπίου για να εφησυχάσουν ή των διαφόρων εκστρατειών του Αλ Γκορ ή του πρίγκιπα Καρόλου για να αφυπνιστούν. Την καταστροφή της φύσης τη βιώνουν οι εργαζόμενες μάζες καθημερινά και σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Κυρίως γιατί οι εργαζόμενες λαϊκές μάζες ζουν πλέον, σε όλο τον πλανήτη, στοιβαγμένοι σε παραγκουπόλεις ή στην καλύτερη περίπτωση σε τσιμεντουπόλεις-τέρατα. Τερατουπόλεις όπου καίγονται ήδη από την υπερθέρμανση του τσιμέντου και της πίσσας, πνίγονται και στερούνται τον καθαρό αέρα. Την ίδια ώρα τα ποτάμια και οι λίμνες δηλητηριάζονται, τα δάση καίγονται γιατί είναι αδιάφορο στο σύστημα η κατάσβεση της φωτιάς ή γιατί απλά το κάψιμο ή η αποψίλωση και η αλλαγή χρήσης γης θα φέρει κέρδη. Όλα αυτά είναι μια ολοφάνερη οξυμένη πραγματικότητα που δεν κρύβεται και που δεν αναφέρονται σε αυτήν οι μεσσιανικές αποκαλύψεις του Αλ Γκορ και των ΜΚΟ.
Αυτή η πραγματικότητα υπάρχει ήδη ανεξάρτητα αν το φαινόμενο του θερμοκηπίου υφίσταται ή όχι σαν μελλοντική απειλή. Κλείνοντας την παρένθεση θα τονίσουμε πως από αυτήν την πραγματικότητα, μα και από το όποιο πρόβλημα του θερμοκηπίου (όπως αποκαλύπτεται στην Κοπεγχάγη) και συνολικά στο ζήτημα του περιβάλλοντος, κάθε άλλο παρά μπορούμε να ελπίζουμε σε λύσεις από το καπιταλιστικό σύστημα που επιτείνει το πρόβλημα την ίδια ώρα που καμώνεται πως νοιάζεται για τη λύση του. Η λύση και αυτού του προβλήματος της ζωής των εργαζομένων μαζών βρίσκεται στη σύγκρουση με το σύστημα και με τις πολιτικές του στην προοπτική της ανατροπής
Σε αυτή την κατεύθυνση είναι ανάγκη να αποκαλύπτονται οι κάθε είδους αυταπάτες για την πραγματική φύση του συστήματος και της όποιας πράσινης πολιτικής του.
Τι κυρίως «παίχτηκε» στην Κοπεγχάγη
Επιστρέφοντας σε αυτό που κυρίως «παίχτηκε» στην Κοπεγχάγη και ρισκάροντας και κάποιες εκτιμήσεις δύο μέρες πριν κλείσει η διάσκεψη, καταρχήν θα τονίσουμε πως η επιδίωξη των πράσινων κερδών μέσα από τη δημιουργία εδάφους για πράσινες επενδύσεις (αφήνουμε έξω πόσο πράσινα είναι, π.χ., τα πυρηνικά εργοστάσια και όχι μόνο) δεν ήταν το μόνο ζητούμενο των διαπραγματεύσεων. Στη διάσκεψη του ΟΗΕ και συνολικά στον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό στο ζήτημα κλίμα ή κλίμα-ενέργεια ή κλιματική αλλαγή-ανάπτυξη όπως λέγεται τελευταία, σημαντικό ρόλο για τις ΗΠΑ, την ΕΕ και άλλους έχει η εγκαθίδρυση πλαισίου δράσης της λεγόμενης πράσινης οικονομίας. Το πρόσφατο κάλεσμα του Ομπάμα προς τις τράπεζες να δώσουν ρευστό συνδυάζεται με την έκθεση του αντιπροέδρου των ΗΠΑ για πακέτο 80 δισ. δολ. σε επιχειρήσεις με στόχο τον διπλασιασμό παραγωγής ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας (ΑΠΕ). Κυριως όμως στην Κοπεγχάγη, όπως και σε μια σειρά σταθμούς σε αυτή τη διακρατική διαβούλευση που διεξάγεται με τις γνωστές λυκοσυμμαχίες που χαρακτηρίζουν τον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό, έγινε προσπάθεια από κάθε πλευρά να φορτωθεί λιγότερα από τα αδιέξοδα που γεννά η κρίση. Και ακόμη περισσότερο εντέχνως η Δύση με προεξάρχουσες τις ΗΠΑ να επιδιώκουν (χωρίς να δεσμεύονται ουσιαστικά οι ίδιες με τα κόλπα του Κιότο η ΕΕ ή με την αοριστία οι ΗΠΑ), να στριμώξουν τους άξεστους και καθυστερημένους της Κίνας, της Ινδίας και όλες τις αναπτυσσόμενες χώρες.
Η Κίνα μίλησε για βρόμικο παιχνίδι, ενώ, όπως είπε γλαφυρά εκπρόσωπός της στην Κοπεγχάγη, τα 10 δισ. που τόσο «γενναιόδωρα» δίνουν οι αναπτυγμένες χώρες στις αναπτυσσόμενες (όταν πρόσφατα έδωσαν τρισ. για τις τράπεζές τους) αντιστοιχούν με ένα καφέ στην Κοπεγχάγη για κάθε κάτοικο του πλανήτη. Και βέβαια αυτό που έχουν ανάγκη οι φτωχές χώρες του πλανήτη δεν είναι τα φιλοδωρήματα των ιμπεριαλιστών, είναι η απαλλαγή από την καταλήστευση που υφίστανται από τη λεηλασία του πλούτου τους και του πολυπληθούς εργατικού τους δυναμικού είτε από ντόπιους εκμεταλλευτές σε αυτές τις χώρες είτε από τους ιμπεριαλιστές, κατά κανόνα σε αγαστή συνεργασία οι μεν με τους δε…
Υπάρχει και η περίπτωση της ιμπεριαλιστικής Κίνας κυρίως, αλλά και της Ινδίας, της Βραζιλίας, που με ή χωρίς τη Ρωσία είναι πλέον μια υπολογίσιμη ποσότητα. Ίσως γι’ αυτό ακριβώς πρέπει να τους κοπεί ο αέρας με κάθε τρόπο. Ίσως σε λίγο π.χ. στην ελεύθερη αγορά του ιμπεριαλισμού τα προϊόντα τους να δασμολογούνται επειδή είναι προϊόντα ρυπογόνων βιομηχανιών…
Θα δούμε πως θα απαντήσει η Κίνα, και όχι μόνο, σε αυτό το βρόμικο παιγνίδι. Όταν ήδη θα κυκλοφορεί η Π.Σ. θα έχει φανεί αν τελικά η Ρωσία σώσει το προφίλ του ειρηνιστή Ομπάμα με υπογραφή συμφωνίας μείωσης των πυρηνικών εξοπλισμών. Θα δούμε και τι άλλο θα έχει το μενού του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού το επόμενο διάστημα. Αν θα υπάρξουν συμμαχίες ποιες και προς ποια κατεύθυνση και τι άλλο επιφυλάσσει στους λαούς η ακατάσχετη τάση του καπιταλισμού για κέρδη που διασφαλίζονται μόνο με ιμπεριαλιστικό έλεγχο και κυριαρχία στους όρους του παιχνιδιού.
Σε κάθε περίπτωση θα αποκαλύπτονται ολοένα και περισσότερο (ενίοτε οδυνηρά για τους λαούς) διάφοροι μύθοι που στήνονται με στόχο τον αποπροσανατολισμό της λαϊκής οργής που είναι η μόνη απειλή που νιώθουν το κεφάλαιο και ο ιμπεριαλισμός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου