Φάρσα ή πολιτική στήριξης του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού;
Είναι αλήθεια ότι διαβάζοντας κανείς κάθε χρόνο τις απονομές των βραβείων Νόμπελ δε μπορεί να αποφύγει μια αίσθηση ότι κάποιοι παίζουν με την νοημοσύνη του. Μάλιστα, είναι τόσο αντιδραστικές και προφανείς οι επιλογές της σουηδικής επιτροπής, ώστε πλέον το συγκεκριμένο «βραβείο» να έχει ευτελιστεί χάνοντας κάθε υπόσταση και σημασία, ώστε να δέχεται «κριτική» για τις σκοπιμότητες που εξυπηρετεί ακόμα και από ενδοσυστημικές πλευρές. Η απόδοση, δε, του φετινού Νόμπελ Ειρήνης στον πρόεδρο των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα τις αναζωπύρωσε και όχι τυχαία. Ας δούμε μερικές πτυχές αυτής της απονομής και της περιόδου στην οποία κρίθηκε αναγκαίο να δοθεί εκεί το συγκεκριμένο βραβείο.
Προσπερνάμε το γεγονός ότι το Νόμπελ Ειρήνης δόθηκε στο σημαντικότερο εκπρόσωπο της μεγαλύτερης στρατιωτικής και φονικής μηχανής στον κόσμο σήμερα, του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Αλλωστε, αυτή δεν είναι η πρώτη φορά και γενικά ο θεσμός βρίθει βραβεύσεων σε διάφορα «γεράκια» ανά τους καιρούς. Ούτε καν μας προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι το βραβείο δίνεται στην επέτειο συμπλήρωσης 8 χρόνων από την έναρξη του πολέμου στο Αφγανιστάν και με διακηρυγμένη την πρόθεση Ομπάμα να συνεχίσει τον πόλεμο αυτό με κάθε μέσο. Οπως επίσης με τα κατοχικά στρατεύματα στο Ιράκ να παραμένουν και τις αμερικάνικες βάσεις να συνεχίζουν την εξάπλωσή τους σε ολόκληρο τον κόσμο.
Αυτό που ίσως «εκπλήσσει» περισσότερο από κάθε άλλη φορά, και έχει εγείρει και τις διάφορες αντιδράσεις εντός του συστήματος, είναι ότι η βράβευση του Ομπάμα δε γίνεται καν στη βάση παραχθέντος «έργου» -πώς θα μπορούσε άλλωστε με μόλις 10 μήνες θητεία στο συγκεκριμένο αξίωμα- αλλά στη βάση των διακηρυγμένων προθέσεων του και του «οράματός του για τον κόσμο». Αυτό, πράγματι, είναι μια πρωτοτυπία και αυτό ακριβώς είναι που καθιστά ακόμα πιο φανερούς τους πολιτικούς λόγους της βράβευσης αυτής. Που δεν είναι άλλοι από το να προσφέρει πολιτικά αλλά και ιδεολογικά εφόδια στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό για την προώθηση των σχεδίων του σε σχέση με τον ανταγωνισμό του κατά βάση με τη Ρωσία και δευτερευόντως με τους υπόλοιπους ανταγωνιστές την αμέσως επόμενη περίοδο. Την συνέχιση και αναβάθμιση του πολέμου στο Αφγανιστάν, την προώθηση της «αναπροσαρμοσμένης» πυραυλικής ασπίδας στην Ευρώπη, τη «μείωση» των πυρηνικών αποθεμάτων ΗΠΑ-Ρωσίας, αλλά και την πρόκληση μεγαλύτερης πίεσης στο θέμα του Ιράν και της Βόρειας Κορέας.
Ολα αυτά, πλέον, θα φαίνονται ως πράξεις στα πλαίσια «ειρηνευτικών» διαδικασιών και, όπως και να το κάνουμε, αλλιώς είναι να διαπραγματεύεσαι ως πρόεδρος του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και αλλιώς ως κάτοχος Νόμπελ Ειρήνης. Στη βάση αυτή, η βράβευση αποτελεί μία πολιτική πριμοδότηση των σχεδίων του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού για τη διαχείριση των διεθνών θεμάτων, αλλά ταυτόχρονα και μία πίεση και δέσμευση προς τον ίδιο ώστε να τα διαχειριστεί με τέτοιο τρόπο ώστε να ληφθούν υπόψη και τα συμφέροντα των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, στα πλαίσια μία «διπλωματικής» και ορθολογικής πολιτικής. Κάτι που φαίνεται ξεκάθαρα στην ανακοίνωση της επιτροπής βράβευσης όπου αναφέρεται ότι «Ως πρόεδρος, ο Ομπάμα δημιούργησε μια νέα ατμόσφαιρα στη διεθνή πολιτική. Η πολυμερής διπλωματία κέρδισε και πάλι μια κεντρική θέση, με έμφαση στον ρόλο που τα Ηνωμένα Εθνη και άλλοι διεθνείς οργανισμοί μπορούν να διαδραματίσουν».
Και ενώ ο συγκεκριμένος θεσμός από τη μία μεριά πριμοδοτεί πολιτικά την αμερικανική υπερδύναμη, αποδίδοντάς της θετικό -ειρηνευτικό- ρόλο, από την άλλη η βράβευση με το Νόμπελ Λογοτεχνίας της Ρουμανο-Γερμανίδας συγγραφέως Χέρτα Μίλερ, γνωστής για τα αντικομουνιστικά της μυθιστορήματα, έρχεται να προστεθεί στη μακρόχρονη και συστηματική συκοφάντηση αυτού που αποτέλεσε την εναλλακτική πρόταση διεξόδου για την κοινωνία και τους λαούς σε ολόκληρο τον κόσμο, τον σοσιαλισμό. Τον μόνο που, όπως έχει αποδείξει η ιστορία, είναι ικανός να επιβάλει την ειρήνη και να σταματήσει τα μακελέματα των λαών.
Σε αυτό το πλαίσιο, δεν προκαλούν καμία εντύπωση οι πρώτοι που έσπευσαν να διατυπώσουν τις θετικές τους αντιδράσεις για τη βράβευση Ομπάμα: Ο πρόεδρος του Αφγανιστάν Χαμίντ Καρζάι, ο Μιχαήλ Γκορπατσόφ, το ίδρυμα Νέλσον Μαντέλα, η ηγέτιδα των Ουιγούρων Ρεμπίγια Καντίρ, αλλά και ο Φιντέλ Κάστρο. Από τους πρώτους ήταν, φυσικά, και ο Γιώργος Παπανδρέου, που έσπευσε να δηλώσει ότι η βράβευση «αποτελεί μια δίκαιη αναγνώριση της σημαντικής σας συμβολής στον ιερό σκοπό της ειρήνης». Εχουν χάσει πλέον οι λέξεις το νόημά τους; Πρέπει να τους το αποδώσουμε ξανά...
Επιβεβαίωσε εν τέλει, ο Αμερικανός Πρόεδρος τις προβλέψεις αλλά και όλους όσους ισχυρίζονταν πως θα συνεχίσει, στην ουσία, τη φιλοπόλεμη πολιτική του προκατόχου του. Ανακοίνωσε πως θα στείλει μέχρι το επόμενο καλοκαίρι, άλλους τριάντα χιλιάδες μάχιμους στο Αφγανιστάν, με έναρξη των αποστολών από τις επόμενες ημέρες. Ταυτόχρονα οι πρεσβείες των ΗΠΑ, σε πολλές Νατοϊκές και μη πρωτεύουσες εξαπέλυσαν ένα κύμα πιέσεων για να ακολουθήσουν τους Αμερικανούς μελλοθάνατους τουλάχιστον πέντε χιλιάδες από άλλες χώρες. Στην πρόσκληση ανταποκρίθηκε μέχρι τώρα το Λονδίνο με τον άκρως συμβολικό αριθμό των πεντακοσίων ανδρών, η Ιταλία του Μπερλουσκόνι με μια χιλιάδα μεσογειακούς τύπους άριστα εκπαιδευμένους στη δωροδοκία για να γλιτώνουν το κυνηγητό από τους Ταλιμπάν, και οι κλασσικοί βαστάζοι όπως η Πολωνία και ίσως η Τσεχία και η νέα υπερδύναμη …η ΠΓΔΜ! Γαλλία και Γερμανία επιδοκίμασαν την απόφαση του Ομπάμα, αλλά παρέπεμψαν την απόφαση για αποστολή ενισχύσεων το Γενάρη. 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου