Με νωπό ακόμα το ξεπούλημα των διαθέσεων για αγώνα των καθηγητών της μέσης εκπαίδευσης, παρά την τρομοκρατία της κυβέρνησης με την κήρυξη επιστράτευσης, έχοντας ελάχιστα αποτελέσματα από την διαχείριση της φτώχειας που επιδιώκει μέσω των λεγόμενων δικτύων αλληλεγγύης, με διαφωνίες στο εσωτερικό για τον «ενιαίο» χαρακτήρα του κόμματος και με τα γκάλοπ να δείχνουν στασιμότητα και υποχώρηση, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, αξιοποιώντας την αντίσταση των εργαζομένων στην ΕΡΤ και την μαζική κινητοποίηση του κόσμου, φεύγει «μπροστά». Κι αυτό το επιχειρεί στο πεδίο που θεωρεί ότι μπορεί να ανακάμψει από την περιθωριοποίηση που του είχαν επιφυλάξει οι δυνάμεις του συστήματος μέσα και έξω από την χώρα, με την επιλογή τους να στηρίξουν με όλους τους τρόπους και τα μέσα το «πολιτικό κέντρο» Σαμαρά. Σκορπώντας εκλογικές αυταπάτες στον λαό και χρησιμοποιώντας ως «μοχλό πίεσης» τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων στην ΕΡΤ, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θέτει προς κάθε κατεύθυνση διλήμματα «δημοκρατικής κατεύθυνσης», «νομιμότητας» και «δημοκρατικής ομαλότητας», με «άξονα» την ιστορική αναφορά στην πλατεία Συντάγματος.
Η προσπάθεια συγκρότησης ενός «δημοκρατικού μετώπου» απέναντι στην εκτροπή Σαμαρά δηλώνεται σε όλους τους τόνους ότι πάει πολύ πέρα από τα πλαίσια του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Εδώ «ακουμπάνε» και οι προ μηνών αναφορές, από τον Αλέξη Τσίπρα στον ιδρυτή της ΝΔ Κ.Καραμανλή, για το «μεταρρυθμιστικό» του έργο και την δημοκρατική ομαλότητα που έφερε στην χώρα.
Η προσπάθεια της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ για «επικοινωνία» με στελεχικό δυναμικό της Δεξιάς αλλά και του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, για την απομόνωση του νεοφιλελεύθερου ακροδεξιού Σαμαρά, είναι σε ευθεία αναλογία με την κατεύθυνση για ορθολογική διαχείριση του συστήματος της εκμετάλλευσης και της εξάρτησης. Με το «τελειώσατε κύριε Σαμαρά», ο Αλέξης Τσίπρας στέλνει μήνυμα εντός και εκτός της χώρας, ότι υπάρχουν πολύ πιο «υπεύθυνες» δυνάμεις, για να διαχειριστούν την κρίση, πιστές στην αστική νομιμότητα αλλά και στο βασικό πλαίσιο λειτουργίας του συστήματος. Το πόσο βέβαια θα «εισακουστεί» από τους «παραλήπτες» του μηνύματος, είναι μίας άλλης τάξης ζήτημα. Και η μέχρι τα σήμερα «ανταπόκριση» έχει φτωχά αποτελέσματα.
Ο κάθετος αποκλεισμός κάθε σκέψης για προσφυγή στις κάλπες από όλα τα κέντρα, δεν αφορούσε μόνο τον Σαμαρά, τον Βενιζέλο και τον Κουβέλη αλλά και τον Τσίπρα. Θα είναι «μακρύς» ο δρόμος για την ηγεσία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, για να κερδίσει την εμπιστοσύνη των κέντρων του συστήματος, ότι μπορεί να αποτελέσει αξιόπιστη εναλλακτική λύση.
Δεν είναι η πρώτη φορά ούτε η τελευταία που η ηγεσία της ρεφορμιστικής αριστεράς προσπαθεί να μετατρέψει σε «ανώτατο σημείο» της πάλης του εργαζόμενου λαού τις…εκλογές. Αυτά είναι τα όρια της. Μέχρις αυτού του σημείου θεωρεί ότι μπορεί να αντιπαρατεθεί με την δικομματική κυβέρνηση και το σύστημα της φτώχειας, της εξαθλίωσης και της εξάρτησης. Εξάλλου, με αυτή την «επιτυχημένη» πολιτική κατεύθυνση, έφτασε μέχρις εδώ, σημειώνοντας τα μεγαλύτερα εκλογικά ποσοστά για την αριστερά στην μεταπολιτευτική περίοδο, φέρνοντας πιο κοντά, για πολλούς το όραμα για μία «κυβέρνηση της αριστεράς». Το αν και κατά πόσο αυτό εμπόδισε την κλιμάκωση της επίθεσης του συστήματος στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις στην ίδια την ζωή του εργαζόμενου λαού, δεν απασχολούν τους εμπνευστές αυτής της κατεύθυνσης. Σε κάθε περίπτωση αγώνα και αντίστασης των εργαζομένων, όπως σήμερα στην ΕΡΤ, μεταφέρουν το ζήτημα στο «κεντρικό πολιτικό επίπεδο», όχι για να αποκαλύψουν τα πραγματικά χαρακτηριστικά του συστήματος και την ανάγκη για μία συνολική πάλη απέναντί του, αλλά για να περιορίσουν αυτή την πάλη και την διεκδίκηση στην εκλογική…ανατροπή της κυβέρνησης. Οι εκλογικές αυταπάτες που σκορπίζει και οι συνέπειες αυτών των αυταπατών στον κόσμο που αγωνίζεται, περιορίζουν την πολιτική και οργανωτική του συγκρότηση σε «αντίστοιχα» επίπεδα, κάνοντάς τον έτσι ευάλωτο στην επίθεση της κυβέρνησης και των δυνάμεων του συστήματος. Για αυτό και η εκλογική άνοδος, όχι μόνο δεν συνοδεύτηκε μέχρι τα σήμερα με αλλαγή στους συσχετισμούς του λαού με το σύστημα, αλλά η επίθεση κλιμακώθηκε ακόμα παραπέρα, σκορπώντας την εξαθλίωση στον κόσμο της δουλειάς. Επιβεβαιώνεται, με αυτό τον τρόπο, ο καταστροφικός χαρακτήρας αυτής της κατεύθυνσης για το κίνημα και τον λαό, ακόμα και σήμερα, την περίοδο της «προεκλογικής εφόδου». Πόσο μάλλον, όταν ο κυβερνητικός στόχος «επιτευχθεί».
Την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν την απασχολεί το επίπεδο συγκρότησης των λαϊκών δυνάμεων, υποβαθμίζει τις αγωνιστικές διαθέσεις του κόσμου και ταυτόχρονα κάνει και κριτική στον λαό για την «χαμένη ευκαιρία», στις εκλογές του Ιούνη του 2012, που δεν πρέπει να επαναληφθεί. Αυτά που προτείνει είναι ένα «νέο συμβόλαιο εμπιστοσύνης» και η διαβεβαίωση, ότι το στελεχικό δυναμικό που διαθέτει έχει τις ικανότητες να «πετύχει». Ζητάει, λοιπόν, από τον λαό να του αναθέσει την σωτηρία του από την καταστροφή.
Ο «άμεσος» χαρακτήρας στην εκλογική αντιπαράθεση με την δικομματική κυβέρνηση Σαμαρά που δίνει ο Αλέξης Τσίπρας, για να απαλλαγεί ο λαός από τα δεινά του, συνεχίζει να ασκεί επιρροή σε τμήματα του λαού και να «διεισδύει» και σε διάφορους χώρους της αριστεράς. Από την άλλη πλευρά, όμως, η πράξη νομοθετικού περιεχομένου της κυβέρνησης, με το «πρελούδιο» της ΕΡΤ, κάνει φανερό σε όλους ότι την επίθεση δεν θα την σταματήσουν τα προεκλογικά «γιουρούσια» αλλά η συγκρότηση των μετώπων πάλης και διεκδίκησης των εργαζομένων. Οι πραγματικά «χαμένες ευκαιρίες» για τον λαό και την πάλη του για την ανατροπή της βάρβαρης πολιτικής του συστήματος θα είναι κάθε φορά, όταν αποσύρεται από τα μέτωπα του αγώνα, για να υπογράψει «συμβόλαια εμπιστοσύνης» με τον κάθε επίδοξο «σωτήρα» του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου