• «Γενική πολιτική απεργία διαρκείας»: κλιμάκωση ή προσγείωση;
Τις τελευταίες εβδομάδες προβάλλεται έντονα από το χώρο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και
των Παρεμβάσεων ο στόχος για γενική πολιτική απεργία διαρκείας. Πριν
πούμε την άποψή μας, θα θέλαμε να κάνουμε μερικές εισαγωγικές
παρατηρήσεις και να θέσουμε μερικά ερωτήματα:
α) Οι εμπνευστές της πρότασης πρέπει να ξεκαθαρίσουν αν η πρότασή τους
είναι ένα σύνθημα ζύμωσης ή μια πρόταση άμεσης δράσης. Σε περίπτωση που η
απεργία διαρκείας (το «γενική πολιτική» το αφήνουμε για αργότερα) είναι
μια πρόταση άμεσης δράσης, τότε έπρεπε να τεθεί σε όλους τους χώρους
(πρωτοβάθμια σωματεία και Ομοσπονδίες) που παρεμβαίνουν οι αντίστοιχες
δυνάμεις. Και να τεθεί για να εφαρμοστεί και όχι για να «εκθέσει» άλλους
και να παίζει με την πολιτική υπεραξία πάνω σε εντυπώσεις. Με άλλα
λόγια, πώς μπορεί κανένας να επιβάλει μια τέτοια απεργία αν δεν
ξεκινήσει από τους χώρους όπου υπάρχει, έστω με τον καλύτερο δυνατό
συντονισμό;
Αντίθετα, οι εμπνευστές της πρότασης έπαιζαν για καιρό με τη λογική
«είμαστε ενάντια σε κλαδικές απεργίες» καταλήγοντας στο σχήμα: «Δεν
προτείνω απεργία διαρκείας στην εκπαίδευση ή στην υγεία γιατί χρειάζεται
ΓΕΝΙΚΗ απεργία διαρκείας, για την οποία καλώ τις ΓΣΕΕ–ΑΔΕΔΥ να την
κάνουν και η οποία όμως ξέρω ασφαλώς δε θα γίνει»! Επιστρέφοντας έτσι σε
σύνθημα απλής ζύμωσης. Και τότε προς τι όλη η φασαρία (και η υποκρισία
θα λέγαμε);