Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, Μπερκίν Ελβάν, Αμπέλ Γκαρσία Φερνάντεζ, Μάικλ Μπράουν, Ρεμί Φρεζ, Μαρκ Ντάγκαν… Τα βίαια γεγονότα του Φέργκιουσον ήτανε ο τελευταίος κρίκος μιας αλυσίδας δολοφονικής αστυνομικής βίας σε όλον τον κόσμο, όπου οι νέοι άνθρωποι, πολλοί πριν καν ενηλικιωθούν, αντιμετωπίστηκαν από τα όργανα της «τάξης» ως εχθροί που πρέπει να δολοφονηθούν.
«Αναίτια», «τυχαία», ειπώθηκε. «Η κακιά στιγμή», «επιχειρησιακό λάθος», «απειλή κατά της ζωής του αστυνομικού», «τα καρτέλ», «ήτανε ψυχοπαθής ο μπάτσος». Αισχρά ψέματα που δεν είναι τίποτα άλλο παρά εξωραϊσμός των δολοφόνων, δεν αποτελούν τίποτα λιγότερο από συνενοχή στα επόμενα εγκλήματα.
Ο Μπράουν ήτανε μαύρος. Ο Αλέξης ένα πλούσιο κωλόπαιδο που σύχναζε στα Εξάρχεια. Ο Ρεμί και ο Μπερκίν βρέθηκαν μέσα σε ταραχές -άρα φταίνε αυτοί και οι γονείς τους που δεν ήτανε μαζεμένα στο σπίτι τους. Οι 43 Μεξικανοί φοιτητές ήτανε αριστεροί –αρκετό για να «εξαφανιστείς» στις χώρες της Αμερικής.
%2B(1)%2B(2).jpg)
