Η Φραγκίσκα Μεγαλούδη από τη Πιονγκ Γιανγκ γράφει για 4 διαδεδομένες αντιλήψεις για τη Βόρεια Κορέα, που τελικά είναι μόνο μύθοι και τίποτα άλλο.

Τέσσερις μύθοι για τη Βόρεια Κορέα. Αναδημοσίευση από το μπλογκ Ταξιδεύοντας: η άλλη όψη

Πάντα είναι ευκαιρία για γιορτή και ένα μεσημεριανό διάλειμμα φαγητού 

μπορεί να καταλήξει σε γιορτή με χορό ανάμεσα σε ντόπιους και ξένους

Όταν έμαθα ότι θα πηγαίναμε στη Βόρεια Κορέα, το πρώτο που έκανα ήταν να παραγγείλω βιβλία για τη χώρα (πρέπει να πλούτισα το Amazon εκείνες τις ημέρες με την παραγγελία μου) και να ψάξω στο you tube να δω όσα "σοβαρά" ντοκιμαντέρ υπήρχαν.

Το πρώτο βίντεο λοιπόν που παρακολούθησα ήταν μια σειρά από μισάωρα φιλμάκια σε 3 συνέχειες που είχαν γίνει για λογαριασμό του VICE, ένα περιοδικό που  ξεκίνησε ως εναλλακτικό και είναι σήμερα ένα από τα μεγαλύτερα media στο χώρο των εκδόσεων -με βιβλία, περιοδικά, ντοκιμαντέρ, μουσικές παραγωγές (παραμένει πάντως ακόμα απολαυστικό να το διαβάζει κανείς).

Τα φιλμάκια αυτά γυρίστηκαν το 2011 με τον τίτλο  The Vice Guide to North Korea  και έχουν φτιαχτεί με αρκετή ευφυΐα  (τα σχόλια του παρουσιαστή είναι πραγματικά έξυπνα) και με το ανατρεπτικό στυλ του VICE. Ομολογώ ότι όποιος τα δει θα τρομάξει. Αυτό που περιγράφουν είναι μια κοινωνία τελείως αυτοματοποιημένη και στρατικοποιημένη,  χωρίς αισθήματα, χωρίς ψυχή.

Σίγουρα μετά τον θάνατο του Κιμ Γιονγκ Ιλ, πολλά έχουν αλλάξει στην Βόρεια Κορέα. Σίγουρα πάλι, το VICE φτάνοντας στη χώρα με άδεια δημοσιογραφική, θα τελούσε υπό αυστηρή επιτήρηση. Παρόλα αυτά εγώ προβληματίστηκα σοβαρά από όσα είδα εκεί.

Και ξαφνιάστηκα, όταν φτάνοντας στην Βόρεια Κορέα, είδα μια διαφορετική εικόνα. Όχι, δεν υπαινίσσομαι ότι τα φιλμ εκείνα ήταν ψεύτικα, όμως πραγματικά πιστεύω ότι οι συντελεστές τους, είδαν κυρίως αυτό που είχαν στο μυαλό τους ότι θα δουν. Οπως επίσης οφείλω να τονίσω ότι πολλά έχουν αλλάξει στη Βόρεια Κορέα μέσα σε 2 χρόνια.

Παρακάτω λοιπόν γράφω 4 διαδεδομένες αντιλήψεις για τη Βόρεια Κορέα, που τελικά είναι μόνο μύθοι και τίποτα άλλο.

Μύθος #1 Όταν μπεις στη Βόρεια Κορέα σου κατάσχουν το κινητό, απαγορεύονται οι κάμερες, τα λαπτοπ και τα βιβλία (ακούστηκε και στο ντοκιμαντέρ του VICE)

Δεν ισχύει. Αυτό που ίσχυε μέχρι τον Αύγουστο του 2012 ήταν ότι στο αεροδρόμιο έπρεπε να παραδώσεις το κινητό σου (αλλά δεν υπήρχε περιορισμός για κάμερα, λαπτοπ και βιβλία). Πλέον η απαγόρευση έχει αρθεί και μπορείς άνετα να μπεις στη χώρα με το κινητό σου. Μάλιστα, μπορείς να αγοράσεις κάρτα σύνδεσης και να συνδεθείς και με το διαδίκτυο μέσω της Koryolink (εταιρεία κινητής τηλεφωνίας που ανήκει κατά 75% στην αιγυπτιακή Orascom και το υπόλοιπο στην κυβέρνηση της Βόρειας Κορέας).

Για βιβλία και λαπτοπ δεν γίνεται ποτέ κανένας έλεγχος (ούτε καν ερώτηση). 

Μύθος #2 Οι γυναίκες απαγορεύεται να χρησιμοποιούν ποδήλατα, να επιβαίνουν ως συνεπιβάτες σε ποδήλατα και να φοράνε παντελόνια (το διαβάσαμε εδώ ως αναδημοσίευση από νοτιοκορεατικό μέσο)

Ομολογώ ότι με προβλημάτισε η είδηση. Καταρχάς γνώριζα ότι πράγματι οι γυναίκες δεν χρησιμοποιούσαν ποδήλατα μέχρι τον Αύγουστο του 2012. Αυτό όμως ίσχυε αποκλειστικά για την Πιονγκγιανγκ κ όχι για την επαρχία.Η απαγόρευση όμως έπαψε να ισχύει σχεδόν ένα χρόνο πριν και όπως βλέπω με τα ίδια μου τα μάτια, δεν έχει επανέλθει.  Δεν θα δεις πολλές γυναίκες με ποδήλατα στην πρωτεύουσα αλλά νομίζω ότι αυτό οφείλεται κυρίως στη συνήθεια και όχι επειδή επανήλθε η  απαγόρευση (κάτι που δεν έχει συμβεί τελικά). Θα δεις όμως πολλές ως συνεπιβάτες στα ποδήλατα. Όσον αφορά το θέμα με τα παντελόνια, πρόκειται για αστείο, σας λέω πως το 80% των γυναικών στην Βόρεια Κορέα κυκλοφορεί με παντελόνια.

Μύθος #3 Οι βορειοκορεάτες απαγορεύεται να μιλήσουν σε ξένους, να χαιρετίσουν, ακόμα και να τους κοιτάξουν. Κάθε επαφή με ξένο ισοδυναμεί με πολυετή ποινή φυλάκισης (διαδεδομένη αντίληψη, την ακούμε παντού).

Εδώ πρέπει να ξεκαθαρίσω κάτι. Καταρχάς όντως οι επαφές με τους ντόπιους είναι περιορισμένες. Υπάρχει μια αμηχανία και μια διστακτικότητα και φυσικά το εμπόδιο της γλώσσας καθώς ελάχιστοι μιλάνε αγγλικά. Παρόλα αυτά, δεν είναι σπάνιο να κάθεσαι σε ένα παγκάκι και κάποιος που γνωρίζει αγγλικά να σου μιλήσει (όχι δεν πρόκειται για πράκτορα που προσπαθεί να σε παγιδεύσει) και να αρχίσει να σε ρωτάει για τη χώρα σου ή να σου μιλάει για την οικογένεια του. Στο δρόμο σχεδόν πάντα σε χαιρετούν αν δουν ότι είσαι ξένος και  ειδικά αν έχεις παιδί μαζί δεν υπάρχει περίπτωση να μην πλησιάσει κάποιος για να το χαϊδέψει ή ακόμα και να το πάρει αγκαλιά.  Έχω χαθεί αρκετές φορές και έχει τύχει να ζητήσω βοήθεια από ντόπιους. Αν κ αρχικά με κοιτούσαν αμήχανα καθώς δεν καταλάβαιναν τι θέλω, τελικά με νοήματα κατάφεραν να μου δώσουν οδηγίες (αφού βέβαια είχε μαζευτεί ολόκληρο πλήθος και όλοι μαζί  έδιναν δυνατά τις δικές τους οδηγίες-δείχνοντας πολλές φορές σε τελείως διαφορετικές κατευθύνσεις ο καθένας!).

 Έχω πολλά περιστατικά που ντόπιοι στο δρόμο με έχουν βοηθήσει, από το να μου δώσουν ένα μπουκάλι νερό όταν έτρεχα στο ποτάμι (από το οποίο όμως είχαν ήδη πιει-αλλά δεν πειράζει η πρόθεση μετράει), μέχρι να μου προσφέρουν φάρμακο για τον πονοκέφαλο, μια φορά που καθόμουν σκυφτή σε κάτι σκαλιά και θεώρησαν ότι είμαι άρρωστη.

Μύθος #4 Οι βορειοκορεάτες είναι συνεχώς πειθαρχημένοι και ο αυθορμητισμός απλά δεν υπάρχει (επίσης διαδεδομένη αντίληψη)

Λοιπόν εδώ θα σας ξαφνιάσω ευχάριστα. Καταρχάς ναι, είναι πειθαρχημένος λαός που δεν αμφισβητεί τις κρατούσες αντιλήψεις. Αυτό είναι γεγονός. Όμως είναι και ένας λαός που δεν χάνει την ευκαιρία να διασκεδάσει και να χορέψει. Σας ακούγεται περίεργο?

Οι βορειοκορεάτες λατρεύουν να κάνουν πικ νικ με δυνατή μουσική σε κάθε σημείο της πόλης. Έτσι ένα απλό διάλειμμα για φαγητό συχνά μετατρέπεται σε κανονική γιορτή. Μαζεύονται παρέες, απλώνουν τραπεζομάντιλα κ ψάθες και απλώνουν πάνω τα πικάντικα ντόπια φαγητά (το κιμτσι, το παστό ψάρι  κ το ρύζι έχουν την τιμητική τους). Αυτό θα το δείτε παντού, σε πάρκινγκ αυτοκινήτων, σε πάρκα, σε άλση. Πάντα κάπου θα υπάρχει κ ένα ραδιόφωνο ή κάποιος με κιθάρα και σε ανυποψίαστο χρόνο έχουν σηκωθεί όλοι και χορεύουν. Όποιος βρεθεί εκεί γύρω σύντομα θα μπει στην παρέα και ας μην γνωρίζονται. Το ίδιο ισχύει και για τους ξένους. Έχω βρεθεί σε τέτοιες αυθόρμητες εκδηλώσεις και πάντοτε μας φωνάζουν να χορέψουμε μαζί τους και μας κερνάνε τα φαγητά τους. Και ομολογώ ότι το χαιρόμαστε όλοι πάρα πολύ και ας μην μιλάει κανείς τη γλώσσα του άλλου.

Πηγή : Ταξιδεύοντας :η άλλη όψη