Ο Γιωργάκης με τον συμπατριώτη του Αντίπροεδρο των Η.Π.Α
Χρειάζεται τώρα να δυναμώσει η αντιιμπεριαλιστική πάλη για να μπουν εμπόδια σε σχεδιασμούς που προοιωνίζονται σοβαρούς κινδύνους για το λαό
«Ηταν ένα γεμάτο ταξίδι, με πάρα πολλές επαφές, συναντήσεις, αλλά και αποτελέσματα». Μ' αυτά τα λόγια αποτίμησε ο Γ. Παπανδρέου την πολυήμερη παρουσία του στις ΗΠΑ, απ' όπου επέστρεψε την Παρασκευή, συνοδεία πλειάδας υπουργών. Πράγματι, οι επαφές του πρωθυπουργού είχαν αποτέλεσμα. Οχι όμως για το λαό και τα πραγματικά του συμφέροντα, αλλά για την ντόπια και ξένη πλουτοκρατία.
Σ' αυτήν απευθύνθηκε ο Γ. Παπανδρέου, προβάλλοντας σαν δέλεαρ στις πολυεθνικές τα φτηνά εργατικά χέρια και τα άλλα προνόμια που τους εξασφαλίζει η πολιτική του, για να επενδύσουν με υψηλές αποδόσεις τα συσσωρευμένα κεφάλαιά τους.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η συμφωνία με το Κατάρ, η οποία ταυτόχρονα επιβεβαιώνει στο ακέραιο τις εκτιμήσεις του ΚΚΕ για το χαρακτήρα της οικονομικής κρίσης. Πρόκειται για καπιταλιστική κρίση υπερσυσσώρευσης και υπερπαραγωγής, την οποία το πολιτικό προσωπικό του κεφαλαίου προσπαθεί να τη διαχειριστεί προς όφελος των πολυεθνικών.
Οι ανατροπές που προωθεί η κυβέρνηση, εντός και εκτός μνημονίου, κάνουν ακόμα πιο φτηνή την εργατική δύναμη. Γι' αυτό λειτουργούν σαν «κράχτης» προς το μεγάλο κεφάλαιο να επενδύσει τα δισεκατομμύρια που κρατάει στα θησαυροφυλάκιά του, περιμένοντας να εξασφαλίσει καλύτερους όρους για την αναπαραγωγή τους.
Με δεδομένα τα παραπάνω, Αραβες και Ελληνες πλουτοκράτες θα βάλουν στο χέρι την έκταση του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού και θα οικοδομήσουν καζίνο, μαρίνες, ξενοδοχεία.
Για το χτίσιμο και τη λειτουργία αυτών των εγκαταστάσεων, θα κληθούν να δουλέψουν εργαζόμενοι με πενιχρούς μισθούς, σαν αυτούς που συμφώνησε η ΓΣΕΕ με τον ΣΕΒ, χωρίς Συλλογικές Συμβάσεις και με κουτσουρεμένα ασφαλιστικά δικαιώματα, προκειμένου οι «επενδυτές» να κερδίσουν πολλαπλάσια από τα 5 δισ. ευρώ που θα επενδύσουν. Παράλληλα, χάνεται οριστικά κάθε προοπτική να αποκτήσει ο λαός της Αττικής ένα πάρκο - πνεύμονα, που θα μπορούσε να ανακουφίσει την καθημερινότητά του.
Συναντήσεις που μαρτυρούν στρατηγικές επιλογές
Αυτή την «αποτελεσματικότητα» είχε σε γενικές γραμμές η επίσκεψη του Γ. Παπανδρέου και του μισού σχεδόν υπουργικού συμβουλίου στις ΗΠΑ. Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά του ίδιου ακριβώς νομίσματος. Αυτή που έχει να κάνει με τη στρατηγική της κυβέρνησης απέναντι στα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής και των γενικότερων ανταγωνισμών που κλιμακώνονται επικίνδυνα στην ευρύτερη γειτονιά μας.
«Εμείς ασκούμε μια πολιτική ανοικτών διαδικασιών, λέμε πάντα την αλήθεια» είπε ο Γ. Παπανδρέου κατά την επιστροφή από τη Ν. Υόρκη για να διαφημίσει την «εξωστρέφεια» - όπως λέει - της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής και την κινητικότητα που αναπτύσσει. Να δικαιολογήσει δηλαδή στα μάτια του λαού τη βαθύτερη εμπλοκή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς διαγκωνισμούς, που οξύνονται με αιχμή το Ενεργειακό, σαν συνέπεια της καπιταλιστικής κρίσης και των ανακατατάξεων που αυτή επιτάχυνε στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, σε περιφερειακό και παγκόσμιο επίπεδο.
Ο Γ. Παπανδρέου συναντήθηκε με οργανώσεις του εβραϊκού λόμπι στις ΗΠΑ, αλλά και με τον πρόεδρο του Ιράν, Μ. Αχμαντινετζάντ. Η συνάντηση με τους πρώτους ήρθε σε συνέχεια της σύναψης στρατηγικών στρατιωτικοπολιτικών σχέσεων με το Ισραήλ. Στην περίπτωση του δεύτερου, είναι φανερό ότι η ελληνική κυβέρνηση ανέλαβε να φέρει σε πέρας αποστολή των ισχυρών ιμπεριαλιστικών κρατών σε σχέση με το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν και την ισχύ που του δίνει σαν ανερχόμενη περιφερειακή δύναμη στην ευρύτερη Μέση Ανατολή.
Το ίδιο είχε κάνει άλλωστε ο Γ. Παπανδρέου και κατά την πρόσφατη επίσκεψή του σε Τελ Αβίβ και Ραμάλα, πιέζοντας τους Παλαιστίνιους να δεχτούν με το πιστόλι στον κρόταφο την επανέναρξη των συνομιλιών με το Ισραήλ και μάλιστα άνευ όρων.
Καθόλου τυχαία, αμέσως μετά τη συνάντηση που είχε ο Γ. Παπανδρέου με τον αντιπρόεδρο των ΗΠΑ Τ. Μπάιντεν και ενώ είχε προηγηθεί η συνάντηση Παπανδρέου - Αχμαντινετζάντ, ο Λευκός Οίκος έσπευσε να ανακοινώσει την υποστήριξη ΗΠΑ και Ελλάδας «στις απευθείας συνομιλίες μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστινίων και στην ανάγκη να συνεχίσουν οι δυο πλευρές τη διαδικασία έως ότου καταλήξουν σε συμφωνία για δύο κράτη».
Ανάλογη ήταν η αναφορά της αμερικανικής κυβέρνησης και στο ζήτημα του Ιράν, καθώς στην ίδια ανακοίνωση τονιζόταν η «ανάγκη το Ιράν να συμμορφωθεί πλήρως και χωρίς όρους με τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών σχετικά με το πυρηνικό του πρόγραμμα και να συμμετάσχει εποικοδομητικά σε συνομιλίες με τα πέντε μόνιμα μέλη του ΣΑ και τη Γερμανία».
Αυτή την εκβιαστική «αλήθεια» ανέλαβε να μεταφέρει ο Έλληνας πρωθυπουργός στον Ιρανό ομόλογό του, διεκδικώντας αναβαθμισμένο ρόλο στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και μεγαλύτερο κομμάτι για την ελληνική αστική τάξη από τη μοιρασιά της πίτας των αγωγών και των πηγών ενέργειας στην ευρύτερη περιοχή της ΝΑ Μεσογείου και την ενδοχώρα της σε Ασία και Αφρική.
Ισορροπίες του τρόμου και ανταγωνισμοί
Με δεδομένη την προσπάθεια της Τουρκίας να υπερσκελίσει τον περιφερειακό ρόλο του Ισραήλ, αναπτύσσοντας ισχυρούς δεσμούς με το Ιράν και τον υπόλοιπο μουσουλμανικό κόσμο, είναι φανερό ότι η ελληνική παρέμβαση περιπλέκει ακόμα περισσότερο το κουβάρι των ανταγωνισμών και υποθηκεύει το μακροπρόθεσμο συμφέρον του ελληνικού και των άλλων λαών της περιοχής.
Οι ενδοϊμπεριαλιστικές ισορροπίες και οι πρόσκαιροι συμβιβασμοί είναι ευμετάβλητοι και κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει στο μέλλον ακόμα και πολεμικές συρράξεις σε μια περιοχή που - από κάθε άποψη - μυρίζει μπαρούτι. Η προσπάθεια της ελληνικής κυβέρνησης να εξασφαλίσει το βραχυπρόθεσμο συμφέρον της ντόπιας αστικής τάξης στοιχίζει ήδη και στο μέλλον θα στοιχίσει ακόμα περισσότερο στον ελληνικό λαό.
Το ίδιο ισχύει για τη στρατηγική της κυβέρνησης και στα άλλα ανοιχτά μέτωπα της εξωτερικής πολιτικής. Καθόλου τυχαία, ο αντιπρόεδρος Μπάιντεν «εξέφρασε την εκτίμησή του για τις προσπάθειες του πρωθυπουργού να προωθήσει την ενσωμάτωση των χωρών της Νοτιοανατολικής Ευρώπης στους ευρωατλαντικούς θεσμούς και υπογράμμισε την ανάγκη οι ηγέτες στην Αθήνα και τα Σκόπια να συμφωνήσουν σύντομα σε μια κοινά αποδεκτή λύση για να επιλύσουν τις διαφορές τους γύρω από το ζήτημα του ονόματος».
Είναι γνωστή η πρεμούρα ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ να ολοκληρωθεί η ιμπεριαλιστική ολοκλήρωση των Δυτικών Βαλκανίων. Προς αυτή την κατεύθυνση, μάλιστα, αναμένονται εξελίξεις στην επικείμενη σύνοδο του ΝΑΤΟ, το Νοέμβρη, στη Λισαβόνα. Το ζήτημα των σχέσεων με την ΠΓΔΜ δεν εξετάζεται από τη σκοπιά του αμοιβαίου συμφέροντος των δυο λαών, αλλά με κριτήριο τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς για τα Βαλκάνια, στους οποίους ενυπάρχει το σπέρμα μελλοντικών αντιθέσεων και συγκρούσεων.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η περίπτωση του Κοσσόβου, την οποία «υπενθύμισε» στον Ελληνα πρωθυπουργό ο Τζ. Μπάιντεν, κάνοντας μνεία «στην πρόσφατη απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης για την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας του» και ζητώντας προφανώς την άμεση αναγνώριση του κράτους προτεκτοράτου.
Σε ό,τι αφορά τα Ελληνοτουρκικά, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η κυβέρνηση είναι έτοιμη να συναινέσει σε νέες υποχωρήσεις απέναντι στα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, με σοβαρές συνέπειες μεταξύ άλλων και στην αμυντική της ικανότητα.
Στόχος της είναι από τη μια να ικανοποιήσει το αίτημα του ΝΑΤΟ για επιχειρησιακή συνδιαχείριση στο Αιγαίο και διχοτόμησή του και από την άλλη να διασφαλίσει τα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα ελληνικών, τουρκικών, αμερικανικών και άλλων ευρωενωσιακών μικροεπιχειρήσεων, που επιδιώκουν να εκμεταλλευτούν τα μεγάλα - όπως όλα δείχνουν - ενεργειακά κοιτάσματα του Αιγαίου.
Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος για τον οποίο ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ «χαιρέτισε τις προσπάθειες της Ελλάδας και της Τουρκίας να ενδυναμώσουν τις σχέσεις τους», όταν είναι γνωστό ότι αυτή η «ενδυνάμωση» περνάει μέσα από τη νομιμοποίηση των αξιώσεων της Τουρκίας για επί της ουσίας διχοτόμηση του Αιγαίου.
Οι «κατάλληλοι» άνθρωποι...
Μετά απ' όλα αυτά, καμιά εντύπωση δεν προκαλεί η αποκάλυψη ότι ο γνωστός για τις υπηρεσίες του στον ιμπεριαλισμό Αλ. Ρόντος είναι διορισμένος σύμβουλος της κυβέρνησης για τα θέματα των Βαλκανίων και ιδιαίτερα των σχέσεων με την ΠΓΔΜ. Πρόκειται για τον ίδιο «παράγοντα» που οι ΗΠΑ τον σύστηναν επί υπουργίας Κόλιν Πάουελ σαν τον «άνθρωπό μας στα Βαλκάνια και αυτός που έριξε τον Μιλόσεβιτς».
Η επικίνδυνη για το λαό στρατηγική της κυβέρνησης αντανακλάται στην επιλογή στελεχών δοκιμασμένων σε τέτοιες αποστολές, με περγαμηνές στη χρηματοδότηση ΜΚΟ ενσωματωμένων στα ιμπεριαλιστικά σχέδια, με μυστική διπλωματία και πάει λέγοντας. Από αυτή τη σκοπιά, η λαϊκή επαγρύπνηση δεν είναι αρκετή, όσο κι αν είναι αναγκαία.
Οι ραγδαίες εξελίξεις εν μέσω κρίσης και οι ανταγωνισμοί στην παγκόσμια ιμπεριαλιστική σκακιέρα καθιστούν επιτακτική ανάγκη το δυνάμωμα της αντιιμπεριαλιστικής πάλης, σε εθνικό και διεθνικό επίπεδο, για την ανατροπή της πολιτικής που συνθλίβει τις λαϊκές ανάγκες και το αμοιβαίο συμφέρον των λαών στην καπιταλιστική κερδοφορία και την ανάγκη της πλουτοκρατίας να βρει διέξοδο για τα συσσωρευμένα κεφάλαιά της.
Πηγή:www.rizospastis.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου