Για να είμαστε ξεκάθαροι από την αρχή, για μας αυτού του είδους οι πρακτικές το μόνο που μπορούν να κάνουν στο κίνημα είναι ζημιά και το μόνο αποτέλεσμα που μπορούν να έχουν ως προς το σύστημα δεν είναι να το τρομοκρατήσουν αλλά να το ενισχύσουν απέναντι στο λαό και το κίνημά του.
Είχαμε ξαναπεί μετά την δολοφονία των χρυσαυγιτών ότι η συζήτηση, τότε, για το ποιος προχώρησε σε αυτή την ενέργεια έχει μεν μια αξία αλλά το ουσιαστικό είναι ότι τελικά σε αυτό που στοχεύει είναι το λαϊκό κίνημα και την αριστερά, οτιδήποτε κινείται κόντρα στις επιλογές του συστήματος. Όχι τόσο το λαϊκό κίνημα και την αριστερά που υπάρχουν, που ελάχιστα απειλούν τελικά το σύστημα, αλλά αυτά που θα προκύψουν εκφράζοντας την οργή του λαού η οποία είναι δεδομένη και δεν μπορεί να παραμένει βουβή για πολύ καιρό. Αντιστάσεις θα υπάρξουν, ο εργαζόμενος λαός θα βρει το τρόπο να ξεπεράσει τα σημερινά του πολιτικά, ιδεολογικά και κινηματικά βαρίδια, να οργανωθεί και να παλέψει επαναδιεκδικώντας αυτά που έχασε τα τελευταία χρόνια. Και δεν αναφερόμαστε μόνο στα χρόνια της κρίσης.
Μέσα από αυτή τη κίνηση του λαού θα βγει και η αναγκαιότητα για την ανασύνταξη, αναγέννηση, ανασύνθεση, όπως θέλετε πείτε το, του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος ως πολιτική έκφραση και όργανο της εργατικής τάξης. Δε μιλάμε για μια διαδικασία απλή και που θα μας προκύψει με διαδικασίες fast track αλλά για μια επίπονη διαδικασία, που θα πάρει χρόνια και θα έχει τα σκαμπανεβάσαματά της. Μια διαδικασία που το επίκεντρό της θα είναι η παρουσία του λαού, των εργατών, όλων των εργαζόμενων, της νεολαίας. Μια παρουσία που θα παίζει καθοριστικό και αποφασιστικό ρόλο στις εξελίξεις. Θα ξαναβγάζει τις εργαζόμενες μάζες στο προσκήνιο παίρνοντας την υπόθεση της ζωής τους στα χέρια τους και δεν θα περιμένουν αριστερούς και δεξιούς σωτήρες να τις σώσουν. Μια διαδικασία που θα εμπεριέχει και την πραγματική λαϊκή βία απέναντι στη βία του συστήματος.
Με αυτά η προκήρυξη όχι μόνο δεν έχει καμιά σχέση αλλά θα λέγαμε ότι το όλο πνεύμα της είναι απαξιωτικό απέναντι στο λαό και την, επιλεκτική και διαστρεβλωμένη όπως την παρουσιάζει, ταξική μνήμη πόσο μάλλον την ταξική συνείδηση.
18 σελίδες με ένα κείμενο αχταρμά, με άφθονες αναφορές στην ιστορία του κινήματος (διαστρεβλωμένες και αυτές) και στους αγώνες του παρελθόντος, αλλά χωρίς καμιά αναφορά στις αναγκαιότητες του σήμερα, που ιδεολογικά και πολιτικά θα μπορούσε να καλύψει τους πάντες, από τη λεγόμενη νέα αριστερά μέχρι και την αναρχία, που ενώ θεωρεί ότι καταδικάζει τη θεωρία των "δύο άκρων" και τον αντικομμουνισμό τελικά δεν αποφεύγει να είναι και αντικομμουνιστικό αλλά και να θεωρεί τη θεωρία των άκρων απαραίτητη ως προς τον ...Στάλιν, έρχεται ο συντάκτης του να μας πει εν ολίγοις ότι ο βασικός εχθρός σε αυτό το κόσμο είναι η Χρυσή Αυγή και ότι η μόνη λύση είναι να απλωθεί το λεγόμενο "αντάρτικο πόλης" και στις γειτονιές. Για να κάνει τι; Να κλείσει τα γραφεία της Χρυσής Αυγής! Να προστατέψει τους μετανάστες, τους αριστερούς, τους αναρχικούς και όλους τους κατατρεγμένους αυτού του κόσμου. Λες και ο λαός έχει ανάγκη από προστάτες! Άραγε έχει καμιά σημασία ότι οι μπάτσοι αλωνίζουν και τρομοκρατούν ότι κινείται στις γειτονιές είτε υπάρχουν γραφεία και πυρήνες της Χρυσής Αυγής είτε όχι; Ένα ρητορικό ερώτημα θέτουμε!
Αυτό είναι που μένει τελικά από αυτό το κείμενο και τίποτ' άλλο. Κίνημα όμως, ακόμη και ένοπλο, χωρίς το λαό δεν γίνεται. Μαζικό λαϊκό κίνημα που να μην στοχεύει στη διεκδίκηση δικαιωμάτων, στην ανατροπή πολιτικών και τελικά του ίδιου του συστήματος της εξάρτησης και της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης δεν μπορεί να υπάρξει. Για να είναι και αντιφασιστικό. Άλλωστε είναι ξεκάθαρο ότι ο συντάκτης του κειμένου αυτού μόνο σε αυτό δεν πιστεύει. Αυτό που αποπνέει αυτό το κείμενο είναι μια μικροαστική ανυπομονησία, ένα ελιτισμό απέναντι σε όλους τους άλλους και ιδιαίτερα το λαό.
Θα μπορούσε πράγματι κανείς να αναλύσει το κείμενο αυτό λεπτομερειακά και να το αποδομήσει σχετικά εύκολα, δεν έχω όμως ούτε το χρόνο αλλά ούτε και τη διάθεση. Μια ακόμη παρατήρηση μόνο. Ενώ βγήκε εντυπωσιακά στη δημοσιότητα κατά τη διάρκεια του τριήμερου της επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου δεν αναφέρει κουβέντα για τους Αμερικανούς και το ΝΑΤΟ, για το ρόλο που έπαιξαν και τότε και τώρα.
Η συζήτηση που χρειάζεται να γίνει σήμερα στην αριστερά, στο λαϊκό κίνημα είναι άλλη. Το πως θα ξεπεράσουμε την ήττα μας και πως ο λαός, η εργατική τάξη, η αγροτιά (ή ότι έχει απομείνει από αυτή), η νεολαία, όλος ο εργαζόμενος λαός θα ξαναθυμηθούν αυτό που έχει ήδη αποδείξει η, όχι και πολύ μακρινή, ιστορία. Ότι τη δύναμη για να ανακόψουν τις ορέξεις των ιμπεριαλιστών και του ντόπιου κεφαλαίου, για να διεκδικήσουν μια καλύτερη ζωή και τέλος για να ανατρέψουν αυτό το σύστημα την έχουν οι ίδιοι και κανένας άλλος. Κανένας αυτόκλητος σωτήρας ένοπλος ή άοπλος. Η εμπειρία των τελευταίων εκατό, τουλάχιστον, χρόνων του εργατικού και επαναστατικού κινήματος είναι άφθονη και ξέρουμε όλοι πολύ καλά τι ρόλο έπαιξαν αυτές οι πρακτικές, άσχετα από προθέσεις, και στη διαμόρφωση της ταξικής συνείδησης αλλά και στην ανακοπή των επιδιώξεων του συστήματος. Την εμπειρία αυτή πρέπει να χρησιμοποιήσουμε θετικά και όχι για να κλαίμε τη μοίρα μας οδηγούμενοι είτε στο συμβιβασμό και την υποταγή είτε στον ελιτισμό και την "ατομική τρομοκρατία" της προσωπικής εκτόνωσης. Οι επαναστάτες παλεύουν και αγωνίζονται μέσα στο λαό δείχνοντάς του εμπιστοσύνη και όχι έξω από αυτόν και αντ' αυτού!
Η αριστερά, το κομμουνιστικό κίνημα, αυτοί που πραγματικά βρίσκονται στην υπηρεσία του λαού και τον καλούν να ξεσηκωθεί, να εξεγερθεί και να επαναστατήσει δεν έχουν κανένα λόγο να απολογούνται γι΄ αυτές τις πρακτικές απέναντι στο σύστημα. Η υποχρέωσή τους είναι να απολογούνται απέναντι στο λαό για το τι κάνουν ώστε αυτός να ξαναπάρει τα πάνω του.
Η άποψή μας συμπυκνώνεται και στα παρακάτω λόγια παρμένα από άρθρο (εδώ) της Προλεταριακής Σημαίας που κυκλοφορεί και το οποίο γράφτηκε πριν την ανάληψη της ευθύνης:
Δεύτερον, και όπως έχει καταδείξει η ιστορία της ταξικής πάλης, στις περισσότερες περιπτώσεις εντάσσονται και εξ υποκειμένου, καθώς τέτοιες ομάδες αργά ή γρήγορα εντοπίζονται, διαβρώνονται και τελικά ποδηγετούνται από συγκεκριμένα κέντρα και υπηρεσίες του συστήματος.
Η βασική αιτία βρίσκεται στην αποκοπή τους από το λαό, το μαζικό κίνημα, στην άρνηση των πραγματικών απαιτήσεων της ταξικής πάλης. Εν τέλει στο αδιέξοδο στο οποίο με βάση αυτά οδηγούνται και τις αντιλήψεις που στη βάση αυτού του αδιεξόδου αναπτύσσουν.
Ποιος «τρομοκρατεί» ποιον
Ας εξηγηθούμε περισσότερο. Στη σχετική φιλολογία ενός ορισμένου «χώρου», πέρα από την πολεμική στο σύστημα αναπτύσσεται και μια έντονη κριτική στην Αριστερά, το σοσιαλισμό που υπήρξε, το κομμουνιστικό κίνημα κ.λπ. Στη βάση αυτής της κριτικής αναπτύσσονται απόψεις που θέτουν το ζήτημα αναζήτησης άλλων δρόμων, τρόπων και μορφών απάντησης για το λαό, το κίνημα, την πάλη ενάντια στο σύστημα κ.λπ.
Το ότι η παλινόρθωση, η ήττα του κινήματος έχουν θέσει πολύ σοβαρά ζητήματα είναι αναμφισβήτητο. Άλλο τόσο είναι αναμφισβήτητο το ότι η κυριαρχία ρεφορμιστικών και οπορτουνιστικών δυνάμεων έχει οδηγήσει το κίνημα σε αδιέξοδο, σε αδυναμία αντιμετώπισης της επίθεσης του συστήματος.
Μια κατάσταση που οπωσδήποτε θέτει πολύ σοβαρά ζητήματα και τα οποία ζητούν τις απαντήσεις τους. Μόνο που αυτές οι απαντήσεις δεν βρίσκονται στην άρνηση των βασικών όρων στη βάση των οποίων (και μόνο αυτών) μπορεί να αναπτυχθεί κίνημα ικανό να υπηρετήσει το λαό, να αντιμετωπίσει την επίθεση, να αντιπαρατεθεί στις δυνάμεις του συστήματος. Η απάντηση στη φθορά που έχουν υποστεί οι ιδέες και αξίες του κινήματος δεν βρίσκεται στην υιοθέτηση ιδεολογημάτων μικροαστικής υφής και βολικών για το σύστημα.
Για να το θέσουμε απλά και καθαρά. Όσοι πιστεύουν ότι το σύστημα «τρομοκρατείται» με τέτοιου είδους ενέργειες βρίσκονται απλώς μακριά νυχτωμένοι. Στην πραγματικότητα τις βλέπει σαν «ευκαιρίες» για να ασκήσει τη δική του τρομοκρατία, για να εδραιώσει το καθεστώς του δικού του τρόμου. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και σε σχέση με απόψεις περί «τιμωρίας», «εκδίκησης» και συναφή ιδεολογήματα.
Η μόνη πραγματική «τιμωρία» που μπορεί να υποστεί το σύστημα και η μόνη ουσιαστική και ολοκληρωμένη «εκδίκηση» του λαού είναι μία και μόνη. Η ανατροπή αυτού του συστήματος. Η προώθηση αντιλήψεων και ενεργειών που διευκολύνουν το σύστημα να ανασυντάσσει τις δυνάμεις του με όλο και πιο αποτελεσματικό τρόπο απέναντι και ενάντια στο λαό όχι μόνο δεν υπηρετεί αλλά παρεμποδίζει την προώθηση αυτού του στόχου, αποτελεί παραίτηση από αυτό το στόχο.
Τα αδιέξοδα και οι συνέπειές τους
Έτσι αναπόφευκτα, και όπως άλλωστε έχει δείξει η ιστορία των τελευταίων δεκαετιών, αυτές οι τάσεις και ομάδες οδηγούνται σε αδιέξοδο. Ένα αδιέξοδο που με τη σειρά του οδηγεί στον ιδεολογικό, πολιτικό και οργανωτικό τους εκφυλισμό και ο οποίος επιτείνεται με βάση την αποκοπή τους από το κίνημα και τις λαϊκές μάζες. Που οδηγεί στην επικράτηση μηδενιστικών αντιλήψεων, την πλήρη απαξίωση της μαζικής λαϊκής πάλης, την ανάπτυξη ενός ιδιότυπου ελιτισμού που φθάνει στην υποτίμηση -έως και την περιφρόνηση- των λαϊκών μαζών.
Ακραία έκφραση αυτού του εκφυλισμού αποτελεί η απαξίωση της ίδιας της ανθρώπινης ζωής, η εκδήλωση δολοφονικών τάσεων και ενεργειών, αδιάκριτα και εν ψυχρώ απέναντι σε άτομα που απλώς τυχαίνει να βρίσκονται στην αντίθετη πλευρά. Και είναι στη βάση αυτού του ακραίου εκφυλισμού που «συναντώνται» οι δυο -υποτίθεται «διαφορετικές»- εκδοχές του πράγματος, όποιοι κι αν είναι οι φυσικοί αυτουργοί.
Ζούμε σε καιρούς δύσκολους και οι οποίοι μέλλει να γίνουν δυσκολότεροι.
Ας έχουμε καθαρό ότι καμιά απάντηση δεν υπάρχει έξω και χωρίς το λαό, τη δική του μαζική συγκροτημένη αντίσταση και πάλη. Ότι η μόνη σχέση που δίνει πραγματική υπόσταση σ’ ένα κίνημα, που το στηρίζει, το αναπτύσσει, το προφυλάσσει, το «διδάσκει», το «διορθώνει», το κάνει ισχυρότερο και πιο αποτελεσματικό είναι η σχέση που αναπτύσσει με τις λαϊκές μάζες, τα προβλήματα, την κίνησή τους, τους αγώνες τους. Μόνο σ’ αυτή τη βάση αποκτούν νόημα οι οποιεσδήποτε κινήσεις και προσπάθειες και μόνο σ’ αυτή την κατεύθυνση οφείλουμε να κινηθούμε."
πηγή: Αντίσταση στις γειτονιές!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου