Θα γίνουν παρεμβάσεις για τους αγώνες των καθηγητών, των κατοίκων της Χαλκιδικής, των εργαζομένων στους ΟΤΑ κ.ά.
Η ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΗ ΑΠ' ΤΙΣ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕΙΣ ΤΟΥΣ!
ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ!
Το ενδεχόμενο απεργίας των καθηγητών μέσα στις πανελλαδικές εξετάσεις τους θύμισε το «μακρινό» 1988 και τους χτύπησε το καμπανάκι σαν προανάκρουσμα του μέλλοντος. Πόσο μπορεί ν' αντέξει ένας λαός τη ραγδαία επιδείνωση της θέσης του; Το ότι ο συγκεκριμένος κλάδος έθεσε πρώτος το ζήτημα, δεν έχει τόση σημασία. Η ουσία είναι ότι διευρυμένα -πλέον- κομμάτια του λαού ασφυκτιούν μπροστά στη βαρβαρότητα της ιμπεριαλιστικής–καπιταλιστικής επιθετικότητας και επιλέγουν το δρόμο της ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ, της ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ και, τελικά, της ΣΥΓΚΡΟΥΣΗΣ.
Η μια πλευρά καλά προετοιμασμένη και εξοπλισμένη. Με τα όπλα της σε πλήρη ανάπτυξη. Με συστράτευση του συνόλου του πολιτικού προσωπικού της. Με τους μηχανισμούς της σε κόκκινη επιφυλακή. Με βαθειά πεποίθηση της ταξικής αντιπαράθεσης που διεξάγεται. Και με επίγνωση του πού μπορεί να οδηγήσει η διάρρηξη των κοινωνικών συμμαχιών της προηγούμενης περιόδου και η διεύρυνση του χάσματος που την χωρίζει με τα κοινωνικά στρώματα που η ραγδαία καταβύθισή τους τα κατατάσσει αντικειμενικά πιο κοντά στην εργατική τάξη, τον μεγάλο ταξικό της αντίπαλο.
Η άλλη πλευρά αποσυγκροτημένη ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά. Έχοντας στην πλάτη της μια 20ετία αντεργατικής-αντιλαϊκής επίθεσης του συστήματος, 3 χρόνια κλιμάκωσης με μνημόνια και εφαρμοστικούς νόμους. Αλλά και αγωνιστικά σκιρτήματα και κορυφαίες στιγμές κινητοποιήσεων που θα μνημονεύονται για χρόνια. Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων χωρίς νίκες, αλλά με την αίσθηση ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος από αυτόν της μαζικής, συλλογικής, αποφασιστικής πάλης. Κόντρα στους «απ' τα μέσα» κήρυκες της υποταγής στον καπιταλιστικό μονόδρομο, στους συμβιβασμένους ρεφορμιστές κάθε απόχρωσης.
Με τη συνδικαλιστική ηγεσία γονατισμένη στη δήθεν παντοδυναμία του συστήματος. Απομεινάρι μιας άλλης επο-χής που οι μικροβελτιώσεις ήταν εφικτές επειδή το σύστημα μπορούσε και το κίνημα είχε τη δυνατότητα. Σήμερα αυτή η ηγεσία αναζητά τον τρόπο αναπαραγωγής της ως στρώμα εργατοπατέρων και σε φάση που το σύστημα δεν είναι σε θέση να παραχωρήσει το παραμικρό αλλά τα παίρνει όλα πίσω. Να συνεχίζει, ωστόσο, τη βρώμικη δουλειά όπως αποδείχτηκε στην ΟΛΜΕ, στην ΑΔΕΔΥ και στη ΓΣΕΕ.
Με την Αριστερά της ήττας και της υποταγής να έχει ξεπεραστεί απ' τις εξελίξεις. Να φαντασιώνεται σοσιαλδημοκρατικές διαχειρίσεις σε εποχή άκρατης επιθετικότητας του συστήματος και σε όλα τα επίπεδα. Ή. Απλά. να «αναχωρεί» στις θεωρητικές κατασκευές της «λαϊκής εξουσίας-οικονομίας». Ή, ακόμα, να σκαρώνει «μεταβατικά προγράμματα» για να ξεφύγει απ' το υπαρκτό, άμεσο πρόβλημα της ολόπλευρης συγκρότησης των λαϊκών δυνάμεων.
Η εμπειρία των καθηγητών είναι από κάθε άποψη διδακτική -κι απ' την καλή κι απ' την ανάποδη- για όποιον θέλει να διδαχτεί και τάσσεται με το κίνημα.
ΌΧΙ!!! ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΜΕ ΣΤΑΥΡΩΜΕΝΑ ΤΑ ΧΕΡΙΑ! Οι προοδευτικοί άνθρωποι δεν θα περι-μένουμε την «θερμή» ή «ψυχρή» σφαγή μας. Οι κομμουνιστές δεν θα υποταχθούμε στον αρνητικό ταξικό συσχετισμό. Με όλες μας τις δυνάμεις θα συνεχίσουμε τον αγώνα για δουλειά με δικαιώματα, για συλλογικές συμβάσεις, ενάντια στις απολύσεις, για εισόδημα που να καλύπτει τις ανάγκες μας, για πολιτικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες. Θα συνε-χίσουμε τον αγώνα ενάντια στο αλυσόδεμα του λαού και της χώρας από τους ιμπεριαλιστές της ΕΕ, των ΗΠΑ και του ΔΝΤ, ενάντια στους ντόπιους υπηρέτες τους.
Μα, πάνω απ' όλα, για την εκ νέου συγκρότηση της εργατικής τάξης σε τάξη για τον εαυτό της, για τη δημιουργία του μετώπου αντίστασης και διεκδίκησης που απαιτεί η εποχή μας. Για την ανασυγκρότηση του εργατικού, επαναστα-τικού, κομμουνιστικού κινήματος. Για να ξανανοίξουμε την προοπτική μιας άλλης, σοσιαλιστικής κοινωνίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου