Για να μπορέσει μάλιστα η Γερμανία να διευρύνει τα οικονομικά και πολιτικά της ερείσματα στη χώρα μας, αλλά και γενικότερα προς Μεσόγειο, προσφέρει πολλά δώρα προς τους «ιθαγενείς». Δώρα που ακούνε στο όνομα της ανάπτυξης. Βέβαια αυτό είναι το τυράκι. Στην πραγματικότητα ενδιαφέρεται να παζαρέψει και να ρυθμίσει την κυριαρχία της στη χώρα και στην περιοχή, ανταγωνιζόμενη με τα δικά της μέσα και όπλα τους άλλους ιμπεριαλιστές, που ζητάνε επίσης διεύρυνση και διαιώνιση της κυριαρχίας τους στη χώρα μας και στην περιοχή.
Αυτό που δεν μπορεί πλέον να κρύψει, όχι μόνο η Γερμανία αλλά και ο κάθε ιμπεριαλιστής, είναι ότι αυτό που ονομάζουν ανάπτυξη, και θα υλοποιήσουν (εάν και εφ' όσον) σαν αντιυφεσιακή πολιτική, όχι μόνο δεν προϋποθέτει επιστροφή για το λαό στον προ του 2008 εικονικό παράδεισο, αλλά θα έχει σαν βάση στήριξης τη ριζική επιδείνωση της θέσης των εργαζόμενων ως όρο για την αύξηση της κερδοφορίας του ξένου ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου. Και στη βάση ακριβώς αυτής της επιδίωξης διαμορφώνεται και η “σύμπνοια” στόχων του ξένου με το ντόπιο κεφάλαιο καθώς και η κοινή βάση θεώρησης των εξελίξεων από τους ξένους ιμπεριαλιστές με το ντόπιο πολιτικό προσωπικό.
Η “ανάπτυξη” του Σαμαρά, που δήθεν πριμοδοτείται από τους μηχανισμούς υποδούλωσης και ομηρίας που έχει σκαρφιστεί το ξένο ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο, θα πραγματωθεί μέσα από την ενίσχυση του τραπεζικού κεφαλαίου, μέσα από τη σύνθλιψη των εργαζόμενων, μέσα από την εξουθένωση των ανέργων, μέσα από τη διάλυση του όποιου ιστού κοινωνικής προστασίας έχει απομείνει. Ούτε σεντ από αυτά που δήθεν δίνει η ΕΕ και το ΔΝΤ δεν θα ανακουφίσει εργαζόμενο, δεν θα παρηγορήσει άνεργο και μετανάστη. Ούτε ένα σεντ δεν θα πάει σε εκπαίδευση, Υγεία, υποδομή κ.λπ. Κι αν έστω ξεφύγει κανένα σεντ κάτω από την πίεση των πραγμάτων, θα το υφαρπάζουν στο δεκαπλάσιο το αστικό κηφηναριό μέσα από τις γνωστές διαδρομές που καθημερινά εφευρίσκουν και προσθέτουν μέσω της φοροληστείας οι επιστήμονες λήσταρχοι των σχετικών υπουργείων.
Αυτό που χοντρικά επιδιώκουν οι ιμπεριαλιστές στη χώρα μας, επειδή ακριβώς το επιδιώκουν και σε πολλές άλλες περιοχές του πλανήτη με ανάλογους τρόπους, δεν είναι καθόλου εύκολο να υλοποιηθεί τουλάχιστον αναίμακτα. Γι’ αυτό και οι ιμπεριαλιστές συνεργαζόμενοι ανταγωνίζονται και ανταγωνιζόμενοι συνεργάζονται ώστε να έχουν και στη χώρα μας πρόθυμο πολιτικό προσωπικό, έτοιμο να τους προσφέρει υπηρεσίες, να μην υποχωρεί μπροστά στις λαϊκές αντιδράσεις, να είναι πρόθυμο να καταστέλλει με κάθε ευκαιρία τη λαϊκή αντίσταση. Δεν είναι όμως εύκολο να βρίσκει ο κάθε ιμπεριαλιστής, με κάθε πρώτη ευκαιρία καινούριους αναλώσιμους. Αρα, δίπλα σ' αυτούς που αχρηστεύει, χρειάζεται να κρατάει σε ομηρία τους υπόλοιπους και να διαμορφώνει όρους για καινούριους πρόθυμους. Και φυσικά πρέπει να βρίσκει πάντα και σε κάθε φάση αυτούς που θα στηρίζει με κάθε μέσο.
Ολα όσα υπογραμμίσαμε και όσα υπονοήσαμε, σε μικρογραφία και συντομογραφία, τα βιώνουμε στη χώρα μας αυτήν την εποχή. Και όχι σε πολύ βάθος χρόνου προετοιμάζεται ξανά το μεγάλο φαγοπότι, που κρύβεται πίσω από τον αγώνα δρόμου για ιδιωτικοποιήσεις, την προσπάθεια διαμόρφωσης ΑΟΖ και οικονομικών ζωνών. Κυρίως στο παρασκήνιο, αλλά και στο προσκήνιο τελευταία, διεξάγεται ένας μεγάλος καβγάς που συνοδεύεται από μεγάλα ντιλ και μεγάλους συμβιβασμούς ανάμεσα σε ποικίλα οικονομικά κέντρα, με πολλές και διασταυρούμενες διεθνείς διασυνδέσεις, με μεγάλα κονσόρτσιουμ και με ποικίλες πολιτικές αναφορές εντός και εκτός Ελλάδας. Τα προσχήματα δεν κρατιούνται πλέον σχεδόν καθόλου και οι μάσκες πέφτουν.
Ολοι οι συνεργαζόμενοι και ανταγωνιζόμενοι, επειδή αντιλαμβάνονται την ολοένα και περισσότερο συσσωρευμένη αγανάκτηση, κατανοούν ότι η πολιτική τους θα έχει όλο και λιγότερο “καρότο” και πολύ περισσότερο “μαστίγιο”. Γι’ αυτό και όλο το αντιδραστικό αστικό πολιτικό προσωπικό, εκτός από την συνεχή ψήφιση νόμων, την προώθηση υπουργικών αποφάσεων, την έγκριση από τον Παπούλια προεδρικών διαταγμάτων που ληστεύουν το λαό, που διαιωνίζουν την κυριαρχία του ιμπεριαλισμού στη χώρα, που διαμοιράζουν “νόμιμα” τη λεία ανάμεσα στα αρπακτικά, φροντίζει επίσης να προστατεύει με κάθε τρόπο τα συμφέροντα των αφεντικών εντός και εκτός Ελλάδας.
Χρησιμοποιείται λοιπόν όλο το πλέγμα των δυνάμεων καταστολής, όλο το θεσμικό αντιδραστικό πλαίσιο (όταν δεν αρκεί το ξαναφτιάχνουν) μαζί με πάσης φύσης παρακρατικούς, γνωστής και άγνωστης ταυτότητας, για να οικοδομείται ένα αντιδραστικό δεξιό πολιτικό κλίμα που ολοένα και φασιστικοποιεί τη δημόσια ζωή.
Ολη η επίσημη πολιτική σκηνή της χώρας μετακινείται επικίνδυνα προς τα δεξιά, αγγίζοντας αρκετές φορές ή και ξεπερνώντας τα όρια ακόμη κι αυτής της “αστικής νομιμότητας”. Η επίδειξη πυγμής, δύναμης και τσαμπουκά που κάνει το φανερό και κρυφό πολιτικό κατεστημένο υπό την καθοδήγηση του Σαμαρά και τις ευλογίες ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ (μη μας μπερδεύουν οι μεταξύ τους αντιθέσεις) είναι το απαραίτητο συμπλήρωμα για να συνεχίζει να περνάει μια τόσο αντιλαϊκή, άδικη και ταυτόχρονα αντιδραστική πολιτική.
Με τις ευλογίες των ξένων ιμπεριαλιστών της ΕΕ και των ΗΠΑ, με τη βία και το έτσι θέλω, επιχειρείται μια προσωρινή έστω σταθεροποίηση του τόσο κλονισμένου τα προηγούμενα χρόνια πολιτικού σκηνικού, με επίκεντρο την ομάδα Σαμαρά και το κόμμα του, τη ΝΔ. Συγχρόνως, διάφορα εξωθεσμικά ιμπεριαλιστικά κέντρα αναμιγνύονται και εμπλέκονται, όχι βέβαια πάντα σε σύμπνοια, προετοιμάζοντας “παράλληλα” εφεδρικά σενάρια, συμπληρωματικά για ώρα ανάγκης κ.λπ. Κόσμος λοιπόν πάει κι έρχεται στα πολιτικά σαλόνια και στα γραφεία, κόσμος μπαίνει και βγαίνει στις πρεσβείες, κόσμος πάει και έρχεται ανάμεσα σε Αθήνα-Ουάσιγκτον, Αθήνα-Βερολίνο, Αθήνα-Μόσχα και ό,τι άλλο φαντάζεστε. Αλλοι καίγονται, άλλοι κρατιούνται στην αναμονή για να χρησιμοποιηθούν σε μελλοντικά “κεντροαριστεροδεξιά” σενάρια, και άλλοι αναβαθμίζονται. Κι όλα αυτά, προπάντων, στο όνομα της “διαφάνειας”, της “κάθαρσης” και της “αναβάθμισης της αξιοπιστίας” του συστήματος. Πρώην κλέφτες γίνονται έντιμοι και πρώην έντιμοι κατηγορούνται ως λωποδύτες. Αναζητούνται συμπληρωματικοί χώροι, αναχώματα και κολαούζοι για να ομαλοποιούν τους κραδασμούς και να εμποδίζουν μια σειρά κοινωνικές δυνάμεις να απεγκλωβιστούν ουσιαστικά και να οικοδομήσουν τη δική τους αντίσταση στην επίθεση μαζί με την εργατική τάξη.
Ολη όμως αυτή η προσπάθεια “αποκατάστασης σταθερότητας” πατάει σε μια πολύ ασταθή ισορροπία γιατί ακριβώς δεν στηρίζεται ούτε από ευρείες κοινωνικές συμμαχίες ούτε από ευρεία κοινωνικά συμβόλαια, μιας και η επίθεση των τελευταίων χρόνων έχει διαρρήξει κυριολεκτικά τον κοινωνικό ιστό, με ενδεικτικό τελευταίο φόντο το λεγόμενο πελατειακό κράτος να στρέφεται ακόμα και ενάντια στους “πελάτες” του. Μια “σταθεροποίηση” όμως που πατάει στην εξουθένωση των μεσοστρωμμάτων, στην εξόντωση των εργαζόμενων, στην εξαθλίωση ανέργων και μεταναστών, δεν έχει πολύ μέλλον. Θα κλονιστεί ξανά και ξανά από τα νέα κύματα οργής και αγανάκτησης.
Πανηγύριζαν πριν λίγο οι επίσημοι φορείς για την “ωραία ατμόσφαιρα” που δήθεν ενέσκηψε από τις επιτυχίες (;) της κυβέρνησης Σαμαρά και τις “ευχαριστίες” των έξω. Πανηγύριζαν και πανηγυρίζουν οι επίσημοι και ανεπίσημοι διαχειριστές του συστήματος ότι επιτέλους ο λαός δεν διαμαρτύρεται, δεν αντιδρά και αποδέχεται τη μοίρα του. Ευχαριστούν τους δήθεν αριστερούς της ΔΗΜΑΡ και τους πάλαι ποτέ ριζοσπάστες του ΠΑΣΟΚ που βοηθούν στην επιχείρηση να φτιασιδωθεί το καθεστώς και να κινηθεί πιο αποδοτικά. Ταυτόχρονα με την ευκαιρία των εισβολών σε αναρχικά-αυτόνομα στέκια, με τις θεωρίες του κοινωνικού αυτοματισμού, με την τρομοκρατία και την πολιτική του διαίρει και βασίλευε, με το νοσηρό μαύρο κλίμα που διαμόρφωσαν από τις εκρήξεις βομβών και άλλων εκρηκτικών, πιέζουν όλη την επίσημη Αριστερά να πάει ακόμη πιο δεξιά, να γίνει πιο “υπεύθυνη” (πόσο ακόμη;) ώστε να έχουν τουλάχιστον διασφαλίσει ότι τα νέα ξεσπάσματα που θα έρθουν, δεν θα μετατραπούν σε κίνημα που θα σαρώσει την επίθεση.
Οσο λιγότερες φωνές ακούγονται από τις διαδηλώσεις, από τις απεργίες, από τους κατειλημμένους εργασιακούς χώρους, από τις αντιδράσεις των ανέργων τόσο πιο δυνατά θα ακούγονται οι κραυγές του συστήματος και ο θόρυβος που κάνουν τα εκρηκτικά και οι βόμβες. Και όσο οι λαϊκές μάζες αποτραβιούνται από το προσκήνιο, όπως γίνεται σταδιακά κυρίως από τον περασμένο Φλεβάρη και μετά, τόσο πιο πυκνό γίνεται το σκοτάδι που πέφτει, τόσο πιο δύσκολα μπορεί να γίνει η διάκριση ανάμεσα σε φασιστικές βομβιστικές επιθέσεις και αδιέξοδες τυφλές ενέργειες.
Και η επίσημη αριστερή αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ για το μόνο που ενοχλείται στ’ αλήθεια είναι για το ότι μέσα σ' αυτό το αντιδραστικό κλίμα, μεταξύ των άλλων, έχουν υποχωρήσει οι εκλογικές αυταπάτες που είχαν σε μια προηγούμενη φάση πλατιά κοινωνικά στρώματα.
Προφανώς γιατί την ξεσκεπάζουν και δείχνουν πόσο αδιέξοδος είναι ο “κινηματικός” κυβερνητισμός ο οποίος είναι υποχρεωμένος να υπονομεύει το κίνημα. Κι όμως, αμετανόητος ο ΣΥΡΙΖΑ, αντί να παραδεχτεί τη χρεωκοπία της συγκεκριμένης γραμμής, χρησιμοποιεί αυτή την κατάσταση για να βρίσκει άλλοθι, να μετατοπίζεται όλο και πιο δεξιά. Τι να κάνουμε, σου λένε, προσαρμοζόμαστε. Ο λαός φταίει που δεν στέκεται στο ύψος των περιστάσεων. Λίγο πολύ καταλήγουν στα ίδια πάνω κάτω επιχειρήματα με την ηγεσία του ΚΚΕ. Απλά, ο ένας τα ρίχνει στο λαό που δεν δείχνει να καίγεται προκειμένου να γίνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, και ο άλλος γιατί ο λαός δεν αφήνει, με τη “συντήρησή” του, το ΚΚΕ να προωθήσει τη “λαϊκή εξουσία”. Κι έτσι δίπλα στη στάση κινήματος που έχουν κηρύξει εδώ και χρόνο, κηρύττουν και παύση της όποιας εξωκοινοβουλευτικής δραστηριότητας.
Εχουν μετατραπεί σε λάτρεις της κοινοβουλευτικής νομιμότητας και συναγωνίζονται ποιος θα έχει την πιο “πιασάρικη” ιδέα για την εκμετάλλευση των θεσμών.
Και έτσι φτάσαμε σε μια κατάσταση που μοναδικοί φορείς αντίστασης φαίνονται να είναι οι εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες, οι οποίοι αποκομμένοι, και χωρίς μαζική απεργιακή συγκέντρωση και διαδηλώσεις, παρουσιάζονται ευάλωτοι στις επιθέσεις του κοινωνικού αυτοματισμού.
Φτάσαμε σε ένα σημείο όπου η “αυτοκατάργηση” της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, αντί να αφήνει χώρο δράσης, παρέμβασης και πρωτοβουλιών στα πρωτοπόρα κομμάτια των εργαζομένων, να αποτελεί ένα ακόμη εμπόδιο που στερεί τη δυνατότητα στους εργαζόμενους να εκδηλώσουν, όπως έστω εκδήλωναν μέχρι τώρα την αγανάκτησή τους. Φώναζε σ’ όλους του τόνους η ηγεσία του ΠΑΜΕ να διαχωριστούν οι εργαζόμενοι από αυτές τις ηγεσίες και να πάρουν το δικό τους ανεξάρτητο ταξικό δρόμο. Και τώρα που οι εργατοπατέρες αφήνουν ελεύθερο πεδίο δόξης λαμπρό, η ηγεσία του ΠΑΜΕ λουφάζει, αποδεικνύοντας ότι οι φωνές της προηγούμενης περιόδου και τα κηρύγματα ταξικής καθαρότητας δεν ήταν παρά άλλοθι για να κρύβεται η μη ανάληψη ευθύνης απέναντι στο κίνημα και η μικροκομματική λογική της.
Επίσης ο ΣΥΡΙΖΑ, και κυρίως οι συνιστώσες του που μας ζάλιζαν πριν ενάμισι μόλις χρόνο, ότι ανακάλυψαν το νέο “πλατειοκεντρικό” κίνημα κόντρα στο παραδοσιακό, προσγειώθηκαν σε εκδηλώσεις που ενώ επιδιώκουν τη διεύρυνση της κοινωνικής αλληλεγγύης, ουσιαστικά νομιμοποιούν την ηττοπάθεια και προσφέρουν κάλυψη απέναντι στην πολιτική του συστήματος να ισοπεδώσει και τα τελευταία απομεινάρια του κράτους πρόνοιας.
Η κινηματική κάμψη, η οποία βεβαίως δεν ανατρέπεται εύκολα χωρίς προσπάθεια, έχει γίνει πολύ φανερή στις μέρες μας για όλους τους λόγους που αναφέραμε. Και εκ των πραγμάτων έχει πολύ άσχημες συνέπειες και επιπτώσεις στην άμεση και μεσοπρόθεσμη δυνατότητα του λαού να συγκεντρώσει τις δυνάμεις του, να προχωρήσει την οργάνωσή του και να βγει στο προσκήνιο.
Μια άμεση συνέπεια των παραπάνω είναι επίσης ότι μια σειρά δυνάμεων που βρίσκονται σε χώρους της πάλαι ποτέ δυναμικής εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, αν δεν έχουν φανερά υποκλιθεί στον ΣΥΡΙΖΑ, έχουν αδρανήσει κινηματικά και πολιτικά ενώ είτε δραστηριοποιούνται στα πλαίσια αυτού που ακούγεται σαν “κοινωνική αλληλεγγύη” είτε έχουν εγκλωβιστεί σε μια καρικατούρα αντιφασιστικής δράσης που τουλάχιστον υποβαθμίζει τον αγώνα ενάντια στη φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής και την υπεράσπιση και διεύρυνση των δημοκρατικών κατακτήσεων.
Παρότι οι καιροί είναι δύσκολοι και οι συσχετισμοί δυσμενείς, δεν μπορούμε να αφήνουμε την κινηματική ανάκαμψη να καθορίζεται “αυθόρμητα” ή από τυχαία γεγονότα. Πολύ περισσότερο, αν μια σειρά αγωνιστές που είναι διάσπαρτοι σε σχήματα γειτονιάς, σε σχήματα εργαζομένων που υποστηρίζουν την Ταξική Πορεία και την ΕΡΓΑΣ, που δραστηριοποιήθηκαν όσο δραστηριοποιήθηκαν στη βάση της λογικής και της κατεύθυνσης της ΠΑΑΣ, πρέπει να συνεννοηθούν, να συντονιστούν σε πολιτική, κινηματική, συνδικαλιστική βάση και να βγουν μπροστά με καλέσματα αγώνα, αντίστασης και δράσης, στο πεδίο του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα, της υπεράσπισης και διεύρυνσης του δικαιώματος στη δουλειά, για την ανατροπή της επίθεσης, για την ανατροπή της φορομπηξίας και των χαρατσιών, για το δικαίωμα στη δωρεάν παιδεία και τη δωρεάν υγεία.
Οι δυνάμεις του ΚΚΕ(μ-λ) έχουν σοβαρή ευθύνη που δεν βρίσκουν πάντοτε έγκαιρα, σε συνεργασία με το Μ-Λ ΚΚΕ αλλά και με άλλες δυνάμεις, τις μορφές και τους τρόπους να προωθήσουν μέσα στο κίνημα τις θέσεις και τις κατευθύνσεις που αποφασίστηκαν στο πρόσφατο επικαιροποιημένο πλαίσιο της ΠΑΑΣ. Εχουμε σοβαρές ευθύνες όσο καθυστερούμε να ξεδιπλώσουμε τις πρωτοβουλίες συγκέντρωσης δυναμικού που να υπερβαίνει τις κομματικές δυνάμεις των δύο οργανώσεων και που να κάνει αισθητή την παρουσία του.
Για μια ακόμη φορά θα πούμε ότι η προσπάθεια της ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΣΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ ΟΣΩΝ ΜΑΣ ΣΤΕΡΟΥΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΣΟΒΑΡΗ ΥΠΟΘΕΣΗ για να την εμπιστευτούμε στους ρεφορμιστές και στην αναρχία-αυτονομία. Πολύ περισσότερο για να την επενδύσουμε σε προοπτική κοινοβουλευτικής αλλαγής και να την εγκλωβίσουμε σε μικροκομματικές βλέψεις και προσδοκίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου