Ο νέος Γιωργάκης Παπανδρέου της Αγγλίας.Ο ηγέτης της αντιπολίτευσης Εντ Μαλιμπάντ χαρακτήρισε «λάθος» την απεργία, κάνοντας πλάτες στην κυβέρνηση Κάμερον, κόντρα στους συνδικαλιστές που τον στήριξαν.

Της ΓΙΟΥΛΑΣ ΖΑΧΙΩΤΗ

Με την κυβέρνηση του Ντέιβιντ Κάμερον να πανηγυρίζει για τη μειωμένη προσέλευση των Βρετανών στην απεργία της 30 Ιουνίου, ενάντια στο συνταξιοδοτικό και τις περικοπές που ετοιμάζει στο δημόσιο τομέα, τα συνδικάτα προετοιμάζουν τις επόμενες κινήσεις τους.

Τα μεγάλα εργατικά συνδικάτα στη Βρετανία ετοιμάζουν τώρα τις επόμενες κινήσεις τους εναντίον των απολύσεων και της αύξησης των ορίων συνταξιοδότησης στα 67 χρόνια.

Με συνθήματα όπως «εμείς σώζουμε τους δασκάλους, η κυβέρνηση τους τραπεζίτες», οι 300 χιλιάδες διαδηλωτές της περασμένης Πέμπτης σε Βρετανία και Ουαλία διεκδικούσαν την μη αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης στα 67 έτη και τη μη περικοπή των συντάξεών τους.

Το μήνυμά τους ωστόσο δεν φαίνεται να πέρασε στη βρετανική κοινωνία, η οποία, παρ' ότι βρίσκεται ένα βήμα πριν από σειρά επώδυνων μέτρων λιτότητας, για την εξοικονόμηση 111 δισ. λιρών και μαζικών απολύσεων περίπου 300 χιλιάδων υπαλλήλων, δεν στηρίζει τις απεργίες των δημόσιων υπαλλήλων.

Δημοσκόπηση της ComRes που δημοσιεύτηκε στον «Independent», έδειξε ότι το 50% των Βρετανών θέλεί η κυβέρνηση να απαγορεύσει τις απεργίες που δεν έχουν τη στήριξη του 50% των εργαζομένων. Μεγάλο μέρος των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα θεωρεί μάλιστα ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι προστατεύτηκαν αρκετά από τα μέτρα που έλαβε η κυβέρνηση τα προηγούμενα χρόνια.

Με άλλα λόγια, η Βρετανία εν μέσω πανευρωπαϊκής κρίσης, με τους λαούς ξεσηκώνονται ενάντια στις αυθαίρετες αποφάσεις των κυβερνήσεών τους που εναποθέτουν στις δικές τους πλάτες τα λάθη τους, εμφανίζεται διχασμένη και επιλέγει την αφωνία.

Οπως χαρακτηριστικά αναφέρει η «Wall Street Journal», «η Βρετανία έχει απομακρυνθεί πολύ από τη δεκαετία του 1970, όταν οι μαζικές απεργίες παρέλυαν το δημόσιο τομέα».

Ηταν όμως τότε, που το 55% των εργαζομένων ήταν μέλη εργατικών σωματείων η φωνή των οποίων ηχούσε καθαρά στα αφτιά των κυβερνήσεων. Μέχρι που η Μάργκαρετ Θάτσερ κατάφερε μετά το 1979 να περιορίσει σημαντικά τη δύναμή τους, με αποτέλεσμα σήμερα μόλις το 28% των εργαζομένων να συμπλέει με τις αποφάσεις των συνδικάτων τους. Σε βαθμό που στην απεργία της περασμένης πέμπτης τούς γύρισαν επιδεικτικά την πλάτη και οι Εργατικοί.

Ο ηγέτης τους Εντ Μίλιμπαντ, που εξελέγη πριν από λίγους μήνες στην ηγεσία του κόμματος χάρη στη στήριξη των συνδικάτων, συντάχθηκε στο πλευρό της κυβέρνησης χαρακτηρίζοντας την απεργία «λάθος». Η στάση του εξόργισε μέλη του κόμματος, που έσκισαν τις κομματικές ταυτότητες κατηγορώντας τον Μίλιμπαντ ότι δεν είναι ο αριστερός ηγέτης που περίμεναν.

«Το ζήτημα είναι ότι η αναμόρφωση του συνταξιοδοτικού μας συστήματος πρέπει να γίνει με δίκαιο τρόπο» έγραψε στην ιστοσελίδα του στο Ιντερνετ, χωρίς να ξεκαθαρίζει εάν θεωρεί δίκαιο τον τρόπο που η κυβέρνηση επέλεξε να το κάνει.

Κι ενώ κυβέρνηση και αντιπολίτευση φαίνεται να βαδίζουν στο ίδιο μονοπάτι, οι δείκτες ανεργίας χτυπούν «κόκκινο» στις γυναίκες και τους νέους, φτάνοντας το τελευταίο τρίμηνο τους 895 χιλιάδες, ποσοστό 19%.

Ο υπουργός Εργασίας, Ιαν Ντάνκαν Σμιθ, στην προχθεσινή επίσκεψή του στη Μαδρίτη υιοθέτησε τη θέση του Εργατικού πρωθυπουργού Γκόρντον Μπράουν το 2007, ο οποίος είχε καλέσει τις επιχειρήσεις να προσλαμβάνουν βρετανούς ανέργους αντί των μεταναστών που, σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία, κατέχουν το 1/8 των θέσεων εργασίας.

Μια θέση που είχε επικριθεί έντονα τότε από τους Τόρις, που τη θεωρούσαν παράνομη στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού νόμου αλλά και τους συμμάχους σήμερα στην κυβέρνηση φιλελεύθερους του Νικ Κλεγκ.

Οι περισσότερες επιχειρήσεις στη Βρετανία, πάντως, φαίνεται ότι προτιμούν αλλοδαπούς για υπαλλήλους, με την αιτιολογία ότι διαθέτουν περισσότερα προσόντα και καλύτερη επαγγελματική ηθική.

Αυτό που ωστόσο ξέχασαν να συμπληρώσουν είναι τα τεράστια ποσοστά μαύρης εργασίας, καθώς τα 2/3 των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα δεν εμφανίζονται στα μισθολόγια και, φυσικά, δεν δικαιούνται σύνταξη.

Πηγή:www.enet.gr