Να μη μας παρασύρουν οι μανούβρες τους Να μη μας λυγίσει η τρομοκρατία τους Επιμένουμε να μην περάσει το μεσοπρόθεσμο

(To κεντρικό άρθρο της σημερινής Προλεταριακής Σημαίας)

Με μπόλικο χημικό, μέσα από πολλαπλές πιέσεις και στηρίξεις των έξω κέντρων εξουσίας και αρκετές βοήθειες από το εσωτερικό, η παραπαίουσα κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου κατάφερε να κερδίσει λίγο ακόμα πολιτικό χρόνο και να μην καταρρεύσει, όπως όλα έδειχναν, την Τετάρτη 15 του Ιούνη.

Ετσι λοιπόν, μέσα από ενδοπασοκικούς προσωρινούς συμβιβασμούς, μπόλικες μεταμφιέσεις και με αρκετό «φύγε εσύ, έλα εσύ», το «νέο» κυβερνητικό σχήμα για ένα πράγμα ουσιαστικά δεσμεύτηκε απέναντι στην ΕΕ, στις ΗΠΑ, στο ΔΝΤ και το διεθνές χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο: Να κάνει ό,τι μπορεί προκειμένου να περάσει ένας ακόμη γύρος σκληρής επίθεσης απέναντι στο λαό, έτσι όπως αυτή συνοψίζεται στο μεσοπρόθεσμο.

Με μπόλικη λοιπόν κινδυνολογία, η νέα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έβαλε μπρος την επιχείρηση να ξαναμαντρώσει το λαό που για βδομάδες είχε βγει στο προσκήνιο. Και επειδή οι τροϊκανοί δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια στο ντόπιο πολιτικό προσωπικό για δήθεν επαναδιαπραγμάτευση και δήθεν βελτιώσεις που θα χρύσωναν το χάπι, θα πρέπει να περιμένουμε ένταση της κρατικής καταστολής και κρατικής τρομοκρατίας.

Και αν απέναντι στο λαό η κυβέρνηση δεν έχει μπόλικα περιθώρια να τον «πείσει», σίγουρα κάνει μια προσπάθεια να διασκεδάσει τις ανησυχίες μερίδων του ντόπιου κεφαλαίου μπροστά στις επερχόμενες βίαιες οικονομικές και πολιτικές ανακατατάξεις που έρχονται γρήγορα με βάση και κατά πως φυσάνε οι διεθνείς αέρηδες και τα παγκόσμια ρεύματα.

Τα περιθώρια, λοιπόν, που είναι έτσι κι αλλιώς στενά, αν κάτι θα επιτρέψουν είναι ορισμένες φοροελαφρύνσεις για το κεφάλαιο και ορισμένες οριακές επεμβάσεις που θα δώσουν την ευκαιρία στους ντόπιους καπιταλιστές να ωφεληθούν περισσότερο από το άγριο πάρτι του ξεπουλήματος (βλ. ιδιωτικοποιήσεις). (Ο καβγάς για τα φιλέτα, όπως χαρακτηριστικά λέγεται).

Πήρε λοιπόν για πολλοστή φορά, με πρωτοβουλία των έξω και σύμφωνη γνώμη των μέσα, παρά τις λεκτικές διαφοροποιήσεις, μια ακόμη παράταση το «τέλος της μεταπολίτευσης». Ενα «τέλος» που όλο εξαγγέλλεται βαρύγδουπα (μέχρι και ο Λαζόπουλος κουράστηκε να το επαναλαμβάνει), αλλά όλο τους στήνει στο ραντεβού. Εκφράστηκε λοιπόν ένας ακόμη συμβιβασμός ΗΠΑ και Ευρωπαίων, επαναχρίστηκε αρχηγός ο Γ. Παπανδρέου και ο Σαμαράς πιέζεται - προορίζεται καταρχήν για συνεγγυητής και βλέπουμε μέχρι να “ωριμάσει”. Οι μεσσίες, οι εφεδρείες, όλοι οι πρόθυμοι δεξιοί και αριστεροί που έτριβαν τα χέρια τους το μεσημέρι της Τετάρτης και ονειρεύονταν ρόλους στη νέα κυβερνητική διαχείριση έμειναν προς το παρόν με την όρεξη και τα σχέδια στα χέρια! (Κρίμα, διότι έσπευσε και ο Καζάκης να προλάβει τις εξελίξεις εξαγγέλλοντας βιαστικά τη δημιουργία πολιτικής κίνησης, με αποτέλεσμα -το πιο πιθανό- να την έκαψε).

Τέλος πάντων, αυτό που προκρίθηκε μετά την παραζάλη της Τετάρτης ήταν η διαμόρφωση μιας επίφασης σταθερότητας και μιας επίπλαστης συναίνεσης, έτσι ώστε να επουλωθεί προς το παρόν και για όσο περισσότερο το τραύμα στα πλευρά της ευρωζώνης που λέγεται Ελλάδα. Ενα τραύμα που συνεχίζει να χαίνει αλλά και να μην μπορεί να βρεθεί κατάλληλη αντιβίωση προκειμένου να αποφευχθεί η γάγγραινα. Προφανώς οι ιμπεριαλιστές, οι δανειστές, τα τρωκτικά, οι αγορές, οι κερδοσκόποι κοιτάζουν πάνω απ' όλα τα συμφέροντά τους και επιδιώκουν να βουλώσουν (έστω προσωρινά) την τρύπα που λέγεται Ελλάδα.

Μόνο που ο λαός έχει καταλάβει ότι, με τόση «αγάπη» και τόσο «σφίξιμο της αγκαλιάς» από τους έξω, το μωρό μπορεί και να σκάσει! Ο λαός αρχίζει να καταλαβαίνει, και εδώ μεγαλώνουν και οι απαιτήσεις, ότι οι ξένοι ιμπεριαλιστές όπως και να δράσουν ουσιαστικά πλήττουν τον ίδιο και τα παιδιά του. Ο «δανεισμός» τους δεν είναι πια ανακούφιση, αλλά θηλιά στο λαιμό. Ο «δανεισμός» δεν είναι πια όρος για να έχουμε συντάξεις, όπως υποκριτικά λένε οι καπιταλιστές, αλλά μια προϋπόθεση για τους έξω να συνεχίσουν να έχουν τη χώρα υποχείριο και σύγχρονη αποικία.

Πώς όμως θα αντιδράσει ο λαός μας από 'δω και πέρα; Μέχρι στιγμής, παρά τις μανούβρες, αντιδράει φυσιολογικά. Είναι πολύ δύσπιστος, φοβάται να αφήσει την πρωτοβουλία από τα χέρια του και δεν πιστεύει στα παραμύθια της «επαναδιαπραγμάτευσης» και των «αλλαγών» που θα φέρει ο «πληθωρικός» και «επιθετικός» Βενιζέλος.

Ωστόσο, ένα μέρος της εκλογικής βάσης, κυρίως του ΠΑΣΟΚ, που ενεπλάκη με τους «αγανακτισμένους», που δημιούργησε ρήγματα στο κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ, που τροφοδότησε τη λαϊκή οργή και αγανάχτηση, είναι αυτή τη στιγμή σαστισμένο και μουδιασμένο. Αποτελεί το πρώτο στοίχημα για τη «νέα» κυβέρνηση, να καταφέρει οριστικά να αποτραβήξει αυτό το κομμάτι από τους δρόμους, τις απεργίες, τις πλατείες και να το ξαναεγκλωβίσει. Και αποτελεί στοίχημα γιατί, με την κίνηση αυτή (αν έρθει), θα συμπαρασυρθεί και ένα τμήμα της βάσης της ΝΔ που επίσης ακολουθώντας την αντιμνημονιακή ρητορεία του Σαμαρά «τσίμπησε» και κατέβηκε να διαμαρτυρηθεί (έτσι όπως διαμαρτυρήθηκε).

Μέχρι στιγμής, είναι πολύ νωρίς για το κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ να έχει άμεσες επιτυχίες. Θα εξαρτηθούν πολλά όχι τόσο από την ψήφο εμπιστοσύνης αλλά από τη διαδρομή μέχρι την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου. Αυτή τη στιγμή η μεγάλη βάση του ΠΑΣΟΚ συνεχίζει να πιέζεται από την κοινωνία, με τη σειρά της πιέζει το «βαθύ ΠΑΣΟΚ». Εχουμε λοιπόν ακόμα κρούσματα «απειθαρχίας» και «ανυπακοής» και «άρνησης στοίχισης» με την κεντρική γραμμή. Με μια άλλη Αριστερά, με μια άλλη συγκρότηση και προοπτική εργατικού κινήματος, αυτά τα κρούσματα θα ήταν πλήρως αξιοποιήσιμα από το κίνημα και θα του έδιναν πολλά καύσιμα. Σήμερα, με τα υπάρχοντα δεδομένα, ας είμαστε πιο συγκρατημένοι για τις επιπτώσεις από την 48ωρη «απειθαρχία» της ΓΣΕΕ, από την ανταρσία της ΔΑΚΕ. Ωστόσο, είναι δεδομένα που συντηρούν το συναγερμό πάλης για όλες τις αριστερές δυνάμεις οι οποίες, αντί άλλες να κοιτάζουν να χαϊδολογούν τους «αγανακτισμένους» και άλλες να τους λοιδορούν, ας κοιτάξουν να διαμορφώσουν γραμμή πάλης για το κίνημα. Μια γραμμή που θα συνεχίζει να επιδιώκει τη νίκη, ειδωμένη βέβαια μέσα στις νέες συνθήκες που διαμορφώθηκαν. Και μια πρώτη άμεση νίκη θα είναι να παραμείνουν οι μάζες σε κίνηση (ανεξαρτήτως προσωρινών υφέσεων) και με βασική απαίτηση να μην ψηφιστεί το μεσοπρόθεσμο.

Δεν βιαζόμαστε να κρίνουμε αμέσως τη στάση των αριστερών πολιτικών δυνάμεων με τελεσίδικο τρόπο. Μας ανησυχούν όμως μια σειρά φαινόμενα αναχώρησης της Αριστεράς από τους αγώνες (όπως έγινε και μετά το άρθρο 16) με την προοπτική της «εκμετάλλευσης» των αγώνων και της εξαργύρωσής τους στις κάλπες. Γι' αυτό έχουμε και πολλές αμφιβολίες κατά πόσον οι «εκτιμήσεις» ότι «ο κόσμος δεν τραβάει άλλο, το μεσοπρόθεσμο πέρασε» είναι αποτέλεσμα πολιτικών εκτιμήσεων ή προσχήματα (προαποφασισμένα) για να προετοιμάσουν την επανεμφάνιση του ίδιου του εκλογικού κρετινισμού. Βέβαια όλες αυτές οι δυνάμεις έχουν ένα πρόβλημα! Πόσο πειστική είναι η γραμμή «επενδύουμε στις κάλπες» ή «λύση οι κάλπες» όταν το σύστημα για τους δικούς του λόγους (όλοι τους καταλαβαίνουμε) με την πίεση των έξω ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΕΚΛΟΓΕΣ.

Νομίζουν ότι το λύνουν συνεχίζοντας να φωνασκούν περί άλλα (δηλαδή την πτώση της κυβέρνησης);

Ας αφήσουμε όμως προς το παρόν τις «αντιπολιτευόμενες» δυνάμεις και να ξαναέρθουμε στο σύστημα. Τι πρόβλημα έχει με τις εκλογές και τουλάχιστον αρκετοί παράγοντές του εντός της Ελλάδας δεν τις θέλουν; Μια προσέγγιση που λέει ότι επείγονται να ψηφίσουν το μεσοπρόθεσμο και δε μένει χρόνος για τα υπόλοιπα δεν είναι πειστική. Αλλωστε, οι ίδιοι οι παράγοντες τρέναραν το ζήτημα των εκλογών και δεν το ήθελαν, φτάνοντας μέχρι τελικού ορίου. Επίσης, από άλλες χώρες, Ιρλανδία, Πορτογαλλία, φάνηκε πως δεν ήταν ασύμβατα τα μνημόνια και οι εκλογές.

Συνεπώς οι εκλογές αποφεύγονταν και αποφεύγονται ακόμη διότι το σύστημα συνεκτιμάει ότι, με βάση και την όλη διαφοροποίηση στη λαϊκή συνείδηση και στάση, πιθανόν το όποιο εκλογικό αποτέλεσμα να πριμοδοτήσει αστάθεια και όχι σταθερότητα, όπως θα έπρεπε να επιδιώκεται. Ακόμα και τα όσα συνέβησαν την Τετάρτη μπορούν να εκληφθούν σαν σκηνές από ταινία προσεχώς, σε σχέση με την αδυναμία να προκύψει βιώσιμη κυβέρνηση που δεν είναι μονοκομματική και που θα θέτει σε δοκιμασίες το συμβιβασμό Αμερικής-Ευρώπης στα πολιτικά πράγματα της χώρας.

Είναι τόσο απρόβλεπτος ο λαϊκός παράγοντας, τόσο οργισμένος, που το σύστημα ψάχνεται για καινούριους όρους εκλογικών αναμετρήσεων ώστε να προκύπτουν βιώσιμες για τον καπιταλισμό κυβερνήσεις. Νέα δεδομένα (αποχή, λευκά, απαξίωση πολιτικού συστήματος) που διαμορφώνονται και αποτυπώνονται ήδη σε επιμέρους εκλογικά αποτελέσματα πρέπει να αντιμετωπιστούν από το σύστημα και να περιοριστούν μέσω νέων εκλογικών νόμων.

Ναι, είναι πλέον πραγματικότητα! Το πολιτικό σύστημα αναζητεί τρόπους μερεμετίσματος που να το διασφαλίζουν απέναντι στη λαϊκή οργή. Και αν η καταστολή είναι η φυσική και σταθερή λύση, υπάρχει και το μέρος της θεσμικής λεγόμενης ενσωμάτωσης. Εξ ου και μας προέκυψαν τα δημοψηφίσματα, τα οποία αν γίνουν (και όταν γίνουν) θα αποτελέσουν ένα φτηνό κόλπο νομιμοποίησης των αντιδραστικών μεθοδεύσεων και στοχεύσεων. Το βέβαιο είναι ότι η καινούρια θεσμική αλλαγή θα είναι ακόμα πιο αντιδραστική και θα μεγαλώσει το χάσμα που χωρίζει τις λαϊκές επιδιώξεις με το αστικό πολιτικό σύστημα.

Αυτά όμως θα τα ξαναδούμε, όπως θα δούμε και αν το σύστημα θα καταφέρει να σταθεροποιήσει τη σημερινή του αστάθεια αποφεύγοντας τις εκλογές.

Προς ώρας, όλες μας οι δυνάμεις στο μόνο στόχο: ΝΑ ΜΗΝ ΨΗΦΙΣΤΕΙ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ, με απεργίες, διαδηλώσεις και πλατείες.